Ανεξαρτήτως της έκβασης των «ανοιχτών» δικαστικών υποθέσεων με τον ΕΣΑΚΕ και την ΚΕΔ και τι θα επακολουθήσει και αναμένοντας την απόφαση της ΓΣ της Adriatic League, στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ανταγωνιστικού συνόλου, που θα επανέλθει με φιλοδοξίες στην Euroleague.
Στην πρώτη ανάρτηση της σελίδας με θέμα το scouting παικτών, είχε παρουσιαστεί ο Shawn Long, ένα stretch 5άρι, στα πρότυπα αρκετών center που ευδοκιμούν τα τελευταία χρόνια στο NBA (Τάουνς, Χόρφορντ κ.α.).
Ωστόσο η περίπτωση του πλέον παύει να υφίσταται, καθώς πριν μερικές ημέρες υπέγραψε συμβόλαιο με μια άλλη ομάδα της Αυστραλίας, τη Melbourne United, η οποία φιλοδοξεί να επανέλθει στην κορυφή της NBL τη νέα περίοδο.
Έτσι, λοιπόν, αυτή τη φορά «ρίχνουμε δίχτυα» στη Γηραιά Ήπειρο και συγκεκριμένα στη Liga ACB, με κεντρικό πρόσωπο το Shayne Whittington, ένα 5άρι παρόμοιου στυλ με το Λονγκ, ο οποίος αυτή την εποχή αποτελεί εκ των πρωταγωνιστών της Εστουντιάντες (μαζί με τους Νικ Κάνερ – Μέντλει και Σάντρο Τζεντίλε), στην προσπάθεια της να αποφύγει τον υποβιβασμό…
WHO IS WHO
Ο ύψους 2.10 Whittington, γεννήθηκε το 1991 στο Michigan και ξεκίνησε από μικρή ηλικία την ενασχόληση με το μπάσκετ.
Στο γυμνάσιο Lawrence είχε εντυπωσιακά νούμερα, ειδικά στη senior χρονιά του (κατά μέσο όρο 17 πόντους, 12 ριμπάουντ και 4 κοψίματα), οδηγώντας το σε ρεκόρ 24 – 2, τη σεζόν 2008 – 09.
Τράβηξε τα βλέμματα αρκετών κολεγίων, με το τοπικό Western Michigan να είναι τελικά ο επόμενος προορισμός του.
Όμως η freshman σεζόν αποδείχθηκε εφιάλτης, με το Whittington να αγωνίζεται ελάχιστα (16 αγώνες με 6’ κατά μ.ο.) και βλέποντας ότι οι προοπτικές και για την επόμενη χρονιά δεν ήταν ευοίωνες, αποφάσισε να υπαχθεί στο λεγόμενο red shirt, έναν κανονισμό του NCAA, ο οποίος δίνει το δικαίωμα σε αθλητές να έχουν 5ετή ακαδημαϊκή θητεία, εφόσον για ένα χρόνο δεν αγωνιστούν με το κολλέγιο τους…
Μένοντας, λοιπόν, μια ολόκληρη χρονιά εκτός αγωνιστικών χώρων, ο Whittington επέστρεψε δριμύτερος και ως sophomore, είδε τα λεπτά συμμετοχής του να ανεβαίνουν σε 14 κατά μ.ο., έχοντας παράλληλα 4 πόντους και 4 ριμπάουντ ανά παιχνίδι.
Ωστόσο η εκτόξευση του σε προσωπικό επίπεδο ήρθε την περίοδο 2012 – 13, όπου ως junior πήρε το χρίσμα του βασικού center των Broncos και σε 30’ συμμετοχής ανά αγώνα, κατέγραψε 13 πόντους, 8.8 ριμπάουντ και 1.7 κοψίματα κατά μ.ο., κερδίζοντας παράλληλα θέση στη δεύτερη καλύτερη 5άδα της περιφέρειας All-Mac.
Η senior χρονιά του ήταν ακόμα καλύτερη, καθώς εκτός από τα πολύ καλά νούμερα του (σε 31 αγώνες είχε 32’ συμμετοχής με 16 πόντους, 8.9 ριμπάουντ και 1.5 κοψίματα κατά μ.ο.), ανακηρύχθηκε μέλος της καλύτερης 5άδας της περιφέρειας.
Κατά τη θητεία του στο NCAA, ο Whittington κατάφερε να μπει στο παλμαρέ του Western Michigan, ως 3ος μπλοκέρ στην ιστορία του κολλεγίου, κατέχοντας παράλληλα τα ρεκόρ σε ριμπάουντ και κοψίματα για μια σεζόν!
Παρά το γεγονός ότι δεν επιλέχθηκε στο draft του 2014, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού στα pre draft camp, ο Whittington, κατάφερε να βρει θέση στο ρόστερ της Indiana.
Ωστόσο λόγω της φορτωμένης front line των Pacers αγωνίστηκε μόλις σε 20 παιχνίδια, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν στη θυγατρική τους ομάδα στην D League, Fort Wayne Mad Ants.
Πάντως, όλοι στο τεχνικό επιτελείο της Indiana είχαν να λένε τα καλύτερα λόγια για την εργατικότητα του Shayne και την προθυμία του να διδαχθεί από τους πιο έμπειρους παίκτες, μη δείχνοντας δυσαρέσκεια για το μειωμένο χρόνο συμμετοχής του…
Ο Whittington έμεινε και 2η σεζόν στους Pacers, όπου όμως είδε το ρόλο του να περιορίζεται ακόμα περισσότερο σε αυτόν του 6ου ψηλού (αγωνιζόταν ως 4άρι ή ως 5άρι), με αποτέλεσμα να περάσει το δεύτερο μισό της περιόδου στην D League.
Το καλοκαίρι του 2016 και ενώ το όνειρο του ΝΒΑ άρχισε να απομακρύνεται, ο Whittington αποφάσισε να ξενιτευτεί.
Πρώτος του σταθμός η Ισπανία και η Ομπραντόιρο όπου υπήρξε καταλυτικός, οδηγώντας την ομάδα στη 13η θέση της ACB και στην παραμονή στην κορυφαία κατηγορία.
Αγωνιζόμενος ως 5άρι είχε 11.7 πόντους κατά μ.ο. σε 22’ συμμετοχής ανά παιχνίδι, με 55% στα δίποντα και το εντυπωσιακό 45% στα τρίποντα (σε 2.7 προσπάθειες ανά αγώνα), δείγμα του πλούσιου ταλέντου του επιθετικά.
Ο Shayne, μετά από την πολύ καλή χρονιά στην Ισπανία, κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών ομάδων, πριν τελικά υπογράψει για τη σεζόν 2017 – 18, στη φιλόδοξη Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης του πατήρ και υιού Καράσεφ!
Τα πράγματα ωστόσο δεν εξελίχθηκαν ιδανικά στη Ρωσία, καθώς ο Whittington έχασε το πρώτο μισό της περιόδου λόγω ενός τραυματισμού πριν επανέλθει σε αγωνιστική δράση στις αρχές του 2018.
Στη θέση του center υπήρχε αυτός και ο αθλητικός Drew Gordon, οι οποίοι μοιράζονταν το χρόνο, με τη Ζενίτ όμως να μην καταφέρνει να μείνει εντός στόχων ούτε στο Eurocup, όπου αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Ρέτζιο Εμίλια, ούτε στη VTB League, μέσω της οποίας δεν μπόρεσε για ακόμα μια χρονιά να πάρει το πολυπόθητο εισιτήριο για την Euroleague…
Στο ίδιο μήκος κύματος κυμάνθηκε η απόδοση του Whittington, ο οποίος επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, αλλά και από την αλλαγή περιβάλλοντος, δεν έπιασε τα στάνταρ που είχε δείξει την προηγούμενη σεζόν, καταγράφοντας χαμηλότερα νούμερα.
Συγκεκριμένα σε 18 αγώνες της VTB League είχε 8 πόντους κατά μ.ο. (με 57% στα δίποντα και μόλις 30% στα τρίποντα), 3.4 ριμπάουντ και 0.4 κοψίματα, ενώ και στο Eurocup, πραγματοποίησε μέτριες εμφανίσεις, όπου σε 10 αγώνες κατέγραψε 5 πόντους κατά μ.ο. (με 43% στα δίποντα και το απογοητευτικό 1/15 τρίποντα), 3.8 ριμπάουντ και 0.2 μπλοκ.
Μετά από το πέρας της σεζόν, η Ζενίτ δεν ανανέωσε, λογικά, το συμβόλαιο του, προτιμώντας τον Jarred Uthoff (άλλη μια αξιόλογη περίπτωση stretch ψηλού). Ωστόσο οι μετοχές του παρέμειναν υψηλές στην Ισπανία, με αποτέλεσμα να καταλήξει τελικά στην Ανδόρα.
Παρά το γεγονός ότι οι συνθήκες στην ομάδα από τα Πυρηναία Όρη, έμοιαζαν ιδανικές, δεν έδεσε ούτε εκεί και ο προπονητής Ίμπον Ναβάρο (γνωστός από το πέρασμα του το 2017 – 18 στη Μούρθια), προχώρησε στην αντικατάσταση του με τον Jerome Jordan.
Κάπου εκεί, που η καριέρα του Whittington έδειξε να παίρνει την κατιούσα με μια δεύτερη σερί μέτρια χρονιά, η ευρισκόμενη στη ζώνη του υποβιβασμού Εστουντιάντες, πίστεψε σε αυτόν και του έδωσε άλλη μια ευκαιρία, ποντάροντας στις δυνατότητες του και δεν το έχει μετανιώσει!
Βρίσκοντας στη Μαδρίτη την Ιθάκη του, είναι η αποκάλυψη στο 2ο γύρο για τους φοιτητές, οδηγώντας τους μέχρι σήμερα στη σωτηρία…
Τα νούμερα του φέτος σε 43 αγώνες της ACB και του Eurocup, είναι εντυπωσιακά, έχοντας κατά μ.ο. 10.4 πόντους (με 53% στα σουτ δύο πόντων και 46% στα τρίποντα), 3.8 ριμπάουντ και 0.6 κοψίματα, ενώ ειδικότερα με τη φανέλα της Εστουντιάντες «γράφει» 12.5 πόντους και 5 ριμπάουντ ανά αγώνα.
Με το συμβόλαιο του να λήγει το καλοκαίρι και δείχνοντας ότι αποτελεί έναν ολοκληρωμένο ψηλό, που μπορεί να ακολουθήσει τις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ (σουτ από όλες τις θέσεις), ο Whittington δεν αποκλείεται να απασχολήσει Ευρωπαϊκές ομάδες της Euroleague και δη της Ισπανίας, όπου διατηρεί καλό όνομα.
Και ενώ η Βαλένθια έχει στο πρόσωπο του Mike Tobey, το δικό της stretch center, η Μπασκόνια θα αποτελούσε ένα θελτικό προορισμό, σε περίπτωση που κάποιος εκ των Poirier και Voigtmann αναχωρήσει για άλλες πολιτείες…
PROFILE
Ας δούμε όμως αναλυτικά τα δυνατά και αδύνατα σημεία του Whittington.
Το βασικό του ατού είναι, αναμφίβολα, η ευχέρεια του στο σκοράρισμα, τόσο με πρόσωπο στο καλάθι, όσο και με πλάτη σε αυτό. Ειδικότερα, το μακρινό του σουτ αποτελεί μεγάλο όπλο στην επίθεση, καθώς λόγω του ύψους του και του release που έχει από ψηλά, δύσκολα αντιμετωπίζεται.
Γενικά είναι μετρ σε pick ‘n’ pop καταστάσεις, έχοντας το pick ‘n’ roll ως δεύτερη επιλογή.
Διαθέτει ικανοποιητικό μπασκετικό IQ για center, με αποτέλεσμα όταν γίνεται double team πάνω του, να μην «πελαγώνει» και να βλέπει την πάσα στην αδύνατη πλευρά, ενώ κάλλιστα μπορεί να λειτουργήσει και ως play maker μέσα στη ρακέτα…
Το παιχνίδι με πλάτη αν και δεν είναι το φόρτε του, καθώς δε «σπρώχνει» εύκολα δυνατούς αντιπάλους, αποτελεί μια αξιόπιστη δευτερεύουσα επιλογή, καθώς «τελειώνει» με υψηλά ποσοστά φάσεις μέσα στη ρακέτα είτε με hook, είτε με fade away σουτ.
Αμυντικά είναι αρκετά solid, ειδικά σε καταστάσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ισοϋψείς αντιπάλους στα κυβικά του, παίζοντας έξυπνα και τοποθετώντας σωστά το κορμί του, μη δίνοντας χώρο.
Επίσης με τις σωστές τοποθετήσεις που παίρνει και τη συγκέντρωση που έχει, θεωρείται επαρκής αμυντικός ριμπάουντερ…
Όσον αφορά στα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του, επικεντρωνόμαστε στα εξής:
Επιθετικά είναι παίκτης «ψυχολογίας», με αποτέλεσμα αν δεν ξεκινήσει καλά σε ένα παιχνίδι ή δεν του μπουν τα πρώτα σουτ, τις περισσότερες φορές να μην επανακάμπτει.
Γενικά ανεβάζει την απόδοση του και χτίζει momentum μέσω της επίθεσης και όχι της άμυνας.
Όπως προαναφέρθηκε, αντιμετωπίζει συχνά πρόβλημα με δυνατότερους αντιπάλους και όταν τον «πάνε στην επαφή» δεν έχει καλά τελειώματα και αυτός είναι ένας από τους λόγους που σε αρκετές περιπτώσεις προτιμά να παίζει περιφερειακά, παίρνοντας spot προσπάθειες από μέση και μακρινή απόσταση.
Στην άμυνα παρόλο που δεν είναι αργός, δε διαθέτει και μεγάλη ταχύτητα στα πόδια για να μαρκάρει κοντύτερους και πιο γρήγορους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να μην είναι ιδανικός στις αλλαγές.
Επίσης δεν έχει έφεση στην άμυνα ψηλά, όπως φαίνεται και από το διαχρονικά χαμηλό μέσο όρο κοψιμάτων του (με εξαίρεση την κολεγιακή του καριέρα), καθώς δεν είναι και ο πιο αθλητικός center και χρειάζεται απαραίτητα δίπλα του κάλυψη από ένα δυναμικό και αλτικό power forward.
Τέλος, ένα ανησυχητικό στοιχείο είναι οι τραυματισμοί που αντιμετωπίζει κατά καιρούς, οι οποίοι μπορεί να μην είναι τόσο συχνοί, αλλά όταν συμβούν τον αφήνουν αρκετό διάστημα εκτός δράσης, με την αγωνιστική του επάνοδο στο 100% να είναι χρονοβόρα.
ΕΝΤΑΞΙΑΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Αυτή τη στιγμή, το μείζον ζήτημα στη front line του Ολυμπιακού, είναι η υπόθεση παραμονής του Μιλουτίνοφ που θα κρίνει και τον υπόλοιπο σχεδιασμό.
Η αλήθεια είναι ότι στο θετικό σενάριο που ο Νίκολα συνεχίσει, θα χρειαστεί για back up ένα mobile 5άρι, με έφεση στην άμυνα ψηλά και γρήγορα πόδια, στα πρότυπα που έχουν καθιερώσει από το 2011 με μεγάλη επιτυχία οι ερυθρόλευκοι (ήδη ακούγονται τα ονόματα των γνωστών Kyle Hines και Othello Hunter), αλλά δε συνέχισαν την παράδοση την τελευταία διετία με τις επιλογές των McLean και LeDay…
Άρα λοιπόν, σε αυτό το σενάριο και ειδικότερα στο ενδεχόμενο συμμετοχής στην Adriatic League, όπου ο Μιλουτίνοφ δε θα λογίζεται ως ξένος, αφήνοντας μια κενή θέση (ή ακόμα καλύτερα στην περίπτωση συμμετοχής μόνο στην Euroleague, χωρίς περιορισμούς), η ύπαρξη ενός center με τα χαρακτηριστικά του Whittington (ως 3ος), θα ήταν πολυτέλεια για την ομάδα, δίνοντας της πληθώρα επιλογών στην επίθεση.
Δηλαδή μια front line αποτελούμενη από τους Πρίντεζη, Jeremy Evans, Βεζένκοφ στο 4 και Μιλουτίνοφ, Hines (ή έστω κάποιον πιο φθηνό mobile center αν δεν επαρκεί το budget, όπως Vince Hunter, Hassan Martin) και Whittington στο 5, θα ήταν ονειρική, συγκρίνοντας τη με τη φετινή γραμμή ψηλών!
Ωστόσο ακόμα και σε περίπτωση αποχώρησης του Σέρβου ένας παίκτης σαν τον Whittington, θα μπορούσε να αποκτηθεί (με δεδομένο ότι βασικός θα ήταν ένας dominant mobile center με ακριβό κασέ), ως 2ο 5άρι ερχόμενο από τον πάγκο, για να υπηρετήσει το μοντέρνο στυλ παιχνιδιού, με γρήγορο passing game και σουτ από όλες τις θέσεις (όπως έδειξαν οι ΤΣΣΚΑ και Εφές στο Final 4), υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα έχει πλάι του ένα κορυφαίο αθλητικό 4άρι, το οποίο θα καλύπτει τις αδυναμίες του (ιδανικός ο Derrick Williams)…
Σε γενικές γραμμές, η στελέχωση θα εξαρτηθεί από τη διοργάνωση (εκτός της Euroleague), στην οποία θα κληθεί να αγωνιστεί ο Ολυμπιακός.
Στο όχι τόσο πιθανό (σήμερα) σενάριο συμμετοχής στην Α1, με τον περιορισμό των 6 ξένων, η ομάδα μας είτε θα αναζητήσει ένα ξένο back up mobile center πίσω από το Μιλουτίνοφ, είτε δύο μπαρουτοκαπνισμένα 5άρια από το υψηλό επίπεδο (αν αποχωρήσει ο Μιλουτίνοφ), μαζί με έναν ελπιδοφόρο Έλληνα (βλ. Κακλαμανάκη) για να κλείσει η θέση 5, δεδομένου ότι ένας ακόμη ξένος παίκτης θα αποκτηθεί στο 4.
Αντίθετα, ενδεχόμενη συμμετοχή στην Adriatic League ή αποκλειστικά στην Euroleague, θα «λύσει τα χέρια» αναφορικά με το σχεδιασμό και η απόκτηση ενός ξένου παίκτη σαν τον Whittington ως 3ο 5άρι, θα κρίνεται ρεαλιστική.
ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙ: Στο ιδανικότερο σενάριο, μπορεί να εξελιχθεί ο νέος David Andersen, ο Αυστραλός center με θητεία σε ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα, ο οποίος ήταν από τα πρώτα stretch 5άρια στην Ευρώπη, που μπορούσαν να παίξουν και με πρόσωπο και με πλάτη στο καλάθι, προσφέροντας παράλληλα πολύτιμες λύσεις σε άμυνα και ριμπάουντ.
ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΜΟΙΑΣΕΙ: Λόγω του πιο soft αμυντικού προφίλ του, ο Whittington «φέρνει» αρκετά στον tweener Voigtmann. Δεινοί σουτέρ και οι δύο, παίκτες «ψυχολογίας» που βρίσκουν ρυθμό από την επίθεση, αλλά και μέτριοι αμυντικοί…
ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙ: Ένας παίκτης που δεν «έπιασε», όπως θα μπορούσε, στην Ευρώπη είναι ο Alex Kirk, ο οποίος μετά το επιτυχημένο πέρασμα του από την Πιστόια, δεν κατάφερε να δείξει κάτι ιδιαίτερο στην Εφές, καταλήγοντας στη δεύτερη κατηγορία της Ιαπωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου