SCOUTING ANALYSIS: JOHN JENKINS

Κλείνουμε τον πρώτο κύκλο των αφιερωμάτων μας σε παίκτες – λαβράκια, με τον 10ο κατά σειρά που μπαίνει στο μικροσκόπιο μας σε αυτή την off season και με την ελπίδα, η ομάδα να ξεκινήσει τις ανακοινώσεις, για να καταλάβουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται ο φετινός σχεδιασμός.

Μέχρι στιγμής έχουμε δει περιπτώσεις όλων των ειδών σε κάθε γραμμή (point guards, combo guards, swingmen, SFs, stretch PFs και mobile και complete ψηλούς).

Ωστόσο στο σύγχρονο μπάσκετ, κάθε ομάδα που θέλει να σέβεται τον εαυτό της, κρίνεται απαραίτητο να έχει στη φαρέτρα της και ένα sniper, ένα spot shooter, όπως υπήρχε παλιότερα στον Ολυμπιακό ο Matt Lojeski, ή για να πάμε και πιο μακριά σαν τον JC Carroll στη Ρεάλ ή το Matt Janning σε Εφές, Λοκομοτίβ Κουμπάν και Μπασκόνια…

Πέρυσι για αυτό το ρόλο είχε επιλεγεί ο Janis Timma, ο οποίος παρά τα πλούσια προσόντα και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, δεν κατάφερε για 2η σερί χρονιά στην Euroleague (μετά το πέρασμα του και από την Μπασκόνια) να δείξει κάτι ιδιαίτερο και μοιραία ήδη αποτέλεσε παρελθόν από την ομάδα μας.

Για τη νέα περίοδο ακούγονται ονόματα όπως ο πολυσύνθετος Vanja Marinkovic και ο πιο αθλητικός Austin Hollins, δηλαδή SGs, οι οποίοι μπορούν να αγωνιστούν και στη θέση 3 σε χαμηλά σχήματα. Και τις δύο αυτές λύσεις τις θεωρώ εξαιρετικές και ειδικά το Μαρίνκοβιτς (νο 60 στο φετινό draft από τους Σακραμέντο Κινγκς) με το μεγάλο «ταβάνι».

Παρόλα αυτά η δική μου πρόταση υπό την προϋπόθεση της δημιουργίας μιας αθλητικής περιφέρειας, με άξονα π.χ. ένα παίκτη τύπου Wannamaker, είναι ο John Jenkins!

WHO IS WHO

Ο ύψους 1,95 (με εντυπωσιακό wingspan 2,05) και βάρους 98 κιλά, Τζον Τζένκινς, γεννήθηκε το 1991 στο Τενεσί.

Με το έμφυτο χάρισμα που είχε στο σκοράρισμα και ειδικότερα στο μακρινό σουτ, δεν άργησε να ξεχωρίσει από τα γυμνασιακά του χρόνια, όπου ως senior στο Station Camp High School είχε 42 πόντους μ.ο. ανά αγώνα, όντας ο πρώτος σκόρερ μεταξύ όλων των γυμνασίων!

Έχοντας ως παράσημο την ανακήρυξη του μεταξύ των 15 κορυφαίων γυμνασιόπαιδων στις ΗΠΑ, υπήρξε πόλος έλξης για πολλά κολέγια.

Κατέληξε στο Vanderbilt, όπου από τη freshman σεζόν του είχε ενεργό ρόλο. Αγωνιζόμενος σε 31 παιχνίδια των Commodores (σε 7 ως βασικός) είχε 11 πόντους κατά μ.ο. με το εντυπωσιακό 48% στα τρίποντα, κερδίζοντας τον τίτλο του καλύτερου 6ου παίκτη για όλο το NCAA!

Ως sophomore αγωνίστηκε και στα 32 παιχνίδια του Vanderbilt, ανεβάζοντας το μέσο όρο πόντων του σε 19,5, αλλά με χαμηλότερο ποσοστό στα σουτ πέρα από την άρκτο (40,8%). Αυτό δεν τον εμπόδισε, ωστόσο, να τερματίσει ως 1ος σκόρερ, 1ος σε εύστοχα τρίποντα και 2ος στο ποσοστό στις ελεύθερες βολές (89,4%) στην περιφέρεια SEC.

Η junior χρονιά του, που έμελλε να είναι και η τελευταία στο κολέγιο, ήταν ακόμα καλύτερη, με τον Τζένκινς να είναι ξανά βασικός σε όλα τα παιχνίδια των Commodores (35), έχοντας 19,9 πόντους κατά μ.ο. με 43,9% από τη γραμμή του τριπόντου.

Οι προσωπικές διακρίσεις συνεχίστηκαν, καθώς αναδείχθηκε κορυφαίος σε εύστοχα τρίποντα σε όλο το NCAA και μέλος της 3ης καλύτερης All American πεντάδας.

Ενώ οι ομάδες του NBA έβλεπαν στο πρόσωπο του ένα sharpshooter, που αν βελτίωνε την αθλητικότητα του και την άμυνα του, θα μπορούσε να αφήσει εποχή, ο Τζένκινς πήρε την απόφαση να δηλώσει συμμετοχή στο draft του 2012, προτιμώντας να μην ολοκληρώσει την κολεγιακή του καριέρα, επιστρέφοντας και για 4ο χρόνο στο Vanderbilt.

Και πράγματι, επιλέχθηκε στον 1ο γύρο και συγκεκριμένα στο νο 23 από τους Atlanta Hawks (σε μια χρονιά που νο 1 ήταν ο «πολύς» Anthony Davis), ξεπερνώντας ονόματα όπως ο Jae Crowder, ο Draymond Green (!), ο Chris Middleton και … ο Κώστας Παπανικολάου! 

Υπογράφοντας το κλασικό rookie συμβόλαιο 2+1+1 ετών για τους first rounders, ο Τζένκινς είχε την τύχη να βρεθεί σε μια πολύ καλή ομάδα με φιλοδοξίες (με προεξέχοντα τον Al Horford), αλλά παράλληλα την ατυχία να είναι μπροστά του ο Kyle Corver, παίκτης με ίδιες αρετές και χαρακτηριστικά, ο οποίος επίσης είχε μόλις ενταχθεί στο ρόστερ της Ατλάντα…

Παρόλα αυτά ο Τζένκινς είχε ενεργό ρόλο στο rotation ως back up του Corver, ερχόμενος από τον πάγκο για να δίνει και αυτός λύσεις με το καλό μακρινό του σουτ, καταφέρνοντας να αγωνιστεί σε 61 αγώνες (2 ως βασικός) της RS, στη rookie του χρονιά, με 15’ συμμετοχής ανά αγώνα και 6,1 πόντους κατά μ.ο., με ποσοστό 38,4% στα τρίποντα.

Την επόμενη σεζόν, αν και όλοι περίμεναν ένα step up, λίγο το μονοδιάστατο παιχνίδι του για τα δεδομένα του NBA και περισσότερο η έλευση του Lou Williams στο 2, καθώς και του γνωστού μας Cartier Martin στο 3, περιόρισαν το χρόνο συμμετοχής του, με αποτέλεσμα να γίνει assigned στους Bakersfield Jam, στην τότε D League.

Σα να μην έφθανε αυτό, όταν στις αρχές του 2014 έγινε recall από τους Χοκς, ξεκίνησαν τα προβλήματα τραυματισμών, καθώς υποβλήθηκε σε εγχείρηση στη μέση του, χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν…

Με τους Χοκς να έχουν εξασκήσει ήδη το δικαίωμα τους για επέκταση του συμβολαίου του Τζένκινς για 1 χρόνο και τον ίδιο να γυρνάει δυνατός από τον τραυματισμό του, κατάφερε την περίοδο 2014 – 15 να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στο NBA, αγωνιζόμενος σε 24 αγώνες και έχοντας 5,6 πόντους κατά μ.ο., με 40,4% στα τρίποντα.

Ωστόσο, το δεύτερο μισό της σεζόν το πέρασε ξανά στην D League, με τη φανέλα των Fort Wayne Mad Ants και του Idaho Stampede.

Έτσι, το καλοκαίρι του 2015 έμεινε ελεύθερος από την Ατλάντα. Με τη φήμη του εξαιρετικού σουτέρ και εξαργυρώνοντας και τις καταπληκτικές του εμφανίσεις στα SL, δε δυσκολεύτηκε να βρει νέα ομάδα…

Οι Ντάλας Μάβερικς ήταν αυτοί που του έδωσαν άλλη μια ευκαιρία, χωρίς ωστόσο ο Τζένκινς να την αρπάξει, ίσως γιατί δεν «έδεσε» με τη χημεία της ομάδας. Τότε ήταν που άρχισαν να πληθαίνουν οι φωνές, ότι ο Τζένκινς δεν είχε θέση στο μαγικό κόσμο του NBA, καθώς δεν μπορούσε να προσφέρει σε άλλους τομείς, πέραν του μακρινού σουτ.

Το front office του Ντάλας πήρε την απόφαση να τον αφήσει ελεύθερο το Φεβρουάριο του 2016, λόγω των «χαμηλών πτήσεων» του, ωστόσο για άλλη μια φορά ο Τζένκινς κατάφερε να ανακάμψει, υπογράφοντας συμβόλαιο με τους Phoenix Suns, με τους οποίους έπαιξε σε 22 αγώνες (13’ συμμετοχής ανά παιχνίδι), έχοντας 5 πόντους κατά μ.ο., με ποσοστό 40,6% στα σουτ τριών πόντων!

Το καλοκαίρι του 2016, οι Σανς που ούτως ή άλλως δεν είχαν ιδιαίτερα υψηλές φιλοδοξίες, του εμπιστεύτηκαν μια θέση στο ρόστερ της νέας περιόδου. Αυτά ήταν τα καλά νέα, γιατί τα κακά νέα ήταν ότι ο Τζένκινς για τα δεδομένα του ΝΒΑ παρέμενε ένας one way παίκτης, χωρίς να έχει βελτιώσει κάποιον τομέα του παιχνιδιού του, ούτε καν το σώμα του…

Έτσι και η σεζόν 2016 – 17 κύλησε στο ίδιο μοτίβο, αγωνιζόμενος σε λίγα παιχνίδια στο ΝΒΑ και περνώντας τη μεγαλύτερη περίοδο στην D League, με τη φανέλα των Westchester Knicks, αυτή τη φορά. Σε αυτό το επίπεδο, βέβαια, δε χρειάζεται να πούμε πως ένας παίκτης τόσο ταλαντούχος επιθετικά, όπως ο Τζένκινς, μπορεί εύκολα να κάνει τη διαφορά.

Το καλοκαίρι του 2017, παρά την καλή του παρουσία στα Summer League, δε βρήκε κάποιο εγγυημένο συμβόλαιο στο NBA.

Από τότε, μιας και ο Σφαιρόπουλος έψαχνε 2 – 3άρι με καλό σουτ, επιλέγοντας τελικά το Hollis Thompson, τον είχα προτείνει ως μια σίγουρη λύση (το θυμάσαι Leon7;) για τον Ολυμπιακό!

Η ομάδα που ασχολήθηκε σοβαρά με την περίπτωση του και δικαιώθηκε υπογράφοντας τον, ήταν η νεοφώτιστη στην ACB, Μπουργκός, που στο πρόσωπο του Τζένκινς και του Γκαΐλιους (του ξανθομάλλη φόργουορντ της Νεπτούνας τη σεζόν 2013 – 14), έβλεπε τους ηγέτες που θα την κράταγαν στην κορυφαία κατηγορία.

Ο Τζον Τζένκινς στην παρθενική παρουσία του στα Ευρωπαϊκά γήπεδα ήταν εντυπωσιακός, πραγματοποιώντας εκπληκτικές εμφανίσεις και οδηγώντας την Μπουργκός σε μια εύκολη σωτηρία…

Μάλιστα, έδειξε νέες πτυχές του ταλέντου του, όντας βελτιωμένος στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός επιθετικά και συμβάλλοντας στον τομέα της δημιουργίας, ενώ έχοντας «δουλέψει» το σώμα του, εμφανίστηκε πιο αθλητικός από τις προηγούμενες χρονιές στο ΝΒΑ. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι στην Ευρώπη, τα επίπεδα αθλητικότητας και δύναμης δεν είναι σαν τα αντίστοιχα του NBA, ωστόσο όπως προκύπτει και από τα λεγόμενα του ίδιου (πηγή: https://www.ridiculousupside.com/2019/1/9/18170398/through-challenging-obstacles-john-jenkins-remains-focused-on-nba-goal), γνωρίζοντας ότι η θέση του είναι στο ΝΒΑ, δε σταμάτησε να προσπαθεί για την επιστροφή του σε αυτό!

Έτσι, την περσινή περίοδο κατάφερε να βρει  αρχικά θέση στο ρόστερ των Ουάσιγκτον Ουίζαρντς, με τους οποίους όμως αγωνίστηκε σε μόλις 4 παιχνίδια. Τελικά οι Νιου Γιορκ Νικς, ήταν αυτοί που του προσέφεραν συμβόλαιο, με την προοπτική να δώσει λύσεις με το μακρινό σουτ του, αλλά και να γίνει οδηγός για τους νεαρούς και εξελίξιμους παίκτες της ομάδας…

Ο Τζένκινς αγωνίστηκε σε 22 αγώνες με τη φανέλα των Νικς (14’ συμμετοχής ανά αγώνα), έχοντας 5,2 πόντους κατά μ.ο. και ποσοστό 35,7% στο τρίποντα.

Όπως φαίνεται από τα στατιστικά, στην απόπειρα του να πάει το παιχνίδι του ένα βήμα παραπέρα και να βελτιωθεί και σε άλλους τομείς, την τελευταία διετία, το ποσοστό του από μακριά επιδεινώθηκε, αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι ο Τζένκινς δεν παραμένει ένας «φονιάς» από το τρίποντο!

Γεγονός το οποίο το απέδειξε στο δεύτερο μισό της σεζόν, με τη θυγατρική της Νέας Υόρκης στην G League, τους Westchester Knicks, συνθέτοντας ένα τρομερό δίδυμο με τον Isaiah Hicks.

Πλέον, αυτό το καλοκαίρι είναι ελεύθερος και περιμένουμε να δούμε το επόμενο βήμα στην καριέρα του και το κατά πόσο είναι διατεθειμένος να επιστρέψει ως πρωταγωνιστής ξανά στην Ευρώπη και μάλιστα σε κάποια ομάδα υψηλού επιπέδου…

PROFILE
https://www.nbadraft.net/players/john-jenkins

Όπως προαναφέρθηκε, το βασικό όπλο του Τζένκινς είναι το θανατηφόρο σουτ από μακριά, κυρίως spot και off screen. Θεωρείται ένας παίκτης κορυφαίου επιπέδου σε catch and shoot καταστάσεις με πολύ γρήγορο και αποτελεσματικό release. Μιλάμε για ένα pure σουτέρ με τέλεια μηχανική, ο οποίος έφτασε στο σημείο να τον παρομοιάσουν με το Στεφ Κάρι!

Είναι streaky και όταν βρει ρυθμό δύσκολα μπορεί να τον σταματήσουν οι αντίπαλες άμυνες, καθώς διαθέτει μεγάλη αυτοπεποίθηση στις δυνατότητες του. 

Στην Ευρωπαϊκή του θητεία, έδειξε προσαρμοστικότητα στο εδώ στυλ παιχνιδιού, είτε με την μπάλα στα χέρια, τελειώνοντας φάσεις προσωπικές με drive ή με pull up jumpers μετά από τρίπλα, είτε ακόμα και δημιουργώντας για τους συμπαίκτες του… 

Επίσης, έχοντας βελτιώσει την αθλητικότητα του, έδειξε να μπορεί να ακολουθήσει ένα πιο up tempo ρυθμό, ενώ και αμυντικά φάνηκε αρκετά συνεπής χάρη στο wingspan του, που τον βοηθάει στα κλεψίματα, αλλά και στην προσωπική άμυνα. 

Τέλος, ο Τζένκινς έχει υψηλό δείκτη αντίληψης, ενώ είναι και ένας παίκτης winner, που δε φοβάται την ευθύνη ενός κρίσιμου σουτ και μπορεί να ηγηθεί και μέσα στο γήπεδο και στα αποδυτήρια! 

Στα αρνητικά, ο Τζένκινς, παρά τη βελτίωση του, δεν παύει να παραμένει ένας μονοδιάστατος παίκτης, ο οποίος αν βρει απέναντι του κάποιον elite defender δυσκολεύεται. 

Αυτό σημαίνει ότι αν δεν ενταχθεί σε ένα πλαίσιο ομάδας, που να λειτουργεί το επιθετικό flow, με συνεχή και καλή κυκλοφορία (βλ. ΤΣΣΚΑ), λογικά δεν μπορεί να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του. Με άλλα λόγια, σε ένα ρόστερ, όπως το περσινό του Ολυμπιακού, το πιο πιθανό θα ήταν να «έβγαινε» άχρηστος… 

Επίσης, όλα τα scouting reports, αναφέρουν ότι είναι αρκετά soft, με αποτέλεσμα να πρέπει να βρίσκεται σε 5άδες μαζί με καλούς αμυντικούς και αθλητικούς παίκτες (το κρατάμε για αργότερα αυτό), οι οποίοι θα κρύβουν τις αδυναμίες του. 

Άλλο ένα θέμα, το οποίο πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν, εφόσον μιλάμε για το χτυπημένο από τραυματισμούς, Ολυμπιακό, είναι ότι το σκαρί του Τζένκινς δεν είναι και το πιο γερό, άρα δεν αποκλείεται μέσα στη σεζόν να χάσει αγώνες από μικροτραυματισμούς… 

ΕΝΤΑΞΙΑΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Βάζοντας όλα τα παραπάνω σε ένα mixer, προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο Τζένκινς, θα ήταν υπερχρήσιμος στον Ολυμπιακό, υπό δυο βασικές προϋποθέσεις. 

Η πρώτη είναι ότι η περιφερειακή γραμμή θα πρέπει να είναι φουλ στην αθλητικότητα, με παίκτες όπως ο Γουοναμέικερ ή ο Χένρι, που είναι καλοί slashers, ενώ παράλληλα βγάζουν ενέργεια στην άμυνα… 

Σε ένα πιο soft back court, όπου θα υπήρχαν π.χ. παίκτες όπως ο Σλούκας ή ο Τεόντοσιτς, κάποιος σαν τον Τζένκινς θα διόγκωνε το πρόβλημα. Θυμηθείτε την περιφέρεια του Ολυμπιακού πριν 2 χρόνια, όπου με τους Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς, Σπανούλη και αργότερα τον Μπόμπι Μπράουν, η άμυνα μας ήταν παθητική. 

Η δεύτερη και βασικότερη, ωστόσο, προϋπόθεση είναι ότι για να αναδειχθεί ο Τζένκινς, πρέπει η επιθετική λειτουργία της ομάδας να είναι άψογη, να έχουν στηθεί plays πάνω του κι να δουλεύουν οι συμπαίκτες του για αυτόν. 

Το μεγάλο του ατού είναι το σουτ μετά από σκριν ή να είναι στημένος στο τρίποντο στη weak side, περιμένοντας πάσα μετά από drive συμπαίκτη του… 

Συνεπώς, θα πρέπει αφενός, στο μυαλό του Μπλατ να υπάρχει ένας ρόλος για τον Τζένκινς, αντίστοιχος με αυτόν του Κάρολ στη Ρεάλ και αφετέρου τα κατάλληλα υλικά δίπλα του για να τον αξιοποιήσουν (π.χ. ιδανικά ένας διεισδυτικός γκαρντ με καλό drive και υψηλό δείκτη δημιουργίας, τύπου Μίτσιτς)… 

Άρα ανάλογα πως θα διαμορφωθεί το ρόστερ θα καταλάβουμε αν ο Τζένκινς ή κάποιος με το στυλ παιχνιδιού του θα έχει θέση στην ομάδα. 

Αν δηλαδή δούμε στην περιφέρεια Τεόντοσιτς, τότε είναι απαραίτητο η επιλογή του off guard να γίνει με κύριο γνώμονα το σουτ αλλά και την αθλητικότητα (βλ. Χόλινς). 

Αν αντίθετα, ο Μπλατ επιλέξει έναν πιο αθλητικό PG (Γιανγκ, Γουοναμέικερ), τότε ο Τζένκινς είναι must για τον Ολυμπιακό! 

Με τη δική μου οπτική και βάσει όσων έχουμε αναλύσει, ένα back court με Γουοναμέικερ (Χένρι), Κόνιαρη, Γκος, Σπανούλη, Τζένκινς, Μήτρου-Λονγκ (ή έστω με παίκτες αντίστοιχων χαρακτηριστικών), θα έδινε όλα όσα χρειάζεται μια ομάδα στην άμυνα και στην επίθεση… 

Δηλαδή μια 5άδα με Γουοναμέικερ (Χένρι), Τζένκινς, Παπανικολάου, Έβανς και οποιοδήποτε center, θα ήταν σε θέση να ανταποκριθεί σε άμυνα και επίθεση και σε οποιοδήποτε στυλ παιχνιδιού (fast break ή slow tempo). 

Ωστόσο, όπως έχουμε κατά κόρον αναφέρει, η στελέχωση είναι ένα puzzle! Ανάλογα με το πως θα μπουν τα πρώτα κομμάτια, τότε μόνο θα γνωρίζουμε ποια θα πρέπει να είναι και τα επόμενα για να συμπληρωθεί… 

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙ: Το στυλ παιχνιδιού του μοιάζει έντονα με εκείνο του fast Eddie Johnson! Δύσκολο να γίνει σύγκριση μεταξύ τους, καθώς ο Τζόνσον ήταν εξαιρετικός αθλητής και στα 35 του, όμως ακόμα και έτσι, δεν παύει ο Τζένκινς να μου τον θυμίζει… 

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΜΟΙΑΣΕΙ: Πιστεύω ότι ο Τζένκινς έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας πιο soft Μπράντον Πολ, ένα 2-3άρι που θα βγαίνει από τα σκριν για να παίρνει μακρινά σουτ με υψηλά ποσοστά. Λιγότερο αθλητικός μεν και όχι «τανάλιας» στην άμυνα, αλλά καλύτερος στο 1 on 1 και πιο πολυσύνθετος επιθετικά! 

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙ: Ένας παίκτης που έχει περάσει από την ομάδα μας με παρόμοιο προφίλ, που ενώ ήταν ικανός σκόρερ, είχε τις ίδιες αδυναμίες με τον Τζένκινς, ήταν ο Quincy Lewis, ο οποίος πέρασε μια σεζόν (2005 – 06) με μεταπτώσεις και χωρίς να αφήσει το στίγμα του. 

* Τα στατιστικά είναι από το site www.basketball-reference.com