Μέσα στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι κατάματα με την αλήθεια, καθώς εκεί φαίνονται τα δυνατά και αδύνατα τους σημεία, βγαίνει η δουλειά των προπονήσεων και ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας του συνόλου και οι αυτοματισμοί του.
Το ίδιο, όμως συμβαίνει και στην κερκίδα, όπου και εμείς οι οπαδοί που αγαπάμε την ομάδα και είμαστε δίπλα της για να τη στηρίξουμε, έρχεται η στιγμή να αντικρύσουμε τον καθρέφτη…
Έχοντας να βρεθώ στο ΣΕΦ πάνω από ένα χρόνο, για προσωπικούς λόγους και κυρίως λόγω αυξημένων οικογενειακών υποχρεώσεων (δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά ήταν μία δύσκολη χρονιά για μένα), είχα έντονη την επιθυμία, από την προηγούμενη κιόλας εβδομάδα, να ζήσω από κοντά την ατμόσφαιρα του γηπέδου!
Εξάλλου αν δε σταθούμε τώρα, στα δύσκολα, δίπλα στον Ολυμπιακό μας, πότε περιμένουμε να το κάνουμε; Το παιχνίδι με τη Ζενίτ ήταν η κατάλληλη ευκαιρία, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα, με αποτέλεσμα να βρεθώ και εγώ απέναντι στον «καθρέφτη».
Το καλό ξεκίνημα μετατράπηκε σε εφιάλτη και η ομάδα μας εγκλωβισμένη μετά τα πρώτα λεπτά, όσο και αν προσπάθησε να φθάσει σε μια επική ανατροπή με το ηρωικό φινάλε στην κανονική περίοδο, δεν τα κατάφερε…
Χωρίς, φυσικά, ένας και μόνο αγώνας να αποτελεί ασφαλές κριτήριο, η αγωνιστική και η εξωαγωνιστική εικόνα για πρώτη φορά με απογοήτευσαν τόσο πολύ (ίσως περισσότερο και από τη σεζόν 2004 – 05, που την είχα ζήσει από κοντά, πίνοντας όλο το πικρό ποτήρι μαζί με το φίλο μου Αντώνη, από την κερκίδα του ΣΕΦ).
Η μετάλλαξη μετά το παιχνίδι με τη Βαλένθια, όπου βρεθήκαμε σε καλή βραδιά στο μακρινό σουτ και σε συνδυασμό με την αφελή τακτική προσέγγιση του Πονσαρνάου, πετύχαμε μια εύκολη νίκη, ήταν απότομη.
Όλα όσα έγιναν, μας «έριξαν στάχτη στα μάτια», δίνοντας μας το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι κάτι άλλαξε.
Οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών για επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές της ομάδας, σκόρπισαν όμως στους πέντε ανέμους, σα στάχτη από τσιγάρο, όπως έγινε και πέρσι όταν ο θρίαμβος επί της Μπάγερν και το καλό κλίμα, μέσα σε δύο μόλις μέρες, κατέληξαν σε τραγωδία στις Κανάριες Νήσους…
Παρόλο που οι φίλοι μου, όσο η Ζενίτ φαινόταν να κρατάει γερά στα χέρια της την τύχη του αγώνα, προσπαθούσαν να μου δώσουν να καταλάβω ότι οδεύουμε σε μια ήττα, εγώ εκεί, να πιστεύω ότι παρά την κακή μας παρουσία, κάτι θα γίνει στο τέλος, θα επιστρέψει το πνεύμα του μαχητή και νικητή, που χαρακτήριζε για τόσα χρόνια αυτή την ομάδα και έστω και με ένα ανορθόδοξο τρόπο, θα κερδίσουμε.
Και πράγματι, με έναν τέτοιο τρόπο, η «μαγεία» επανήλθε για λίγα λεπτά και μια «τρίποντη» ανατροπή, που ήταν αποτέλεσμα της επιθετικής μας δυσλειτουργίας, έφερε τον αγώνα στην παράταση! Το χαμόγελο επέστρεψε για λίγο στα χείλη μου, ένιωσα δικαιωμένος που μέσα μου πίστευα σε αυτή την εξέλιξη.
Και πλέον περίμενα, η βαριά φανέλα του Ολυμπιακού από μόνη της να πάρει μια εύκολη νίκη στο extra 5λεπτο, δείχνοντας έστω και αργά, ποιος είναι το αφεντικό…
Όμως ο Θεός του μπάσκετ, αυτή τη φορά, ίσως να απέδωσε δικαιοσύνη. Δεν αξίζαμε τη νίκη και ίσως να έφερνε αντίθετα αποτελέσματα και να δημιουργούσε νέες φρούδες ελπίδες σε εμάς, τους οπαδούς που συνεχίζαμε να πιστεύουμε.
Μέσα σε 5’ η συγκομιδή ήταν 3 πόντοι (ένας από βολή του Παπανικολάου και ένα «σκοτωμένο μακρινό σουτ από τη γωνία … του Μιλουτίνοφ!), δείγμα ότι η ήδη ξεκούρδιστη μηχανή του Ολυμπιακού, στο τέλος κλάταρε!
Την ίδια ώρα η Ζενίτ έβγαζε συνεργασίες, έφτανε με ευκολία στο καλάθι και παράλληλα είχε βραχυκυκλώσει την ομάδα μας. Η νίκη για το σύνολο του Πλάθα ήρθε με ευκολότερο τρόπο, από ό,τι και ο ίδιος ο Ισπανός προπονητής θα περίμενε.
Ίσως η αντίδραση μας στο τελευταίο δίλεπτο, να ήταν σαν αυτή του «πνιγμένου», που πιάνεται από τα μαλλιά του και για λίγο φαίνεται ότι τα καταφέρνει…
Φευ, το φινάλε μας βρήκε όλους (ή σχεδόν όλους) απογοητευμένους και «σκασμένους», όχι τόσο για την ήττα καθεαυτή, όσο για την εικόνα, για την παραδοχή της αδυναμίας μας, για το γεγονός ότι η ομάδα φαίνεται παραδομένη στη μοίρα της, δίχως ένα πλάνο, δίχως πυξίδα, σαν ένα ακυβέρνητο καράβι.
Πώς είναι δυνατόν τόσο σύντομα να «βγάζω» μια τέτοια απαισιοδοξία; Μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, έκανα όνειρα ακόμα και για 8άδα, με αποτέλεσμα να φαίνομαι για πολλούς ως και γραφικός.
Είναι λογικό, με ένα παιχνίδι έστω τόσο ατυχές, όσο αυτό με τη Ζενίτ, να αλλάζω έτσι εύκολα άποψη;
Και όμως, όσο και αν μέσα μου έχω τη διάθεση ακόμα να στηρίξω και θέλω να το κάνω, γιατί δεν πρέπει τόσο εύκολα να ξεχνάμε το παρελθόν, με τι καρδιά να παραμείνω αισιόδοξος, ενώ βλέπω ότι το καράβι έχει βάλει πλώρη προς το παγόβουνο και μερικοί παίζουν πιάνο;
Ο Ολυμπιακός δεν πεθαίνει ποτέ, εμείς οι παλιότεροι έχουμε ζήσει και πιο δύσκολες στιγμές και πάντα ήμασταν δίπλα στην ομάδα.
Ωστόσο θα περιμέναμε, σε αυτή την ομολογουμένως ανησυχητική κατάσταση σε όλα τα επίπεδα, ένα σημάδι, μια ειλικρινή στάση από τη Διοίκηση για το πώς έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα και τι υπάρχει (αν υπάρχει) ως σχέδιο, από εδώ και πέρα…
Στο χθεσινό podcast του Red Point Guard, το οποίο αξίζει να ακούσετε και θα βρείτε εδώ https://redpointguard.com/archives/13750 , κάναμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα, χωρίς όμως να βρούμε μια σανίδα σωτηρίας για να πιαστούμε…
Δε θα επεκταθώ περισσότερο σε θέματα που αναλύσαμε (μονιμοποίηση Κεμζούρα και στόχοι ομάδας), αλλά θα εστιάσω στην αγωνιστική εικόνα στο παιχνίδι με τη Ζενίτ, όπως το έζησα από πολύ κοντά και κυρίως, στο τι πρέπει να αλλάξει για να περισωθεί κάτι από τη φετινή χρονιά και να διασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον.
Ξεκινώντας, λοιπόν, ο αγώνας είδε την ομάδα μας με κεκτημένη ταχύτητα από το παιχνίδι με τη Βαλένθια, να μπαίνει με την ίδια ορμή, να παίζει καλές άμυνες, να τρέχει στο «ανοιχτό γήπεδο», ξεκινώντας με ένα 12 – 0.
Η 5άδα Κόνιαρη – Σπανούλη – Πολ – Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ έδειχνε ότι ο Κεμζούρα βάδιζε στα γνωστά χνάρια, που και στον προηγούμενο αγώνα μας είχαν οδηγήσει σε καλή εκκίνηση και δικαιώθηκε.
Όμως, μετά το time out του Πλάθα και τις διορθωτικές του αλλαγές, ο Ολυμπιακός έφθανε όλο και πιο δύσκολα στο καλάθι, σε set παιχνίδι βλέπαμε είτε προσωπικές φάσεις, είτε μια συνεχή απόπειρα για συνεργασίες μέσω pick ‘n’ roll, οι οποίες είχαν διαβαστεί πολύ καλά, με τον Άιβερσον ειδικά να κάνει πολύ καλή δουλειά από τη στιγμή που μπήκε.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η 2nd unit, με προεξέχοντα τον Μπόλντουιν, ήταν έξω από τα νερά της, οδήγησαν σε αγωνιστική καθίζηση, με αποτέλεσμα ακόμα και το σκορ του ημιχρόνου (36 – 38), να μοιάζει κολακευτικό…
Στο 2ο ημίχρονο τα προβλήματα διογκώθηκαν, με την άμυνα μας να μην μπορεί να βρει λύση απέναντι στον Πονίτκα, την ίδια ώρα που η επίθεση μας είχε βραχυκυκλώσει και περίμενε τα πάντα από τους Σπανούλη και Πάντερ (5/21 προσπάθειες συνολικά).
Η εναλλακτική του post game, είχε δυσκολέψει, λόγω της πίεσης των αντίπαλων guards και της αδυναμίας μας να περάσουν σωστές πάσες στους ψηλούς, καθώς και στην πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά των αντιπάλων PF και C στην προσωπική άμυνα πάνω στους Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ.
Ταυτόχρονα, η Ρωσική ομάδα αποκτώντας αυτοπεποίθηση και πατώντας πιο γερά στα πόδια της, έφθανε τη διαφορά κοντά σε διψήφια νούμερα, όσο πέρναγε η ώρα.
Στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας, με το παιχνίδι να έχει γίνει ροντέο και με τους κόκκους της άμμου στην κλεψύδρα να λιγοστεύουν, έπεσε το τελευταίο χαρτί με τρίποντα – προσευχές από τους Κόνιαρη, Πάντερ και Παπανικολάου, τα οποία προς στιγμήν έσωσαν την παρτίδα!
Ωστόσο, όπως προείπαμε, στην παράταση ο βασιλιάς … Ολυμπιακός ήταν γυμνός και όλοι μας γίναμε μάρτυρες, αντί συνέχισης της αντεπίθεσης μιας οπισθοχώρησης άνευ όρων, μιας παθητικής αποδοχής της ήττας και από τους παίκτες και από τον προπονητή (που προφανώς έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης).
Ωραία θα ήταν τώρα, να μπορούσα να γράψω την καθιερωμένη νότα αισιοδοξίας, την οποία συνήθως δίνω, να έφερνα παραδείγματα από το παρελθόν, όπου η ομάδα μας ήταν ξανά στο καναβάτσο και τελικά σηκώθηκε.
Όμως ειλικρινά, πλέον ψάχνω να βρω κάτι για να πιστέψω και δε βρίσκω, οι παίκτες που μας είχαν κουβαλήσει τα προηγούμενα χρόνια είναι μεγάλοι πια και χωρίς την ίδια διάρκεια στην απόδοση τους, οι νέοι είναι χαμένοι στη … μετάφραση και φαίνεται να έχει χαθεί ο συνεκτικός ιστός, που χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια τους ερυθρόλευκους.
Μετά την απομάκρυνση του Μπλατ, έγινε λόγος για επαναφορά ρόλων και επιστροφή στις αρχές που έκαναν τον Ολυμπιακό μεγάλο.
Οι επιτυχίες των ερυθρόλευκων μπορεί να έγιναν με μπροστάρη τον Ελληνικό κορμό, ωστόσο δίπλα του υπήρχαν και ξένοι με ποιότητα και ρόλους.
Ακόμα και μετά το back2back, θα είχε φθάσει ο Ολυμπιακός στον τελικό της Μαδρίτης το 2015, αν δεν είχε τους Ντάνστον, Χάντερ, Ντάρντεν, Λοτζέσκι; Ή το 2017 θα ήταν ξανά στον τελικό της Euroleague χωρίς τους Γκριν και Μπιρτς;
Ανεξαρτήτως της ποιότητας των τωρινών ξένων, ποιοι είναι οι ρόλοι τους; Γιατί δεν τους έχει δοθεί χρόνος να αποδείξουν τι μπορούν να κάνουν;
Με εξαίρεση τον Μπόλντγουιν, που είναι αδιάφορος και τον Πάντερ, ο οποίος λόγω ένδειας στα guards έχει φθάσει στο άλλο άκρο, να θεωρείται αναντικατάστατος, πως γίνεται να μην μπορούν να ενταχθούν μέσα στο σύνολο παίκτες όπως ο Πολ, ο Κουζμίνσκας, ακόμα και ο Ρούμπιτ, που αν μη τι άλλο στις προηγούμενες ομάδες τους είχαν δείξει θετικά στοιχεία;
Πώς γίνεται παίκτες, που έφυγαν ως αποτυχημένοι από εδώ πέρυσι (Τίμα, Λεντέι, Γουέμπερ) να έχουν βρει ρόλο και μαζί τον εαυτό τους στις νέες τους ομάδες;
Μήπως κάτι δεν πάει καλά στο πλαίσιο λειτουργίας του Ολυμπιακού; Μήπως οι αρχές που πρέσβευε παλιότερα η ομάδα και συνηγορούσαν στο ότι όλοι ήταν μια γροθιά, έχουν χαθεί;
Μήπως αυτό το κλίμα «απομόνωσης» και έλλειψης σύμπνοιας που «βγαίνει» στο παρκέ, επικρατεί και στα αποδυτήρια, τα οποία έχουν γεμίσει «τοξικότητα»; Μήπως το «ηχητικό» ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου;
Σε προηγούμενο άρθρο είχα γράψει μετά τη νίκη επί της Βαλένθια, ότι είμαστε διατεθειμένοι να δούμε την ομάδα να ρίχνεται στην τελευταία της μάχη…
Όμως χωρίς βοήθεια και από τους ξένους παίκτες, αυτή η μάχη είναι καταδικασμένη να οδηγήσει σε «ξαφνικό θάνατο»!
Σίγουρα, μεσοπρόθεσμα δε γνωρίζω αν και η ίδια η Διοικητική ομάδα ξέρει τι θέλει, πόσο δε μάλλον εμείς οι οπαδοί. Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλο μέγεθος και δε θα χαθεί από μια ακόμη άσχημη χρονιά...
Όμως, όσο δε βγαίνει κάποιος διοικητικός ηγέτης μπροστά, όσο συνεχίζεται το ίδιο κρυφτούλι, τόσο η αγωνία μας μεγαλώνει.
Το χειρότερο αυτή τη στιγμή, είναι ότι για πρώτη φορά, μετά από 15 χρόνια δε φαίνεται να υπάρχει προοπτική, με την παρούσα μορφή της ομάδας.
Το #mexritelous δεν υποστηρίχθηκε ούτε επικοινωνιακά, ούτε και αγωνιστικά και ο Ολυμπιακός είναι μπλεγμένος σε μια δίνη, με πολλά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, τα οποία αναζητούν λύση.
Με την όποια εμπειρία έχω αυτά τα 33 χρόνια που βλέπω μπάσκετ, με την όποια υπόσταση ως χομπίστας, που απλά κάνω το μεράκι μου και με την όποια αγάπη μου για τον οργανισμό, αλλά και όσους τον απαρτίζουν, αν θελήσω να καταγράψω λίγες ενέργειες για τι πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να γίνει από εδώ και πέρα, για να βελτιωθεί η κατάσταση, θα είναι:
🏀Καθορισμός στρατηγικής σε ορίζοντα 3ετίας. Προσέγγιση ενός έμπειρου προπονητή και με προσωπικότητα για την επόμενη μέρα, ο οποίος θα συμφωνήσει να αναλάβει από του χρόνου μεν (για να μην «καεί»), θα λειτουργεί ως σκιώδης από φέτος δε, σχεδιάζοντας τη νέα ομάδα, είτε ως απόλυτος άρχων, είτε μαζί με έναν GM.
🏀Οριοθέτηση των στόχων για φέτος και για την επόμενη σεζόν, που δεν μπορεί (εκτός και αν ξαφνικά εκτοξευθεί το budget), παρά να είναι μεταβατικές χρονιές. Πρωταρχικά έμφαση στη δημιουργία ενός συνόλου, το οποίο θα «χτιστεί» πάνω στις βάσεις και τη φιλοσοφία του νέου προπονητή και σταδιακά θα γίνεται ανταγωνιστικό.
🏀Ενίσχυση τη φετινή χρονιά με δύο ξένους παίκτες τουλάχιστον (έναν guard και έναν ψηλό), οι οποίοι να μη θεωρούνται one and done, αλλά να υπάρχει η προοπτική να μείνουν και του χρόνου, έχοντας έτσι προσαρμοστεί τη φετινή περίοδο και όντες πιο έτοιμοι για τη νέα σεζόν.
🏀Να ξεκαθαριστεί άμεσα τι θα γίνει με όσων τα συμβόλαια λήγουν και κυρίως τα μεγάλα, αυτών που είναι οι πρωταγωνιστές και καταλαμβάνουν το μεγάλο μέρος του αγωνιστικού budget (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου και Μιλουτίνοφ). Θα γίνει restart αντίστοιχο με του Παναθηναϊκού το 2012; Ή θα παραμείνουν κάποιοι εξ αυτών και σε συνδυασμό με άλλους εξελίξιμους παίκτες του τωρινού ρόστερ ή της αναπτυξιακής ομάδας (Κόνιαρης, Νικολαΐδης, Βεζένκοφ, Ποκουσέφσκι), μαζί με το Χαραλαμπόπουλο, θα πλαισιωθούν από ξένους και Έλληνες παίκτες επιλογής του νέου προπονητή και κάπως έτσι θα «χτιστεί» ένας νέος φιλόδοξος Ολυμπιακός, που θα μπορεί άμεσα να είναι πρωταγωνιστής;
🏀Το #mexritelous να γίνει ουσιαστική μάχη με το κατεστημένο, μέσω παρεμβάσεων στα κέντρα αποφάσεων και όχι απλά μια πολιτική αποστασιοποίησης από τα τεκταινόμενα στο εγχώριο μπάσκετ. Αν δε βρεθεί τομή και συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, δε ζητάμε να πάρουμε μέρος σε ένα «θέατρο σκιών», αλλά τουλάχιστον ας κυνηγήσουμε πιο ζεστά τη συμμετοχή στην Adriatic League.
🏀Last but not least, να αποφασιστεί ο χαρακτήρας της Β ομάδας. Θα είναι αναπτυξιακή όντως, ή απλά ένα υβρίδιο νέων και βετεράνων παικτών, που δε θα εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο κανονικά δημιουργήθηκε;
Αν υπάρχει ακόμα η ίδια δίψα και η οικονομική δυνατότητα για να «χτιστεί» ξανά κάτι καλό από το μηδέν, τότε για μια ομάδα με τη δυναμική του Ολυμπιακού, δε γίνεται να μην έρθουν ξανά μεγάλες στιγμές.
Αν όμως όλα πλέον έχουν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και ζούνε όλοι μέσα στον οργανισμό με τις δάφνες του παρελθόντος, τότε ίσως η αλλαγή σελίδας, σε όλους τους τομείς, να είναι πιο κοντά από ποτέ…
Εξάλλου αν δε σταθούμε τώρα, στα δύσκολα, δίπλα στον Ολυμπιακό μας, πότε περιμένουμε να το κάνουμε; Το παιχνίδι με τη Ζενίτ ήταν η κατάλληλη ευκαιρία, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα, με αποτέλεσμα να βρεθώ και εγώ απέναντι στον «καθρέφτη».
Χωρίς, φυσικά, ένας και μόνο αγώνας να αποτελεί ασφαλές κριτήριο, η αγωνιστική και η εξωαγωνιστική εικόνα για πρώτη φορά με απογοήτευσαν τόσο πολύ (ίσως περισσότερο και από τη σεζόν 2004 – 05, που την είχα ζήσει από κοντά, πίνοντας όλο το πικρό ποτήρι μαζί με το φίλο μου Αντώνη, από την κερκίδα του ΣΕΦ).
Η μετάλλαξη μετά το παιχνίδι με τη Βαλένθια, όπου βρεθήκαμε σε καλή βραδιά στο μακρινό σουτ και σε συνδυασμό με την αφελή τακτική προσέγγιση του Πονσαρνάου, πετύχαμε μια εύκολη νίκη, ήταν απότομη.
Όλα όσα έγιναν, μας «έριξαν στάχτη στα μάτια», δίνοντας μας το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι κάτι άλλαξε.
Οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών για επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές της ομάδας, σκόρπισαν όμως στους πέντε ανέμους, σα στάχτη από τσιγάρο, όπως έγινε και πέρσι όταν ο θρίαμβος επί της Μπάγερν και το καλό κλίμα, μέσα σε δύο μόλις μέρες, κατέληξαν σε τραγωδία στις Κανάριες Νήσους…
Παρόλο που οι φίλοι μου, όσο η Ζενίτ φαινόταν να κρατάει γερά στα χέρια της την τύχη του αγώνα, προσπαθούσαν να μου δώσουν να καταλάβω ότι οδεύουμε σε μια ήττα, εγώ εκεί, να πιστεύω ότι παρά την κακή μας παρουσία, κάτι θα γίνει στο τέλος, θα επιστρέψει το πνεύμα του μαχητή και νικητή, που χαρακτήριζε για τόσα χρόνια αυτή την ομάδα και έστω και με ένα ανορθόδοξο τρόπο, θα κερδίσουμε.
Και πλέον περίμενα, η βαριά φανέλα του Ολυμπιακού από μόνη της να πάρει μια εύκολη νίκη στο extra 5λεπτο, δείχνοντας έστω και αργά, ποιος είναι το αφεντικό…
Όμως ο Θεός του μπάσκετ, αυτή τη φορά, ίσως να απέδωσε δικαιοσύνη. Δεν αξίζαμε τη νίκη και ίσως να έφερνε αντίθετα αποτελέσματα και να δημιουργούσε νέες φρούδες ελπίδες σε εμάς, τους οπαδούς που συνεχίζαμε να πιστεύουμε.
Η εικόνα στην παράταση εκτός από αποκαρδιωτική, ήταν τελικά ο καθρέφτης για όλους μας, απόλυτα διαυγής και ξεκάθαρος…
Μέσα σε 5’ η συγκομιδή ήταν 3 πόντοι (ένας από βολή του Παπανικολάου και ένα «σκοτωμένο μακρινό σουτ από τη γωνία … του Μιλουτίνοφ!), δείγμα ότι η ήδη ξεκούρδιστη μηχανή του Ολυμπιακού, στο τέλος κλάταρε!
Την ίδια ώρα η Ζενίτ έβγαζε συνεργασίες, έφτανε με ευκολία στο καλάθι και παράλληλα είχε βραχυκυκλώσει την ομάδα μας. Η νίκη για το σύνολο του Πλάθα ήρθε με ευκολότερο τρόπο, από ό,τι και ο ίδιος ο Ισπανός προπονητής θα περίμενε.
Ίσως η αντίδραση μας στο τελευταίο δίλεπτο, να ήταν σαν αυτή του «πνιγμένου», που πιάνεται από τα μαλλιά του και για λίγο φαίνεται ότι τα καταφέρνει…
Φευ, το φινάλε μας βρήκε όλους (ή σχεδόν όλους) απογοητευμένους και «σκασμένους», όχι τόσο για την ήττα καθεαυτή, όσο για την εικόνα, για την παραδοχή της αδυναμίας μας, για το γεγονός ότι η ομάδα φαίνεται παραδομένη στη μοίρα της, δίχως ένα πλάνο, δίχως πυξίδα, σαν ένα ακυβέρνητο καράβι.
Πώς είναι δυνατόν τόσο σύντομα να «βγάζω» μια τέτοια απαισιοδοξία; Μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, έκανα όνειρα ακόμα και για 8άδα, με αποτέλεσμα να φαίνομαι για πολλούς ως και γραφικός.
Είναι λογικό, με ένα παιχνίδι έστω τόσο ατυχές, όσο αυτό με τη Ζενίτ, να αλλάζω έτσι εύκολα άποψη;
Και όμως, όσο και αν μέσα μου έχω τη διάθεση ακόμα να στηρίξω και θέλω να το κάνω, γιατί δεν πρέπει τόσο εύκολα να ξεχνάμε το παρελθόν, με τι καρδιά να παραμείνω αισιόδοξος, ενώ βλέπω ότι το καράβι έχει βάλει πλώρη προς το παγόβουνο και μερικοί παίζουν πιάνο;
Ο Ολυμπιακός δεν πεθαίνει ποτέ, εμείς οι παλιότεροι έχουμε ζήσει και πιο δύσκολες στιγμές και πάντα ήμασταν δίπλα στην ομάδα.
Ωστόσο θα περιμέναμε, σε αυτή την ομολογουμένως ανησυχητική κατάσταση σε όλα τα επίπεδα, ένα σημάδι, μια ειλικρινή στάση από τη Διοίκηση για το πώς έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα και τι υπάρχει (αν υπάρχει) ως σχέδιο, από εδώ και πέρα…
Στο χθεσινό podcast του Red Point Guard, το οποίο αξίζει να ακούσετε και θα βρείτε εδώ https://redpointguard.com/archives/13750 , κάναμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα, χωρίς όμως να βρούμε μια σανίδα σωτηρίας για να πιαστούμε…
Δε θα επεκταθώ περισσότερο σε θέματα που αναλύσαμε (μονιμοποίηση Κεμζούρα και στόχοι ομάδας), αλλά θα εστιάσω στην αγωνιστική εικόνα στο παιχνίδι με τη Ζενίτ, όπως το έζησα από πολύ κοντά και κυρίως, στο τι πρέπει να αλλάξει για να περισωθεί κάτι από τη φετινή χρονιά και να διασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον.
Ξεκινώντας, λοιπόν, ο αγώνας είδε την ομάδα μας με κεκτημένη ταχύτητα από το παιχνίδι με τη Βαλένθια, να μπαίνει με την ίδια ορμή, να παίζει καλές άμυνες, να τρέχει στο «ανοιχτό γήπεδο», ξεκινώντας με ένα 12 – 0.
Η 5άδα Κόνιαρη – Σπανούλη – Πολ – Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ έδειχνε ότι ο Κεμζούρα βάδιζε στα γνωστά χνάρια, που και στον προηγούμενο αγώνα μας είχαν οδηγήσει σε καλή εκκίνηση και δικαιώθηκε.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η 2nd unit, με προεξέχοντα τον Μπόλντουιν, ήταν έξω από τα νερά της, οδήγησαν σε αγωνιστική καθίζηση, με αποτέλεσμα ακόμα και το σκορ του ημιχρόνου (36 – 38), να μοιάζει κολακευτικό…
Στο 2ο ημίχρονο τα προβλήματα διογκώθηκαν, με την άμυνα μας να μην μπορεί να βρει λύση απέναντι στον Πονίτκα, την ίδια ώρα που η επίθεση μας είχε βραχυκυκλώσει και περίμενε τα πάντα από τους Σπανούλη και Πάντερ (5/21 προσπάθειες συνολικά).
Η εναλλακτική του post game, είχε δυσκολέψει, λόγω της πίεσης των αντίπαλων guards και της αδυναμίας μας να περάσουν σωστές πάσες στους ψηλούς, καθώς και στην πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά των αντιπάλων PF και C στην προσωπική άμυνα πάνω στους Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ.
Ενδεικτικό όλων αυτών, είναι ότι μετά το πρώτο 4λεπτο, η ομάδα μας πέτυχε στα υπόλοιπα 41’, μόλις 56 πόντους, σε εντός έδρας παιχνίδι με αντίπαλο την … πρωτάρα Ζενίτ!
Ταυτόχρονα, η Ρωσική ομάδα αποκτώντας αυτοπεποίθηση και πατώντας πιο γερά στα πόδια της, έφθανε τη διαφορά κοντά σε διψήφια νούμερα, όσο πέρναγε η ώρα.
Στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας, με το παιχνίδι να έχει γίνει ροντέο και με τους κόκκους της άμμου στην κλεψύδρα να λιγοστεύουν, έπεσε το τελευταίο χαρτί με τρίποντα – προσευχές από τους Κόνιαρη, Πάντερ και Παπανικολάου, τα οποία προς στιγμήν έσωσαν την παρτίδα!
Ωστόσο, όπως προείπαμε, στην παράταση ο βασιλιάς … Ολυμπιακός ήταν γυμνός και όλοι μας γίναμε μάρτυρες, αντί συνέχισης της αντεπίθεσης μιας οπισθοχώρησης άνευ όρων, μιας παθητικής αποδοχής της ήττας και από τους παίκτες και από τον προπονητή (που προφανώς έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης).
Όμως ειλικρινά, πλέον ψάχνω να βρω κάτι για να πιστέψω και δε βρίσκω, οι παίκτες που μας είχαν κουβαλήσει τα προηγούμενα χρόνια είναι μεγάλοι πια και χωρίς την ίδια διάρκεια στην απόδοση τους, οι νέοι είναι χαμένοι στη … μετάφραση και φαίνεται να έχει χαθεί ο συνεκτικός ιστός, που χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια τους ερυθρόλευκους.
Μετά την απομάκρυνση του Μπλατ, έγινε λόγος για επαναφορά ρόλων και επιστροφή στις αρχές που έκαναν τον Ολυμπιακό μεγάλο.
Όμως θα προσθέσω, ότι οι ρόλοι αφορούν όλους τους παίκτες και όχι μόνο τους Έλληνες…
Οι επιτυχίες των ερυθρόλευκων μπορεί να έγιναν με μπροστάρη τον Ελληνικό κορμό, ωστόσο δίπλα του υπήρχαν και ξένοι με ποιότητα και ρόλους.
Ακόμα και μετά το back2back, θα είχε φθάσει ο Ολυμπιακός στον τελικό της Μαδρίτης το 2015, αν δεν είχε τους Ντάνστον, Χάντερ, Ντάρντεν, Λοτζέσκι; Ή το 2017 θα ήταν ξανά στον τελικό της Euroleague χωρίς τους Γκριν και Μπιρτς;
Ανεξαρτήτως της ποιότητας των τωρινών ξένων, ποιοι είναι οι ρόλοι τους; Γιατί δεν τους έχει δοθεί χρόνος να αποδείξουν τι μπορούν να κάνουν;
Πώς γίνεται παίκτες, που έφυγαν ως αποτυχημένοι από εδώ πέρυσι (Τίμα, Λεντέι, Γουέμπερ) να έχουν βρει ρόλο και μαζί τον εαυτό τους στις νέες τους ομάδες;
Μήπως κάτι δεν πάει καλά στο πλαίσιο λειτουργίας του Ολυμπιακού; Μήπως οι αρχές που πρέσβευε παλιότερα η ομάδα και συνηγορούσαν στο ότι όλοι ήταν μια γροθιά, έχουν χαθεί;
Μήπως αυτό το κλίμα «απομόνωσης» και έλλειψης σύμπνοιας που «βγαίνει» στο παρκέ, επικρατεί και στα αποδυτήρια, τα οποία έχουν γεμίσει «τοξικότητα»; Μήπως το «ηχητικό» ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου;
Σε προηγούμενο άρθρο είχα γράψει μετά τη νίκη επί της Βαλένθια, ότι είμαστε διατεθειμένοι να δούμε την ομάδα να ρίχνεται στην τελευταία της μάχη…
Όμως χωρίς βοήθεια και από τους ξένους παίκτες, αυτή η μάχη είναι καταδικασμένη να οδηγήσει σε «ξαφνικό θάνατο»!
Άρα, που βαδίζουμε πλέον και τι μπορούμε να περιμένουμε για το μέλλον;
Σίγουρα, μεσοπρόθεσμα δε γνωρίζω αν και η ίδια η Διοικητική ομάδα ξέρει τι θέλει, πόσο δε μάλλον εμείς οι οπαδοί. Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλο μέγεθος και δε θα χαθεί από μια ακόμη άσχημη χρονιά...
Όμως, όσο δε βγαίνει κάποιος διοικητικός ηγέτης μπροστά, όσο συνεχίζεται το ίδιο κρυφτούλι, τόσο η αγωνία μας μεγαλώνει.
Το χειρότερο αυτή τη στιγμή, είναι ότι για πρώτη φορά, μετά από 15 χρόνια δε φαίνεται να υπάρχει προοπτική, με την παρούσα μορφή της ομάδας.
Το #mexritelous δεν υποστηρίχθηκε ούτε επικοινωνιακά, ούτε και αγωνιστικά και ο Ολυμπιακός είναι μπλεγμένος σε μια δίνη, με πολλά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, τα οποία αναζητούν λύση.
🏀Καθορισμός στρατηγικής σε ορίζοντα 3ετίας. Προσέγγιση ενός έμπειρου προπονητή και με προσωπικότητα για την επόμενη μέρα, ο οποίος θα συμφωνήσει να αναλάβει από του χρόνου μεν (για να μην «καεί»), θα λειτουργεί ως σκιώδης από φέτος δε, σχεδιάζοντας τη νέα ομάδα, είτε ως απόλυτος άρχων, είτε μαζί με έναν GM.
🏀Οριοθέτηση των στόχων για φέτος και για την επόμενη σεζόν, που δεν μπορεί (εκτός και αν ξαφνικά εκτοξευθεί το budget), παρά να είναι μεταβατικές χρονιές. Πρωταρχικά έμφαση στη δημιουργία ενός συνόλου, το οποίο θα «χτιστεί» πάνω στις βάσεις και τη φιλοσοφία του νέου προπονητή και σταδιακά θα γίνεται ανταγωνιστικό.
🏀Ενίσχυση τη φετινή χρονιά με δύο ξένους παίκτες τουλάχιστον (έναν guard και έναν ψηλό), οι οποίοι να μη θεωρούνται one and done, αλλά να υπάρχει η προοπτική να μείνουν και του χρόνου, έχοντας έτσι προσαρμοστεί τη φετινή περίοδο και όντες πιο έτοιμοι για τη νέα σεζόν.
🏀Να ξεκαθαριστεί άμεσα τι θα γίνει με όσων τα συμβόλαια λήγουν και κυρίως τα μεγάλα, αυτών που είναι οι πρωταγωνιστές και καταλαμβάνουν το μεγάλο μέρος του αγωνιστικού budget (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου και Μιλουτίνοφ). Θα γίνει restart αντίστοιχο με του Παναθηναϊκού το 2012; Ή θα παραμείνουν κάποιοι εξ αυτών και σε συνδυασμό με άλλους εξελίξιμους παίκτες του τωρινού ρόστερ ή της αναπτυξιακής ομάδας (Κόνιαρης, Νικολαΐδης, Βεζένκοφ, Ποκουσέφσκι), μαζί με το Χαραλαμπόπουλο, θα πλαισιωθούν από ξένους και Έλληνες παίκτες επιλογής του νέου προπονητή και κάπως έτσι θα «χτιστεί» ένας νέος φιλόδοξος Ολυμπιακός, που θα μπορεί άμεσα να είναι πρωταγωνιστής;
🏀Το #mexritelous να γίνει ουσιαστική μάχη με το κατεστημένο, μέσω παρεμβάσεων στα κέντρα αποφάσεων και όχι απλά μια πολιτική αποστασιοποίησης από τα τεκταινόμενα στο εγχώριο μπάσκετ. Αν δε βρεθεί τομή και συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, δε ζητάμε να πάρουμε μέρος σε ένα «θέατρο σκιών», αλλά τουλάχιστον ας κυνηγήσουμε πιο ζεστά τη συμμετοχή στην Adriatic League.
🏀Last but not least, να αποφασιστεί ο χαρακτήρας της Β ομάδας. Θα είναι αναπτυξιακή όντως, ή απλά ένα υβρίδιο νέων και βετεράνων παικτών, που δε θα εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο κανονικά δημιουργήθηκε;
Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός χρειάζεται όραμα, όπως υπήρχε πριν μια 10ετία, που οι τότε ενέργειες της Διοίκησης έφεραν στο λιμάνι τον Ίβκοβιτς και το Σπανούλη, με αποτέλεσμα να αλλάξει η ιστορία της ομάδας!
Αν υπάρχει ακόμα η ίδια δίψα και η οικονομική δυνατότητα για να «χτιστεί» ξανά κάτι καλό από το μηδέν, τότε για μια ομάδα με τη δυναμική του Ολυμπιακού, δε γίνεται να μην έρθουν ξανά μεγάλες στιγμές.
Αν όμως όλα πλέον έχουν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και ζούνε όλοι μέσα στον οργανισμό με τις δάφνες του παρελθόντος, τότε ίσως η αλλαγή σελίδας, σε όλους τους τομείς, να είναι πιο κοντά από ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου