Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ


Έφθασε η πρώτη διπλή εβδομάδα, με τον Ολυμπιακό να είναι σε κακή αγωνιστική κατάσταση και δύσκολη βαθμολογική θέση, έχοντας παράλληλα την αποστολή να ταξιδέψει στη Μόσχα, όπου θα αντιμετωπίσει αύριο την ΤΣΣΚΑ και επιστρέφοντας να δώσει ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου στο ΣΕΦ, την Παρασκευή, με τη Μακάμπι. 

Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην αρχή της διοργάνωσης, η εικόνα της ομάδας μας, σε συνδυασμό με το βαθμό δυσκολίας αυτών των αγώνων, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. 


Και όσο και αν υπάρχει δρόμος ακόμα, αν δεν υπάρξει βελτίωση, η οποία θα συνοδευτεί και από αποτελέσματα, το «τρένο» της πρόκρισης θα χαθεί νωρίς… Συνεπώς, είναι επιτακτική η ανάγκη για μία τουλάχιστον νίκη σε αυτά τα δύο παιχνίδια για βαθμολογικούς, αλλά και για ψυχολογικούς λόγους.

Κοινή συνισταμένη αυτών των αναμετρήσεων, εκτός του ότι οι αντίπαλοι αποτελούν από τους πλέον συνήθεις υπόπτους της Euroleague, είναι ότι οι ερυθρόλευκοι θα βρουν απέναντι τους πρώην «δικά τους παιδιά», τα οποία προσέφεραν στην ομάδα, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο και αποχώρησαν υπό διαφορετικές συνθήκες.

Στην ΤΣΣΚΑ δεσπόζει η αρχηγική φυσιογνωμία του Hines, ο οποίος μετά τη διετία του στον Ολυμπιακό, κλείνει φέτος την 7η του σεζόν στη Μόσχα, καθώς και το μαχητικό profile του Hackett, με καθοριστικό ρόλο στην περιφέρεια. Αμφότεροι ενώ δέθηκαν με την ομάδα μας, δυστυχώς δίνουν πια τον καλύτερο τους εαυτό με τη φανέλα της ΤΣΣΚΑ.

Ο Strelnieks, παρόλο που ακόμα δεν έχει βρει χρόνο στο rotation, μετά τον τραυματισμό του Clyburn και την αναμενόμενη μετατόπιση του Hilliard στη θέση 3, θα αρχίσει σταδιακά και αυτός να εντάσσεται στο αγωνιστικό πλαίσιο της Ρωσικής ομάδας.

Και φυσικά στον πάγκο της Μακάμπι, βρίσκεται από πέρυσι, ο αναμορφωτής της, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο οποίος με δύο πρωταθλήματα Ελλάδας και δύο παρουσίες σε τελικούς της Euroleague στο ενεργητικό του, ως προπονητής του Ολυμπιακού, καλείται να οδηγήσει την Ομάδα του Λαού ξανά στις επιτυχίες!


Μαζί του έφερε και έναν πρώην συνοδοιπόρο του, τον Othello Hunter, που και αυτός αφότου έφυγε από τον Ολυμπιακό, μετά από ένα μικρό πέρασμα από τη Ρεάλ, βρήκε το καταφύγιο του στη Μόσχα, πριν φέτος γίνει κάτοικος Τελ Αβίβ...

Πόσο συναισθηματικά φορτισμένο θα είναι, λοιπόν, αυτό το τριήμερο, βλέποντας τόσους που φόρεσαν την ερυθρόλευκη, πλέον να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλες ομάδες!


Olympiacos BC, ένας σύγχρονος Κρόνος, που «τρώει τα παιδιά του»; Παρόλο που ακούγεται υπερβολικό, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Γιατί για κάθε Σπανούλη και Πρίντεζη που βρήκαν το λιμάνι τους στον Πειραιά, υπάρχουν ο Σλούκας, ο Hines και ο Hackett, που αντί να αγκυροβολήσουν δίπλα στους δύο αρχηγούς, έφυγαν για άλλες πολιτείες…

Όμως, αυτή η συζήτηση δεν είναι της παρούσης. Αυτό που απασχολεί εμάς τους οπαδούς των ερυθρόλευκων, είναι το τώρα και η ίδια η ομάδα μας, η οποία είναι πάνω από πρόσωπα.

Σε αυτό το δύσκολο 2019, που ευχόμαστε να τελειώσει όσο το δυνατόν συντομότερα, έγιναν πολλά λάθη, που δεν μπορούν να διορθωθούν άμεσα και φαίνεται ότι έχουν οδηγήσει όλον τον οργανισμό σε ένα τέλμα, σε μια κατάσταση «αρρωστημένη».

Το αν αυτός ο δρόμος έχει επιστροφή, για τη φετινή τουλάχιστον σεζόν, είναι κάτι που θα διαπιστώσουμε σύντομα…

Σε αγωνιστικό επίπεδο, οι δύο νέες προσθήκες, οι Reed και Rochestie, θα είναι έτοιμοι να μπουν στο παρκέ στο παιχνίδι με τη Μακάμπι και ελπίζουμε να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό την εικόνα και την ψυχολογία της ομάδας.

Όμως, πριν τον αγώνα της Παρασκευής, έχουμε μια έξοδο στη Μόσχα, σε ένα γήπεδο, όπου και στα καλά του χρόνια, ο Ολυμπιακός έφευγε με σκυμμένο κεφάλι… Απλά να σας θυμίσω ότι το τελευταίο μας «διπλό» χρονολογείται από το 2008, τότε που το buzzer beater του Greer στον πρώτο αγώνα των play off της Euroleague, μας έδωσε τη νίκη!

Έκτοτε, μπορεί η ομάδα μας να μετράει μόνο ήττες εκτός έδρας στη Regular Season, αλλά είχε την ευτυχία όλες οι μεγάλες επιτυχίες της από το 2012, να συνδέονται με την ΤΣΣΚΑ και ειδικά στους αγώνες των final 4, ο Ολυμπιακός να μετράει ένα μεγαλοπρεπές 4 – 0, το οποίο μεταφράζεται στο επικό comeback στον τελικό της Πόλης το 2012 και 3 νίκες σε ημιτελικούς…


Περασμένα μεγαλεία όλα αυτά, καθώς η πραγματικότητα πλέον είναι διαφορετική και η ομάδα μας θα ταξιδέψει στη Μόσχα, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, χωρίς μεγάλες βλέψεις και με την ευχή απλά να παρουσιαστεί ανταγωνιστική…

Μακάρι να διαψευστούμε, ωστόσο θα χρειαστεί μεγάλη αλλαγή προς το καλύτερο σε σχέση με αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα, για να μπορέσουν οι ερυθρόλευκοι να μείνουν κοντά στο σκορ.

Προσπαθώντας να μπούμε στο κλίμα της αυριανής αναμέτρησης, θα σας παρουσιάσω στη συνέχεια τα στατιστικά πεπραγμένα των δύο ομάδων σε αυτές τις 4 αγωνιστικές, μαζί με ένα flash back των αγώνων που έχουν δώσει οι δύο αντίπαλοι στο παρελθόν για την Euroleague!

Στη φετινή περίοδο, Ολυμπιακός και ΤΣΣΚΑ διάγουν βίους αντίθετους, καθώς η μεν Ρωσική ομάδα, παρά τις πολλές αλλαγές στο ρόστερ της, παρουσιάζεται δυνατή, με ένα αήττητο ρεκόρ, δείγμα ότι ο Ιτούδης, βάζει τους νέους παίκτες στη φιλοσοφία του συνόλου και όχι το αντίθετο, ο δε Ολυμπιακός εμφανίζεται δίχως αγωνιστικό προσανατολισμό και με ρεκόρ 1 – 3, παρά το σχετικά εύκολο πρόγραμμα…

Για να καταλάβετε τη διαφορά, αρκεί να πούμε ότι η ΤΣΣΚΑ διαθέτει την καλύτερη επίθεση της Euroleague με 89 πόντους μ.ο., ενώ οι ερυθρόλευκοι είναι 14οι με μόλις 71,5 πόντους και πάνω μόνο από τις θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες της διοργάνωσης Ζενίτ, Ερ. Αστέρα, Βιλερμπάν και Βαλένθια (με τις οποίες μάλιστα έχει ρεκόρ 1 – 2).

Παρόμοια είναι η κατάσταση στο δημιουργικό τομέα, με την ΤΣΣΚΑ να μοιράζει 18 ασίστ κατά μ.ο. έναντι 14 του Ολυμπιακού. Και αν αυτή η διαφορά δε σας φαίνεται σημαντική, τότε αναλογιστείτε ότι η Ρωσική ομάδα για τις 71 τελικές της πάσες, έχει υποπέσει μόλις σε 49 λάθη (assist/turnover ratio: 1,45 – 3η στη σχετική λίστα), ενώ οι ερυθρόλευκοι για τις 56 ασίστ τους, έχουν 51 λάθη (assist/turnover ratio: 1,09 – 16ος στη σχετική λίστα)…

Άλλος ένας τομέας, όπου υπάρχει χαοτική διαφορά, είναι η ευστοχία στα τρίποντα. Η ΤΣΣΚΑ είναι η πιο εύστοχη ομάδα του θεσμού μέχρι σήμερα με 55/126 τρίποντα (ποσοστό 43,6%), την ίδια ώρα που ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην 15η θέση με 28/92 (ποσοστό 30,4%).


Τα πράγματα είναι καλύτερα, όσον αφορά στα σουτ δύο πόντων, κυρίως λόγω της παρουσίας των Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ, με τους ερυθρόλευκους να έχουν ποσοστό 48%, έναντι 52% της ΤΣΣΚΑ, όπως και στα ριμπάουντ, όπου ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην 5η θέση με 37 κατά μ.ο., ενώ η «Αρκούδα» είναι 2η με 39 μ.ο., πίσω μόνο από την Μπαρτσελόνα…


Όπως γίνεται κατανοητό, τα στατιστικά είναι ο καθρέφτης για την πορεία των δύο ομάδων σε αυτές τις 4 αγωνιστικές και όσο και αν η απουσία του Clyburn, στερεί μια πολύτιμη λύση από την ΤΣΣΚΑ, περιμένουμε να δούμε τι έχει να αντιπαρατάξει ο Ολυμπιακός απέναντι στο πλήρες οπλοστάσιο της Ρωσικής ομάδας…

Για να κάνουμε, όμως και μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, μη νομίζετε ότι τα πράγματα για τους ερυθρόλευκους ήταν καλύτερα τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στα παιχνίδια στη Μόσχα.

Να θυμίσουμε ότι οι δυο αντίπαλοι έχουν αναμετρηθεί συνολικά 38 φόρες στα πλαίσια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών – Euroleague. Το συνολικό ρεκόρ για τον Ολυμπιακό είναι 14 – 24, εκ των οποίων μόλις 3 νίκες είναι στη Μόσχα (οι δύο το 1996 και 1998 και η τελευταία το 2008).

Με μια πρόχειρη ανάγνωση, νομίζω ότι μιλάμε για την πλέον κατηφορική έδρα, καθώς είναι η μόνη στην οποία οι ερυθρόλευκοι έχουν ένα τέτοιο αρνητικό ρεκόρ (3 – 14) και μάλιστα με μεγάλες σε έκταση ήττες (δύο φορές με 30+ και μία με 20+).

Ακόμα και εντός έδρας, ωστόσο, ο Ολυμπιακός μετράει λιγότερες νίκες από ήττες (7 έναντι 10, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι στη δεκαετία του 90)…

Η ειδοποιός και συντριπτική διαφορά, όπως προαναφέρθηκε, υπέρ της ομάδας μας είναι στους νοκ-άουτ αγώνες και ειδικά στις αναμετρήσεις για τα final 4, όπου ο Ολυμπιακός έχει αναπτύξει … πελατειακή σχέση με την ΤΣΣΚΑ, μετρώντας 1 νίκη σε τελικό και 3 σε ημιτελικούς!


Αυτά είναι τα παιχνίδια, που έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μας και σε μεγάλο βαθμό έχτισαν το μύθο της μεγάλης μας ομάδας αυτής της δεκαετίας, των back2back τίτλων και των συμμετοχών στους τελικούς…

Αυτά τα παιχνίδια ήταν που ανάγκασαν όλους να δώσουν στον Ολυμπιακό το χαρακτηρισμό refuse to lose και που σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα νικητή σε μια ολόκληρη γενιά…

Πόσο μακρινά όμως φαίνονται σήμερα... Μόλις 2,5 χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το απόγευμα του Μαΐου, που τα τρίποντα των Σπανούλη και Green, έστειλαν την ομάδα μας στον τελευταίο της τελικό απέναντι στη Φενερμπαχτσέ, μέσα στη έδρα της.

Και όμως έχουν μείνει μέσα στο μυαλό μας  σχεδόν αραχνιασμένα, να μην έχουμε διάθεση να κοιτάξουμε πίσω και να νιώσουμε υπερήφανοι για τα παλιά μας κατορθώματα… 

Είναι τόσο μεγάλα τα προβλήματα της ομάδας που πλέον δεν μπορούμε ούτε με το παρελθόν να χαρούμε, γιατί είναι το παρόν μας αυτό που μοιάζει δυσοίωνο.

Αλλά όπως είπε και ο Winston Churchill:

“If we open a quarrel between past and present, we shall find that we have lost the future”…


Για αυτό ίσως τώρα, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, να συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν, αλλά αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τις τύχες της ομάδας να κοιτάξουν το μέλλον της και να μην το αφήσουν να χαθεί και αυτό!  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου