Το κακό ξεκίνημα και οι αφορισμοί των πρώτων παιχνιδιών, έδωσαν τη θέση τους προσωρινά σε συγκρατημένη αισιοδοξία και ελπίδα για μια καλύτερη συνέχεια, μετά το θρίαμβο επί της ΤΣΣΚΑ.
Όλοι περιμένουμε μια νέα καλή εμφάνιση, η οποία θα συνοδευτεί και από τη νίκη, για να «χτιστεί» ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων, μαζί με ψυχολογικό momentum.
Εκτός όμως της πολύπλευρης σημασίας του αγώνα και της συναισθηματικής φόρτισης που εμπεριέχει, λόγω της πρώτης επιστροφής του Γιάννη Σφαιρόπουλου στο ΣΕΦ, μετά από μια επιτυχημένη τετραετία στο λιμάνι, υπάρχει και άλλη μία ιδιαιτερότητα…
Κατά πάσα πιθανότητα, σήμερα θα κάνουν ντεμπούτο τα νέα αποκτήματα, ο Willie Reed και ο Taylor Rochestie, οι οποίοι κατά τα φαινόμενα θα είναι οι αντικαταστάτες των Ethan Happ και Wade Baldwin IV αντίστοιχα (για τον πρώτο φέρεται να έχει εκφράσει ενδιαφέρον για δανεισμό του η Cremona, ενώ για το δεύτερο γίνεται προσπάθεια να βρεθεί η φόρμουλα για τη λύση του συμβολαίου του).
Εμπνευσμένος λοιπόν, από τον τίτλο του έργου του Antoine Fuqua, “The Replacement Killers” και με αφορμή την αναμενόμενη παρουσία των δύο «νέων» απόψε, θα θυμηθούμε ιστορίες, από το παρελθόν των ερυθρόλευκων, που συνδέονται με πρεμιέρες νεοφερμένων ξένων παικτών.
Ειδικότερα θα απομονώσουμε οκτώ (σε συσκευασία των επτά) χαρακτηριστικές περιπτώσεις αντικαταστατών, οι οποίοι επιλέχθηκαν με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια, προκειμένου να πάρουν τη θέση άλλων, που είτε δεν «έπιασαν», είτε εμφάνισαν θέματα συμπεριφοράς και απομακρύνθηκαν.
Με άλλα λόγια μην περιμένετε να διαβάσετε για τον Dominic Waters, τον Doron Perkins και τον Kyle Wiltjer, που ουσιαστικά ήρθαν ως μεταβατικές λύσεις στη θέση των τραυματιών Hackett, Μάντζαρη και Tillie, ούτε για τους Marc Jackson, Bobby Brown και Darius Johnson-Odom, οι οποίοι από την πλευρά τους επιλέχθηκαν ως extra λύσεις, που θα ενδυνάμωναν το ρόστερ, χωρίς να αντικαθιστούν κάποιον συγκεκριμένα…
Με αυτή την απαραίτητη επισήμανση, ξεκινάμε το ταξίδι μας με τη μηχανή του χρόνου! Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παίκτες και οι πρεμιέρες τους αναφέρονται με χρονολογική σειρά.
WALTER BERRY (vs ESTUDIANTES 73 – 66 W / Group Stage Euroleague 1992 – 93)
Γυρνάμε πίσω 27 χρόνια παρακαλώ, όταν αρκετοί από εσάς δεν είχατε γεννηθεί ακόμα! Ο Ολυμπιακός επιστρέφει μετά από μια ολιγοετή απουσία στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και μάλιστα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ως δευτεραθλητής της Α1 την περίοδο 1991 – 92.
Για πρώτη φορά έχει μπει στη ζωή μας και 2ος ξένος παίκτης στο Πρωτάθλημα, έτσι ο Ξανθός επιλέγει στο πλάι του Paspalj, το Rod Higgins, φίλο του Michael Jordan και πατέρα του Cory Higgins…
Παρά την αξιοπρεπή του παρουσία στους προκριματικούς αγώνες με την Olimpija Ljubljana, θα «πληρώσει» το μάρμαρο της ήττας από τη Δάφνη και θα απομακρυνθεί, μόλις μετά από 3 επίσημα παιχνίδια!
Ο Ιωαννίδης δεν αργεί να βρει τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Walter Berry, που την περασμένη σεζόν αγωνίστηκε με τον Άρη, πριν αποχωρήσει για οικονομικούς λόγους και αντικατασταθεί από τον Edgar Jones.
Επιστροφή στα δικά μας όμως… Ο Berry ήταν άλλου είδους παίκτης από το Higgins και πολλοί απόρησαν, για το πως θα καταφέρει ο προπονητής να ταιριάξει δύο σκόρερ forwards και μάλιστα αριστερόχειρες στην ίδια 5άδα.
Οι απορίες όλων λύθηκαν από την Ευρωπαϊκή του πρεμιέρα κιόλας, με τον Berry σχεδόν από το αεροδρόμιο με μία ίσως προπόνηση με την υπόλοιπη ομάδα, να κάνει ονειρικό ντεμπούτο και να αναγκάζει όλους να τραγουδούν το γνωστό σύνθημα!
Με το γνωστό του ράθυμο στυλ, θα βάλει στα «καλάθια» τους Alphonso Reyes και Antonio Orenga και από την πρεμιέρα του, θα αποδειχθεί «λίρα εκατό» σε σχέση με τον τίμιο μεν, «άοσμο» δε Higgins…
Η πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό θα ολοκληρωθεί με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος της Α1 και με παρουσία στην 8άδα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου παρά ένα πάτημα γραμμής του Paspalj, η ομάδα μας δε βρέθηκε στο final 4 στην έδρα της.
EVRIC GRAY (vs APOLLON PATRAS 71 – 65 W / Regular Season A1 1996 – 97)
Ένας από τους ξένους παίκτες, που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» στον Ολυμπιακό, με το όνομα του, ωστόσο, να έχει συνδυαστεί με το triple crown εκείνης της περιόδου!
Ο Gray ήταν η επιλογή του Ίβκοβιτς αντί του Willie Anderson, ο οποίος παρά το παλμαρέ του στο ΝΒΑ, κυρίως με τη φανέλα των Spurs, δεν ταίριαξε ποτέ με το Σέρβο προπονητή και μας χαιρέτησε νωρίς…
Ο «Σοφός», που ως γνωστόν δεν τα πήγαινε καλά με τις βεντέτες, έψαχνε έναν «οικονομικό» small forward, με την έννοια ότι δε θα ζήταγε πολλές προσπάθειες επιθετικά, περιοριζόμενος σε βοηθητικό ρόλο και μη διαταράσσοντας τη χημεία της ομάδας, όπου δέσποζε ο Rivers, με αποτέλεσμα ένας point forward όπως o Anderson, που δεν «κόλλαγε» μαζί του, να είναι μια αχρείαστη πολυτέλεια.
Παρόλα αυτά ο Gray δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο και η συμμετοχή του στις επιτυχίες της ομάδας ήταν μηδαμινή, εκτός από το θρίαμβο μέσα στο ΟΑΚΑ για τα play off της Euroleague και το εκκωφαντικό 49 – 69 υπέρ μας!
Το ίδιο «άχρωμη» ήταν και η πρεμιέρα του σε ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα Πατρών, όπου είχε 5 πόντους όλους με βολές. Η υπόθεση ντόπινγκ ήταν το κερασάκι στην τούρτα και όπως αθόρυβα ήρθε, έτσι αθόρυβα έφυγε…
BLUE EDWARDS (@ PAO 68 – 69 W / Regular Season A1 1999 – 00)
Ένα από τα σημαντικότερα ονόματα που έχουν περάσει τον Ατλαντικό για λογαριασμό του Ολυμπιακού, είναι αναμφισβήτητα ο Theodore “Blue” Edwards, που χθες είχε γενέθλια όπως ενημερωθήκαμε από το Red Point Guard.
Ένας κολεγιακός αστέρας στα νιάτα του, ο οποίος επελέγη στο νούμερο 21 του draft το 1989 από τους Utah Jazz. Στους Μορμόνους έμεινε 3 χρόνια, πριν μετακομίσει στους Milwaukee Bucks, όπου πέρασε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, έχοντας career high 17 πόντων μ.ο. την περίοδο 1992 – 93.
Σε 10 χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, είχε παρουσία σε 704 αγώνες (452 ως βασικός), με 26’ συμμετοχής κατά μ.ο. και 10,8 πόντους (47,5% στα σουτ εντός παιδιάς)!
Στον Ολυμπιακό ήρθε στις αρχές της σεζόν 1999 – 00 στη θέση του, πάλαι ποτέ συμπαίκτη του στη Utah Κρις Μόρις, ο οποίος δεν εγκλιματίστηκε και στα λίγα παιχνίδια που αγωνίστηκε ήταν αρνητικός.
Ο Blue άφησε θετικότατες εντυπώσεις στη χρονιά Αμερικανοποίησης κατά την επάνοδο του Ιωαννίδη στο τιμόνι των ερυθρόλευκων, η οποία ωστόσο δε στέφθηκε από επιτυχία, με την ομάδα μας να μένει εκτός στόχων…
Η ουσιαστική του πρεμιέρα (καθώς στο παιχνίδι με την ΑΕΚ αγωνίστηκε ελάχιστα και έμεινε άποντος) ήταν τόσο εντυπωσιακή, όσο και το poster κάρφωμα «στα μούτρα» του Rebraca, στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ.
Ένας αγώνας, που σημαδεύτηκε επίσης από την εξαιρετική απόδοση του άλλου Αμερικάνου James “Hollywood” Robinson, ο οποίος με δικά του σουτ στο τέλος, οδήγησε την ομάδα μας σε σημαντική νίκη!
SCOONIE PENN (@ EFES 85 – 93 W / Top 16 Euroleague 2009 – 10)
Είναι τα χρόνια των «παχιών αγελάδων» πριν μια δεκαετία, όπου οι Αφοί Αγγελόπουλοι ξοδεύουν αλόγιστα για να κάνουν ξανά την ομάδα πρώτη!
Μετά τις μεταγραφές των Childress και Παπαλουκά την περασμένη σεζόν, η ομάδα ενισχύεται περαιτέρω με τους Wafer, Kleiza και Beverley… Ο Γιαννάκης έχει την τύχη να διαχειρίζεται ένα πλούσιο ρόστερ με λύσεις σε όλες τις θέσεις.
Ο Ολυμπιακός είναι τρένο σε Ελλάδα και Ευρώπη και η μόνη «παραφωνία» φαίνεται να είναι ο Von Wafer, ο οποίος δεν παίρνει πολλές ευκαιρίες από το Δράκο και γενικά εμφανίζεται εκτός κλίματος.
Ο προπονητής επιλέγει να τον απομακρύνει, αλλά για αντικαταστάτη του δε θέλει ένα παίκτη με παρόμοια αγωνιστικά στοιχεία (δηλαδή off guard με καλό σουτ), αλλά κάποιον γνωστό μας point guard, το Scoonie Penn, ο οποίος ήξερε την ομάδα και θα λειτουργούσε ως facilitator δίπλα στους Παπαλουκά, Teodosic και Beverley.
Το συμβόλαιο του με τη Virtus Bologna δεν ήταν πρόβλημα και έτσι σύντομα ντύθηκε ξανά στα ερυθρόλευκα, κάνοντας πρεμιέρα με 3 πόντους στο ενεργητικό του, στη νίκη απέναντι στην Εφές!
Η χρονιά έκλεισε με ένα χαμένο τελικό Euroleague από την Μπαρτσελόνα, με μια ακόμα διαιτητική σφαγή που έζησε, μετά το non call το 2007, καθως και έναν νικηφόρο τελικό Κυπέλλου…
ACIE LAW & JOEY DORSEY (vs CSKA 78 – 86 L / Top 16 Euroleague 2011 – 12)
Η πιο επιτυχημένη, σε όλα τα επίπεδα, αλλαγή ξένων στην ιστορία των ερυθρόλευκων, που άλλαξε το ρου της ιστορίας τους!
Η υπόθεση γνωστή, το rebuilding που επιχειρείται το καλοκαίρι δεν ξεκινάει καλά από άποψη αποτελεσμάτων και ο Ίβκοβιτς σε συνεννόηση με τη Διοίκηση καλούνται λίγο πριν το Top 16 να προβούν σε αντικατάσταση των κολεγιόπαιδων Kalin Lucas και Matt Howard, οι οποίοι δεν έχουν αφήσει και τις καλύτερες αγωνιστικές εντυπώσεις.
Ο εκλεκτός για τη θέση του center είναι ο Joey Dorsey, ο οποίος μετά τον αποκλεισμό της Μπασκόνια και την ελάχιστη συμμετοχή του εκεί, μένει ελεύθερος και πιάνει Λιμάνι!
Ωστόσο για τη θέση του point guard, ενώ η αρχική επιλογή ήταν ο Aleksandar Rasic, τελικά κατόπιν παρέμβασης, όπως φημολογείται, της Διοίκησης, αυτός που θα έρθει είναι ο Acie Law από την Παρτιζάν…
Οι δύο αυτοί παίκτες έδεσαν με το υπόλοιπο σύνολο και αποτέλεσαν το τελευταίο και αρκετά σημαντικό λιθαράκι για την επιστροφή της ομάδας στους θρόνους της Euroleague και της Ελληνικής Α1, παρόλο που η πρεμιέρα τους κάθε άλλο παρά θετική ήταν στην εντός έδρας μας ήττα από την ΤΣΣΚΑ!
Για αυτό ας μη βιαστούμε να κρίνουμε και τους Reed, Rochestie από το σημερινό και μόνο αγώνα.
JOSH POWELL (@ LABORAL 72 – 89 W / Regular Season Euroleague 2012 – 13)
Η επόμενη περίοδος, λοιπόν, έχει βρει τον Ολυμπιακό «καβάλα στο άλογο», ως πρωταθλητή σε Ελλάδα και Ευρώπη, με ελάχιστες αλλαγές στο ρόστερ του (Περπέρογλου αντί Keselj).
Η μεγαλύτερη ωστόσο, είναι αυτή της αντικατάστασης του Ίβκοβιτς με τον άπειρο Μπαρτζώκα. Η σεζόν δεν ξεκινάει με καλούς οιωνούς, αλλά με ρεκόρ 1 – 2, το οποίο συμπεριλάμβανε και μια εντός έδρας συντριβή από τη Ζαλγκίρις του Plaza…
Σα να μην έφθαναν αυτά, ο Dorsey αρχίζει να εμφανίζει «θεματάκια» συμπεριφοράς, τα οποία μάλιστα δημοσιοποιεί! Το κλίμα στα αποδυτήρια μυρίζει μπαρούτι και έτσι ο Έλληνας προπονητής, παίρνει την απόφαση να αντικαταστήσει τον εκρηκτικό Αμερικάνο center, με τον Josh Powell, ένα πρώην πρωταθλητή NBA με τους Lakers, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια «έβγαζε το ψωμί του» στην Κίνα…
Ο Powell δεν ήταν ο αθλητικός ψηλός, αντίθετα ήταν ένας face up F/C, ο οποίος ήταν το alter ego του Πρίντεζη. Συνήθως ξεκινούσε τα παιχνίδια, δίνοντας βοήθειες επιθετικά με το καλό mid range shot του και άφηνε τη σκυτάλη στο δίδυμο Antic – Hines.
Βοήθησε αρκετά την ομάδα ως ρολίστας και παρά την έλευση και του Shermadini, μεσούσης της σεζόν, ήταν μια αξιόπιστη λύση για τον coach B!
Στην πρεμιέρα του μάλιστα στην Euroleague, ήταν εντυπωσιακός με 12 πόντους στην εύκολη νίκη με 89 – 72 στην έδρα της τότε επονομαζόμενης Λαμποράλ, νυν Μπασκόνια…
GIORGHI SHERMADINI (vs ARMANI 86 – 88 L / Top 16 Euroleague 2013 – 14)
Οι ερυθρόλευκοι μετά το back2back στην Euroleague δεν έχουν ήσυχο καλοκαίρι, με τους Hines, Antic, Shermadini, Powell και Παπανικολάου να αποτελούν παρελθόν. Το αντίστροφο δρομολόγιο κάνουν οι Dunston, Petway, Begic, Lojeski και Παπαπέτρου…
Ωστόσο, κάτι ο τραυματισμός του Law (που αντικαταστάθηκε από το Mardy Collins) και κάτι οι «χαμηλές πτήσεις» του Begic, έχουν ως αποτέλεσμα η ομάδα μας να περνάει ένα μίνι ντεφορμάρισμα το δίμηνο Δεκέμβριου 2013 – Ιανουάριου 2014.
Παράλληλα η επιλογή του Jamario Moon αποδεικνύεται άστοχη, με αποτέλεσμα η front line της ομάδας να έχει ξεμείνει από λύσεις!
Ο Μπαρτζώκας αναγκάζεται να επιστρατεύσει ξανά το Shermadini στη θέση του Σλοβένου center, σπάζοντας το συμβόλαιο του με τη Σαραγόσα και αποδεχόμενος ουσιαστικά το λάθος του.
Παρόλα αυτά η πρεμιέρα του Γεωργιανού, θα συνοδευτεί από πικρή εντός έδρας ήττα από την Armani, η οποία σημαίνει και απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας.
Η χρονιά έκλεισε με τον Ολυμπιακό εκτός final 4, μετά από διετή συναπτή παρουσία και μια αναπάντεχη απώλεια του εγχώριου τίτλου, μετά το «διπλό» στο ΟΑΚΑ στον τρίτο τελικό.
Η τελευταία εικόνα που μου έχει μείνει από το Shermadini με τα ερυθρόλευκα, είναι φυσικά το καθαρό φάουλ που του κάνει στον 5ο τελικό ο Zach Wright, ενώ επιχειρούσε να καρφώσει στο αντίπαλο καλάθι, την ίδια ώρα που οι διαιτητές αντί να σφυρίξουν την παράβαση, έκλεισαν τα μάτια τους και … "σφύριζαν" αδιάφορα!
Αυτές ήταν, λοιπόν, οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ξένων παικτών, οι οποίοι αντικατέστησαν άλλους για αγωνιστικούς λόγους, μαζί με ένα μικρό ιστορικό από τη διαδρομή τους στην ομάδα, καθώς και από την παρουσία τους σε πρεμιέρα.
Με την ευχή οι Reed και Rochestie να βοηθήσουν ουσιαστικά τον Ολυμπιακό, αυτή τη δύσκολη χρονιά, ανεξαρτήτως της σημερινής τους εμφάνισης, «κλείνω» παραφράζοντας μια φράση του Franz Kafka και που με εξαίρεση τον εντελώς απρόβλεπτο και μια … κατηγορία μόνο του Berry, φαίνεται ότι βρίσκει σε μεγάλο βαθμό εφαρμογή στον Ολυμπιακό:
Όλοι περιμένουμε μια νέα καλή εμφάνιση, η οποία θα συνοδευτεί και από τη νίκη, για να «χτιστεί» ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων, μαζί με ψυχολογικό momentum.
Εκτός όμως της πολύπλευρης σημασίας του αγώνα και της συναισθηματικής φόρτισης που εμπεριέχει, λόγω της πρώτης επιστροφής του Γιάννη Σφαιρόπουλου στο ΣΕΦ, μετά από μια επιτυχημένη τετραετία στο λιμάνι, υπάρχει και άλλη μία ιδιαιτερότητα…
Κατά πάσα πιθανότητα, σήμερα θα κάνουν ντεμπούτο τα νέα αποκτήματα, ο Willie Reed και ο Taylor Rochestie, οι οποίοι κατά τα φαινόμενα θα είναι οι αντικαταστάτες των Ethan Happ και Wade Baldwin IV αντίστοιχα (για τον πρώτο φέρεται να έχει εκφράσει ενδιαφέρον για δανεισμό του η Cremona, ενώ για το δεύτερο γίνεται προσπάθεια να βρεθεί η φόρμουλα για τη λύση του συμβολαίου του).
Ειδικότερα θα απομονώσουμε οκτώ (σε συσκευασία των επτά) χαρακτηριστικές περιπτώσεις αντικαταστατών, οι οποίοι επιλέχθηκαν με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια, προκειμένου να πάρουν τη θέση άλλων, που είτε δεν «έπιασαν», είτε εμφάνισαν θέματα συμπεριφοράς και απομακρύνθηκαν.
Με άλλα λόγια μην περιμένετε να διαβάσετε για τον Dominic Waters, τον Doron Perkins και τον Kyle Wiltjer, που ουσιαστικά ήρθαν ως μεταβατικές λύσεις στη θέση των τραυματιών Hackett, Μάντζαρη και Tillie, ούτε για τους Marc Jackson, Bobby Brown και Darius Johnson-Odom, οι οποίοι από την πλευρά τους επιλέχθηκαν ως extra λύσεις, που θα ενδυνάμωναν το ρόστερ, χωρίς να αντικαθιστούν κάποιον συγκεκριμένα…
Με αυτή την απαραίτητη επισήμανση, ξεκινάμε το ταξίδι μας με τη μηχανή του χρόνου! Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παίκτες και οι πρεμιέρες τους αναφέρονται με χρονολογική σειρά.
WALTER BERRY (vs ESTUDIANTES 73 – 66 W / Group Stage Euroleague 1992 – 93)
Γυρνάμε πίσω 27 χρόνια παρακαλώ, όταν αρκετοί από εσάς δεν είχατε γεννηθεί ακόμα! Ο Ολυμπιακός επιστρέφει μετά από μια ολιγοετή απουσία στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και μάλιστα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ως δευτεραθλητής της Α1 την περίοδο 1991 – 92.
Για πρώτη φορά έχει μπει στη ζωή μας και 2ος ξένος παίκτης στο Πρωτάθλημα, έτσι ο Ξανθός επιλέγει στο πλάι του Paspalj, το Rod Higgins, φίλο του Michael Jordan και πατέρα του Cory Higgins…
Παρά την αξιοπρεπή του παρουσία στους προκριματικούς αγώνες με την Olimpija Ljubljana, θα «πληρώσει» το μάρμαρο της ήττας από τη Δάφνη και θα απομακρυνθεί, μόλις μετά από 3 επίσημα παιχνίδια!
Ο Ιωαννίδης δεν αργεί να βρει τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Walter Berry, που την περασμένη σεζόν αγωνίστηκε με τον Άρη, πριν αποχωρήσει για οικονομικούς λόγους και αντικατασταθεί από τον Edgar Jones.
Επιστροφή στα δικά μας όμως… Ο Berry ήταν άλλου είδους παίκτης από το Higgins και πολλοί απόρησαν, για το πως θα καταφέρει ο προπονητής να ταιριάξει δύο σκόρερ forwards και μάλιστα αριστερόχειρες στην ίδια 5άδα.
Οι απορίες όλων λύθηκαν από την Ευρωπαϊκή του πρεμιέρα κιόλας, με τον Berry σχεδόν από το αεροδρόμιο με μία ίσως προπόνηση με την υπόλοιπη ομάδα, να κάνει ονειρικό ντεμπούτο και να αναγκάζει όλους να τραγουδούν το γνωστό σύνθημα!
Η πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό θα ολοκληρωθεί με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος της Α1 και με παρουσία στην 8άδα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου παρά ένα πάτημα γραμμής του Paspalj, η ομάδα μας δε βρέθηκε στο final 4 στην έδρα της.
EVRIC GRAY (vs APOLLON PATRAS 71 – 65 W / Regular Season A1 1996 – 97)
Ένας από τους ξένους παίκτες, που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» στον Ολυμπιακό, με το όνομα του, ωστόσο, να έχει συνδυαστεί με το triple crown εκείνης της περιόδου!
Ο Gray ήταν η επιλογή του Ίβκοβιτς αντί του Willie Anderson, ο οποίος παρά το παλμαρέ του στο ΝΒΑ, κυρίως με τη φανέλα των Spurs, δεν ταίριαξε ποτέ με το Σέρβο προπονητή και μας χαιρέτησε νωρίς…
Ο «Σοφός», που ως γνωστόν δεν τα πήγαινε καλά με τις βεντέτες, έψαχνε έναν «οικονομικό» small forward, με την έννοια ότι δε θα ζήταγε πολλές προσπάθειες επιθετικά, περιοριζόμενος σε βοηθητικό ρόλο και μη διαταράσσοντας τη χημεία της ομάδας, όπου δέσποζε ο Rivers, με αποτέλεσμα ένας point forward όπως o Anderson, που δεν «κόλλαγε» μαζί του, να είναι μια αχρείαστη πολυτέλεια.
Παρόλα αυτά ο Gray δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο και η συμμετοχή του στις επιτυχίες της ομάδας ήταν μηδαμινή, εκτός από το θρίαμβο μέσα στο ΟΑΚΑ για τα play off της Euroleague και το εκκωφαντικό 49 – 69 υπέρ μας!
Το ίδιο «άχρωμη» ήταν και η πρεμιέρα του σε ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα Πατρών, όπου είχε 5 πόντους όλους με βολές. Η υπόθεση ντόπινγκ ήταν το κερασάκι στην τούρτα και όπως αθόρυβα ήρθε, έτσι αθόρυβα έφυγε…
BLUE EDWARDS (@ PAO 68 – 69 W / Regular Season A1 1999 – 00)
Ένα από τα σημαντικότερα ονόματα που έχουν περάσει τον Ατλαντικό για λογαριασμό του Ολυμπιακού, είναι αναμφισβήτητα ο Theodore “Blue” Edwards, που χθες είχε γενέθλια όπως ενημερωθήκαμε από το Red Point Guard.
Ένας κολεγιακός αστέρας στα νιάτα του, ο οποίος επελέγη στο νούμερο 21 του draft το 1989 από τους Utah Jazz. Στους Μορμόνους έμεινε 3 χρόνια, πριν μετακομίσει στους Milwaukee Bucks, όπου πέρασε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, έχοντας career high 17 πόντων μ.ο. την περίοδο 1992 – 93.
Σε 10 χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, είχε παρουσία σε 704 αγώνες (452 ως βασικός), με 26’ συμμετοχής κατά μ.ο. και 10,8 πόντους (47,5% στα σουτ εντός παιδιάς)!
Στον Ολυμπιακό ήρθε στις αρχές της σεζόν 1999 – 00 στη θέση του, πάλαι ποτέ συμπαίκτη του στη Utah Κρις Μόρις, ο οποίος δεν εγκλιματίστηκε και στα λίγα παιχνίδια που αγωνίστηκε ήταν αρνητικός.
Ο Blue άφησε θετικότατες εντυπώσεις στη χρονιά Αμερικανοποίησης κατά την επάνοδο του Ιωαννίδη στο τιμόνι των ερυθρόλευκων, η οποία ωστόσο δε στέφθηκε από επιτυχία, με την ομάδα μας να μένει εκτός στόχων…
Η ουσιαστική του πρεμιέρα (καθώς στο παιχνίδι με την ΑΕΚ αγωνίστηκε ελάχιστα και έμεινε άποντος) ήταν τόσο εντυπωσιακή, όσο και το poster κάρφωμα «στα μούτρα» του Rebraca, στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ.
SCOONIE PENN (@ EFES 85 – 93 W / Top 16 Euroleague 2009 – 10)
Είναι τα χρόνια των «παχιών αγελάδων» πριν μια δεκαετία, όπου οι Αφοί Αγγελόπουλοι ξοδεύουν αλόγιστα για να κάνουν ξανά την ομάδα πρώτη!
Μετά τις μεταγραφές των Childress και Παπαλουκά την περασμένη σεζόν, η ομάδα ενισχύεται περαιτέρω με τους Wafer, Kleiza και Beverley… Ο Γιαννάκης έχει την τύχη να διαχειρίζεται ένα πλούσιο ρόστερ με λύσεις σε όλες τις θέσεις.
Ο Ολυμπιακός είναι τρένο σε Ελλάδα και Ευρώπη και η μόνη «παραφωνία» φαίνεται να είναι ο Von Wafer, ο οποίος δεν παίρνει πολλές ευκαιρίες από το Δράκο και γενικά εμφανίζεται εκτός κλίματος.
Ο προπονητής επιλέγει να τον απομακρύνει, αλλά για αντικαταστάτη του δε θέλει ένα παίκτη με παρόμοια αγωνιστικά στοιχεία (δηλαδή off guard με καλό σουτ), αλλά κάποιον γνωστό μας point guard, το Scoonie Penn, ο οποίος ήξερε την ομάδα και θα λειτουργούσε ως facilitator δίπλα στους Παπαλουκά, Teodosic και Beverley.
Το συμβόλαιο του με τη Virtus Bologna δεν ήταν πρόβλημα και έτσι σύντομα ντύθηκε ξανά στα ερυθρόλευκα, κάνοντας πρεμιέρα με 3 πόντους στο ενεργητικό του, στη νίκη απέναντι στην Εφές!
Η χρονιά έκλεισε με ένα χαμένο τελικό Euroleague από την Μπαρτσελόνα, με μια ακόμα διαιτητική σφαγή που έζησε, μετά το non call το 2007, καθως και έναν νικηφόρο τελικό Κυπέλλου…
ACIE LAW & JOEY DORSEY (vs CSKA 78 – 86 L / Top 16 Euroleague 2011 – 12)
Η πιο επιτυχημένη, σε όλα τα επίπεδα, αλλαγή ξένων στην ιστορία των ερυθρόλευκων, που άλλαξε το ρου της ιστορίας τους!
Η υπόθεση γνωστή, το rebuilding που επιχειρείται το καλοκαίρι δεν ξεκινάει καλά από άποψη αποτελεσμάτων και ο Ίβκοβιτς σε συνεννόηση με τη Διοίκηση καλούνται λίγο πριν το Top 16 να προβούν σε αντικατάσταση των κολεγιόπαιδων Kalin Lucas και Matt Howard, οι οποίοι δεν έχουν αφήσει και τις καλύτερες αγωνιστικές εντυπώσεις.
Ο εκλεκτός για τη θέση του center είναι ο Joey Dorsey, ο οποίος μετά τον αποκλεισμό της Μπασκόνια και την ελάχιστη συμμετοχή του εκεί, μένει ελεύθερος και πιάνει Λιμάνι!
Ωστόσο για τη θέση του point guard, ενώ η αρχική επιλογή ήταν ο Aleksandar Rasic, τελικά κατόπιν παρέμβασης, όπως φημολογείται, της Διοίκησης, αυτός που θα έρθει είναι ο Acie Law από την Παρτιζάν…
Οι δύο αυτοί παίκτες έδεσαν με το υπόλοιπο σύνολο και αποτέλεσαν το τελευταίο και αρκετά σημαντικό λιθαράκι για την επιστροφή της ομάδας στους θρόνους της Euroleague και της Ελληνικής Α1, παρόλο που η πρεμιέρα τους κάθε άλλο παρά θετική ήταν στην εντός έδρας μας ήττα από την ΤΣΣΚΑ!
JOSH POWELL (@ LABORAL 72 – 89 W / Regular Season Euroleague 2012 – 13)
Η επόμενη περίοδος, λοιπόν, έχει βρει τον Ολυμπιακό «καβάλα στο άλογο», ως πρωταθλητή σε Ελλάδα και Ευρώπη, με ελάχιστες αλλαγές στο ρόστερ του (Περπέρογλου αντί Keselj).
Η μεγαλύτερη ωστόσο, είναι αυτή της αντικατάστασης του Ίβκοβιτς με τον άπειρο Μπαρτζώκα. Η σεζόν δεν ξεκινάει με καλούς οιωνούς, αλλά με ρεκόρ 1 – 2, το οποίο συμπεριλάμβανε και μια εντός έδρας συντριβή από τη Ζαλγκίρις του Plaza…
Σα να μην έφθαναν αυτά, ο Dorsey αρχίζει να εμφανίζει «θεματάκια» συμπεριφοράς, τα οποία μάλιστα δημοσιοποιεί! Το κλίμα στα αποδυτήρια μυρίζει μπαρούτι και έτσι ο Έλληνας προπονητής, παίρνει την απόφαση να αντικαταστήσει τον εκρηκτικό Αμερικάνο center, με τον Josh Powell, ένα πρώην πρωταθλητή NBA με τους Lakers, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια «έβγαζε το ψωμί του» στην Κίνα…
Ο Powell δεν ήταν ο αθλητικός ψηλός, αντίθετα ήταν ένας face up F/C, ο οποίος ήταν το alter ego του Πρίντεζη. Συνήθως ξεκινούσε τα παιχνίδια, δίνοντας βοήθειες επιθετικά με το καλό mid range shot του και άφηνε τη σκυτάλη στο δίδυμο Antic – Hines.
Βοήθησε αρκετά την ομάδα ως ρολίστας και παρά την έλευση και του Shermadini, μεσούσης της σεζόν, ήταν μια αξιόπιστη λύση για τον coach B!
GIORGHI SHERMADINI (vs ARMANI 86 – 88 L / Top 16 Euroleague 2013 – 14)
Οι ερυθρόλευκοι μετά το back2back στην Euroleague δεν έχουν ήσυχο καλοκαίρι, με τους Hines, Antic, Shermadini, Powell και Παπανικολάου να αποτελούν παρελθόν. Το αντίστροφο δρομολόγιο κάνουν οι Dunston, Petway, Begic, Lojeski και Παπαπέτρου…
Ωστόσο, κάτι ο τραυματισμός του Law (που αντικαταστάθηκε από το Mardy Collins) και κάτι οι «χαμηλές πτήσεις» του Begic, έχουν ως αποτέλεσμα η ομάδα μας να περνάει ένα μίνι ντεφορμάρισμα το δίμηνο Δεκέμβριου 2013 – Ιανουάριου 2014.
Παράλληλα η επιλογή του Jamario Moon αποδεικνύεται άστοχη, με αποτέλεσμα η front line της ομάδας να έχει ξεμείνει από λύσεις!
Ο Μπαρτζώκας αναγκάζεται να επιστρατεύσει ξανά το Shermadini στη θέση του Σλοβένου center, σπάζοντας το συμβόλαιο του με τη Σαραγόσα και αποδεχόμενος ουσιαστικά το λάθος του.
Παρόλα αυτά η πρεμιέρα του Γεωργιανού, θα συνοδευτεί από πικρή εντός έδρας ήττα από την Armani, η οποία σημαίνει και απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας.
Η χρονιά έκλεισε με τον Ολυμπιακό εκτός final 4, μετά από διετή συναπτή παρουσία και μια αναπάντεχη απώλεια του εγχώριου τίτλου, μετά το «διπλό» στο ΟΑΚΑ στον τρίτο τελικό.
Η τελευταία εικόνα που μου έχει μείνει από το Shermadini με τα ερυθρόλευκα, είναι φυσικά το καθαρό φάουλ που του κάνει στον 5ο τελικό ο Zach Wright, ενώ επιχειρούσε να καρφώσει στο αντίπαλο καλάθι, την ίδια ώρα που οι διαιτητές αντί να σφυρίξουν την παράβαση, έκλεισαν τα μάτια τους και … "σφύριζαν" αδιάφορα!
Αυτές ήταν, λοιπόν, οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ξένων παικτών, οι οποίοι αντικατέστησαν άλλους για αγωνιστικούς λόγους, μαζί με ένα μικρό ιστορικό από τη διαδρομή τους στην ομάδα, καθώς και από την παρουσία τους σε πρεμιέρα.
Με την ευχή οι Reed και Rochestie να βοηθήσουν ουσιαστικά τον Ολυμπιακό, αυτή τη δύσκολη χρονιά, ανεξαρτήτως της σημερινής τους εμφάνισης, «κλείνω» παραφράζοντας μια φράση του Franz Kafka και που με εξαίρεση τον εντελώς απρόβλεπτο και μια … κατηγορία μόνο του Berry, φαίνεται ότι βρίσκει σε μεγάλο βαθμό εφαρμογή στον Ολυμπιακό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου