“They say two wrongs don't make a right, well maybe that is true
Two wrongs don't make a right, but they make me feel a whole lot better”
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η Διοίκηση και ο Προπονητής, έχουν επίγνωση των όποιων λαθών (;), ούτε αν επαναλαμβάνοντας ίδιες πρακτικές, όπως λέει το τραγούδι, νιώθουν καλύτερα, όμως το φετινό μεταγραφικό καλοκαίρι έρχεται να επαναληφθεί ό,τι έγινε πέρυσι!
Σίγουρα, όσον αφορά στο οικονομικό σκέλος, η ομάδα έχει ένα συγκεκριμένο budget, το οποίο πιθανότατα λόγω των καθυστερήσεων πληρωμών, αλλά και των μειωμένων εσόδων από ενδεχόμενη μη συμμετοχή στην Basket League να είναι ακόμα μικρότερο φέτος.
Ίσως και η στελέχωση (με παίκτες χαμηλότερου κασέ) να έγινε με άξονα ένα πιο μακρόπνοο αγωνιστικό (π.χ. εξοικονόμηση πόρων για ανανέωση Μιλουτίνοφ;) ή εξωαγωνιστικό σχέδιο (νέο γήπεδο;).
Ωστόσο, η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός των τριών «άγονων» τελευταίων ετών, με μοναδικό παράσημο αυτή την περίοδο τη συμμετοχή σε τελικό της Euroleague, του χρόνου θα κληθεί να αγωνιστεί πιθανότατα σε μια διοργάνωση, η δυσκολία της οποίας θα είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Και ενώ όλοι εμείς οι φίλαθλοι, θα δείχναμε υπομονή σε ένα σταδιακό rebuilding (παρά την ανομβρία τίτλων για ακόμα μια χρονιά), επικοινωνιακά οι εξαγγελίες που έγιναν από την ίδια τη Διοίκηση, τουλάχιστον στα χαρτιά, δε φαίνεται να συμβαδίζουν με το ρόστερ της ομάδας…
Προσπαθώντας να μεταβούμε σιγά, σιγά στο αγωνιστικό κομμάτι, αυτό που προσωπικά μου προκαλεί απορία, έστω και με αυτό το budget, αλλά και με το δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα έχει την ευκαιρία να αγωνίζεται μόνο σε μία διοργάνωση του χρόνου, είναι το εξής:
Είναι προφανές ότι ο Blatt προτίμησε το σκεπτικό να «γεμίσει» το ρόστερ με παίκτες όχι από το top επίπεδο, μοιράζοντας το διαθέσιμο budget σε κάποιους που διαθέτουν ποιότητα μεν, οι περισσότεροι εξ αυτών αποτελούν στοιχήματα δε.
Εφόσον, σύμφωνα με ό,τι ισχύει στην παρούσα φάση (και με δεδομένο ότι ούτως ή άλλως η φετινή φιλοσοφία είναι "απεριόριστοι ξένοι"), οι ερυθρόλευκοι δεν πρόκειται να έχουν την extra καταπόνηση των άλλων ομάδων, από τα εγχώρια πρωταθλήματα, θα μπορούσαν π.χ. τα συμβόλαια των Χαππ και Κουζμίνσκας να δοθούν σε έναν κορυφαίο παίκτη με ευχέρεια να αγωνίζεται στο 4 – 5, ή οι Πάντερ και Τσέρι να είναι ένας Κόουλ!
Δέχομαι ότι το budget είναι περιορισμένο, αλλά οι τελικές επιλογές προφανώς και είναι του προπονητή, ο οποίος όπως και πέρυσι στο "κλείσιμο" των μεταγραφών, «πήγε» σε περίεργες αποφάσεις, θα έλεγα ακατανόητες, ενάντια στην μπασκετική λογική…
Ας θυμηθούμε ότι το περσινό καλοκαίρι, μετά τις ανακοινώσεις των Γκος, Λεντέι, Βεζένκοφ, η ομάδα ήθελε δύο ξένους παίκτες για να κλείσει την 6άδα και να συμπληρώσει τη front line και το back court της.
Όλοι περιμέναμε ένα swingman σπεσιαλίστα στην άμυνα, με καλό σουτ και προσωπική φάση, να δώσει αθλητικότητα σε μια soft περιφέρεια, ο οποίος να μπορεί να αγωνίζεται ως 2 και 3.
Η επιλογή Τουπάν φάνηκε λογική, έχοντας τα παραπάνω στοιχεία, όμως σε συνδυασμό με την απόκτηση του Τίμα στη συνέχεια (ένα ακόμα 3άρι δηλαδή), αντί για κάποιο back up 5άρι με έφεση στην άμυνα, ήρθε να «μουτζουρώσει» τον όλο σχεδιασμό, με την ομάδα να μένει γυμνή στη ρακέτα και τελικά η υπεροπλία της στα forward, να γυρίζει «μπούμερανγκ»!
Φέτος στο ίδιο έργο θεατές, σε ένα σκωτσέζικο ντους, με τις μεταγραφές να διαδέχονται η μία την άλλη και να αφήνουν στο τέλος γλυκόπικρη γεύση, με λίγο από … κεράσι!
Ενώ, λοιπόν, φάνηκε ότι ο Μπλατ γεμίζει με βοηθητικούς παίκτες την περιφέρεια (Πάντερ, Κόνιαρης), με τον Πολ ως μπαλαντέρ στο 2 – 3 (ένας αναβαθμισμένος Τουπάν με άλλα λόγια) και το Ρούμπιτ να είναι ο δυναμικός tweener στη θέση του Λεντέι, περιμέναμε τα … καλύτερα για το τέλος!
Όμως τελικά το φινάλε επεφύλασσε μεγάλες και μάλλον δυσάρεστες εκπλήξεις. Θεωρητικά ο Ολυμπιακός θα ήθελε ένα αθλητικό 4 – 5άρι με έφεση στο rim protection και ένα leading guard (εκτός και αν θεωρείται ο Baldwin τέτοιος), να αποτελέσει το floor general της ομάδας...
Αντ’ αυτού προτιμήθηκε η ποσότητα, με τον άπειρο αλλά με προοπτική Χαππ να δίνει βάθος στη θέση του center και τον Κουζμίνσκας να συμπληρώνει την ήδη πλήρη γραμμή των forwards (είτε στο 3 είτε στο 4), στο ίδιο μοτίβο με τον Τίμα.
Κάπου εκεί, εμφανίστηκαν τα πρώτα «σύννεφα», αλλά αφενός η ποιότητα του Λιθουανού, ο οποίος αναμένεται να αποτελέσει μια αξιόπιστη λύση, αφετέρου η ύπαρξη των Ρούμπιτ και Χαππ στη front line, οι οποίοι από κοινού μπορούν να δώσουν τα στοιχεία ενός mobile ψηλού προσωρινά τα απομάκρυνε.
Και όλα αυτά φυσικά, παράλληλα με την αναμονή για την απόκτηση ενός καλού guard, έστω κάποιου έμπειρου σε αυτό το επίπεδο, που θα προσέφερε όσα έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια από το back court (πλην Σπανούλη) και τα οποία κυνήγησε στην αρχή του καλοκαιριού ο Ολυμπιακός στο πρόσωπο του Σλούκα, δηλαδή προσωπική φάση, οργανωτικές ικανότητες, decision making και ηγετικά χαρακτηριστικά, ένα κερασάκι στην τούρτα!
Παρόλο που είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ειδικά στο μπάσκετ, η χημεία είναι πάνω από όλα και η πορεία μιας ομάδας εξαρτάται από το πως θα δέσουν τα υλικά της, η συγκεκριμένη επιλογή, στη συγκεκριμένη περιφέρεια μοιάζει «περίεργη».
Ένας facilitator, ένας ρολίστας guard, ο οποίος θα προσφέρει σαν βοηθητικός, προφανώς και δεν είναι αυτό που έλειπε, λαμβάνοντας υπόψιν αφενός ότι ο Σπανούλης έφτασε πλέον στα 37 και αφετέρου ότι προέρχεται από μακροχρόνιο τραυματισμό…
Τώρα ούτε ευχολόγια χωράνε (ήρθε να δώσει βάθος στο back court και θα πάρουμε κάποιον καλό αργότερα), ούτε απλουστεύσεις (π.χ. αν αποκτηθεί και ο Μήτρου-Λονγκ πως θα χώραγε μετά στο rotation) και ούτε υψηλές προσδοκίες (ο Baldwin θα βγει «λίρα εκατό»).
Όλα αυτά μπορεί να γίνουν, μπορεί και όχι, όλα θα φανούν κατά τη διάρκεια αυτής της σεζόν.
Μακάρι να διαψευστούμε και αυτό που έχει στο μυαλό του ο Μπλατ να λειτουργήσει, μήπως αποδείξει ότι τελικά και η περσινή, αλλά και η φετινή στελέχωση δεν ήταν δύο λάθη, αλλά … ένα σωστό, το οποίο απλά πέρυσι για άλλους λόγους δε λειτούργησε!
Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε με βάση το σχεδιασμό, είναι από τη γνώση και την εικόνα που έχουμε για κάθε παίκτη, να δούμε σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας ατομικά, ανάλογα με τη γραμμή στην οποία αγωνίζεται.
Οι επόμενοι πίνακες είναι ενδεικτικοί και ουσιαστικά μας βοηθάνε να κατανοήσουμε ποια από τα βασικά στοιχεία που απαιτούνται σε κάθε θέση, μπορούν να προσφέρουν και σε τι βαθμό (με υποκειμενικά κριτήρια), οι παίκτες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο ρόστερ της ομάδας…
Στους πίνακες υπάρχουν 5 χαρακτηριστικά για την επίθεση (μπλε χρώμα) και 2 για την άμυνα (κίτρινο χρώμα) ανάλογα με την κάθε θέση καθώς και 5 κοινά στοιχεία για όλους τους παίκτες (γκρι χρώμα) ανεξαρτήτως θέσης, τα οποία αφορούν σε mental και athletic attributes.
Η βαθμολόγηση έχει γίνει ως εξής:
*** Excellent, ** Good, * Mediocre
+ Άμυνα, αθλητικότητα
– Δημιουργία, σουτ, προσωπική φάση, ηγεσία
+ Σουτ, Ηγεσία
– Σταθερότητα
+ Τρίποντο, Αιφνιδιασμός, Άμυνα
– Προσωπική φάση, Σταθερότητα, Αθλητικότητα
+ Post παιχνίδι, Ριμπάουντ, Post άμυνα
– Τρίποντο, Αθλητικότητα, Ταχύτητα
+ Post παιχνίδι, Ριμπάουντ, Post άμυνα, Μπλοκ
– Σουτ, Ταχύτητα
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι στη θεωρία, η στελέχωση σε σχέση με την περσινή σεζόν στη front line φαίνεται και πιο ποιοτική αλλά και με περισσότερες λύσεις, λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο Κουζμίνσκας θα πάρει αρκετό χρόνο και ως stretch PF σε χαμηλά σχήματα.
Πίσω από το Μιλουτίνοφ υπάρχει ο Χαππ (μεγάλη αναβάθμιση σε σχέση με τον Μπόγρη), αλλά και ο Ρούμπιτ, ο οποίος αν μη τι άλλο είναι πιο έμπειρος, αλλά και ένας 2-way ψηλός συγκριτικά με τον «άγουρο» Λεντέι, ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα στην άμυνα…
Το 3 με Παπανικολάου, Κουζμίνσκας και τον Πολ σε 5άδες ειδικών αποστολών για τρέξιμο και πίεση, φαίνεται επίσης καλυμμένο, μάλλον σε λίγο καλύτερο επίπεδο από πέρυσι (ας μη λησμονήσουμε ότι και το περασμένο καλοκαίρι υπήρχαν προσδοκίες για τον Τίμμα, που σε καμία περίπτωση δε δικαιώθηκαν).
Στην περιφέρεια ωστόσο, παρόλο που έχουν γίνει οι απαραίτητες ενέσεις αθλητικότητας και ενέργειας, υπάρχει έλλειμμα δημιουργίας, καθώς μετά την αποχώρηση του Γκος, αλλά και του Στρέλνιεκς, οι παίκτες που αποκτήθηκαν, αφενός δεν έχουν ανεπτυγμένα οργανωτικά ένστικτα, αφετέρου τους λείπουν οι παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο.
Γιατί μπορεί να αποκτήθηκαν καλοί σουτέρ στις θέσεις 2 και 3, αλλά αν δεν πάρουν την κατάλληλη πάσα για να εκτελέσουν, θα μείνουν ανεκμετάλλευτοι όπως ο Στρέλνιεκς για δύο σεζόν, περιμένοντας στην αδύνατη πλευρά για κάποιο σουτ.
Και εδώ υπάρχει το οξύμωρο: Οι SGs και SFs της ομάδας, είναι καλύτεροι ως spot shooters, χωρίς να δημιουργούν σε μεγάλο βαθμό για τον εαυτό τους. Άρα τι πιο λογικό από το να θέλουν δίπλα τους έναν play maker, ο οποίος να δημιουργεί κυρίως για αυτούς.
Πλην του Σπανούλη όμως δε φαίνεται να υπάρχει τέτοιος, καθώς ο Μπάλντγουιν δεν είναι ο pass first point guard, ενώ ο Τσέρι στα μάτια μου μοιάζει με μια μείξη Λαφαγέτ – Γουότερς…
Αλλά και για να περάσει η μπάλα με ασφάλεια στους ψηλούς, οι οποίοι είναι καλοί στο post παιχνίδι, απαιτείται ένας έμπειρος guard με court vision, που θα διαβάζει καλά τις φάσεις.
Συνεπώς, αν τελικά η ομάδα μείνει έτσι, με αυτή την περιφέρεια, εικάζω ότι δε θα μπορεί να βγάλει στο 100% τα skills των όντως ποιοτικών παικτών στις άλλες θέσεις.
Και θα είναι κρίμα ενώ έχει γίνει μια προσπάθεια να εμπλουτιστεί το ρόστερ με χαρακτηριστικά σε παίκτες άλλων θέσεων, τα οποία για να αναδειχθούν χρειάζεται ένας all around play maker, να μην αποκτηθεί τελικά τέτοιος.
Θα είναι μια αποδοχή συγκεκριμένου ταβανιού όσον αφορά στους αγωνιστικούς στόχους της ομάδας, εκτός και αν περιμένουμε από τον Μπάλντγουιν να γίνει άμεσα ο leading guard, όπως η ίδια προσδοκία υπήρχε και πέρυσι για τον Γκος και στο τέλος ο παίκτης «κάηκε».
Άρα μήπως και σε αυτόν τον τομέα τελικά ο Μπλατ επαναλαμβάνει το περσινό του λάθος; Ή μήπως πάει να διορθώσει το λάθος του, με ένα άλλο;
Μήπως ζητάει τη δημιουργία από άλλες θέσεις και θέλει η δύναμη πυρός να είναι η front line; Και αν τελικά δικαιωθεί αυτή τη φορά;
Πολλά τα ερωτήματα! Η αλήθεια και το τι είναι σωστό θα φανεί στο γήπεδο, στον καθρέφτη της ομάδας και μένει πλέον να αποδειχθεί αν θα είναι παραμορφωτικός ή απόλυτα διαυγής…
Σίγουρα, όσον αφορά στο οικονομικό σκέλος, η ομάδα έχει ένα συγκεκριμένο budget, το οποίο πιθανότατα λόγω των καθυστερήσεων πληρωμών, αλλά και των μειωμένων εσόδων από ενδεχόμενη μη συμμετοχή στην Basket League να είναι ακόμα μικρότερο φέτος.
Ίσως και η στελέχωση (με παίκτες χαμηλότερου κασέ) να έγινε με άξονα ένα πιο μακρόπνοο αγωνιστικό (π.χ. εξοικονόμηση πόρων για ανανέωση Μιλουτίνοφ;) ή εξωαγωνιστικό σχέδιο (νέο γήπεδο;).
Ωστόσο, η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός των τριών «άγονων» τελευταίων ετών, με μοναδικό παράσημο αυτή την περίοδο τη συμμετοχή σε τελικό της Euroleague, του χρόνου θα κληθεί να αγωνιστεί πιθανότατα σε μια διοργάνωση, η δυσκολία της οποίας θα είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Και ενώ όλοι εμείς οι φίλαθλοι, θα δείχναμε υπομονή σε ένα σταδιακό rebuilding (παρά την ανομβρία τίτλων για ακόμα μια χρονιά), επικοινωνιακά οι εξαγγελίες που έγιναν από την ίδια τη Διοίκηση, τουλάχιστον στα χαρτιά, δε φαίνεται να συμβαδίζουν με το ρόστερ της ομάδας…
Προσπαθώντας να μεταβούμε σιγά, σιγά στο αγωνιστικό κομμάτι, αυτό που προσωπικά μου προκαλεί απορία, έστω και με αυτό το budget, αλλά και με το δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα έχει την ευκαιρία να αγωνίζεται μόνο σε μία διοργάνωση του χρόνου, είναι το εξής:
Γιατί προτιμήθηκε η φιλοσοφία Quantity over Quality?
Είναι προφανές ότι ο Blatt προτίμησε το σκεπτικό να «γεμίσει» το ρόστερ με παίκτες όχι από το top επίπεδο, μοιράζοντας το διαθέσιμο budget σε κάποιους που διαθέτουν ποιότητα μεν, οι περισσότεροι εξ αυτών αποτελούν στοιχήματα δε.
Εφόσον, σύμφωνα με ό,τι ισχύει στην παρούσα φάση (και με δεδομένο ότι ούτως ή άλλως η φετινή φιλοσοφία είναι "απεριόριστοι ξένοι"), οι ερυθρόλευκοι δεν πρόκειται να έχουν την extra καταπόνηση των άλλων ομάδων, από τα εγχώρια πρωταθλήματα, θα μπορούσαν π.χ. τα συμβόλαια των Χαππ και Κουζμίνσκας να δοθούν σε έναν κορυφαίο παίκτη με ευχέρεια να αγωνίζεται στο 4 – 5, ή οι Πάντερ και Τσέρι να είναι ένας Κόουλ!
Δέχομαι ότι το budget είναι περιορισμένο, αλλά οι τελικές επιλογές προφανώς και είναι του προπονητή, ο οποίος όπως και πέρυσι στο "κλείσιμο" των μεταγραφών, «πήγε» σε περίεργες αποφάσεις, θα έλεγα ακατανόητες, ενάντια στην μπασκετική λογική…
Ας θυμηθούμε ότι το περσινό καλοκαίρι, μετά τις ανακοινώσεις των Γκος, Λεντέι, Βεζένκοφ, η ομάδα ήθελε δύο ξένους παίκτες για να κλείσει την 6άδα και να συμπληρώσει τη front line και το back court της.
Όλοι περιμέναμε ένα swingman σπεσιαλίστα στην άμυνα, με καλό σουτ και προσωπική φάση, να δώσει αθλητικότητα σε μια soft περιφέρεια, ο οποίος να μπορεί να αγωνίζεται ως 2 και 3.
Η επιλογή Τουπάν φάνηκε λογική, έχοντας τα παραπάνω στοιχεία, όμως σε συνδυασμό με την απόκτηση του Τίμα στη συνέχεια (ένα ακόμα 3άρι δηλαδή), αντί για κάποιο back up 5άρι με έφεση στην άμυνα, ήρθε να «μουτζουρώσει» τον όλο σχεδιασμό, με την ομάδα να μένει γυμνή στη ρακέτα και τελικά η υπεροπλία της στα forward, να γυρίζει «μπούμερανγκ»!
Φέτος στο ίδιο έργο θεατές, σε ένα σκωτσέζικο ντους, με τις μεταγραφές να διαδέχονται η μία την άλλη και να αφήνουν στο τέλος γλυκόπικρη γεύση, με λίγο από … κεράσι!
Ενώ, λοιπόν, φάνηκε ότι ο Μπλατ γεμίζει με βοηθητικούς παίκτες την περιφέρεια (Πάντερ, Κόνιαρης), με τον Πολ ως μπαλαντέρ στο 2 – 3 (ένας αναβαθμισμένος Τουπάν με άλλα λόγια) και το Ρούμπιτ να είναι ο δυναμικός tweener στη θέση του Λεντέι, περιμέναμε τα … καλύτερα για το τέλος!
Όμως τελικά το φινάλε επεφύλασσε μεγάλες και μάλλον δυσάρεστες εκπλήξεις. Θεωρητικά ο Ολυμπιακός θα ήθελε ένα αθλητικό 4 – 5άρι με έφεση στο rim protection και ένα leading guard (εκτός και αν θεωρείται ο Baldwin τέτοιος), να αποτελέσει το floor general της ομάδας...
Αντ’ αυτού προτιμήθηκε η ποσότητα, με τον άπειρο αλλά με προοπτική Χαππ να δίνει βάθος στη θέση του center και τον Κουζμίνσκας να συμπληρώνει την ήδη πλήρη γραμμή των forwards (είτε στο 3 είτε στο 4), στο ίδιο μοτίβο με τον Τίμα.
Και όλα αυτά φυσικά, παράλληλα με την αναμονή για την απόκτηση ενός καλού guard, έστω κάποιου έμπειρου σε αυτό το επίπεδο, που θα προσέφερε όσα έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια από το back court (πλην Σπανούλη) και τα οποία κυνήγησε στην αρχή του καλοκαιριού ο Ολυμπιακός στο πρόσωπο του Σλούκα, δηλαδή προσωπική φάση, οργανωτικές ικανότητες, decision making και ηγετικά χαρακτηριστικά, ένα κερασάκι στην τούρτα!
Μόνο που δεν περιμέναμε το ... κερασάκι όνομα και πράγμα!
Παρόλο που είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ειδικά στο μπάσκετ, η χημεία είναι πάνω από όλα και η πορεία μιας ομάδας εξαρτάται από το πως θα δέσουν τα υλικά της, η συγκεκριμένη επιλογή, στη συγκεκριμένη περιφέρεια μοιάζει «περίεργη».
Ένας facilitator, ένας ρολίστας guard, ο οποίος θα προσφέρει σαν βοηθητικός, προφανώς και δεν είναι αυτό που έλειπε, λαμβάνοντας υπόψιν αφενός ότι ο Σπανούλης έφτασε πλέον στα 37 και αφετέρου ότι προέρχεται από μακροχρόνιο τραυματισμό…
Τώρα ούτε ευχολόγια χωράνε (ήρθε να δώσει βάθος στο back court και θα πάρουμε κάποιον καλό αργότερα), ούτε απλουστεύσεις (π.χ. αν αποκτηθεί και ο Μήτρου-Λονγκ πως θα χώραγε μετά στο rotation) και ούτε υψηλές προσδοκίες (ο Baldwin θα βγει «λίρα εκατό»).
Όλα αυτά μπορεί να γίνουν, μπορεί και όχι, όλα θα φανούν κατά τη διάρκεια αυτής της σεζόν.
Μακάρι να διαψευστούμε και αυτό που έχει στο μυαλό του ο Μπλατ να λειτουργήσει, μήπως αποδείξει ότι τελικά και η περσινή, αλλά και η φετινή στελέχωση δεν ήταν δύο λάθη, αλλά … ένα σωστό, το οποίο απλά πέρυσι για άλλους λόγους δε λειτούργησε!
Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε με βάση το σχεδιασμό, είναι από τη γνώση και την εικόνα που έχουμε για κάθε παίκτη, να δούμε σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας ατομικά, ανάλογα με τη γραμμή στην οποία αγωνίζεται.
Οι επόμενοι πίνακες είναι ενδεικτικοί και ουσιαστικά μας βοηθάνε να κατανοήσουμε ποια από τα βασικά στοιχεία που απαιτούνται σε κάθε θέση, μπορούν να προσφέρουν και σε τι βαθμό (με υποκειμενικά κριτήρια), οι παίκτες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο ρόστερ της ομάδας…
Στους πίνακες υπάρχουν 5 χαρακτηριστικά για την επίθεση (μπλε χρώμα) και 2 για την άμυνα (κίτρινο χρώμα) ανάλογα με την κάθε θέση καθώς και 5 κοινά στοιχεία για όλους τους παίκτες (γκρι χρώμα) ανεξαρτήτως θέσης, τα οποία αφορούν σε mental και athletic attributes.
Η βαθμολόγηση έχει γίνει ως εξής:
*** Excellent, ** Good, * Mediocre
– Δημιουργία, σουτ, προσωπική φάση, ηγεσία
– Σταθερότητα
– Προσωπική φάση, Σταθερότητα, Αθλητικότητα
– Τρίποντο, Αθλητικότητα, Ταχύτητα
– Σουτ, Ταχύτητα
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι στη θεωρία, η στελέχωση σε σχέση με την περσινή σεζόν στη front line φαίνεται και πιο ποιοτική αλλά και με περισσότερες λύσεις, λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο Κουζμίνσκας θα πάρει αρκετό χρόνο και ως stretch PF σε χαμηλά σχήματα.
Πίσω από το Μιλουτίνοφ υπάρχει ο Χαππ (μεγάλη αναβάθμιση σε σχέση με τον Μπόγρη), αλλά και ο Ρούμπιτ, ο οποίος αν μη τι άλλο είναι πιο έμπειρος, αλλά και ένας 2-way ψηλός συγκριτικά με τον «άγουρο» Λεντέι, ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα στην άμυνα…
Στην περιφέρεια ωστόσο, παρόλο που έχουν γίνει οι απαραίτητες ενέσεις αθλητικότητας και ενέργειας, υπάρχει έλλειμμα δημιουργίας, καθώς μετά την αποχώρηση του Γκος, αλλά και του Στρέλνιεκς, οι παίκτες που αποκτήθηκαν, αφενός δεν έχουν ανεπτυγμένα οργανωτικά ένστικτα, αφετέρου τους λείπουν οι παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο.
Αυτό που φαίνεται έντονα είναι η απουσία ενός μαέστρου, αυτού που θα δίνει το ρυθμό με την μπαγκέτα του για την ορχήστρα.
Γιατί μπορεί να αποκτήθηκαν καλοί σουτέρ στις θέσεις 2 και 3, αλλά αν δεν πάρουν την κατάλληλη πάσα για να εκτελέσουν, θα μείνουν ανεκμετάλλευτοι όπως ο Στρέλνιεκς για δύο σεζόν, περιμένοντας στην αδύνατη πλευρά για κάποιο σουτ.
Και εδώ υπάρχει το οξύμωρο: Οι SGs και SFs της ομάδας, είναι καλύτεροι ως spot shooters, χωρίς να δημιουργούν σε μεγάλο βαθμό για τον εαυτό τους. Άρα τι πιο λογικό από το να θέλουν δίπλα τους έναν play maker, ο οποίος να δημιουργεί κυρίως για αυτούς.
Πλην του Σπανούλη όμως δε φαίνεται να υπάρχει τέτοιος, καθώς ο Μπάλντγουιν δεν είναι ο pass first point guard, ενώ ο Τσέρι στα μάτια μου μοιάζει με μια μείξη Λαφαγέτ – Γουότερς…
Συνεπώς, αν τελικά η ομάδα μείνει έτσι, με αυτή την περιφέρεια, εικάζω ότι δε θα μπορεί να βγάλει στο 100% τα skills των όντως ποιοτικών παικτών στις άλλες θέσεις.
Και θα είναι κρίμα ενώ έχει γίνει μια προσπάθεια να εμπλουτιστεί το ρόστερ με χαρακτηριστικά σε παίκτες άλλων θέσεων, τα οποία για να αναδειχθούν χρειάζεται ένας all around play maker, να μην αποκτηθεί τελικά τέτοιος.
Θα είναι μια αποδοχή συγκεκριμένου ταβανιού όσον αφορά στους αγωνιστικούς στόχους της ομάδας, εκτός και αν περιμένουμε από τον Μπάλντγουιν να γίνει άμεσα ο leading guard, όπως η ίδια προσδοκία υπήρχε και πέρυσι για τον Γκος και στο τέλος ο παίκτης «κάηκε».
Άρα μήπως και σε αυτόν τον τομέα τελικά ο Μπλατ επαναλαμβάνει το περσινό του λάθος; Ή μήπως πάει να διορθώσει το λάθος του, με ένα άλλο;
Μήπως ζητάει τη δημιουργία από άλλες θέσεις και θέλει η δύναμη πυρός να είναι η front line; Και αν τελικά δικαιωθεί αυτή τη φορά;
Πολλά τα ερωτήματα! Η αλήθεια και το τι είναι σωστό θα φανεί στο γήπεδο, στον καθρέφτη της ομάδας και μένει πλέον να αποδειχθεί αν θα είναι παραμορφωτικός ή απόλυτα διαυγής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου