Ωστόσο, η χαρά του threepeat επισκιάστηκε από τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του πατέρα του Jordan και της απόφασης του τελευταίου να αφήσει το basketball για να σταδιοδρομήσει στο baseball.
Πολλά έχουν γραφτεί για τη σκοτεινή πλευρά του Air, για τον εθισμό του στον τζόγο, για τις σχέσεις του με κυκλώματα, όμως η δολοφονία του πατέρα του, το καλοκαίρι του 1993, ήταν ένα σοκ για όλους και προφανώς διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιλογή του.
Τίποτα δε φαινόταν ίδιο πλέον για το Chicago, για μια ομάδα που είχε μάθει να ζει με τον MJ και έγινε μεγάλη μέσα από αυτόν.
https://bleacherreport.com/articles/370455-life-without-michael-jordan-the-story-of-the-1993-94-chicago-bulls
Ο υπόλοιπος κορμός παρέμεινε, ενώ έγιναν προσθήκες με σημαντικότερες το Steve Kerr και τον Toni Kukoc, ο οποίος είχε επιλεγεί πριν λίγα χρόνια στο draft, άλλη μια ανακάλυψη του Krause.
Ο Jackson κατάφερε να διατηρήσει την ομάδα ανταγωνιστική και ξεκάθαρο title contender, με ρεκόρ 55 – 27 στη Regular Season και την 3η θέση στην Ανατολή.
Στα play off ξεκίνησαν δυναμικά με ένα κλασικό 3 - 0 επί των «πελατών» τους Cavaliers. Το menu είχε στη συνέχεια ένα flash back, καθώς για 4η συνεχή φορά θα συναντούσαν στο δρόμο τους τη Νέα Υόρκη!
Οι Knicks, ήθελαν επιτέλους να ξορκίσουν το φάντασμα των Bulls και τι καλύτερο για αυτούς, να μην έχουν απέναντι τους το Michael Jordan…
Παρόλα αυτά, το 2 – 0 στην έδρα τους ήρθε δύσκολα, ενώ οι Bulls απάντησαν με τη σειρά τους στο Chicago Stadium, ισοφαρίζοντας τη σειρά!
Και είχε φθάσει η ώρα για το Game 5… Συνήθως, για την ομάδα με το πλεονέκτημα έδρας, αυτός είναι ο αγώνας must win, ο οποίος καθορίζει σε μεγάλο ποσοστό τον τελικό νικητή.
Σε ένα παιχνίδι – θρίλερ, που λες και το πνεύμα του Jordan ήταν στο γήπεδο, η ομάδα της Νέας Υόρκης, πνιγμένη στο άγχος, απέναντι στους συγκινητικούς Pippen και Armstrong, πήρε τη νίκη με το ισχνό 87 – 86, με ήρωα το Hubert Davis, με δύο εύστοχες ελεύθερες βολές στο τέλος και μαζί σημαντικό προβάδισμα.
Στη συνέχεια οι Bulls ισοφάρισαν σε 3 – 3, αλλά στο τελευταίο παιχνίδι στο MSG, οι Knicks με πιο πολλές λύσεις και όπλο την καλή τους άμυνα, που κράτησε τους αντιπάλους στους 79 (!) πόντους, δεν έχυσαν την καρδάρα με το γάλα και πήραν την πρόκριση, φθάνοντας μέχρι τους τελικούς του NBA, όπου όμως υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα των Rockets (3 – 4).
Το καλοκαίρι του 1994, οι Krause και Jackson πήραν την απόφαση να ενισχύσουν την ομάδα, φέρνοντας ως FA από τους Clippers, το Ron Harper, ένα scoring guard, ο οποίος θα βοηθούσε επιθετικά και το Luc Longley, ως νέο αίμα στη front line.
Η Regular Season είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά και ένα πολύ καλό και ανέλπιστο νέο… Την άνοιξη του 1995 ο Jordan ανακοίνωνε την επιστροφή του στο μπάσκετ και όπως ήταν φυσικό, ξέσπασε ντελίριο ενθουσιασμού στους φιλάθλους των Bulls και όχι μόνο.
Ακόμα και εγώ είχα χαρεί με αυτό το νέο, καθώς το ήδη full αμυντικογενές NBA, θα είχε ξανά πίσω του ένα παίκτη ζωντανό μύθο, ο οποίος θα έφερνε νέο αέρα!
Ωστόσο, μέχρι το τέλος της περιόδου τίποτα δεν ήταν ίδιο, ακόμα και για νούμερο, ο Air είχε επιλέξει το 45.
Το 47–35 της RS έριξε τους Bulls στην 5η θέση της Ανατολής, ενώ στα Ρ/Ο ήρθε ο αποκλεισμός στα ημιτελικά της Περιφέρειας από τους μετέπειτα φιναλίστ Orlando Magic των Penny Hardaway και Shaquille O’Neal…
Αυτή η διετία τελικά, αποδείχθηκε ευεργετική. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, οι αποτυχίες, όχι μόνο συσπείρωσαν όλους μέσα στην ομάδα, αλλά τους πείσμωσαν κιόλας!
Η απώλεια του Horace Grant, ο οποίος έφυγε για το Orlando, καλύφθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τον Dennis Rodman (μέσω trade από τους Spurs με αντάλλαγμα τον Perdue), ένα άλλοτε Bad Boy, που θα έδινε σιγουριά στο ριμπάουντ και φυσικά defensive effort υψηλού επιπέδου…
Την ίδια ώρα ο Kukoc φανερά «ξεψαρωμένος» και με παραπάνω μυϊκό όγκο, χάνοντας λίγη μόνο από την πλαστικότητα του, ήταν πολύ καλύτερος, με ένα κομβικό ρόλο 6ου παίκτη, δικαιώνοντας τον Krause για την επιμονή στο πρόσωπο του.
Οι Bulls έκαναν μια χρονιά όνειρο, με το εξωπραγματικό ρεκόρ 72 – 10 στη RS, που τους έδινε το νούμερο 1 seed σε όλο το ΝΒΑ.
Τα P/O της Ανατολής αποδείχθηκαν υγιεινός περίπατος, με το Chicago να αποκλείει κατά σειρά το Miami (3 – 0), τη ΝΥ (4 – 1) και το Orlando (4 – 0)!
Στους τελικούς του NBA, οι Seattle Supersonics των Kemp – Payton, όσο και αν προσπάθησαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να ηττηθούν με το τιμητικό 2 – 4.
Αυτή η δεύτερη έκδοση της ομάδας, με τη μεγαλύτερη αθλητικότητα που έδιναν οι Harper και Rodman και το βάθος στον πάγκο με τους ποιοτικούς Kerr και Kukoc, ήταν ίσως πιο ώριμη και ανώτερη της πρώτης version, δείχνοντας ότι μια νέα δυναστεία ήταν στα σκαριά…
Η RS της περιόδου 1996 – 97, κύλησε όπως και η προηγούμενη με το Chicago να έχει ξανά το καλύτερο ρεκόρ σε όλο το NBA με 69 – 13.
Ίδιο ήταν και το σκηνικό στα Ρ/Ο της Ανατολής, καθώς οι Bullets, Hawks και Heat δεν προέβαλαν αντίσταση. Στους τελικούς, αυτή τη φορά αντίπαλος θα ήταν η Utah Jazz του δίδυμου Stockton – Malone.
Οι Μορμόνοι αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί, καθώς παρά τις δύο ήττες τους στην Πόλη των Ανέμων, το πρώτο παιχνίδι χάθηκε στις λεπτομέρειες (84 – 82).
Με το σκορ στο 2 – 0 υπέρ των Bulls, η σειρά μεταφέρθηκε στη Utah και οι Jazz κατάφεραν να ισοφαρίσουν!
Στον 5ο καθοριστικό αγώνα στο Delta Center, ο Jordan θα εμφανιζόταν ανέτοιμος, λόγω μιας ίωσης που τον ταλαιπωρούσε, σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως “The Flu Game”.
Σε μια σκληρή μάχη, με τους Bulls πίσω στο σκορ στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, ο MJ θα είναι clutch στην τελευταία περίοδο και με 15 πόντους, από τους 26 συνολικά της ομάδας του, θα την οδηγήσει στη νίκη με 88 – 90!
Στη συνέχεια, στο United Center, οι Jazz πάλεψαν, άλλα δεν απέφυγαν την ήττα, που σηματοδότησε το 2ο σερί πρωτάθλημα για το Chicago μετά την επιστροφή του Air!
Το καλοκαίρι του 1997 ο στόχος δε θα μπορούσε να είναι άλλος από ένα δεύτερο threepeat!
Η μόνη ουσιαστική προσθήκη ήταν αυτή του Scott Burrell ως αναπληρωματικός SF, ενώ ο υπόλοιπος κορμός θα έμενε σχεδόν ίδιος, με έναν ωστόσο χρόνο παραπάνω στις πλάτες του.
Η RS δεν ήταν εξίσου διαστημική με τις προηγούμενες χρονιές (62 – 20), με τους Bulls μετά από καιρό να έχουν το 2ο καλύτερο ρεκόρ στο NBA, πίσω από τους Jazz…
Ωστόσο, οι δύο πρώτοι γύροι στα Ρ/Ο της Ανατολής, ήταν business as usual, με το Chicago να αποκλείει εύκολα τους Nets και Hornets διαδοχικά (με 3 – 0 και 4 – 1 αντίστοιχα).
Στον τελικό της Περιφέρειας, περίμεναν όμως οι αποφασισμένοι Indiana Pacers, που μόλις είχαν αφήσει εκτός του Knicks, μη επιτρέποντας άλλη μια μονομαχία από τα παλιά!
Η Indiana, με μπροστάρη το Reggie Miller, αποδείχθηκε «σκληρό καρύδι», βάζοντας δύσκολα στους Bulls.
Για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1992, το Chicago θα χρειαζόταν το Game 7 για να προκριθεί και έναν απρόσμενο πρωταγωνιστή, στο πρόσωπο του Kukoc (με 21 πόντους), για να κάμψει την αντίσταση των Pacers, που ήταν μέχρι το τέλος «μέσα στο παιχνίδι» (πριν ηττηθούν με 88 – 83).
Στους τελικούς του NBA, οι Bulls θα αντιμετώπιζαν και πάλι τους Jazz, με τους Μορμόνους να έχουν αυτοί το πλεονέκτημα έδρας…
Σε μια «κλειστή» σειρά, που με εξαίρεση το 3ο παιχνίδι, στο οποίο οι Bulls νίκησαν με 54 – 96 (!) μέσα στο Delta Center, οι υπόλοιποι αγώνες κρίθηκαν με διαφορές κάτω των 5 πόντων, το Chicago θα χρειαζόταν να περάσει «δια πυρός και σιδήρου», για να κατακτήσει το, όπως αποδείχθηκε, τελευταίο πρωτάθλημα του μέχρι σήμερα.
Μάλιστα, έφθασε στην ίδια κατάσταση με το 1993, όπου βρέθηκε μπροστά με 3 – 2, αλλά θα έπρεπε να κερδίσει στο ένα από τα δύο τελευταία εκτός έδρας παιχνίδια για να πανηγυρίσει!
Στο Game 6 με τους Jazz να έχουν το momentum καθώς στον προηγούμενο αγώνα ανέκτησαν το πλεονέκτημα έδρας (όπως ακριβώς και οι Suns πριν 5 χρόνια), η ιστορία επαναλήφθηκε, όχι όμως ως φάρσα, αλλά με την ίδια κατάληξη…
Η Utah ήταν καλύτερη στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού, εκμεταλλευόμενη την κακή βραδιά του Pippen (πρόβλημα στη μέση).
Ακόμα και στο φινάλε, όταν 41” πριν τη λήξη, ο Stockton «έγραψε» με τρίποντο το 86 – 83, όλοι πίστεψαν ότι θα οδηγούμασταν σε 7ο αγώνα, με τους Bulls πιο κοντά από ποτέ, στο να ηττηθούν σε τελικούς NBA, με τον Pippen τραυματία και με ένα καταπονημένο ρόστερ, το οποίο, στην πλειοψηφία του, απαρτιζόταν από παίκτες ηλικίας 30+.
Όλοι; Καλύτερα να έλεγα σχεδόν όλοι… Ο MJ στην αμέσως επόμενη επίθεση θα μειώσει με lay up για το 86 – 85, δίνοντας ανάσα στην ομάδα του!
Και σα να μην έφθανε αυτό, θα είναι clutch και στην άμυνα, κλέβοντας την μπάλα από τον Karl Malone.
Όπως πριν 5 χρόνια, οι Bulls θα είχαν την τελευταία επίθεση, να ορίσουν τη μοίρα τους!
Μόνο που αυτή τη φορά, το winning shot θα ήταν του ίδιου του Michael Jordan, με ένα jump shot σήμα κατατεθέν του, απέναντι στον πεσμένο Russell!
Το δεύτερο threepeat, ίσως να ήταν πιο γλυκό και από το πρώτο, γιατί φαινόταν απρόσμενο, λίγοι ήταν εκείνοι που περίμεναν ότι οι Bulls θα έφταναν σε ένα τέτοιο επίτευγμα, εν μέσω σκληρού ανταγωνισμού και με νέες δυνάμεις να βγαίνουν στο προσκήνιο!
Ωστόσο, αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της σπουδαίας ομάδας του Chicago.
Τα κίνητρα για κάτι καλύτερο δεν ήταν εύκολο να βρεθούν και οι περισσότεροι προτίμησαν να κυνηγήσουν νέες προκλήσεις στην καριέρα τους, διαβλέποντας ότι οι Bulls είχαν φθάσει στον κολοφώνα της δόξας τους και ο κύκλος της ομάδας με αυτή τη μορφή είχε πια κλείσει…
Ο Jordan αποσύρθηκε, για να επιστρέψει 2 χρόνια αργότερα, για λογαριασμό της Washington όμως, ο Pippen μετακόμισε στους Rockets και στη συνέχεια στους Blazers, ενώ ακόμα και ο Phil Jackson, με διάλειμμα ενός έτους, θα πήγαινε στους Lakers, για να βρει το Rodman και μαζί με τους Kobe και Shaq να «χτίσει» άλλη μια δυναστεία!
Μόνο ο Krause θα έμενε για λίγα χρόνια ακόμα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναβιώσει κάτι μεγάλο, ωστόσο τίποτα δεν ήταν ίδιο…
Αυτό που ήταν ίδιο, ήταν τα συναισθήματα όλων εμάς, φίλων και εχθρών, που μεγαλώσαμε, βλέποντας αυτή την ομάδα, που μάθαμε μέσα από αυτή το μαγικό κόσμο του NBA και είτε την αγαπούσαμε, είτε «αγαπούσαμε να τη … μισούμε», στο τέλος κέρδισε το σεβασμό μας.
Και όταν αυτό το γράφει ένας πρώην hater και fan των μεγάλων αντιπάλων τους, αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη αξία!
https://pippenainteasy.com/2019/09/12/chicago-bulls-greatest-moments-in-franchise-history-summed-up/
Χωρίς καμία διάθεση παρελθοντολαγνείας, προσπαθώντας να δω τα πράγματα όσο πιο καθαρά μπορώ, τα χρόνια των Ταύρων, αυτή η δεκαετία και βάλε, ήταν κάτι το ξεχωριστό.
Όσο καλοί και αν υπήρξαν στη συνέχεια οι Bryant και James, όσο και αν το debate για τον GOAT «καλά κρατεί», έχοντας δει με τα μάτια μου όλους αυτούς και τις σύγχρονες super teams, νομίζω ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τους Chicago Bulls και τον Jordan.
Εξάλλου πόσα team intro μπορούν να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, όπως αυτό των Bulls, άλλο ένα σήμα κατατεθέν τους.
Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Ίσως αυτό που τους αντιπροσωπεύει επακριβέστερα, να είναι ο όρος Team of Destiny, παρόλο που η αυθεντική ομάδα, με το συγκεκριμένο προσωνύμιο, ήταν το κολέγιο του Princeton στο American Football το 1922…
Και κοιτώντας πίσω προσπαθώντας να γράψω κάτι εύστοχο για να κλείσω αυτό το αφιέρωμα, γιορτινές μέρες που είναι, θα παραφράσω τους στίχους, από ένα τραγούδι του Κότσιρα, για να συνδέσω λίγη από την παιδική μου αθωότητα με το Michael Jordan:
Πολλά έχουν γραφτεί για τη σκοτεινή πλευρά του Air, για τον εθισμό του στον τζόγο, για τις σχέσεις του με κυκλώματα, όμως η δολοφονία του πατέρα του, το καλοκαίρι του 1993, ήταν ένα σοκ για όλους και προφανώς διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιλογή του.
Τίποτα δε φαινόταν ίδιο πλέον για το Chicago, για μια ομάδα που είχε μάθει να ζει με τον MJ και έγινε μεγάλη μέσα από αυτόν.
https://bleacherreport.com/articles/370455-life-without-michael-jordan-the-story-of-the-1993-94-chicago-bulls
Ο υπόλοιπος κορμός παρέμεινε, ενώ έγιναν προσθήκες με σημαντικότερες το Steve Kerr και τον Toni Kukoc, ο οποίος είχε επιλεγεί πριν λίγα χρόνια στο draft, άλλη μια ανακάλυψη του Krause.
Οι Bulls θα έπρεπε πλέον να μάθουν να παίζουν χωρίς την ασφάλεια και σιγουριά που έδινε ο Jordan.
Ο Jackson κατάφερε να διατηρήσει την ομάδα ανταγωνιστική και ξεκάθαρο title contender, με ρεκόρ 55 – 27 στη Regular Season και την 3η θέση στην Ανατολή.
Στα play off ξεκίνησαν δυναμικά με ένα κλασικό 3 - 0 επί των «πελατών» τους Cavaliers. Το menu είχε στη συνέχεια ένα flash back, καθώς για 4η συνεχή φορά θα συναντούσαν στο δρόμο τους τη Νέα Υόρκη!
Οι Knicks, ήθελαν επιτέλους να ξορκίσουν το φάντασμα των Bulls και τι καλύτερο για αυτούς, να μην έχουν απέναντι τους το Michael Jordan…
Παρόλα αυτά, το 2 – 0 στην έδρα τους ήρθε δύσκολα, ενώ οι Bulls απάντησαν με τη σειρά τους στο Chicago Stadium, ισοφαρίζοντας τη σειρά!
Και είχε φθάσει η ώρα για το Game 5… Συνήθως, για την ομάδα με το πλεονέκτημα έδρας, αυτός είναι ο αγώνας must win, ο οποίος καθορίζει σε μεγάλο ποσοστό τον τελικό νικητή.
Σε ένα παιχνίδι – θρίλερ, που λες και το πνεύμα του Jordan ήταν στο γήπεδο, η ομάδα της Νέας Υόρκης, πνιγμένη στο άγχος, απέναντι στους συγκινητικούς Pippen και Armstrong, πήρε τη νίκη με το ισχνό 87 – 86, με ήρωα το Hubert Davis, με δύο εύστοχες ελεύθερες βολές στο τέλος και μαζί σημαντικό προβάδισμα.
Το καλοκαίρι του 1994, οι Krause και Jackson πήραν την απόφαση να ενισχύσουν την ομάδα, φέρνοντας ως FA από τους Clippers, το Ron Harper, ένα scoring guard, ο οποίος θα βοηθούσε επιθετικά και το Luc Longley, ως νέο αίμα στη front line.
Η Regular Season είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά και ένα πολύ καλό και ανέλπιστο νέο… Την άνοιξη του 1995 ο Jordan ανακοίνωνε την επιστροφή του στο μπάσκετ και όπως ήταν φυσικό, ξέσπασε ντελίριο ενθουσιασμού στους φιλάθλους των Bulls και όχι μόνο.
Ακόμα και εγώ είχα χαρεί με αυτό το νέο, καθώς το ήδη full αμυντικογενές NBA, θα είχε ξανά πίσω του ένα παίκτη ζωντανό μύθο, ο οποίος θα έφερνε νέο αέρα!
Ωστόσο, μέχρι το τέλος της περιόδου τίποτα δεν ήταν ίδιο, ακόμα και για νούμερο, ο Air είχε επιλέξει το 45.
Το 47–35 της RS έριξε τους Bulls στην 5η θέση της Ανατολής, ενώ στα Ρ/Ο ήρθε ο αποκλεισμός στα ημιτελικά της Περιφέρειας από τους μετέπειτα φιναλίστ Orlando Magic των Penny Hardaway και Shaquille O’Neal…
Αυτή η διετία τελικά, αποδείχθηκε ευεργετική. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, οι αποτυχίες, όχι μόνο συσπείρωσαν όλους μέσα στην ομάδα, αλλά τους πείσμωσαν κιόλας!
Η απώλεια του Horace Grant, ο οποίος έφυγε για το Orlando, καλύφθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τον Dennis Rodman (μέσω trade από τους Spurs με αντάλλαγμα τον Perdue), ένα άλλοτε Bad Boy, που θα έδινε σιγουριά στο ριμπάουντ και φυσικά defensive effort υψηλού επιπέδου…
Παράλληλα, ο Jackson θα εφάρμοζε την περίφημη τριγωνική επίθεση, δίχως καθαρό PG, με ένα σχήμα Harper – Jordan – Pippen στην περιφέρεια και τον Kerr πρώτη αλλαγή.
Την ίδια ώρα ο Kukoc φανερά «ξεψαρωμένος» και με παραπάνω μυϊκό όγκο, χάνοντας λίγη μόνο από την πλαστικότητα του, ήταν πολύ καλύτερος, με ένα κομβικό ρόλο 6ου παίκτη, δικαιώνοντας τον Krause για την επιμονή στο πρόσωπο του.
Οι Bulls έκαναν μια χρονιά όνειρο, με το εξωπραγματικό ρεκόρ 72 – 10 στη RS, που τους έδινε το νούμερο 1 seed σε όλο το ΝΒΑ.
Τα P/O της Ανατολής αποδείχθηκαν υγιεινός περίπατος, με το Chicago να αποκλείει κατά σειρά το Miami (3 – 0), τη ΝΥ (4 – 1) και το Orlando (4 – 0)!
Στους τελικούς του NBA, οι Seattle Supersonics των Kemp – Payton, όσο και αν προσπάθησαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να ηττηθούν με το τιμητικό 2 – 4.
Η επιστροφή των Bulls στην κορυφή ήταν γεγονός και μάλιστα με τον πιο εμφατικό τρόπο!
Αυτή η δεύτερη έκδοση της ομάδας, με τη μεγαλύτερη αθλητικότητα που έδιναν οι Harper και Rodman και το βάθος στον πάγκο με τους ποιοτικούς Kerr και Kukoc, ήταν ίσως πιο ώριμη και ανώτερη της πρώτης version, δείχνοντας ότι μια νέα δυναστεία ήταν στα σκαριά…
Η RS της περιόδου 1996 – 97, κύλησε όπως και η προηγούμενη με το Chicago να έχει ξανά το καλύτερο ρεκόρ σε όλο το NBA με 69 – 13.
Ίδιο ήταν και το σκηνικό στα Ρ/Ο της Ανατολής, καθώς οι Bullets, Hawks και Heat δεν προέβαλαν αντίσταση. Στους τελικούς, αυτή τη φορά αντίπαλος θα ήταν η Utah Jazz του δίδυμου Stockton – Malone.
Οι Μορμόνοι αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί, καθώς παρά τις δύο ήττες τους στην Πόλη των Ανέμων, το πρώτο παιχνίδι χάθηκε στις λεπτομέρειες (84 – 82).
Με το σκορ στο 2 – 0 υπέρ των Bulls, η σειρά μεταφέρθηκε στη Utah και οι Jazz κατάφεραν να ισοφαρίσουν!
Στον 5ο καθοριστικό αγώνα στο Delta Center, ο Jordan θα εμφανιζόταν ανέτοιμος, λόγω μιας ίωσης που τον ταλαιπωρούσε, σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως “The Flu Game”.
Στη συνέχεια, στο United Center, οι Jazz πάλεψαν, άλλα δεν απέφυγαν την ήττα, που σηματοδότησε το 2ο σερί πρωτάθλημα για το Chicago μετά την επιστροφή του Air!
Το καλοκαίρι του 1997 ο στόχος δε θα μπορούσε να είναι άλλος από ένα δεύτερο threepeat!
Η μόνη ουσιαστική προσθήκη ήταν αυτή του Scott Burrell ως αναπληρωματικός SF, ενώ ο υπόλοιπος κορμός θα έμενε σχεδόν ίδιος, με έναν ωστόσο χρόνο παραπάνω στις πλάτες του.
Η RS δεν ήταν εξίσου διαστημική με τις προηγούμενες χρονιές (62 – 20), με τους Bulls μετά από καιρό να έχουν το 2ο καλύτερο ρεκόρ στο NBA, πίσω από τους Jazz…
Ωστόσο, οι δύο πρώτοι γύροι στα Ρ/Ο της Ανατολής, ήταν business as usual, με το Chicago να αποκλείει εύκολα τους Nets και Hornets διαδοχικά (με 3 – 0 και 4 – 1 αντίστοιχα).
Στον τελικό της Περιφέρειας, περίμεναν όμως οι αποφασισμένοι Indiana Pacers, που μόλις είχαν αφήσει εκτός του Knicks, μη επιτρέποντας άλλη μια μονομαχία από τα παλιά!
Η Indiana, με μπροστάρη το Reggie Miller, αποδείχθηκε «σκληρό καρύδι», βάζοντας δύσκολα στους Bulls.
Στους τελικούς του NBA, οι Bulls θα αντιμετώπιζαν και πάλι τους Jazz, με τους Μορμόνους να έχουν αυτοί το πλεονέκτημα έδρας…
Σε μια «κλειστή» σειρά, που με εξαίρεση το 3ο παιχνίδι, στο οποίο οι Bulls νίκησαν με 54 – 96 (!) μέσα στο Delta Center, οι υπόλοιποι αγώνες κρίθηκαν με διαφορές κάτω των 5 πόντων, το Chicago θα χρειαζόταν να περάσει «δια πυρός και σιδήρου», για να κατακτήσει το, όπως αποδείχθηκε, τελευταίο πρωτάθλημα του μέχρι σήμερα.
Μάλιστα, έφθασε στην ίδια κατάσταση με το 1993, όπου βρέθηκε μπροστά με 3 – 2, αλλά θα έπρεπε να κερδίσει στο ένα από τα δύο τελευταία εκτός έδρας παιχνίδια για να πανηγυρίσει!
Στο Game 6 με τους Jazz να έχουν το momentum καθώς στον προηγούμενο αγώνα ανέκτησαν το πλεονέκτημα έδρας (όπως ακριβώς και οι Suns πριν 5 χρόνια), η ιστορία επαναλήφθηκε, όχι όμως ως φάρσα, αλλά με την ίδια κατάληξη…
Η Utah ήταν καλύτερη στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού, εκμεταλλευόμενη την κακή βραδιά του Pippen (πρόβλημα στη μέση).
Ακόμα και στο φινάλε, όταν 41” πριν τη λήξη, ο Stockton «έγραψε» με τρίποντο το 86 – 83, όλοι πίστεψαν ότι θα οδηγούμασταν σε 7ο αγώνα, με τους Bulls πιο κοντά από ποτέ, στο να ηττηθούν σε τελικούς NBA, με τον Pippen τραυματία και με ένα καταπονημένο ρόστερ, το οποίο, στην πλειοψηφία του, απαρτιζόταν από παίκτες ηλικίας 30+.
Όλοι; Καλύτερα να έλεγα σχεδόν όλοι… Ο MJ στην αμέσως επόμενη επίθεση θα μειώσει με lay up για το 86 – 85, δίνοντας ανάσα στην ομάδα του!
Μόνο που αυτή τη φορά, το winning shot θα ήταν του ίδιου του Michael Jordan, με ένα jump shot σήμα κατατεθέν του, απέναντι στον πεσμένο Russell!
Η μπάλα κατέληξε στο καλάθι και το Chicago για ακόμη μια φορά τα είχε καταφέρει, να κερδίσει τον τίτλο στην έδρα αντιπάλου…
Το δεύτερο threepeat, ίσως να ήταν πιο γλυκό και από το πρώτο, γιατί φαινόταν απρόσμενο, λίγοι ήταν εκείνοι που περίμεναν ότι οι Bulls θα έφταναν σε ένα τέτοιο επίτευγμα, εν μέσω σκληρού ανταγωνισμού και με νέες δυνάμεις να βγαίνουν στο προσκήνιο!
Ωστόσο, αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της σπουδαίας ομάδας του Chicago.
Τα κίνητρα για κάτι καλύτερο δεν ήταν εύκολο να βρεθούν και οι περισσότεροι προτίμησαν να κυνηγήσουν νέες προκλήσεις στην καριέρα τους, διαβλέποντας ότι οι Bulls είχαν φθάσει στον κολοφώνα της δόξας τους και ο κύκλος της ομάδας με αυτή τη μορφή είχε πια κλείσει…
Ο Jordan αποσύρθηκε, για να επιστρέψει 2 χρόνια αργότερα, για λογαριασμό της Washington όμως, ο Pippen μετακόμισε στους Rockets και στη συνέχεια στους Blazers, ενώ ακόμα και ο Phil Jackson, με διάλειμμα ενός έτους, θα πήγαινε στους Lakers, για να βρει το Rodman και μαζί με τους Kobe και Shaq να «χτίσει» άλλη μια δυναστεία!
Η πτώση για τους Bulls ήταν απότομη και γρήγορη όπως συνήθως γίνεται στις αυτοκρατορίες.
Μόνο ο Krause θα έμενε για λίγα χρόνια ακόμα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναβιώσει κάτι μεγάλο, ωστόσο τίποτα δεν ήταν ίδιο…
Αυτό που ήταν ίδιο, ήταν τα συναισθήματα όλων εμάς, φίλων και εχθρών, που μεγαλώσαμε, βλέποντας αυτή την ομάδα, που μάθαμε μέσα από αυτή το μαγικό κόσμο του NBA και είτε την αγαπούσαμε, είτε «αγαπούσαμε να τη … μισούμε», στο τέλος κέρδισε το σεβασμό μας.
Και όταν αυτό το γράφει ένας πρώην hater και fan των μεγάλων αντιπάλων τους, αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη αξία!
https://pippenainteasy.com/2019/09/12/chicago-bulls-greatest-moments-in-franchise-history-summed-up/
Χωρίς καμία διάθεση παρελθοντολαγνείας, προσπαθώντας να δω τα πράγματα όσο πιο καθαρά μπορώ, τα χρόνια των Ταύρων, αυτή η δεκαετία και βάλε, ήταν κάτι το ξεχωριστό.
Όσο καλοί και αν υπήρξαν στη συνέχεια οι Bryant και James, όσο και αν το debate για τον GOAT «καλά κρατεί», έχοντας δει με τα μάτια μου όλους αυτούς και τις σύγχρονες super teams, νομίζω ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τους Chicago Bulls και τον Jordan.
Ήταν αυτός ο «αέρας» που εξέπεμπαν, ένας μυστηριώδης «ηλεκτρισμός», η ικανότητα τους να κάνουν το αναπάντεχο, το απίθανο - πιθανό, το δύσκολο - εύκολο…
Εξάλλου πόσα team intro μπορούν να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, όπως αυτό των Bulls, άλλο ένα σήμα κατατεθέν τους.
Και κοιτώντας πίσω προσπαθώντας να γράψω κάτι εύστοχο για να κλείσω αυτό το αφιέρωμα, γιορτινές μέρες που είναι, θα παραφράσω τους στίχους, από ένα τραγούδι του Κότσιρα, για να συνδέσω λίγη από την παιδική μου αθωότητα με το Michael Jordan:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου