Αυτή είναι η μισή αλήθεια, γιατί τουλάχιστον όπως φάνηκε στις δηλώσεις των παικτών μετά το νικηφόρο παιχνίδι με τη Βαλένθια (αλλά και από την εμφάνιση και το πάθος τους κατά τη διάρκεια αυτού), το «γυαλί» στις σχέσεις τους με τον προπονητή είχε ραγίσει εδώ και καιρό.
Οι παλιότεροι, με προεξέχοντες τους Σπανούλη, Παπανικολάου και Μιλουτίνοφ έκαναν λόγο για απώλεια των αρχών της ομάδας, για μη κατανομή ρόλων και για κακή διαχείριση του ρόστερ, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Πριν όμως προχωρήσουμε στην ουσία, προσπαθώντας να αναλύσουμε τι έφταιξε και αυτή η σχέση δεν προχώρησε, ας κάνουμε ένα μικρό flash back…
Ήταν καλοκαίρι του 2018, ο Ολυμπιακός μόλις είχε απωλέσει ένα πρωτάθλημα υπό συνθήκες … συνηθισμένες για το μαγικό κόσμο του Ελληνικού μπάσκετ.
Μια απόφαση αποχώρησης, η οποία δεν πάρθηκε ποτέ στο ημίχρονο του 5ου τελικού, οδήγησε, σε συνδυασμό με το γνωστό διαιτητικό χειρουργείο, σε αποσυντονισμό της ομάδας στο 2ο μέρος και σε ήττα. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του άλλοτε «Βαζελοφάγου» Σφαιρόπουλου στο τιμόνι του Ολυμπιακού.
Η Διοίκηση των ερυθρόλευκων, είχε πάρει την απόφαση για αλλαγή σελίδας και σύντομα τα πρώτα ονόματα που ακούστηκαν (Περάσοβιτς, Τρινκέρι, Φλέμινγκ), έδιναν τη θέση τους σε άλλα πιο ηχηρά, που έκαναν μεγαλύτερο «γκελ» στον κόσμο!
Βάσει περσινών δημοσιευμάτων, η πρώτη επιλογή των Αφών Αγγελόπουλων, ήταν ο Μεσίνα και οι «κακές γλώσσες», λένε ότι η συμφωνία «χάλασε» κυρίως στην απαίτηση του Ιταλού να χτίσει από την αρχή την ομάδα και λιγότερο όσον αφορά στα οικονομικά δεδομένα του deal, δηλαδή το ύψος των απολαβών του και το αγωνιστικό budget.
Άρα, κρατάμε ως δεδομένο ότι η Διοίκηση ήθελε αφενός μια νέα αρχή, ένα φρέσκο πρόσωπο να ηγηθεί της προσπάθειας για restart, αλλά περιόριζε κάπως τις ελευθερίες του με τον (λογικό μέχρι ένα βαθμό) όρο, ο κορμός των Ελλήνων παικτών, που είχε οδηγήσει το club στις επιτυχίες του παρελθόντος, να έχει το ρόλο, που αρμόζει στην ιστορία του (και ανταποκρίνεται στις σημερινές του ικανότητες θα πρόσθετα)…
Χωρίς να ξέρουμε, τι ακριβώς συζητήθηκε με τον Μπλατ, ποιο ήταν το αρχικό πλάνο του και πως σκόπευε να οδηγήσει στην ομαλή μετάβαση της επόμενης μέρας, το σίγουρο είναι ότι το «όνομα» και το παλμαρέ του, αποτελούσαν δικλείδες ασφαλείας στο να στεφθεί το όλο εγχείρημα με επιτυχία.
Εξάλλου, δεν είναι εύκολο για μια ομάδα, με το τωρινό budget του Ολυμπιακού (όσο μεγάλο brand name και αν είναι), να προσελκύσει έναν προπονητή που 3 χρόνια νωρίτερα ήταν στον πάγκο της φιναλίστ του NBA, έχοντας για παίκτη το Λεμπρόν Τζέιμς!
Με άλλα λόγια, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη με ένα αέρα αισιοδοξίας, ο οποίος κάλυψε ακόμα και τις όποιες μικρές ανορθογραφίες της περσινής στελέχωσης. Και η οποία αισιοδοξία μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, όσο ο Ολυμπιακός ήταν σε τροχιά 4άδας, δίχως να αποδίδει εντυπωσιακά.
Και ενώ όλοι περιμέναμε, σύμφωνα και με τη δήλωση του coach Blatt, το Φλεβάρη, για να δούμε τις αληθινές δυνατότητες της ομάδας και το peak της φόρμας της, ήρθε το καταραμένο ηχητικό ντοκουμέντο να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του…
Η συνέχεια είναι γνωστή και δε χρειάζεται να επεκταθούμε παραπάνω. Μέσα σε όλα αυτά τα δεινά που συνέβησαν, όμως ήρθε και το σοβαρό πρόβλημα υγείας του κου Μπλατ, να «μαυρίσει» ακόμα πιο πολύ την ψυχή μας.
Το καλοκαίρι, εν μέσω και του #mexritelous, φάνηκε ότι η Διοίκηση θα άφηνε ξανά εν λευκώ την ομάδα στα χέρια του προπονητή, να την οδηγήσει με τη δική του φιλοσοφία πάνω στα δικά του αγωνιστικά «θέλω».
Και πράγματι οι μεταγραφές αυτό έδειξαν, καθώς τουλάχιστον οι Μπόλντγουιν, Πολ, Χαππ και Κουζμίνσκας, δεν μπορεί παρά να ήταν καθαρά επιλογές του Μπλατ. Για τον Τσέρι δε θα πω κάτι, καθώς πρέπει να ληφθεί υπόψιν και η παράμετρος του διαθέσιμου budget…
Με τον ίδιο μπαρουτοκαπνισμένο και σαφώς πιο έτοιμο μετά από ένα δραματικό χρόνο, έχοντας στο μυαλό του πως να αξιοποιήσει καλύτερα το ρόστερ του (χωρίς μάλιστα τον περιορισμό των 6 ξένων), οι συνθήκες ήταν ιδανικές για ένα καλύτερο αύριο με τον Μπλατ στον πάγκο.
Εξάλλου αυτό έβγαινε από τα δημοσιεύματα, που έκαναν λόγο για πλήρη εμπιστοσύνη στον προπονητή και ένα περιβάλλον ασφάλειας από την πλευρά της Διοίκησης, δίνοντας του το ελεύθερο για το σχεδιασμό.
Όλα αυτά κατέρρευσαν σα χάρτινος πύργος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Ολυμπιακός παραδόθηκε με κάτω τα χέρια, μετά από μια αναιμική εμφάνιση απέναντι στη Βιλερμπάν…
Δέχομαι ότι η ομάδα είχε κακή εικόνα, ίσως μη αναστρέψιμη, δέχομαι ότι ο Μπλατ φάνηκε να έχει «χάσει» τους παίκτες, δέχομαι ό,τι μου πείτε για χάρη διαλόγου. Όμως αυτά δεν ήταν γνωστά από πριν; Κάποιος που ζει από μέσα την ομάδα τα καταλαβαίνει δίχως περιστροφές!
Γιατί, λοιπόν, έπρεπε να αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, να δημιουργηθεί ένα σύνολο σύμφωνα με τις επιταγές του Μπλατ και τώρα, με ελάχιστα περιθώρια αλλαγών, να πρέπει κάποιος άλλος να δουλέψει με αυτό και να κάνει το καλύτερο δυνατό, με επιλογές όχι δικές του, σε μια ύστατη προσπάθεια να μη χαθεί η χρονιά;;;
Γιατί έπρεπε να περάσει τόσος χρόνος για να αποφασιστεί το βελούδινο διαζύγιο, αφού τελικά αποδείχθηκε ότι στη χημεία και στον ψυχισμό των δύο πλευρών, ακόμα και στη φιλοσοφία τους, καλώς ή κακώς, υπήρχε ένα χάσμα;
Κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο παράγοντας «παίκτες»… Με τη δύναμη που διαθέτουν, καθώς αυτοί είναι που αγωνίζονται και το κίνητρο τους, εν πολλοίς, καθορίζει την απόδοση τους, έδειξαν στο παιχνίδι με τη Βαλένθια ότι ήθελαν να πετάξουν στο τραπέζι το τελευταίο τους χαρτί.
Την τραγική εμφάνιση με τη Βιλερμπάν, διαδέχθηκε ο θρίαμβος επί της Βαλένθια, μαζί με τα διθυραμβικά σχόλια για τον Κεμζούρα. Το αν ο Λιθουανός, όντως άλλαξε την ψυχολογία των ερυθρόλευκων, δοκιμάζοντας και μια στροφή στο αγωνιστικό κομμάτι (που κατά τη γνώμη μου με βάση το υλικό που διαθέτει, ορθώς έκανε), είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα και όχι μετά από ένα παιχνίδι.
Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι αντίστοιχο με το φθινόπωρο του 2014, όταν η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα ουσιαστικά, μετά από μόλις ένα αγώνα με τον ίδιο στον πάγκο, πορεύθηκε με το Σφαιρόπουλο στη συνέχεια, τότε bingo!
Το ρεζουμέ είναι ότι ο Ολυμπιακός, όπως τότε, έτσι και τώρα εμφανίσθηκε ξανά με διάθεση και πάθος μετά την αλλαγή προπονητή, με παίκτες που πανηγύριζαν και «γυάλιζε» το μάτι τους, στοιχεία τα οποία τόσο είχαν λείψει το τελευταίο διάστημα…
Σαν οπαδός, χάρηκα που τα είδα όλα αυτά, όμως από την άλλη απόρησα γιατί δεν είχαν κάνει νωρίτερα την εμφάνιση τους!
Αν ο Μπλατ είχε «χάσει» το παιχνίδι με τους παίκτες, δυστυχώς ήταν καταδικασμένος να αποτύχει, νομοτελειακά όπως συμβαίνει σε κάθε άθλημα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αν πάλι, όμως, οι παίκτες δεν του έδωσαν την ευκαιρία που ο ίδιος άξιζε και προτίμησαν τη δική τους … πεπατημένη οδό είναι αυτοί που θα κριθούν στο τέλος της σεζόν (μαζί με τη Διοίκηση), γιατί προπονητές θαυματοποιοί δεν υπάρχουν και όποιος και αν έρθει, θα έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης σε πιθανή αποτυχία.
Ουσιαστικά από την αρχή της θητείας του έπρεπε να συμμετάσχει σε μια άτυπη διελκυστίνδα με τον περίφημο Ελληνικό κορμό, καθώς από πολλούς παρουσιαζόταν ως αυτός που έφερε τον Γκος να «μπει στα παπούτσια» του Σπανούλη, αυτός που δεν υπολογίζει το Μάντζαρη, αυτός που γέμισε την ομάδα τριάρια και αυτός που «εκθέτει» τον Πρίντεζη…
Κάποια από αυτά που ήθελε να επιβάλλει ήταν ορθά, κάποια άλλα λάθος, εξάλλου κανείς σε ένα νέο περιβάλλον δεν μπορεί να επιτύχει, αν δε δοκιμάσει πρώτα.
Ίσως η προσωπικότητα και το status του να έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους, καθώς ακόμα και στις συνεντεύξεις τύπου πρωταγωνιστούσε με τις ατάκες του!
Ίσως αυτά που ήθελε να εφαρμόσει σε αγωνιστικό επίπεδο να μην ταίριαζαν στον Ολυμπιακό όπως έχει δομηθεί τα τελευταία χρόνια.
Προσπάθησε να φανεί καινοτόμος, σε μια ομάδα που μάλλον μέχρι την οριστική αλλαγή αυτού του κεφαλαίου της ιστορίας της, θα πάει με τον αυτόματο πιλότο…
Ας αφήσουμε όμως τα αγωνιστικά και ας κλείσουμε με μια νότα λυρισμού… Πόσο, μα πόσο, ταιριάζει σε αυτή την περίπτωση η έκφραση:
Προσωπικά, τα γέρικα σκυλιά μου αρέσουν, γιατί έχουν και την εμπειρία και τη σιγουριά να αντιμετωπίσουν ζόρικες καταστάσεις, αλλά πάντα με το δικό τους τρόπο, αυτόν με τον οποίο έχουν εκπαιδευθεί και «βγαίνει» από το χαρακτήρα τους.
Ο Thor, το πολυαγαπημένο boxer του καλού φίλου μου Νότη, όσο κι αν μεγάλωνε κράταγε το νεανικό ενθουσιασμό του. Φθάνοντας στα βαθιά γεράματα, ήταν το ίδιο χαρούμενος και ακμαίος και έκανε τα ίδια ακριβώς πράγματα που έκανε στα νιάτα του!
Αλλά όσο και αν σε αγαπούσε, για κανένα λόγο δε θα έβγαινε από τη ρουτίνα του, για κανένα λόγο δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα από αυτά που τον έκαναν ξεχωριστό…
Και ως επίλογο, δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι αυτός ο Ολυμπιακός, της περιόδου 2019 – 2020, είναι πια ένα γέρικο σκυλί, που δε θέλει κάποιον άλλο "κύριο" να του μάθει νέα κόλπα, ούτε μπορεί να μπει ξανά σε διαδικασία εκπαίδευσης.
Αυτός ο Ολυμπιακός, μέχρι να να κλείσει ο κύκλος του, θα ζήσει και θα πεθάνει με τις αρχές που είχε, όταν οι πρωταγωνιστές του ήταν ακόμα στα ντουζένια τους.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, θα παλέψει με τα όπλα που έχει και θα επιστρατεύσει την εμπειρία του από τη ζωή για να αντιμετωπίσει τους λύκους, που θα βρει απέναντι του…
Μπορεί αυτή η εποχή να τον έχει ξεπεράσει, μπορεί ο ανταγωνισμός γύρω του να τον έχει αφήσει πίσω, αλλά δεν έχει τίποτα να "χάσει" εδώ που έφθασε, θα μπει στην αρένα με άγνοια κινδύνου, όπως ο Λίαμ Νίσον στην τελική μάχη στο περίφημο έργο "The Grey"...
Και όσο και αν η προοπτική του κόουτς Μπλατ πέρσι τέτοια εποχή με είχε εξιτάρει, σαν ένα νέο σκυλί που θα έδινε άλλη δυναμική στην ομάδα, τουτη τη δύσκολη στιγμή δεν μπορώ να αφήσω έτσι τον μπασκετικό … Thor, τον Kill Bill, ο οποίος μας έχει χαρίσει τόσες μοναδικές στιγμές.
Εφόσον οι παίκτες μας, αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ (και με την καλή και την κακή έννοια), είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, τότε so be it… Μια τελευταία μάχη την αξίζουν!
Οι παλιότεροι, με προεξέχοντες τους Σπανούλη, Παπανικολάου και Μιλουτίνοφ έκαναν λόγο για απώλεια των αρχών της ομάδας, για μη κατανομή ρόλων και για κακή διαχείριση του ρόστερ, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Ήταν καλοκαίρι του 2018, ο Ολυμπιακός μόλις είχε απωλέσει ένα πρωτάθλημα υπό συνθήκες … συνηθισμένες για το μαγικό κόσμο του Ελληνικού μπάσκετ.
Μια απόφαση αποχώρησης, η οποία δεν πάρθηκε ποτέ στο ημίχρονο του 5ου τελικού, οδήγησε, σε συνδυασμό με το γνωστό διαιτητικό χειρουργείο, σε αποσυντονισμό της ομάδας στο 2ο μέρος και σε ήττα. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του άλλοτε «Βαζελοφάγου» Σφαιρόπουλου στο τιμόνι του Ολυμπιακού.
Η Διοίκηση των ερυθρόλευκων, είχε πάρει την απόφαση για αλλαγή σελίδας και σύντομα τα πρώτα ονόματα που ακούστηκαν (Περάσοβιτς, Τρινκέρι, Φλέμινγκ), έδιναν τη θέση τους σε άλλα πιο ηχηρά, που έκαναν μεγαλύτερο «γκελ» στον κόσμο!
Βάσει περσινών δημοσιευμάτων, η πρώτη επιλογή των Αφών Αγγελόπουλων, ήταν ο Μεσίνα και οι «κακές γλώσσες», λένε ότι η συμφωνία «χάλασε» κυρίως στην απαίτηση του Ιταλού να χτίσει από την αρχή την ομάδα και λιγότερο όσον αφορά στα οικονομικά δεδομένα του deal, δηλαδή το ύψος των απολαβών του και το αγωνιστικό budget.
Άρα, κρατάμε ως δεδομένο ότι η Διοίκηση ήθελε αφενός μια νέα αρχή, ένα φρέσκο πρόσωπο να ηγηθεί της προσπάθειας για restart, αλλά περιόριζε κάπως τις ελευθερίες του με τον (λογικό μέχρι ένα βαθμό) όρο, ο κορμός των Ελλήνων παικτών, που είχε οδηγήσει το club στις επιτυχίες του παρελθόντος, να έχει το ρόλο, που αρμόζει στην ιστορία του (και ανταποκρίνεται στις σημερινές του ικανότητες θα πρόσθετα)…
Χωρίς να ξέρουμε, τι ακριβώς συζητήθηκε με τον Μπλατ, ποιο ήταν το αρχικό πλάνο του και πως σκόπευε να οδηγήσει στην ομαλή μετάβαση της επόμενης μέρας, το σίγουρο είναι ότι το «όνομα» και το παλμαρέ του, αποτελούσαν δικλείδες ασφαλείας στο να στεφθεί το όλο εγχείρημα με επιτυχία.
Με άλλα λόγια, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη με ένα αέρα αισιοδοξίας, ο οποίος κάλυψε ακόμα και τις όποιες μικρές ανορθογραφίες της περσινής στελέχωσης. Και η οποία αισιοδοξία μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, όσο ο Ολυμπιακός ήταν σε τροχιά 4άδας, δίχως να αποδίδει εντυπωσιακά.
Και ενώ όλοι περιμέναμε, σύμφωνα και με τη δήλωση του coach Blatt, το Φλεβάρη, για να δούμε τις αληθινές δυνατότητες της ομάδας και το peak της φόρμας της, ήρθε το καταραμένο ηχητικό ντοκουμέντο να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του…
Η συνέχεια είναι γνωστή και δε χρειάζεται να επεκταθούμε παραπάνω. Μέσα σε όλα αυτά τα δεινά που συνέβησαν, όμως ήρθε και το σοβαρό πρόβλημα υγείας του κου Μπλατ, να «μαυρίσει» ακόμα πιο πολύ την ψυχή μας.
Το καλοκαίρι, εν μέσω και του #mexritelous, φάνηκε ότι η Διοίκηση θα άφηνε ξανά εν λευκώ την ομάδα στα χέρια του προπονητή, να την οδηγήσει με τη δική του φιλοσοφία πάνω στα δικά του αγωνιστικά «θέλω».
Και πράγματι οι μεταγραφές αυτό έδειξαν, καθώς τουλάχιστον οι Μπόλντγουιν, Πολ, Χαππ και Κουζμίνσκας, δεν μπορεί παρά να ήταν καθαρά επιλογές του Μπλατ. Για τον Τσέρι δε θα πω κάτι, καθώς πρέπει να ληφθεί υπόψιν και η παράμετρος του διαθέσιμου budget…
Με τον ίδιο μπαρουτοκαπνισμένο και σαφώς πιο έτοιμο μετά από ένα δραματικό χρόνο, έχοντας στο μυαλό του πως να αξιοποιήσει καλύτερα το ρόστερ του (χωρίς μάλιστα τον περιορισμό των 6 ξένων), οι συνθήκες ήταν ιδανικές για ένα καλύτερο αύριο με τον Μπλατ στον πάγκο.
Εξάλλου αυτό έβγαινε από τα δημοσιεύματα, που έκαναν λόγο για πλήρη εμπιστοσύνη στον προπονητή και ένα περιβάλλον ασφάλειας από την πλευρά της Διοίκησης, δίνοντας του το ελεύθερο για το σχεδιασμό.
Δέχομαι ότι η ομάδα είχε κακή εικόνα, ίσως μη αναστρέψιμη, δέχομαι ότι ο Μπλατ φάνηκε να έχει «χάσει» τους παίκτες, δέχομαι ό,τι μου πείτε για χάρη διαλόγου. Όμως αυτά δεν ήταν γνωστά από πριν; Κάποιος που ζει από μέσα την ομάδα τα καταλαβαίνει δίχως περιστροφές!
Γιατί, λοιπόν, έπρεπε να αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, να δημιουργηθεί ένα σύνολο σύμφωνα με τις επιταγές του Μπλατ και τώρα, με ελάχιστα περιθώρια αλλαγών, να πρέπει κάποιος άλλος να δουλέψει με αυτό και να κάνει το καλύτερο δυνατό, με επιλογές όχι δικές του, σε μια ύστατη προσπάθεια να μη χαθεί η χρονιά;;;
Γιατί έπρεπε να περάσει τόσος χρόνος για να αποφασιστεί το βελούδινο διαζύγιο, αφού τελικά αποδείχθηκε ότι στη χημεία και στον ψυχισμό των δύο πλευρών, ακόμα και στη φιλοσοφία τους, καλώς ή κακώς, υπήρχε ένα χάσμα;
Κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο παράγοντας «παίκτες»… Με τη δύναμη που διαθέτουν, καθώς αυτοί είναι που αγωνίζονται και το κίνητρο τους, εν πολλοίς, καθορίζει την απόδοση τους, έδειξαν στο παιχνίδι με τη Βαλένθια ότι ήθελαν να πετάξουν στο τραπέζι το τελευταίο τους χαρτί.
"Εμείς αγωνιζόμαστε με τις αρχές που έκαναν μεγάλη την ομάδα και έχοντας τους ρόλους που μάθαμε αυτά τα χρόνια"…
Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι αντίστοιχο με το φθινόπωρο του 2014, όταν η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα ουσιαστικά, μετά από μόλις ένα αγώνα με τον ίδιο στον πάγκο, πορεύθηκε με το Σφαιρόπουλο στη συνέχεια, τότε bingo!
Το ρεζουμέ είναι ότι ο Ολυμπιακός, όπως τότε, έτσι και τώρα εμφανίσθηκε ξανά με διάθεση και πάθος μετά την αλλαγή προπονητή, με παίκτες που πανηγύριζαν και «γυάλιζε» το μάτι τους, στοιχεία τα οποία τόσο είχαν λείψει το τελευταίο διάστημα…
Σαν οπαδός, χάρηκα που τα είδα όλα αυτά, όμως από την άλλη απόρησα γιατί δεν είχαν κάνει νωρίτερα την εμφάνιση τους!
Αν ο Μπλατ είχε «χάσει» το παιχνίδι με τους παίκτες, δυστυχώς ήταν καταδικασμένος να αποτύχει, νομοτελειακά όπως συμβαίνει σε κάθε άθλημα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αν πάλι, όμως, οι παίκτες δεν του έδωσαν την ευκαιρία που ο ίδιος άξιζε και προτίμησαν τη δική τους … πεπατημένη οδό είναι αυτοί που θα κριθούν στο τέλος της σεζόν (μαζί με τη Διοίκηση), γιατί προπονητές θαυματοποιοί δεν υπάρχουν και όποιος και αν έρθει, θα έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης σε πιθανή αποτυχία.
Δυστυχώς, φάνηκε ότι ο Μπλατ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για την ομάδα μας, αλλά την πλέον ακατάλληλη στιγμή!
Ουσιαστικά από την αρχή της θητείας του έπρεπε να συμμετάσχει σε μια άτυπη διελκυστίνδα με τον περίφημο Ελληνικό κορμό, καθώς από πολλούς παρουσιαζόταν ως αυτός που έφερε τον Γκος να «μπει στα παπούτσια» του Σπανούλη, αυτός που δεν υπολογίζει το Μάντζαρη, αυτός που γέμισε την ομάδα τριάρια και αυτός που «εκθέτει» τον Πρίντεζη…
Κάποια από αυτά που ήθελε να επιβάλλει ήταν ορθά, κάποια άλλα λάθος, εξάλλου κανείς σε ένα νέο περιβάλλον δεν μπορεί να επιτύχει, αν δε δοκιμάσει πρώτα.
Ίσως αυτά που ήθελε να εφαρμόσει σε αγωνιστικό επίπεδο να μην ταίριαζαν στον Ολυμπιακό όπως έχει δομηθεί τα τελευταία χρόνια.
Προσπάθησε να φανεί καινοτόμος, σε μια ομάδα που μάλλον μέχρι την οριστική αλλαγή αυτού του κεφαλαίου της ιστορίας της, θα πάει με τον αυτόματο πιλότο…
Ας αφήσουμε όμως τα αγωνιστικά και ας κλείσουμε με μια νότα λυρισμού… Πόσο, μα πόσο, ταιριάζει σε αυτή την περίπτωση η έκφραση:
You can’t teach an old dog new tricks
Προσωπικά, τα γέρικα σκυλιά μου αρέσουν, γιατί έχουν και την εμπειρία και τη σιγουριά να αντιμετωπίσουν ζόρικες καταστάσεις, αλλά πάντα με το δικό τους τρόπο, αυτόν με τον οποίο έχουν εκπαιδευθεί και «βγαίνει» από το χαρακτήρα τους.
Αλλά όσο και αν σε αγαπούσε, για κανένα λόγο δε θα έβγαινε από τη ρουτίνα του, για κανένα λόγο δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα από αυτά που τον έκαναν ξεχωριστό…
Και ως επίλογο, δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι αυτός ο Ολυμπιακός, της περιόδου 2019 – 2020, είναι πια ένα γέρικο σκυλί, που δε θέλει κάποιον άλλο "κύριο" να του μάθει νέα κόλπα, ούτε μπορεί να μπει ξανά σε διαδικασία εκπαίδευσης.
Αυτός ο Ολυμπιακός, μέχρι να να κλείσει ο κύκλος του, θα ζήσει και θα πεθάνει με τις αρχές που είχε, όταν οι πρωταγωνιστές του ήταν ακόμα στα ντουζένια τους.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, θα παλέψει με τα όπλα που έχει και θα επιστρατεύσει την εμπειρία του από τη ζωή για να αντιμετωπίσει τους λύκους, που θα βρει απέναντι του…
Μπορεί αυτή η εποχή να τον έχει ξεπεράσει, μπορεί ο ανταγωνισμός γύρω του να τον έχει αφήσει πίσω, αλλά δεν έχει τίποτα να "χάσει" εδώ που έφθασε, θα μπει στην αρένα με άγνοια κινδύνου, όπως ο Λίαμ Νίσον στην τελική μάχη στο περίφημο έργο "The Grey"...
Και όσο και αν η προοπτική του κόουτς Μπλατ πέρσι τέτοια εποχή με είχε εξιτάρει, σαν ένα νέο σκυλί που θα έδινε άλλη δυναμική στην ομάδα, τουτη τη δύσκολη στιγμή δεν μπορώ να αφήσω έτσι τον μπασκετικό … Thor, τον Kill Bill, ο οποίος μας έχει χαρίσει τόσες μοναδικές στιγμές.
Εφόσον οι παίκτες μας, αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ (και με την καλή και την κακή έννοια), είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, τότε so be it… Μια τελευταία μάχη την αξίζουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου