Τα ερωτήματα για το αν ο Jordan ήταν τελικά ο άνθρωπος που θα μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα στον τίτλο πλήθαιναν.
Είχε ξεκινήσει η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του, όχι τόσο όσον αφορά στις αγωνιστικές του ικανότητες, όσο κυρίως προς το «χαρακτήρα νικητή» και την έλλειψη αλτρουισμού.
Όμως το δίδυμο Krause - Jackson δεν έπεσε στην παγίδα, έδειξε υπομονή και πίστη στο πλάνο συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο! Ελάχιστες αλλαγές και αυτές στο βάθος του πάγκου (Hopson και Levingston), με το βασικό κορμό να παραμένει αναλλοίωτος, αυξάνοντας τη συνοχή του.
Το Chicago ξεκίνησε με «σπασμένα φρένα», ολοκληρώνοντας τη Regular Season με ρεκόρ 61 – 21, που ήταν το καλύτερο στο NBA!
Στα Ρ/Ο στους δυο πρώτους γύρους, επαναλήφθηκε το περσινό έργο, με τους Bulls να αποκλείουν εύκολα τους Knicks και τους 76ers, ξεκινώντας να δίνουν παράλληλα μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα, η οποία, όπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια, έφερνε τους τίτλους.
Κάπως έτσι, είχε φθάσει ο καιρός να αντιμετωπίσουν ξανά τους Pistons, σε άλλον έναν τελικό Ανατολής, αυτή τη φορά όμως με πλεονέκτημα έδρας!
Στο Detroit επικρατούσε σιγουριά και ένα κλίμα υπεροψίας, την ίδια ώρα που στο Chicago τα λόγια ήταν μετρημένα.
Όμως η ομάδα «διψούσε» για εκδίκηση, οι Bulls ήταν on a mission σε όλη τη σειρά και αυτή τη φορά, πέρασαν σαν τρένο πάνω από τους Pistons, μη αφήνοντας τους κανένα περιθώριο αντίδρασης…
Το μεγαλοπρεπές sweep είχε ολοκληρωθεί και μετά τις προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες, η ομάδα από τη Wind City, σκόρπισε στους πέντε ανέμους το αμυντικό τείχος των αντιπάλων!
Ήταν γεγονός, οι Bulls για πρώτη φορά στην ιστορία θα βρίσκονταν σε τελικούς NBA! Παρά το πλεονέκτημα έδρας φάνταζαν outsider απέναντι στους μπαρουτοκαπνισμένους Lakers του Magic Johnson και των άλλων αστέρων…
Τελικά, ούτε και αυτοί στάθηκαν ικανοί να αντέξουν στο ξέσπασμα του Chicago, το οποίο κέρδισε τη σειρά με 4 – 1, ξεκινώντας το ταξίδι του προς το Έβερεστ του μπάσκετ…
Συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει και έτσι αφού ο Krause είχε βρει το μυστικό της επιτυχίας, άφηνε πλέον την ομάδα στον αυτόματο πιλότο!
Οι Bulls, σεζόν με τη σεζόν, γιγαντώνονταν, στη Regular Season το 1991 – 92 «έγραψαν» το καλύτερο τους ρεκόρ μέχρι τότε με 67 – 15, δείχνοντας ότι και με τη βούλα είναι η νέα υπερδύναμη στο NBA!
Την ίδια χρονιά, μεγάλες φιλοδοξίες, όμως, είχε και η δική μου αγαπημένη ομάδα, οι NY Knicks…
Με νέο προπονητή, τον άλλοτε θιασώτη του showtime Pat Riley και ένα πυρήνα παικτών, οι οποίοι ξυπνούσαν μνήμες … Detroit με το σκληρό προφίλ τους (Ewing, Oakley, Mason, McDaniel, Anthony και Starks), είχαν θέσει υψηλούς στόχους καταλαμβάνοντας την 4η θέση στην Ανατολή.
Μετά, λοιπόν, τον 1ο γύρο, όπου το Chicago «σκούπισε» τους Heat των Seikaly και Rice, ενώ η NY πέταξε έξω με 3 – 2 τους πάλαι ποτέ πρωταθλητές Pistons, είχε έρθει η ώρα, για την πιο επική σειρά 7 αγώνων, που είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε…
Θα ήταν η πρώτη φορά, ειδικά στα πρώτα χρόνια κυριαρχίας των Bulls, που μια ομάδα θα τους έφθανε στα όρια τους, θα τους έκανε και πάλι να κοιτάξουν βαθιά στον καθρέφτη και να αναρωτηθούν αν είναι όντως οι καλύτεροι.
Ο Riley γνωρίζοντας από την περσινή εμπειρία της παλιάς του ομάδας και του αντικαταστάτη του στους Lakers, Mike Dunleavy, ότι δε θα είχε τύχη, προσπαθώντας να κάνει outscore επιθετικά τους Bulls, «πήγε» τη σειρά στην άμυνα, στη δύναμη και στην προσπάθεια να «σπάσει τον τσαμπουκά» των αντιπάλων του, σε ένα είδος ανταρτοπόλεμου!
Κάπως έτσι, οι Knicks πήραν ένα διπλό στο Chicago Stadium, κερδίζοντας το πλεονέκτημα της έδρας. Με τη σειρά να μεταφέρεται στο MSG, η παρέα του Jordan ανέκτησε το πλεονέκτημα και έτσι μετά από 4 αγώνες, οι δυο ομάδες ισορροπούσαν σε τεντωμένο σχοινί.
Ακολούθησε μια δύσκολη νίκη των Bulls για το 3 – 2 και όλα έδειχναν ότι έστω και δύσκολα θα τελείωναν την υπόθεση πρόκριση, χωρίς να χρειαστεί Game 7, έχοντας το momentum.
Επόμενο παιχνίδι, νούμερο 6, στη Νέα Υόρκη. Ακόμα θυμάμαι ότι ήταν καθημερινή, την άλλη μέρα είχα σχολείο και ακόμα δεν είχα «ξεψαρώσει» τόσο για να βάζω ξυπνητήρι στις 3.00 και να παρακολουθώ live μερικούς αγώνες (κάτι που θα ξεκινούσα από την επόμενη περίοδο ως λυκειόπαιδο)!
Ας είναι καλά το video όμως. 4ωρη κασέτα για να είμαστε σίγουροι και με τις διαφημίσεις, προγραμματισμός εγγραφής και done! Το επόμενο πρωί, παρά την αγωνία μου, απέφυγα όπως ο διάβολος το λιβάνι να πατήσω το play και απλά έκανα υπομονή να περάσει η μέρα στο σχολείο…
Για όσους αναρωτιέστε πως κατάφερα να μη μάθω το σκορ, απλά είχα προειδοποιήσει τον «κολλητό» μου Αντώνη, το μόνο που ασχολούταν με NBA, να μη βγάλει άχνα, ακόμα και αν ήξερε!
Το μεσημέρι γυρνώντας σπίτι, απλά πήρα το φαγητό στο σαλόνι και την ώρα που κοιμόταν ο πατέρας μου, είδα τον αγώνα…
Μια πραγματική μάχη, με τις δυο ομάδες κοντά, «κορμιά να πέφτουν», σε ένα θέαμα μοναδικό, μια ένταση απαράμιλλη, που όμοια της έβλεπες μόνο σε ταινίες.
Και ω του θαύματος, στην 4η περίοδο οι Knicks θα πετύχουν κάτι ανεπανάληπτο! Με το Xavier McDaniel «άσο στο μανίκι» του Riley, με το Ewing, σαν άλλος Willis Reed, να πραγματοποιεί καταπληκτική εμφάνιση, κουτσαίνοντας στα τελευταία λεπτά και με μια άμυνα που «τσακίζει κόκκαλα», θα ρίξουν στα σχοινιά τους Bulls και θα τους κερδίσουν με το εμφατικό 100 – 86, καταφέρνοντας έστω για μια νύχτα να είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο!
Αυτό το 12λεπτο, κατά τη γνώμη μου, όσο επηρεασμένη και αν είναι μέσα από τα εφηβικά μου τότε μάτια ήταν ίσως το πιο σκληρό, απαιτητικό και ταυτόχρονα «μπασκετικό», που έχω δει ποτέ, χαράζοντας ουσιαστικά το νέο δρόμο των 90ς, που δε θύμιζε σε τίποτα το σημερινό NBA…
Για να επανέλθουμε στο αγωνιστικό κομμάτι του αγώνα, τα πνεύματα ξέφυγαν στο τέλος, με πρωταγωνιστές τους Mason και Perdue, σε μια σειρά που ούτως ή άλλως ήταν επεισοδιακή.
Κάπως έτσι, ο ήδη πληγωμένος εγωισμός των Ταύρων δέχθηκε ένα ακόμη χτύπημα και για άλλη μια φορά θα έπρεπε να κληθούν να δώσουν απαντήσεις στους αμφισβητίες τους, για να φθάσουν στην επιτυχία.
Στον 7ο αγώνα, full motivated και έχοντας στα μάτια τους αντί για «κόκκινο πανί» τις εικόνες από το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων, θα είναι σαν «ταύροι σε υαλοπωλείο» και θα πάρουν μια νίκη – θρίαμβο, συντρίβοντας τους Knicks με +29 και μη αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της ανωτερότητας τους.
Η συνέχεια για τους Bulls ήταν non stop και αφού απέκλεισαν τους Cavs με 4 – 2, θα έπαιζαν απτόητοι, ξανά στους τελικούς του NBA, αυτή τη φορά απέναντι στους Blazers του Drexler (ο οποίος λόγω θέσης και αγωνιστικού στυλ ήταν ό,τι κοντινότερο στον Air)…
Το Portland με ένα πλήρες ρόστερ που αποτελούταν επίσης από τους Porter, Kersey, Buck Williams, Duckworth και έναν από τους καλύτερους 6ους παίκτες και από τους πρώτους «κορδελοφόρους», τον Cliff Robinson, πρόβαλε αντίσταση μεν, έπεσε μαχόμενο δε (με σκορ 2 – 4).
Οι Bulls έκαναν το repeat, αποδεικνύοντας ότι είχαν πατήσει για τα καλά στην κορυφή και δεν ήταν διατεθειμένοι να την αφήσουν!
Η επόμενη χρονιά θα ήταν μια πρόκληση για το Chicago, που κυνηγούσε το threepeat, με τον ανταγωνισμό, ωστόσο, να ανεβαίνει και να είναι σκληρότερος από ποτέ.
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, θα έπεφταν από την κορυφή της Ανατολής (ρεκόρ 57 – 25), πίσω από τους Knicks.
Στα play off, στους δύο πρώτους γύρους δε συνάντησαν αντίσταση από τους Hawks και τους Cavs τους οποίους «σκούπισαν» αμφότερους…
Κάπως έτσι, έφθασε η ώρα για επανάληψη των περσινών ημιτελικών μόνο που αυτή τη φορά η ομάδα από τη Νέα Υόρκη, εμφανιζόταν οριακά φαβορί, λόγω του πλεονεκτήματος έδρας, αλλά και της εντυπωσιακής σεζόν που είχε πραγματοποιήσει.
Τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν, καθώς τα δύο πρώτα παιχνίδια στο MSG έληξαν με νικητές τους Knicks. Με ένα σκορ 2 – 0 στις βαλίτσες τους, ήθελαν μια νίκη για να φθάσουν πιο κοντά στην αποκαθήλωση των Bulls.
Ωστόσο, το Chicago έφερε τη σειρά στα ίσα και όλα προμήνυαν σενάριο – θρίλερ, όπως το περσινό…
Στο game 5 στο MSG, σε έναν αγώνα, που θα μπορούσε να είχε αλλάξει την ιστορία, οι Knicks δεν τα κατάφεραν...
Παρόλο που είχαν την ευκαιρία στο φινάλε να πάρουν τη νίκη, ο Charles Smith ήταν άστοχος, σε μια φάση διαρκείας μέσα στη ρακέτα και έτσι ηττήθηκαν με 94 – 97! Πλέον τα πάντα είχαν έρθει «τούμπα».
Αυτή τη φορά θα αντιμετώπιζαν τους αναγεννημένους Phoenix Suns, που με την απόκτηση του Sir Charles Barkley, είχαν μια πολύ δυνατή ομάδα και μαζί το πλεονέκτημα έδρας.
Ίσως η δεύτερη σειρά Ρ/Ο σε αυτή την τριετία, κατά την οποία οι Bulls «ζορίστηκαν» τόσο πολύ, με τον αντίπαλο να τους κοιτάει κατάματα…
Τα δύο πρώτα παιχνίδια έδειχναν άνετη επικράτηση της ομάδας του Chicago, που κέρδισε ισάριθμες φορές στην America West Arena.
Με τη σειρά, λοιπόν, να μεταφέρεται στην έδρα των Bulls, τους αρκούσαν δύο νίκες, σε σύνολο τριών αγώνων, για να κατακτήσουν και πάλι τον τίτλο του πρωταθλητή!
Το momentum, ωστόσο, φάνηκε να αλλάζει στον 3ο αγώνα, όπου μετά από τρεις παρατάσεις οι Suns κέρδισαν σε ένα παιχνίδι θρίλερ, μειώνοντας σε 2 – 1.
Η τάξη αποκαταστάθηκε λίγες ημέρες μετά, με το Chicago να κερδίζει δύσκολα και να απέχει μία νίκη από το threepeat. Το γιορτινό σκηνικό είχε στηθεί, όμως ο Barkley και η παρέα του, χάλασαν τη γιορτή! Οι Bulls ηττήθηκαν με 98 – 108 και θα έπρεπε να ταξιδέψουν ξανά στην … καυτή έρημο της Arizona!
Πλέον οι Suns, με δύο παιχνίδια στο γήπεδο τους, είχαν την ευκαιρία με ένα 2x2 να σπάσουν την κυριαρχία του Chicago…
Αυτός ο 6ος τελικός, είναι σίγουρα από τα παιχνίδια που θυμάμαι εντονότερα στο NBA!
Μια μάχη σώμα με σώμα, με τον Barkley να είναι στα καλύτερα του, συνεπικουρούμενος από τον Kevin Johnson (που όμως στάθηκε μοιραίος στο τέλος), τον Dan Majerle, τον Tom Chambers, τον Cedric Ceballos και ρολίστες όπως οι Oliver Miller, Frank Johnson και Richard Dumas.
Το φινάλε του αγώνα έχει μείνει στην ιστορία, με τους Suns να κρατάνε τη νίκη στα χέρια τους, αλλά ένα τρίποντο – μαχαιριά του Paxson, μετά από assist του Grant, τελικά χάρισε τη νίκη και τον τίτλο στο Chicago!
Και ενώ όλα έδειχναν, ότι η ομάδα του Chicago, μετά το threepeat, ήταν έτοιμη για άλλη μια πρόκληση, να χαράξει τη δική της αυτοκρατορία, όπως είχαν κάνει οι Celtics και οι Lakers στο παρελθόν, η απόφαση του MJ να αποσυρθεί για χάρη του baseball, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία…
https://theundefeated.com/features/cover-stories-michael-jordan-baseball-america/
Είχε ξεκινήσει η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του, όχι τόσο όσον αφορά στις αγωνιστικές του ικανότητες, όσο κυρίως προς το «χαρακτήρα νικητή» και την έλλειψη αλτρουισμού.
Όμως το δίδυμο Krause - Jackson δεν έπεσε στην παγίδα, έδειξε υπομονή και πίστη στο πλάνο συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο! Ελάχιστες αλλαγές και αυτές στο βάθος του πάγκου (Hopson και Levingston), με το βασικό κορμό να παραμένει αναλλοίωτος, αυξάνοντας τη συνοχή του.
Και έτσι, έμελλε η νέα δεκαετία, να σηματοδοτήσει τη δικαίωση όλων αυτών των κόπων…
Το Chicago ξεκίνησε με «σπασμένα φρένα», ολοκληρώνοντας τη Regular Season με ρεκόρ 61 – 21, που ήταν το καλύτερο στο NBA!
Στα Ρ/Ο στους δυο πρώτους γύρους, επαναλήφθηκε το περσινό έργο, με τους Bulls να αποκλείουν εύκολα τους Knicks και τους 76ers, ξεκινώντας να δίνουν παράλληλα μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα, η οποία, όπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια, έφερνε τους τίτλους.
Όμως η ομάδα «διψούσε» για εκδίκηση, οι Bulls ήταν on a mission σε όλη τη σειρά και αυτή τη φορά, πέρασαν σαν τρένο πάνω από τους Pistons, μη αφήνοντας τους κανένα περιθώριο αντίδρασης…
Το μεγαλοπρεπές sweep είχε ολοκληρωθεί και μετά τις προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες, η ομάδα από τη Wind City, σκόρπισε στους πέντε ανέμους το αμυντικό τείχος των αντιπάλων!
Ήταν γεγονός, οι Bulls για πρώτη φορά στην ιστορία θα βρίσκονταν σε τελικούς NBA! Παρά το πλεονέκτημα έδρας φάνταζαν outsider απέναντι στους μπαρουτοκαπνισμένους Lakers του Magic Johnson και των άλλων αστέρων…
Συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει και έτσι αφού ο Krause είχε βρει το μυστικό της επιτυχίας, άφηνε πλέον την ομάδα στον αυτόματο πιλότο!
Οι Bulls, σεζόν με τη σεζόν, γιγαντώνονταν, στη Regular Season το 1991 – 92 «έγραψαν» το καλύτερο τους ρεκόρ μέχρι τότε με 67 – 15, δείχνοντας ότι και με τη βούλα είναι η νέα υπερδύναμη στο NBA!
Με νέο προπονητή, τον άλλοτε θιασώτη του showtime Pat Riley και ένα πυρήνα παικτών, οι οποίοι ξυπνούσαν μνήμες … Detroit με το σκληρό προφίλ τους (Ewing, Oakley, Mason, McDaniel, Anthony και Starks), είχαν θέσει υψηλούς στόχους καταλαμβάνοντας την 4η θέση στην Ανατολή.
Μετά, λοιπόν, τον 1ο γύρο, όπου το Chicago «σκούπισε» τους Heat των Seikaly και Rice, ενώ η NY πέταξε έξω με 3 – 2 τους πάλαι ποτέ πρωταθλητές Pistons, είχε έρθει η ώρα, για την πιο επική σειρά 7 αγώνων, που είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε…
Θα ήταν η πρώτη φορά, ειδικά στα πρώτα χρόνια κυριαρχίας των Bulls, που μια ομάδα θα τους έφθανε στα όρια τους, θα τους έκανε και πάλι να κοιτάξουν βαθιά στον καθρέφτη και να αναρωτηθούν αν είναι όντως οι καλύτεροι.
Ο Riley γνωρίζοντας από την περσινή εμπειρία της παλιάς του ομάδας και του αντικαταστάτη του στους Lakers, Mike Dunleavy, ότι δε θα είχε τύχη, προσπαθώντας να κάνει outscore επιθετικά τους Bulls, «πήγε» τη σειρά στην άμυνα, στη δύναμη και στην προσπάθεια να «σπάσει τον τσαμπουκά» των αντιπάλων του, σε ένα είδος ανταρτοπόλεμου!
Κάπως έτσι, οι Knicks πήραν ένα διπλό στο Chicago Stadium, κερδίζοντας το πλεονέκτημα της έδρας. Με τη σειρά να μεταφέρεται στο MSG, η παρέα του Jordan ανέκτησε το πλεονέκτημα και έτσι μετά από 4 αγώνες, οι δυο ομάδες ισορροπούσαν σε τεντωμένο σχοινί.
Ακολούθησε μια δύσκολη νίκη των Bulls για το 3 – 2 και όλα έδειχναν ότι έστω και δύσκολα θα τελείωναν την υπόθεση πρόκριση, χωρίς να χρειαστεί Game 7, έχοντας το momentum.
Επόμενο παιχνίδι, νούμερο 6, στη Νέα Υόρκη. Ακόμα θυμάμαι ότι ήταν καθημερινή, την άλλη μέρα είχα σχολείο και ακόμα δεν είχα «ξεψαρώσει» τόσο για να βάζω ξυπνητήρι στις 3.00 και να παρακολουθώ live μερικούς αγώνες (κάτι που θα ξεκινούσα από την επόμενη περίοδο ως λυκειόπαιδο)!
Ας είναι καλά το video όμως. 4ωρη κασέτα για να είμαστε σίγουροι και με τις διαφημίσεις, προγραμματισμός εγγραφής και done! Το επόμενο πρωί, παρά την αγωνία μου, απέφυγα όπως ο διάβολος το λιβάνι να πατήσω το play και απλά έκανα υπομονή να περάσει η μέρα στο σχολείο…
Για όσους αναρωτιέστε πως κατάφερα να μη μάθω το σκορ, απλά είχα προειδοποιήσει τον «κολλητό» μου Αντώνη, το μόνο που ασχολούταν με NBA, να μη βγάλει άχνα, ακόμα και αν ήξερε!
Το μεσημέρι γυρνώντας σπίτι, απλά πήρα το φαγητό στο σαλόνι και την ώρα που κοιμόταν ο πατέρας μου, είδα τον αγώνα…
Μια πραγματική μάχη, με τις δυο ομάδες κοντά, «κορμιά να πέφτουν», σε ένα θέαμα μοναδικό, μια ένταση απαράμιλλη, που όμοια της έβλεπες μόνο σε ταινίες.
Και ω του θαύματος, στην 4η περίοδο οι Knicks θα πετύχουν κάτι ανεπανάληπτο! Με το Xavier McDaniel «άσο στο μανίκι» του Riley, με το Ewing, σαν άλλος Willis Reed, να πραγματοποιεί καταπληκτική εμφάνιση, κουτσαίνοντας στα τελευταία λεπτά και με μια άμυνα που «τσακίζει κόκκαλα», θα ρίξουν στα σχοινιά τους Bulls και θα τους κερδίσουν με το εμφατικό 100 – 86, καταφέρνοντας έστω για μια νύχτα να είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο!
Για να επανέλθουμε στο αγωνιστικό κομμάτι του αγώνα, τα πνεύματα ξέφυγαν στο τέλος, με πρωταγωνιστές τους Mason και Perdue, σε μια σειρά που ούτως ή άλλως ήταν επεισοδιακή.
Κάπως έτσι, ο ήδη πληγωμένος εγωισμός των Ταύρων δέχθηκε ένα ακόμη χτύπημα και για άλλη μια φορά θα έπρεπε να κληθούν να δώσουν απαντήσεις στους αμφισβητίες τους, για να φθάσουν στην επιτυχία.
Στον 7ο αγώνα, full motivated και έχοντας στα μάτια τους αντί για «κόκκινο πανί» τις εικόνες από το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων, θα είναι σαν «ταύροι σε υαλοπωλείο» και θα πάρουν μια νίκη – θρίαμβο, συντρίβοντας τους Knicks με +29 και μη αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της ανωτερότητας τους.
Παράλληλα, την ίδια ώρα μέσα μου «γεννήθηκε» ένα είδος «μίσους» για αυτό το σύνολο, το οποίο ταπείνωσε τη δική μου αγαπημένη ομάδα…
Η συνέχεια για τους Bulls ήταν non stop και αφού απέκλεισαν τους Cavs με 4 – 2, θα έπαιζαν απτόητοι, ξανά στους τελικούς του NBA, αυτή τη φορά απέναντι στους Blazers του Drexler (ο οποίος λόγω θέσης και αγωνιστικού στυλ ήταν ό,τι κοντινότερο στον Air)…
Το Portland με ένα πλήρες ρόστερ που αποτελούταν επίσης από τους Porter, Kersey, Buck Williams, Duckworth και έναν από τους καλύτερους 6ους παίκτες και από τους πρώτους «κορδελοφόρους», τον Cliff Robinson, πρόβαλε αντίσταση μεν, έπεσε μαχόμενο δε (με σκορ 2 – 4).
Η επόμενη χρονιά θα ήταν μια πρόκληση για το Chicago, που κυνηγούσε το threepeat, με τον ανταγωνισμό, ωστόσο, να ανεβαίνει και να είναι σκληρότερος από ποτέ.
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, θα έπεφταν από την κορυφή της Ανατολής (ρεκόρ 57 – 25), πίσω από τους Knicks.
Στα play off, στους δύο πρώτους γύρους δε συνάντησαν αντίσταση από τους Hawks και τους Cavs τους οποίους «σκούπισαν» αμφότερους…
Κάπως έτσι, έφθασε η ώρα για επανάληψη των περσινών ημιτελικών μόνο που αυτή τη φορά η ομάδα από τη Νέα Υόρκη, εμφανιζόταν οριακά φαβορί, λόγω του πλεονεκτήματος έδρας, αλλά και της εντυπωσιακής σεζόν που είχε πραγματοποιήσει.
Τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν, καθώς τα δύο πρώτα παιχνίδια στο MSG έληξαν με νικητές τους Knicks. Με ένα σκορ 2 – 0 στις βαλίτσες τους, ήθελαν μια νίκη για να φθάσουν πιο κοντά στην αποκαθήλωση των Bulls.
Ωστόσο, το Chicago έφερε τη σειρά στα ίσα και όλα προμήνυαν σενάριο – θρίλερ, όπως το περσινό…
Στο game 5 στο MSG, σε έναν αγώνα, που θα μπορούσε να είχε αλλάξει την ιστορία, οι Knicks δεν τα κατάφεραν...
Η επική ανατροπή θα ολοκληρωνόταν στο επόμενο παιχνίδι, με τους Bulls να κάνουν το 4 – 2 και να προκρίνονται για 3η σερί σεζόν στους τελικούς του NBA!
Αυτή τη φορά θα αντιμετώπιζαν τους αναγεννημένους Phoenix Suns, που με την απόκτηση του Sir Charles Barkley, είχαν μια πολύ δυνατή ομάδα και μαζί το πλεονέκτημα έδρας.
Ίσως η δεύτερη σειρά Ρ/Ο σε αυτή την τριετία, κατά την οποία οι Bulls «ζορίστηκαν» τόσο πολύ, με τον αντίπαλο να τους κοιτάει κατάματα…
Τα δύο πρώτα παιχνίδια έδειχναν άνετη επικράτηση της ομάδας του Chicago, που κέρδισε ισάριθμες φορές στην America West Arena.
Με τη σειρά, λοιπόν, να μεταφέρεται στην έδρα των Bulls, τους αρκούσαν δύο νίκες, σε σύνολο τριών αγώνων, για να κατακτήσουν και πάλι τον τίτλο του πρωταθλητή!
Το momentum, ωστόσο, φάνηκε να αλλάζει στον 3ο αγώνα, όπου μετά από τρεις παρατάσεις οι Suns κέρδισαν σε ένα παιχνίδι θρίλερ, μειώνοντας σε 2 – 1.
Η τάξη αποκαταστάθηκε λίγες ημέρες μετά, με το Chicago να κερδίζει δύσκολα και να απέχει μία νίκη από το threepeat. Το γιορτινό σκηνικό είχε στηθεί, όμως ο Barkley και η παρέα του, χάλασαν τη γιορτή! Οι Bulls ηττήθηκαν με 98 – 108 και θα έπρεπε να ταξιδέψουν ξανά στην … καυτή έρημο της Arizona!
Πλέον οι Suns, με δύο παιχνίδια στο γήπεδο τους, είχαν την ευκαιρία με ένα 2x2 να σπάσουν την κυριαρχία του Chicago…
Αυτός ο 6ος τελικός, είναι σίγουρα από τα παιχνίδια που θυμάμαι εντονότερα στο NBA!
Μια μάχη σώμα με σώμα, με τον Barkley να είναι στα καλύτερα του, συνεπικουρούμενος από τον Kevin Johnson (που όμως στάθηκε μοιραίος στο τέλος), τον Dan Majerle, τον Tom Chambers, τον Cedric Ceballos και ρολίστες όπως οι Oliver Miller, Frank Johnson και Richard Dumas.
Και ενώ όλα έδειχναν, ότι η ομάδα του Chicago, μετά το threepeat, ήταν έτοιμη για άλλη μια πρόκληση, να χαράξει τη δική της αυτοκρατορία, όπως είχαν κάνει οι Celtics και οι Lakers στο παρελθόν, η απόφαση του MJ να αποσυρθεί για χάρη του baseball, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία…
https://theundefeated.com/features/cover-stories-michael-jordan-baseball-america/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου