Επιστροφή από τις διακοπές με την απαραίτητη δόση μελαγχολίας, αλλά και προσμονής για τη νέα αγωνιστική σεζόν στην Euroleague, η οποία πλησιάζει.
Μέχρι να μπούμε σε κανονική ροή αναρτήσεων το κύριο θέμα που δεσπόζει στην μπασκετική επικαιρότητα είναι το FIBA World Cup, αυτό που εμείς οι παλιότεροι μας αρέσει να το αποκαλούμε Mundobasket!
Όσο και αν το ενδιαφέρον, στην πρώτη φάση ειδικότερα, είναι μειωμένο, λόγω απουσιών σημαντικών παικτών, αλλά κυρίως της συμμετοχής 32 ομάδων, με αποτέλεσμα να υπάρχουν και αρκετές χαμηλότερης δυναμικότητας, το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μπάσκετ δεν παύει να αποτελεί τη δεύτερη σημαντικότερη διοργάνωση (μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες), όπου η Εθνική μας ομάδα με 7 παρουσίες πριν τη φετινή (μοναδική παρένθεση τα τελευταία χρόνια, το 2002), έχει γράψει τη δική της ιστορία…
Έχοντας δει όλες τις διοργανώσεις από το 1986 και μετά, είμαι από τους τυχερούς που τα νεανικά τους χρόνια έχουν συμπέσει με τη χρυσή εποχή της Εθνικής ομάδας, της επίσημης αγαπημένης…
Παρόλο που με την πάροδο των ετών, η «μαγεία» και το «δέσιμο» φαίνεται να έχει χαθεί, δεν μπορούν να σβηστούν από το μυαλό και την καρδιά μου, όλα όσα μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, τόσα καλοκαίρια και φθινόπωρα.
Χαρές, πανηγύρια, περηφάνια, αλλά και λύπες, απογοήτευση. Ξενύχτια, πρωινά ξυπνήματα, παρακολούθηση εν πλω, αλλά και από τη … δουλειά! 33 χρόνια που αν κλείσω τα μάτια μου, χιλιάδες εικόνες θα παρελάσουν μέσα από το μυαλό μου.
Όμως τώρα δε θέλω να γράψω ούτε για παιχνίδια, ούτε για ευχάριστες αναμνήσεις μου. Γιατί όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που ακόμα θυμάμαι, όλες οι φάσεις, οι συγκινήσεις, δε συγκρίνονται με αυτό που τέτοια εποχή, εν μέσω του Eurobasket 2013, έμαθα.
Ήταν η μέρα του αγώνα της Ελλάδας με την Ισπανία, τότε που η Εθνική μας νικώντας τους Φούριας Ρόχας, διατήρησε ζωντανές της ελπίδες της για πρόκριση στα προημιτελικά.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα και ενώ κλασικά ήμουν «στα κόκκινα», δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα μου, το οποίο δεν απάντησα έως ότου ολοκληρωθεί το παιχνίδι.
Με τη χαρά διάχυτη μετά το νικηφόρο τέλος, την κάλεσα για να ζήσω την πιο απότομη ίσως εναλλαγή συναισθημάτων μου, μέχρι σήμερα. Η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, εκείνη που από λίγων ημερών και μέχρι τα 3 μου χρόνια με είχε μεγαλώσει, είχε διαγνωστεί με καρκίνο…
Από τότε, κάθε αγώνας της Εθνικής, σε κάθε διοργάνωση, δεν παύει να μου θυμίζει αυτό το δυσάρεστο γεγονός.
Άντεξε μόλις λίγους μήνες χωρίς να προλάβει να γνωρίσει από κοντά το δισέγγονο της, εκείνο που είχε προβλέψει ότι θα είναι αγόρι πολύ πριν τον υπέρηχο…
Τα όσα σημαίνει για εμένα αυτό το πρόσωπο δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο, απλά πολύ θα ήθελα να μπορούσε να διαβάσει, αυτά που γράφω για εκείνη, όπως εγώ έκανα με τα ημερολόγια της, αφότου «έφυγε» και με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποιούσα και από τα γραπτά της το πόσο με αγαπούσε.
Από εκείνο το ξημέρωμα του Δεκέμβρη, που με πήρε ο θείος μου για να μου ανακοινώσει ότι η λατρευτή μου Κουλίτσα μας άφησε, τίποτα δε θα ήταν ίδιο για μένα. Η μόνη παρηγοριά ήταν η επικείμενη γέννηση του πρωτότοκου μου γιου, που απάλυνε τον πόνο.
Για πάντα θα τη θυμάμαι, το πως με πρόσεχε στα 36 χρόνια που ήμασταν μαζί και πως μέχρι τις τελευταίες ώρες της ενδιαφερόταν και είχε την όρεξη να μαθαίνει το καθετί για τα πάντα…
Το μπάσκετ της άρεσε και μαζί είχαμε δει σε πλοίο, τον ημιτελικό γκραν – γκινιόλ με την ΕΣΣΔ το 1989, με το νικητήριο τρίποντο του Φάνη, αλλά και την ήττα – σοκ από την Τσεχία του … Γιαν Σβόμποντα δυο χρόνια μετά.
Ήταν μάλιστα το γούρι μου στο triple crown του 1997, καθώς ένα βράδυ του Γενάρη, που η ομάδα μας είχε χάσει στο Γιαντ Ελιάου από τη Μακάμπι του Randy White και με είδε μέσα στα νεύρα, μου είπε να μην κάνω έτσι γιατί στο τέλος, ο Ολυμπιακός θα πάρει το κύπελλο…
Όπως και να ‘χει, ό,τι και αν γίνει, όσος καιρός και να έχει περάσει, όσοι άλλοι άνθρωποι και αν υπάρχουν στη ζωή μου, ένα είναι σίγουρο, ότι εσύ θα είσαι πάντα η Κουλίτσα μου!
RIP my beloved grandmother
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου