Μιλάω φυσικά για τους Chicago Bulls, αυτούς που έδωσαν μια νέα διάσταση στο NBA και σε λίγα χρόνια άλλαξαν το χάρτη στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού…
Και μην ξεχνάμε, την έμμεση, έστω, σύνδεση με τον Ολυμπιακό, όταν το 1997 ο Θρύλος της Ελλάδας και της Ευρώπης, αντιμετώπισε στον τελικό του Mc Donald's Open, τους θρύλους του NBA, σε μια αξέχαστη αναμέτρηση!
Ειδικά όσον αφορά τις οπαδικές προτιμήσεις, το έναυσμα για την ομάδα που υποστηρίζουμε, μας το έχουν δώσει συγγενείς, φίλοι, κάποιος αγώνας που έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη μας ή ακόμα και ένας παίκτης τον οποίο θαυμάζαμε πολύ!
Και σίγουρα οι παραστάσεις που οι τωρινοί 40+ είχαμε τη δεκαετία του 80 από το Ελληνικό και το διεθνές ποδόσφαιρο, βοήθησαν στο να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για τις αγαπημένες μας ομάδες.
Μπορώ για ώρες να σας λέω πως ξεκίνησα να υποστηρίζω Μπαρτσελόνα, λόγω του περιοδικού Ερίκ Καστέλ, που ξεκίνησα να διαβάζω 7 χρονών και για το κλάμα που έριξα στο «δράμα της Σεβίλλης» και στην ήττα από τη Στεάουα στα πέναλτι, αποκλεισμένος στο εξοχικό σπίτι ξάδερφων μου, εν μέσω Τσερνομπίλ…
Ευτυχώς εκείνα τα χρόνια υπήρχαν οι διεθνείς διοργανώσεις, όπως το Mundobasket 86 και το Eurobasket 87, που, θέλοντας και μη, έκαναν το μπάσκετ το εθνικό μας άθλημα, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας φιλάθλων να στραφεί σε αυτό και η ενημέρωση να γίνεται χρόνο με το χρόνο πλουσιότερη και εκτενέστερη!
Το 1988, μπήκε στη ζωή μας και το «Τρίποντο» με τις περίφημες στήλες του για το NBA (τις επιμελούταν ο κος Κώστας Παπαδάκης, ο οποίος στη συνέχεια ασχολήθηκε με management παικτών), που μας έδιναν όλα όσα χρειαζόμασταν για το ξεκίνημα μας ως NBA fans…
Για να μην τα πολυλογώ, οι ομάδες που πρωταγωνιστούσαν τότε ήταν οι LA Lakers με τους Detroit Pistons, ενώ στην Ανατολή μια νέα δύναμη δημιουργούταν στο Chicago, την ίδια ώρα που η αυτοκρατορία των Celtics έφθανε στη δύση της.
Καμία από αυτές τις ομάδες όμως δεν τράβηξε την προσοχή μου, όπως άλλους συνομήλικους μου. Ήταν ένα album της σεζόν 1988 – 89 (ή 1989 – 90, δεν είμαι σίγουρος), που με οδήγησε σαν άλλη σειρήνα στην επιλογή μου…
Ακόμα και αν δεν έχω δει ακόμα τίτλο στο Big Apple και οι μοναδικοί τελικοί που έχω ζήσει μέσω τηλεόρασης είναι το 1994 απέναντι στους Rockets και το 1999 απέναντι στους Spurs, με έναν από τους αγαπημένους μου ever παίκτες, τον Alan Houston να είναι ο ηγέτης της ΝΥ, δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου.
Όμως το θέμα του άρθρου, όπως προδίδει ο τίτλος του, δεν είναι οι Knicks, αλλά οι arch rivals τους εκείνα τα χρόνια, από τα τέλη των 80ς και για μια 10ετία τουλάχιστον, οι Chicago Bulls!
Επειδή ο όρος “haters” δεν είναι σημερινός, αλλά υπήρχε και τότε, μέσα από τα νεανικά μου μάτια, βλέποντας αυτό το σύνολο καθοδηγούμενο από το μεγάλο Michael Jordan, για πολλές σεζόν να αποκλείει την ομάδα μου, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, δεν μπορούσα παρά να έχω αισθήματα «εχθρικά» για αυτό…
Έπρεπε να περάσουν τα χρόνια, να δω τις επόμενες γενιές στο NBA, να «ηρεμήσω» και να «ψάξω» βαθιά μέσα μου, για να καταλάβω.
Ναι, να καταλάβω το πόσο ευλογημένος ήμουν, που είχα την τύχη, το προνόμιο, να έχω αναμνήσεις από ένα φαινόμενο, έναν παίκτη και μια ομάδα που έγραψαν μια μοναδική ιστορία και άλλαξαν το παιχνίδι, το πρωτάθλημα και όλους εμάς, τους basketball maniacs!
Και το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω, ως άλλο τάμα, θα ήταν να αποκτήσω τη φανέλα του MJ, ως φόρο τιμής απέναντι του.
Για να σας βάλω στο κλίμα, να σας πω ότι στα τέλη των 70ς, το NBA δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Η μετάβαση από ABA σε NBA είχε γίνει με επιτυχία μεν, εμπορικά ως σπορ παρέμενε πίσω από το Baseball και το American Football δε…
Ήταν η κόντρα των Lakers vs Celtics (οι μεγαλύτεροι θα έχετε παίξει και το ομώνυμο παιχνίδι σε υπολογιστή) και ειδικότερα Johnson vs Bird, αυτή που έδωσε νέο ενδιαφέρον, «γέννησε» ένα σενάριο αντιπαλότητας (με πολλές προεκτάσεις δυστυχώς) και δημιούργησε μια ιστορία, που πάνω σε αυτή αναγεννήθηκε το NBA, χάρη και στο δαιμόνιο David Stern!
Ωστόσο, η επόμενη αυτοκρατορία, των Bulls, ήταν εκείνη που «γιγάντωσε» το πρωτάθλημα, του έδωσε μια άλλη διάσταση, δημιουργώντας μια νέα ολόκληρη γενιά φιλάθλων και φυσικά αλλάζοντας για πάντα το τοπίο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Όταν το 1984, το νούμερο 3 των draft, ο MJ, κατέληγε στο Chicago, λίγοι φαντάζονταν τι θα επακολουθούσε. Και όμως, τότε ήταν η αρχή, το σημείο μηδέν για την ομάδα, μια κίνηση που θα άλλαζε την ιστορία της...
Τα πρώτα χρόνια, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου εύκολα για τον Jordan, ο οποίος σε ατομικό επίπεδο είχε καλά νούμερα μεν, δεν μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα στο παραπάνω βήμα δε.
Η επόμενη κίνηση, που άλλαξε τα δεδομένα, ήταν η πρόσληψη του Jerry Krause στο ρόλο του GM το 1985.
https://bleacherreport.com/articles/805026-five-times-jerry-krause-got-it-right-in-the-chicago-bulls-championship-era#slide5
Ωστόσο με ένα ρόστερ γεμάτο ρολίστες (μεταξύ των οποίων και ο Rod Higgins), με μέτριες επιλογές στο draft εκείνης της χρονιάς, τον Iceman Gervin να μην αποδέχεται τη νέα «τάξη πραγμάτων» στα 33 του και τον Jordan τραυματία στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, τα πράγματα μόνο ιδανικά δεν εξελίχθηκαν, παρόλο που το Chicago προκρίθηκε στα play off (με ρεκόρ 30 – 52 παρακαλώ)…
Εκεί ο MJ θα ξεκινούσε να δημιουργεί το μύθο του με μια μνημειώδη εμφάνιση με 63 πόντους στο Game 2 στο Boston Garden. Ωστόσο, οι Bulls δεν κατάφεραν κάτι παταπάνω από έναν τιμητικό αποκλεισμό στον 1ο γύρο από τους Κέλτες.
Οι John Paxson, Charles Oakley και Dave Corzine θα έμεναν από την παλιά φρουρά, για να ενσωματωθούν δίπλα τους παίκτες γνωστοί μας όπως οι Brad Sellers (Άρης), Sedale Threatt (Λάρισα) και Pete Myers (Scavolini).
Ωστόσο πάλι έλειπε η ποιότητα από τους Bulls για να πρωταγωνιστήσουν, με τον αποκλεισμό στα Ρ/Ο ξανά από τους Celtics στον 1ο γύρο, να είναι αναπόφευκτος…
Παράλληλα, ο center Elden Polynice (νούμερο 8 στο draft), που φαινόταν ότι επιτέλους θα έλυνε το πρόβλημα στη θέση 5, δόθηκε αντάλλαγμα για ένα rookie SF, το Scottie Pippen!
Προφανώς ο επιτυχημένος GM είχε το βλέμμα του κυρίως στο μέλλον και ειδικότερα στην επόμενη post season και θα δικαιωνόταν από τα αποτελέσματα μακροπρόθεσμα…
Η περίοδος 1987 – 88 εξελίχθηκε καλύτερα, με τους Bulls βελτιωμένους, να έχουν ρεκόρ 50 – 32 (3οι στην Ανατολή), αλλά να «πέφτουν» ξανά στα Ρ/Ο, αυτή τη φορά στο 2ο γύρο, από τους Bad Boys του Detroit, στην πρώτη από τις πολλές στη συνέχεια κόντρες τους, οι οποίες θα έμεναν στην ιστορία!
Το καλοκαίρι του 1988, η επιλογή στο νούμερο 11 του draft ήταν ο Perdue, ένα banger 5άρι, που προοριζόταν για αναπληρωματικός. Η κίνηση – ματ έγινε με την ανταλλαγή του Oakley με τον Bill Cartwright, με τους Knicks.
Η ομάδα των Bulls άρχιζε να παίρνει τη μορφή της όπως τη φανταζόταν ο Krause. Pass-first PGs με καλό σουτ (Paxson και Vincent, με πέρασμα από τον Άρη την περίοδο 1993 – 94, ως αντικαταστάτης του Zdravko Radulovic), ηγέτης ο Jordan, με backup το sharpshooter Hodges και απαραίτητο συμπλήρωμα τον Pippen στην περιφέρεια και μια σκληρή front line, με καλούς ριμπάουντερ που επιθετικά δεν ήθελαν πολλές μπάλες και «ζούσαν» από τις πάσες των υπόλοιπων (Grant, Cartwright, Perdue)…
Παρόλο που στη Regular Season, το ρεκόρ έπεσε στο 47 – 35 και το Chicago τερμάτισε μόλις 6ο στην Ανατολή, στα Ρ/Ο άρχιζε να «χτίζεται» ο μύθος του MJ, αλλά και το mentality όλης της ομάδας.
Στον επόμενο γύρο, οι Bulls θα συναντούσαν μια ομάδα, που και αυτή έμελλε να αποτελέσει αντίπαλον δέος, χαρίζοντας επικές σειρές στο μέλλον, τους Knicks!
Ξανά με μειονέκτημα, θα κάνουν το break μέσα στο MSG, στο Game 1 και δε θα κοιτάξουν ξανά πίσω, περνώντας στον τελικό της Ανατολής με 4 – 2.
Εκεί τους περίμεναν οι μετέπειτα πρωταθλητές Pistons... Για ακόμη μια φορά, ο Jordan και η παρέα του δεν τα κατάφεραν, το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων και το μειονέκτημα έδρας αποδείχθηκαν αξεπέραστα εμπόδια.
Έτσι, η υπέρβαση με συμμετοχή στους τελικούς του NBA θα έπρεπε να περιμένει!
Έτσι, η υπέρβαση με συμμετοχή στους τελικούς του NBA θα έπρεπε να περιμένει!
Το καλοκαίρι του 1989 το παζλ των Ταύρων συμπληρώθηκε με το τελευταίο του κομμάτι! Ο συμπαθής Collins θα άφηνε τη θέση του στο Phil Jackson, ο οποίος θα έδινε αυτό που έλειπε, μια νέα πνοή και διαφορετική φιλοσοφία από τον προκάτοχο του με αρκετές καινοτομίες.
Για άλλη μια φορά ο Krause είχε πετύχει διάνα, όπως αποδείχθηκε στην πορεία… Οι αλλαγές στο ρόστερ ελάχιστες, με μόνες ουσιαστικές προσθήκες τον BJ Armstrong στον άσο και τον ταλαντούχο F/C Stacey King, που όμως δε δικαίωσε ποτέ τις προσδοκίες.
Οι Bulls μπήκαν φουριόζοι στη χρονιά και «έκλεισαν» τη Regular Season με το 2ο καλύτερο ρεκόρ της Ανατολής (55–27).
Τα εμπόδια των Bucks και 76ers στους δύο πρώτους γύρους αποδείχθηκαν χαμηλά και έτσι η «ώρα της αλήθειας» έφθασε ξανά, με το γνωστό αντίπαλο στους τελικούς Περιφέρειας τους Pistons!
Σε μια σειρά «κλειστή» με μικρές διαφορές, όπου σε καμία περίπτωση δεν «έσπασε» η έδρα, το Chicago το πάλεψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά (3 – 4), αλλά το φινάλε ήταν ίδιο, αποκλεισμός από τον κακό του δαίμονα, το Detroit, που θα κατακτούσε 2ο σερί πρωτάθλημα.
http://history.bulls.com/bad-to-the-bone/
Ήταν τότε που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας οι περίφημοι “Jordan Rules”, δηλαδή το σχέδιο αντιμετώπισης, που είχε εκπονήσει ο Chuck Daly, για τον Air.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου