Στην παρούσα φάση, η απάντηση είναι «Ναι», αλλά το ερώτημα είναι για πόσο θα κρατήσει ο μήνας του μέλιτος; Όσο εύκολα υπήρξε συγκρατημένος ενθουσιασμός μετά το θρίαμβο επί της Βαλένθια, τόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε μουρμούρα στο επόμενο αποτυχημένο αποτέλεσμα!
Και παρόλο που είμαι σχετικά αισιόδοξος και για τη φετινή χρονιά, προς το παρόν, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή, να δω που «πάει το πράγμα».
Το καυτό θέμα, λοιπόν, αυτές τις ημέρες είναι αναμφισβήτητα η υπόθεση «Προπονητής».
Αναφανδόν, η μεγάλη μερίδα των παικτών (και ειδικά ο Ελληνικός κορμός) μετά το παιχνίδι με τις Νυχτερίδες, τάχθηκε υπέρ της παραμονής Κεμζούρα και παρόλο που η τελική επιλογή, υπό κανονικές συνθήκες ανήκει στη Διοίκηση, πολλές φορές οι παίκτες με την απόδοση τους, είναι αυτοί που αποφασίζουν…
Οι υπόλοιπες ειδήσεις που δεσπόζουν στην επικαιρότητα, είναι το περίφημο cube, το οποίο εκτός από αύρα αισιοδοξίας, έφερε και γούρι, καθώς και η πιθανή ενίσχυση της ομάδας.
Μόνο αυτές; Και όμως υπάρχει και άλλη μία, εξίσου σημαντική! Μα φυσικά, ο Σπανούλης να ετοιμάζεται για 6η φορά να γίνει πατέρας…
Αυτή τη φορά βάζω στην άκρη τα αγωνιστικά, έχουμε ακόμα καιρό να ασχοληθούμε με αυτά, μέχρι να υπάρξει ένα πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια βιωματική ιστορία, από την άνοιξη του 2017 και συγκεκριμένα την Παρασκευή 19 Μαΐου, ανήμερα του ημιτελικού του final4 της Κων/πολης (και λίγους μήνες πριν γεννηθεί το 5ο παιδί του Σπανούλη)!
Στο επίκεντρο από το προηγούμενο βράδυ ήταν φυσικά ο μεγάλος αγώνας της ομάδας μας… Όλα ήταν προγραμματισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, από το που θα μαζευτούμε με τους φίλους μου να δούμε το παιχνίδι, μέχρι το τι θα παραγγέλναμε!
Η προσμονή ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμα και η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου (στο δεύτερο μας παιδί), είχε περάσει προσωρινά σε δεύτερη μοίρα (εξάλλου δεν είχε συμπληρώσει καν το 9μηνο και ο τοκετός πήγαινε για τέλη Μαΐου).
Ωστόσο, όπως πολύ σωστά λέει ο θυμόσοφος λαός, όταν κάποιος κάνει σχέδια, τα βλέπει ο Θεός και γελάει! Και αυτό το ρητό δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή σε εμένα, από εκείνο το ξημέρωμα της Παρασκευής…
Αρκετά νωρίς για τα δεδομένα μας, λίγο πριν τις 6, η γυναίκα μου σηκώθηκε από το κρεβάτι για μια τυπική επίσκεψη στο γνωστό μέρος του σπιτιού. Ενώ γύρισε, ήταν ανήσυχη και αφού τη ρώτησα αν είναι καλά, μου ξεφούρνισε ότι κάποια περίεργα υγρά έκαναν την εμφάνιση τους.
Μέσα στον ύπνο μου και χωρίς παρόμοια εμπειρία (το πρώτο μας παιδί γεννήθηκε φυσιολογικά μεν, με ραντεβού δε), δεν έδωσα σημασία. Εξάλλου και εκείνη με καθησύχασε, λέγοντας ότι θα καλούσε αργότερα το γιατρό.
Επεξεργαζόμενος όμως την πληροφορία και σκεπτόμενος ότι η έκφραση «σπάσανε τα νερά» δε σημαίνει απαραίτητα και … κατακλυσμός, τινάχτηκα σαν ελατήριο! «Πάρε αμέσως το γιατρό» της λέω, γεννάς!
Και πράγματι, είχε έρθει η ώρα, πιο νωρίς από ό,τι περιμέναμε, οδηγώντας μας σε έναν αγώνα δρόμου μέχρι το μαιευτήριο και σε μια μάχη με το χρόνο…
Καταρχήν έπρεπε άμεσα να ξυπνήσω το μεγάλο μου γιο και να τον πάω στον παιδικό σταθμό, που για καλή μας τύχη είχε ανοίξει. Όλα έγιναν γρήγορα και ευτυχώς το ίδιο γρήγορα ετοιμάστηκε η σύζυγος μου, που ως κλασικός οργανωτικός τύπος, είχε όλα τα πράγματα της στην εντέλεια.
Στη συνέχεια, παίρνοντας σοβαρά το ρόλο μου ως οδηγός και με τη βοήθεια της κόρνας, σαν άλλος Σάμιουελ Τζάκσον στο Die Hard with a Vengeance, έκανα τη διαδρομή μέχρι τη Λεωφ. Αλεξάνδρας σε χρόνο dt…
Μέχρι που κάποια στιγμή κολλημένος στην κίνηση, ένας οδηγός μηχανής με ρώτησε «Τι κορνάρεις ρε φίλε». «Γεννάμε» του απαντάω!
Και ωσάν από μηχανής Θεός μου έδωσε τη λύση «Και γιατί δεν καλείς την τροχαία να σου ανοίξει το δρόμο»; Έτσι και έγινε, ήρθαν δυο μηχανάκια της ομάδας ΔΙΑΣ και φθάσαμε πολύ γρήγορα στο ΛΗΤΩ.
Για να μη σας κουράζω, όλα πήγαν κατ’ ευχήν! Το μωρό μας γεννήθηκε υγιέστατο και όλοι μας πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας…
Το μεγάλο μου δίλημμα ήταν αν θα έβλεπα τον αγώνα με τους φίλους μου ή στο μαιευτήριο. Στη γέννηση του πρώτου γιου μου, ανήμερα του 2–0 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είχα επιλέξει το πρώτο (και μάλιστα με την ίδια παρέα), έτσι αυτή τη φορά αποφάσισα να μείνω στο δωμάτιο, το οποίο ευτυχώς αν και τρίκλινο, ήταν για την ώρα privet.
Σε μια τέτοια ημέρα, δεν μπορούσε παρά η ομάδα μας να νικήσει (στην τελευταία καλή εμφάνιση του Μάντζαρη με τα ερυθρόλευκα) και εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξεσηκώσω όλο το μαιευτήριο στο πόδι με τις φωνές και τα πανηγύρια μου, δεχόμενος ουκ ολίγες φορές παρατηρήσεις, από τις νοσοκόμες, χωρίς ωστόσο να πτοηθώ, ειδικά στο τέλους του ημιτελικού!
Όπως καταλαβαίνετε, ζώντας μια τέτοια εμπειρία, πως θα μπορούσε να βγει από το μυαλό μου αυτό το παιχνίδι, που ήταν ουσιαστικά η τελευταία παράσταση του Ολυμπιακού σε final 4;
Αυτή η μέρα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου, ως μια από τις πιο χαρούμενες στη ζωή μου…
Και μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, ο Σπανούλης λίγους μήνες μετά να έκανε το 5ο παιδί του, εγώ να ζω ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, χωρίς να περνάει καν από το μυαλό μου να προστεθεί ένα νέο μέλος, όμως ο τρελός, ο αρχηγός της ομάδας μας έχει άλλη γνώμη!
Πάει και για το 6ο, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το 2017 εκτός γηπέδων. Το αν θα συνοδευτεί αυτή η γέννηση και από μια νέα επιτυχία είναι άγνωστο και πλέον η όποια απάντηση κινείται στη σφαίρα του μεταφυσικού.
Όμως το άκουσμα αυτής της είδησης, χωρίς κανέναν άλλο προφανή αγωνιστικό λόγο, δημιούργησε σε όλους μας ελπίδες!
Και σε τελική ανάγνωση, όπως σοφά λέει και το ρητό της γνωστής σειράς Greys Anatomy:
Και αν μη τι άλλο και αυτό που συνέβη σε μένα στις 19 Μαΐου 2017, αλλά και η ανακοίνωση για την εγκυμοσύνη της Ολυμπίας ήταν δύο εντελώς απροσδόκητα γεγονότα.
Μένει απλά να δούμε αν το δεύτερο, είναι ικανό να αλλάξει τη ζωή του … μπασκετικού Ολυμπιακού!
Αναφανδόν, η μεγάλη μερίδα των παικτών (και ειδικά ο Ελληνικός κορμός) μετά το παιχνίδι με τις Νυχτερίδες, τάχθηκε υπέρ της παραμονής Κεμζούρα και παρόλο που η τελική επιλογή, υπό κανονικές συνθήκες ανήκει στη Διοίκηση, πολλές φορές οι παίκτες με την απόδοση τους, είναι αυτοί που αποφασίζουν…
Μόνο αυτές; Και όμως υπάρχει και άλλη μία, εξίσου σημαντική! Μα φυσικά, ο Σπανούλης να ετοιμάζεται για 6η φορά να γίνει πατέρας…
Αυτή τη φορά βάζω στην άκρη τα αγωνιστικά, έχουμε ακόμα καιρό να ασχοληθούμε με αυτά, μέχρι να υπάρξει ένα πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια βιωματική ιστορία, από την άνοιξη του 2017 και συγκεκριμένα την Παρασκευή 19 Μαΐου, ανήμερα του ημιτελικού του final4 της Κων/πολης (και λίγους μήνες πριν γεννηθεί το 5ο παιδί του Σπανούλη)!
Στο επίκεντρο από το προηγούμενο βράδυ ήταν φυσικά ο μεγάλος αγώνας της ομάδας μας… Όλα ήταν προγραμματισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, από το που θα μαζευτούμε με τους φίλους μου να δούμε το παιχνίδι, μέχρι το τι θα παραγγέλναμε!
Η προσμονή ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμα και η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου (στο δεύτερο μας παιδί), είχε περάσει προσωρινά σε δεύτερη μοίρα (εξάλλου δεν είχε συμπληρώσει καν το 9μηνο και ο τοκετός πήγαινε για τέλη Μαΐου).
Ωστόσο, όπως πολύ σωστά λέει ο θυμόσοφος λαός, όταν κάποιος κάνει σχέδια, τα βλέπει ο Θεός και γελάει! Και αυτό το ρητό δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή σε εμένα, από εκείνο το ξημέρωμα της Παρασκευής…
Αρκετά νωρίς για τα δεδομένα μας, λίγο πριν τις 6, η γυναίκα μου σηκώθηκε από το κρεβάτι για μια τυπική επίσκεψη στο γνωστό μέρος του σπιτιού. Ενώ γύρισε, ήταν ανήσυχη και αφού τη ρώτησα αν είναι καλά, μου ξεφούρνισε ότι κάποια περίεργα υγρά έκαναν την εμφάνιση τους.
Μέσα στον ύπνο μου και χωρίς παρόμοια εμπειρία (το πρώτο μας παιδί γεννήθηκε φυσιολογικά μεν, με ραντεβού δε), δεν έδωσα σημασία. Εξάλλου και εκείνη με καθησύχασε, λέγοντας ότι θα καλούσε αργότερα το γιατρό.
Επεξεργαζόμενος όμως την πληροφορία και σκεπτόμενος ότι η έκφραση «σπάσανε τα νερά» δε σημαίνει απαραίτητα και … κατακλυσμός, τινάχτηκα σαν ελατήριο! «Πάρε αμέσως το γιατρό» της λέω, γεννάς!
Και πράγματι, είχε έρθει η ώρα, πιο νωρίς από ό,τι περιμέναμε, οδηγώντας μας σε έναν αγώνα δρόμου μέχρι το μαιευτήριο και σε μια μάχη με το χρόνο…
Καταρχήν έπρεπε άμεσα να ξυπνήσω το μεγάλο μου γιο και να τον πάω στον παιδικό σταθμό, που για καλή μας τύχη είχε ανοίξει. Όλα έγιναν γρήγορα και ευτυχώς το ίδιο γρήγορα ετοιμάστηκε η σύζυγος μου, που ως κλασικός οργανωτικός τύπος, είχε όλα τα πράγματα της στην εντέλεια.
Στη συνέχεια, παίρνοντας σοβαρά το ρόλο μου ως οδηγός και με τη βοήθεια της κόρνας, σαν άλλος Σάμιουελ Τζάκσον στο Die Hard with a Vengeance, έκανα τη διαδρομή μέχρι τη Λεωφ. Αλεξάνδρας σε χρόνο dt…
Μέχρι που κάποια στιγμή κολλημένος στην κίνηση, ένας οδηγός μηχανής με ρώτησε «Τι κορνάρεις ρε φίλε». «Γεννάμε» του απαντάω!
Και ωσάν από μηχανής Θεός μου έδωσε τη λύση «Και γιατί δεν καλείς την τροχαία να σου ανοίξει το δρόμο»; Έτσι και έγινε, ήρθαν δυο μηχανάκια της ομάδας ΔΙΑΣ και φθάσαμε πολύ γρήγορα στο ΛΗΤΩ.
Για να μη σας κουράζω, όλα πήγαν κατ’ ευχήν! Το μωρό μας γεννήθηκε υγιέστατο και όλοι μας πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας…
Το μεγάλο μου δίλημμα ήταν αν θα έβλεπα τον αγώνα με τους φίλους μου ή στο μαιευτήριο. Στη γέννηση του πρώτου γιου μου, ανήμερα του 2–0 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είχα επιλέξει το πρώτο (και μάλιστα με την ίδια παρέα), έτσι αυτή τη φορά αποφάσισα να μείνω στο δωμάτιο, το οποίο ευτυχώς αν και τρίκλινο, ήταν για την ώρα privet.
Σε μια τέτοια ημέρα, δεν μπορούσε παρά η ομάδα μας να νικήσει (στην τελευταία καλή εμφάνιση του Μάντζαρη με τα ερυθρόλευκα) και εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξεσηκώσω όλο το μαιευτήριο στο πόδι με τις φωνές και τα πανηγύρια μου, δεχόμενος ουκ ολίγες φορές παρατηρήσεις, από τις νοσοκόμες, χωρίς ωστόσο να πτοηθώ, ειδικά στο τέλους του ημιτελικού!
Όπως καταλαβαίνετε, ζώντας μια τέτοια εμπειρία, πως θα μπορούσε να βγει από το μυαλό μου αυτό το παιχνίδι, που ήταν ουσιαστικά η τελευταία παράσταση του Ολυμπιακού σε final 4;
Αυτή η μέρα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου, ως μια από τις πιο χαρούμενες στη ζωή μου…
Πάει και για το 6ο, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το 2017 εκτός γηπέδων. Το αν θα συνοδευτεί αυτή η γέννηση και από μια νέα επιτυχία είναι άγνωστο και πλέον η όποια απάντηση κινείται στη σφαίρα του μεταφυσικού.
Όμως το άκουσμα αυτής της είδησης, χωρίς κανέναν άλλο προφανή αγωνιστικό λόγο, δημιούργησε σε όλους μας ελπίδες!
Και σε τελική ανάγνωση, όπως σοφά λέει και το ρητό της γνωστής σειράς Greys Anatomy:
“The expected is what keeps us steady. It’s the unexpected that changes our lives forever.”
Και αν μη τι άλλο και αυτό που συνέβη σε μένα στις 19 Μαΐου 2017, αλλά και η ανακοίνωση για την εγκυμοσύνη της Ολυμπίας ήταν δύο εντελώς απροσδόκητα γεγονότα.
Μένει απλά να δούμε αν το δεύτερο, είναι ικανό να αλλάξει τη ζωή του … μπασκετικού Ολυμπιακού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου