Και αντί στο προσκήνιο να υπάρχει το αγωνιστικό κομμάτι και συζήτηση για το πως παρουσιάστηκε η ομάδα, αυτό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και ο οργανισμός βρίσκεται σε βαθιά νερά πλέον δίχως σόναρ, προσπαθώντας, σε πρώτη φάση, να μη βυθιστεί στον ωκεανό της Euroleague…
Σαν το υποβρύχιο στην ομώνυμη ταινία, τον Κόκκινο Οκτώβρη, όπου όμως εκεί ο καπετάνιος του ήξερε τι ζητούσε, είχε ένα πλάνο, να αυτομολήσει.
Στο δικό μας Μαύρο Οκτώβρη, αυτοί που κρατάνε το πηδάλιο, οι κυβερνήτες του, έχουν επίγνωση που πηγαίνουμε;
Η εικόνα με τη Βιλερμπάν ήταν ένα σοκ, τουλάχιστον για όσους περιμέναμε, αν όχι μια καλή εμφάνιση στο ξεκίνημα, έστω διάθεση και μαχητικότητα, μαζί με ένα θετικό αποτέλεσμα.
Τίποτα από αυτά δεν είδαμε στο Αστρομπάλ και ειδικά μετά την απομάκρυνση του Μπλατ, σηματοδοτείται και επίσημα μια περίοδος «εσωστρέφειας», όπου οι πάντες και τα πάντα κρίνονται.
Τα ερωτήματα πολλά και βασανιστικά:
❔ Αν όντως δεν υπήρχε σημείο συνεννόησης ανάμεσα στους Προέδρους και τον πρώην προπονητή, γιατί περιμέναμε να «βγει το διαζύγιο» τέτοια εποχή;
❔Γιατί εφόσον, υπήρχαν «σύννεφα» στη σχέση, δόθηκε πλήρης ελευθερία στον Μπλατ να κινηθεί με βάση τα δικά του «θέλω» στο μεταγραφικό παζάρι;
❔ Έπαιξε ρόλο η κατάσταση της υγείας του στη λύση της συνεργασίας;
❔ Γιατί ενώ πέρασαν τόσοι μήνες, ουσιαστικά εμφανίστηκε το ίδιο περσινό «κουφάρι» του Β’ γύρου; Κανείς δεν έβλεπε μέσα στην ομάδα τη μεγάλη εικόνα;
❔ Δε θα έπρεπε το #mexritelous να στηριχθεί, εκτός από το επικοινωνιακό κομμάτι και σε επίπεδο αγωνιστικών εντυπώσεων, με τη δημιουργία ενός ισχυρού συνόλου, όπως είχε εξαγγελθεί;
❔ Γιατί την ίδια ώρα που ο «πόλεμος» από όλο το σύστημα, προεξέχουσας μεγάλης μερίδας του δημοσιογραφικού κόσμου μαίνεται, ο Ολυμπιακός είναι απροστάτευτος αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά;
Αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να βρουν απάντηση από εμάς, γιατί μόνο οι διοικούντες τον Ολυμπιακό γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν. Όμως στο δικό μου μυαλό, το πιο αμείλικτο και συνάμα, θα έλεγα «υπαρξιακό» ερώτημα, είναι:
Υπάρχει πλάνο για το αύριο, υπάρχει όραμα να χτιστεί ξανά μια νέα ομάδα πάνω σε σωστές βάσεις, που θα ιντριγκάρει τον κόσμο των ερυθρόλευκων;
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι συνηθισμένος να περνάει σύντομα από το ζενίθ στο ναδίρ και το αντίστροφο.
Ίσως η παραδοχή ότι αυτό το σύνολο, σιγά, σιγά «έκλεισε τον κύκλο του» να ήταν ένα πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε… Ίσως μια σταδιακή μετάβαση στην επόμενη μέρα, με την αντίστοιχη επικοινωνιακή πολιτική και με έμφαση στο #mexritelous, να ήταν τελικά προτιμότερη από το «στρουθοκαμηλισμό» και μια πιθανή απότομη …βουτιά στο κενό!
Τα τρία τελευταία χρόνια, είδαμε καλούς παίκτες να έρχονται και να «καίγονται», είδαμε στελέχωση δίχως μακρόπνοο σχέδιο, είδαμε σημαντικούς παίκτες να χάνονται και είδαμε η ομάδα από μια γροθιά, να χωρίζεται σε μεμονωμένα δάχτυλα, το ένα μακριά από το άλλο.
Το χειρότερο από όλα όμως, είναι ότι χάθηκε σε μεγάλο βαθμό το DNA του πολεμιστή και η εικόνα refuse to lose, μετατράπηκε σε refuse to fight.
Ενώ ακόμα και το φετινό ρόστερ δεν πρέπει να θεωρείται απαξιωμένο (αν εξαιρέσουμε την «ανορθογραφία» στην περιφέρεια), ωστόσο η εικόνα της «μιζέριας» και της παθητικότητας που βγάζει, δείχνει ότι κάποια άλλη είναι η πηγή του προβλήματος.
Είναι το οικονομικό; Είναι η απουσία έμπνευσης; Είναι κάτι άλλο στο εσωτερικό της ομάδας; Είναι οι παθογένειες όλων των προηγούμενων ετών που βγήκαν στην επιφάνεια; Είναι όλα αυτά μαζί; Πιθανόν ναι…
Το σίγουρο είναι ότι ειδικά εμείς οι οπαδοί, έχουμε διάθεση να στηρίξουμε, αλλά πρέπει να ξέρουμε και τι στηρίζουμε…
Δεν περιμένω, ειδικά στην Ελλάδα, από καμία Διοίκηση, να βγει να ανακοινώσει ότι για 2 – 3 χρόνια εισερχόμαστε σε φάση rebuilding. Όμως θα περίμενα, έστω ένα άνοιγμα στον κόσμο, ένα δείγμα ότι υπάρχει ένα σχέδιο, μια στρατηγική που κάπου θα οδηγεί.
Το #mexritelous και ο «πόλεμος» με την ΕΟΚ είναι μια καλή αρχή, όμως δε φθάνει. Υπάρχει και μια ομάδα, η οποία όσο δεν έχει ταυτότητα και πυξίδα, θα είναι δύσκολο να την ξαναβρεί.
Θα μου πείτε τι με έπιασε και ενώ μέχρι πριν μια εβδομάδα, έγραφα για πίστη στην ομάδα και στις δυνατότητες της, τώρα πήγα στο άλλο άκρο…
Η αλήθεια είναι ότι είμαι ρομαντικός, ακόμα και τώρα πιστεύω ότι το … υποβρύχιο του Ολυμπιακού μπορεί να βρει το δρόμο για την επιφάνεια, να βγει μπροστά ο εγωισμός του πληρώματος και να μη βυθιστεί αύτανδρο!
Όμως οι κυβερνήτες του, είναι αυτοί που πρέπει να χαράξουν την πορεία του, να δείξουν ότι είναι εδώ, δίπλα στην ομάδα, τώρα στα δύσκολα.
Ο κόσμος του Ολυμπιακού συσπειρώνεται πάντα στις δύσκολες καταστάσεις, αρκεί να έχει ένα «στίγμα», να βλέπει ότι υπάρχει διάθεση και προσπάθεια, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο μέσα στον οργανισμό…
Το ερώτημα είναι υπάρχουν όλα αυτά ακόμα; Ή μήπως χρειάζεται μετάγγιση νέου αίματος σε όλους τους τομείς;
Εδώ που φθάσαμε, πιθανότατα ούτε όσοι βρίσκονται κοντά στην ομάδα, να είναι σε θέση να δώσουν απαντήσεις, πόσο δε μάλλον, κάποιος blogger σαν και εμένα, ένας χομπίστας που απλά γράφει για κάτι που αγαπάει, για τον Ολυμπιακό!
Και παρόλο που, όπως λένε, η αγάπη τις πιο πολλές φορές τυφλώνει, όχι μόνο τα μάτια αλλά και την καρδιά, με κάποια τελευταία ψήγματα αντικειμενικής κρίσης που μπορώ να έχω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλο το club χρειάζεται μια νέα πνοή, έναν αέρα αλλαγής…
Τόσα χρόνια είχαμε επαναπαυθεί στους Σπανούλη και Πρίντεζη (ειδικά στον πρώτο) και δεν είχαμε φανταστεί την επόμενη μέρα, η οποία πλέον είναι πιο κοντά από ποτέ. Ο αυτόματος πιλότος δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον, χρειάζεται ανανέωση στο τιμόνι.
Εφόσον δεν υπάρχει σε αγωνιστικό επίπεδο κάτι αντίστοιχο «παικτικά», για να στηριχθεί η ομάδα (όπως π.χ. στην περίπτωση του Παναθηναϊκού με τον Καλάθη στο ρόλο του Διαμαντίδη), πρέπει να υπάρξει νέα φιλοσοφία και … ένα παράθυρο στο μέλλον!
Η αναπτυξιακή ομάδα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αρκεί να δούμε σταδιακά παίκτες όπως ο Νικολαΐδης να παίρνουν παραπάνω χρόνο συμμετοχής.
Ο Ποκουσέφσκι είναι μεγάλο κεφάλαιο και δεν πρέπει να «χαθεί», ελπίζω να υπάρχει ήδη ένα σχέδιο αξιοποίησης του και ένταξης του στην πρώτη ομάδα… Ο Αβντίγια γιατί μπορεί, ενώ ο δικός μας όχι;
Όλα αυτά, ωστόσο, προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός δάσκαλου στην ομάδα, όχι απαραίτητα σαν προπονητής.
Πολλοί ονειρευόμαστε τον Ίβκοβιτς, «καβάλα στο άλογο», στρατηγό σε ένα νέο ξεκίνημα…
Ακόμα και αν δεν είναι αυτός ο εκλεκτός, γιατί μπορεί να μην έχει τις αντοχές στην τελική, θεωρώ ότι σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθεί η ομάδα.
Από του χρόνου κιόλας ένας έμπειρος πρώην προπονητής σε ρόλο Προέδρου – GM (θα μας χαλούσε π.χ. ο Ρενέσες, ο οποίος και στην Άλμπα έχει αναδείξει τόσους νέους παίκτες και ένα ανταγωνιστικό σύνολο με χαμηλό μπάτζετ;), μαζί με έναν προπονητή που θα υποδείξει ο ίδιος (Πασκουάλ;).
Τα ονόματα είναι ενδεικτικά και καθαρά δικές μου επιθυμίες, απλά δίνω ένα παράδειγμα πως νομίζω ότι πρέπει να κινηθεί πλέον η ομάδα…
Το προσωποκεντρικό μοντέλο, έφθασε η ώρα να εγκαταλειφθεί και να πάμε μπροστά με οδηγό μας την πολυφωνία και έμφαση στις Ακαδημίες.
Κάτι τέτοιο θα θέλει υπομονή, μεράκι και κυρίως back to the basics, πίστη στις μπασκετικές «αρχές» και στους γνώστες του αθλήματος.
Η διαχείριση του Μπλατ, ο οποίος ναι μεν δεν «κόλλησε» με τον ψυχισμό του Ολυμπιακού, παραμένει δε κορυφαίος προπονητής, παρά το πρόβλημα υγείας του, δεν ήταν η καλύτερη δυνατή από την πλευρά μας.
Όμως καμιά φορά, τέτοιες σκληρές αποφάσεις, μπορεί να οδηγήσουν σε μια νέα αρχή!
Και αυτό που προέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι η ανάκαμψη της ομάδας, η ολική επαναφορά της και να μην πληγωθεί άλλο αγωνιστικά!
Γιατί όπως σοφά έλεγε ο Ισοκράτης, «Ευ σοι το μέλλον έξει, αν το παρόν ευ τιθής», δηλαδή για να έχεις ένα καλό μέλλον, πρέπει να τακτοποιήσεις καλά το παρόν.
Θα πρόσθετα και το παρελθόν! Εννοώντας φυσικά, η ομάδα να παίξει και για τον αρχηγό της, το μεγάλο Βασίλη Σπανούλη, δίνοντας του την ευκαιρία να «κλείσει την καριέρα» του, όπως του αρμόζει.
Όμως κυρίως, οι παίκτες να αφήσουν όλα τα άλλα απ’ έξω, να κλείσουν τα αυτιά τους και να δουλέψουν, να μπουν στο γήπεδο με το «μαχαίρι στα δόντια», να αγωνιστούν για την ομάδα και τον κόσμο της, ακόμα και για τους ίδιους και την υστεροφημία τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου