Στόχος μας είναι να αναλύσουμε, το κατά πόσο αυτές οι μεταγραφές υπήρξαν επιτυχημένες και με ποιο τρόπο αποτέλεσαν (ή όχι) κατάλληλες προσθήκες για τους ερυθρόλευκους, στην προσπάθεια να γίνει μια σύνδεση με την απόκτηση του Rubit…
KYLE HINES 2011 – 13
Αν νομίζετε ότι η γκρίνια για το Rubit, έχει πιάσει «κόκκινο», είτε δε θυμάστε, είτε δε ζήσατε το καλοκαίρι του 2011, με την πρώτη μεταγραφή του Ολυμπιακού να είναι ο … Kyle Hines!
Με εμάς τους οπαδούς μαθημένους, τα προηγούμενα χρόνια, σε πρωτοκλασάτους ξένους, το άκουσμα της απόκτησης ενός center με ύψος 1.98, από την Μπάμπεργκ (ομοιότητα με την περίπτωση Rubit), ισοδυναμούσε με κακόγουστο αστείο και απαρχή για «κράξιμο» (ευτυχώς που τα social media δεν ήταν τόσο διαδεδομένα).
Έχοντας στη front line τους Πρίντεζη, Χάουαρντ, Άντιτς και Λάζαρο Παπαδόπουλο (σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, όπου δέσποζαν τα ονόματα των Έρτσεγκ, Μπουρούση, Νεστέροβιτς, Μαυροκεφαλίδη και Νίλσεν), όλοι μας απορούσαμε πώς θα ήταν δυνατό να σταθεί ο Hines, ως αξιόπιστος center, σε μια ομάδα που πρωταγωνιστούσε…
Τότε ήταν, λοιπόν, που άρχισαν τα σενάρια, μήπως ο Ίβκοβιτς είχε στο μυαλό του το Hines ως PF και τον Άντιτς ως C.
Το σκεπτικό του Ντούντα, πιθανολογώ ότι ήταν να έχει το Hines στο πλάι των ψηλών PF, Χάουαρντ και Άντιτς, οι οποίοι με το καλό τους μακρινό σουτ, θα συμπλήρωναν ιδανικά τον Kyle, με τον Πρίντεζη σε ρόλο μπαλαντέρ.
Τελικά η πραγματικότητα ξεπέρασε και τον πιο αισιόδοξο οπαδό, με το Hines να αποτελεί το βράχο του Ολυμπιακού στη ρακέτα, αγωνιζόμενος αποκλειστικά ως center (μοιραζόμενος το χρόνο με τον Joey Dorsey, από τα Χριστούγεννα και έπειτα) και αποτελώντας καθοριστικό παράγοντα στις back 2 back κατακτήσεις της Euroleague και στην επιστροφή στο θρόνο της Α1!
Και τα αναθέματα του καλοκαιριού του 2011, έγιναν φωνές προς τη Διοίκηση, δύο χρόνια μετά, που δε φρόντισε να ανανεώσει πρόωρα το συμβόλαιο του, προτού μπουν μνηστήρες στη διεκδίκηση του και αποχωρήσει το 2013, για λογαριασμό της ΤΣΣΚΑ…
Ο Hines είχε το χάρισμα, αφενός να παίζει με την ψυχή του και να έχει «δεθεί» με την ομάδα, κερδίζοντας με το σπαθί του το προσωνύμιο Ηρακλής τσέπης, αφετέρου λόγω του πλούσιου skillset που διέθετε, προσφέροντας σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού, μπορούσε να κάνει δίδυμο με οποιοδήποτε άλλο 4άρι, είτε λεγόταν Πρίντεζης, είτε Άντιτς, ακόμα και μαζί με τον Josh Powell.
Αυτός υπήρξε το ορόσημο της νέας version του Ολυμπιακού, που είχε ως άξονα τα αθλητικά και γρήγορα 5αρια, τα οποία μπορούσαν να παίξουν pick ‘n’ roll (και όχι μόνο) στην επίθεση και παράλληλα να προσφέρουν σε άμυνα και ριμπάουντ, δηλαδή είχαν 2-way αγωνιστικό προφίλ.
BRYANT DUNSTON 2013 – 15 και OTHELLO HUNTER 2014 – 16
Η παρουσίαση των επόμενων, χρονολογικά, center γίνεται μαζί, καθώς συνέπεσαν και μία σεζόν.
Στην περίπτωση τους ήταν ξεκάθαρο ότι είχαν έρθει για το ρόλο του center, με το μεν Dunston να κάνει δίδυμο στο 5 με τον Μπέγκιτς (και το Σερμαντίνι αργότερα) την περίοδο 2013 - 14, ενώ την επόμενη σεζόν με το Hunter.
Αντίστοιχα ο Hunter, στη 2η χρονιά του, παρά το γεγονός ότι είχε σκληρό ανταγωνισμό με τους Milutinov και Young στο ρόστερ, κατέληξε βασικός center της ομάδας!
Μετά την αποχώρηση του Hines, λοιπόν, ο εκλεκτός του Μπαρτζώκα, για τη θέση του, ήταν ο Dunston, από τη Βαρέζε, ένας ιδιαίτερα δυνατός και σκληρός παίκτης, με έφεση στην άμυνα (προσωπική, ψηλά και αλλαγές) και στα ριμπάουντ, που έπαιζε ιδανικά το pick ‘n’ roll με το Σπανούλη, δίνοντας του «σίγουρα» screen και τελειώνοντας με υψηλά ποσοστά τις φάσεις κοντά στο καλάθι.
Στα highlight του συγκαταλέγεται η σειρά των play off της Euroleague, όπου «έπαιζε» σχεδόν μόνος του τους 7-footers της Ρεάλ Μαδρίτης (Ayon και Μπουρούσης).
Το δεύτερο του χρόνο, η απόδοση του ήταν πεσμένη, με το Hunter, να αποτελεί το σημείο αναφοράς στη ρακέτα και μοιραία, χωρίς να δεχθεί πρόταση ανανέωσης από τον Ολυμπιακό, κατέληξε στην Εφές…
Ο Hunter, από την άλλη, υπήρξε περίπτωση ”Hines”, καθώς στη διετή παραμονή του στην ομάδα μας, έπαιξε με περίσσιο πάθος, συνεισφέροντας σημαντικά στην επιτυχία της συμμετοχής στο final 4 του 2015 και στην κατάκτηση των δύο πρωταθλημάτων.
Ωστόσο, όταν έγινε πρόταση ανανέωσης από τη Διοίκηση, ήταν ήδη περιζήτητος από άλλες ομάδες της Euroleague, με τη Ρεάλ να του προσφέρει συμβόλαιο με αποδοχές άνω του €1 εκατ. και έτσι χάθηκε και αυτός, καθώς δεν προνοήθηκε να του γίνει πρόωρη επέκταση της συνεργασίας, πριν ανέβουν οι μετοχές του.
Παρόλα αυτά, υπήρξε υπόδειγμα επαγγελματία και συγκινητικός, ειδικά στους γκραν γκινιόλ τελικούς του 2016, αποτελώντας το στυλοβάτη της ρακέτας μας!
Εξαιρετικός στην άμυνα με αλλαγές, όπου με χαρακτηριστική άνεση μάρκαρε τα αντίπαλα guard, αποτέλεσε το alter ego του Σπανούλη στην επίθεση, καθώς οι δυο τους έπαιζαν το pick ‘n’ roll με «κλειστά μάτια»!
JAMEL MCLEAN 2017 – 18
Η επιλογή του McLean από το Σφαιρόπουλο, ήρθε να σηματοδοτήσει μια αλλαγή φιλοσοφίας στην επιλογή του δεύτερου center της ομάδας.
Ενώ ο Μιλουτίνοφ, φανερά βελτιωμένος με την πάροδο των ετών, ήταν το 5άρι που θα κοίταζε κατάματα σε άμυνα και επίθεση τους αντίπαλους 7-footers, ο παλαιού τύπου rim protector, με συνεισφορά σε άμυνα, ριμπάουντ και post παιχνίδι, ο προπονητής μας έψαχνε έναν ψηλό διαφορετικού τύπου.
Κατέληξε τελικά στο McLean, ο οποίος στο μυαλό του Σφαιρόπουλου, πρέπει να ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα του Tillie, ο παίκτης που θα κούμπωνε με το Γάλλο PF, ο οποίος θα είχε το ρόλο του Άντιτς, δηλαδή ένα σκληρό stretch 4άρι με έμφαση στην άμυνα και στο spacing.
Ο Αμερικάνος θα έδινε προσωπική φάση στην επίθεση, ακόμα και με face up παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια, καθώς και ιδανικά τελειώματα κοντά στο καλάθι, χάρις στο ταλέντο του να «απορροφάει» την επαφή…
Στα «χαρτιά» η τότε στελέχωση της front line έμοιαζε ιδανική, με 4 μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες από την Euroleague και τον Αγραβάνη μπαλαντέρ, να συνθέτουν μια γραμμή ψηλών … για όλα τα γούστα!
Ωστόσο, ο σοβαρός τραυματισμός του Tillie, άλλαξε τα δεδομένα στην ομάδα και παρά την έλευση του Wiltjer στα μισά της σεζόν, ο σχεδιασμός δέχθηκε ισχυρό πλήγμα.
Ο McLean, μη έχοντας ένα «αμυντικό» στήριγμα, καθώς δεν μπορούσε να αγωνιστεί ως 4άρι στο πλάι του Milutinov, υπήρξε μια αξιόπιστη επιθετικά λύση μεν, δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στην άμυνα δε…
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τη σειρά των play off με τη Ζαλγκίρις, όπου ο τραυματισμός του Μιλουτίνοφ, τον άφησε μόνο του, για να γίνει έρμαιο στις ορέξεις των ψηλών της Ζαλγκίρις.
Χωρίς να είναι αθλητικός, όπως ο Hunter, ούτε καλός στην άμυνα με αλλαγές όπως ο Dunston, δεν κατάφερε να συνδυάσει το επιθετικό του ταλέντο, με ένα έστω συνεπές παιχνίδι πίσω, με αποτέλεσμα «όσα έβαζε, άλλα τόσα να έτρωγε».
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό και με το υψηλό του συμβόλαιο, τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου πέρσι το καλοκαίρι, για να καταλήξει στη Λοκομοτίβ Κουμπάν…
ZACH LEDAY 2018 – 19
Ο φύσει και θέσει αντικαταστάτης του McLean ήταν ο LeDay, μια αμφιλεγόμενη επιλογή του Μπλατ πέρσι το καλοκαίρι, ο οποίος ίσως πριν την αποχώρηση του Παπαπέτρου να λογιζόταν ως 4άρι (με το Lessort 2ο center πίσω από το Milutinov), αλλά η φυγή του Έλληνα forward και η απόκτηση του Timma, να οδήγησαν στην κατ’ ανάγκη «βάπτιση» του σαν 5άρι!
Ο διχασμός ανάμεσα στους οπαδούς για το αν είναι PF ή C, αποδείχθηκε δικαιολογημένος, καθώς ειδικά αμυντικά ο LeDay δεν μπορούσε να σταθεί στο 5.
Χωρίς να είναι rim protector, ούτε ο πιο καλός ριμπάουντερ, είχε να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι δεν τον βοηθούσε ούτε η σωματική του δύναμη, ούτε η απειρία σε αυτό το επίπεδο.
Ή του ύψους ή του βάθους συνήθως, ενώ σε κάποιους αγώνες εντυπωσίασε στην επίθεση, στους περισσότερους ήταν «χαμένος», με χαμηλό δείκτη «τακτικής νοημοσύνης», αποτελώντας παράλληλα «πληγή» στην άμυνα.
Με την υπόλοιπη front line να αποτελείται από το Vezenkov, τον Πρίντεζη, τον Μπόγρη και το Milutinov το μοναδικό λειτουργικό σχήμα ήταν αυτό που ο LeDay αγωνίστηκε σε μερικούς αγώνες ως PF δίπλα στο Σέρβο center, ο οποίος του παρείχε κάλυψη στην άμυνα…
Ωστόσο, αυτό σήμαινε ότι το back up 5άρι της ομάδας θα ήταν ο Μπόγρης, μια λύση ανάγκης δηλαδή…
Παρά το πλούσιο επιθετικό ταλέντο του και την απορία τι θα είχε συμβεί αν π.χ. αγωνιζόταν μαζί με έναν αυθεντικό rim protector, όπως ο Lessort, η αποχώρηση του ήταν αναμενόμενη, με τον Μπλατ να προχωράει άμεσα στην αντικατάσταση του με έναν πιο ολοκληρωμένο F/C, τον Augustine Rubit!
Και πάμε στο προκείμενο και αυτό που μας απασχολεί όλους…
Για ποια θέση προορίζεται ο Rubit, είναι 4άρι ή 5άρι, πάλι θα ζήσουμε τα ίδια με πέρυσι;
Η απάντηση δεν είναι απλή και δεν μπορούμε να έχουμε εκτίμηση ακόμη, πριν ολοκληρωθεί η στελέχωση και της υπόλοιπης front line.
Κατά τη γνώμη μου, δεν έχουν τόση σημασία οι θέσεις των παικτών, όσο τα χαρακτηριστικά τους (παρόλο που είναι αδόκιμο και το μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ, θυμηθείτε ότι ο Ηρακλής έκανε την καλύτερη σεζόν της ιστορίας του με δίδυμο ψηλών Παπαχρόνη – Μπέρι)…
Ο Rubit, λοιπόν, θεωρώ ότι θα δώσει ξανά σκληράδα στη γραμμή των ψηλών, καθώς είναι δυνατός παίκτης, που δε σπρώχνεται εύκολα.
Είναι καλός στα αμυντικά ριμπάουντ και θα μπορεί να δώσει ασφάλεια σε αυτόν τον τομέα, σε αντίθεση με το LeDay.
Στην επίθεση μπορεί να αγωνιστεί και με πλάτη στο καλάθι, αλλά και με πρόσωπο, καθώς διαθέτει αξιόπιστο mid range σουτ, ενώ μπορεί να τελειώνει φάσεις μετά από τρίπλα σε 1on1 καταστάσεις, θυμίζοντας McLean στον τομέα αυτό…
Συνεπώς, εφόσον προσφέρει όλα τα παραπάνω, τι σημασία έχει αν είναι PF ή C στα χαρτιά; Η ουσία είναι αλλού:
Ο Rubit πρέπει να πλαισιωθεί από έναν άλλο παίκτη με διαφορετικά χαρακτηριστικά, δηλαδή ιδανικά ένα μακρύ και αθλητικό rim protector, με έφεση στα μπλοκ, με καλό μακρινό σουτ, ο οποίος θα συμπληρώνει τις αδυναμίες του!
Αν αποκτηθεί άλλος ένας πολυσύνθετος ψηλός, τότε η front line μας θα είναι σα μια μικρή Λερναία Ύδρα, καθώς θα υπάρχει η δυνατότητα για πολλά διαφορετικά σχήματα, με παίκτες που ταιριάζουν μεταξύ τους.
Αν υποθέσουμε ότι το κομμάτι που λείπει από το puzzle, είναι ο N’Dour ή ο Evans, τότε ίσως ο σχεδιασμός του Μπλατ να βγάζει λογική, καθώς θα περιλαμβάνει παίκτες διπλοθεσίτες, οι οποίοι θα μπορούν να αγωνιστούν όλοι μεταξύ τους…
Π.χ. ο Rubit θα μπορεί να παίζει ως 5άρι με τον κάθε N’Dour δίπλα του να τον συμπληρώνει και να καλύπτει τις αδυναμίες του, με το Milutinov σε πιο βαριά σχήματα σε παιχνίδια slow tempo, ακόμα και με το Πρίντεζη!
Άρα, ίσως τελικά οι θέσεις να έχουν αντικατασταθεί από τους ρόλους και αυτό που μετράει να μην είναι τελικά ποιος θα είναι ο PF και ο C, αλλά π.χ. ποιος θα είναι ο rim protector και ο screener και ποιος ο post δυνατός ψηλός.
Με το παρελθόν, να αποτελεί οδηγό και βλέποντας τις αποτυχίες στις επιλογές των McLean και LeDay (ανεξαρτήτως ατυχιών και «αστοχιών»), αυτό που κατά τη γνώμη μου έφταιξε δεν είναι ούτε ότι δεν ήταν καθαροί center, ούτε ίσως ότι δεν πλαισιώθηκαν κατάλληλα…
Το σημαντικότερο, ήταν ότι μιλάμε για δύο παίκτες καθαρά μονοδιάστατους, καλούς μόνο στην επίθεση και σε συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, που συνεισέφεραν σε συγκεκριμένους τομείς.
Αντίθετα, η επιλογή Rubit, είναι με 2-way προσανατολισμό.
Πρόκειται για ψηλό, που θα προσφέρει και σε άμυνα και επίθεση, χωρίς να αποτελεί «τρύπα» μπροστά ή πίσω!
Τοποθετώντας, λοιπόν, σταδιακά τα κομμάτια στο puzzle και έχοντας κατά νου ότι και ο Paul υπηρετεί προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά πιθανότατα και ο άλλος ψηλός που θα αποκτηθεί, ακόμα και το guard (;) που μας λείπει, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ίσως έφθασε επιτέλους η ώρα, για να δούμε μια πιο αθλητική και versatile ομάδα, με 3&D χαρακτήρα, η οποία θα πάει στο next level αγωνιστικά (αναφορικά με το στυλ παιχνιδιού), ακολουθώντας τη φιλοσοφία του Μπλατ, όπως την περιμέναμε από πέρυσι.
Εξάλλου, θυμηθείτε ότι ο πιο επιτυχημένος ψηλός του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια (Kyle Hines), είναι ο ορισμός του 2-way παίκτη, ανεξαρτήτως ύψους και θέσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου