2010 λοιπόν, ο Ολυμπιακός με το πιο ακριβό και πλήρες ρόστερ της ιστορίας του, έχοντας κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο (Κύπελλο Ελλάδας) μετά από 9 χρόνια και κάνοντας επίδειξη δύναμης στη Regular Season και τα play off της Euroleague, ταξίδευε στην πόλη του Φωτός, ως η μόνη Ελληνική ομάδα και με τον αέρα του φαβορί.
Το «hype» γύρω από την παρουσία μας, απέπνεε μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι είχε έρθει η ώρα για την επιστροφή στο θρόνο της Euroleague!
Εγώ, σε μια μεταβατική φάση στα προσωπικά μου και παρόλο που παρακολουθούσα στενά και ανελλιπώς την ομάδα (ως κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας για 4η σεζόν), δεν είχα φροντίσει όχι μόνο να εξασφαλίσω από νωρίς θέση για το final 4, αλλά ακόμα και τις τελευταίες μέρες, ούτε καν περνούσε η σκέψη από το μυαλό μου ότι μπορεί να παρευρεθώ στο Παρίσι, καθώς οι «γηπεδικοί» και κολλητοί μου φίλοι, είχαν υποχρεώσεις και δεν υπήρχε καν συζήτηση για ένα τέτοιο ταξίδι.
Έτσι, λοιπόν, αποδεχόμενος ότι θα δω την προσπάθεια του Ολυμπιακού για άλλη μια φορά από την τηλεόραση, αποφάσισα στα μέσα Απριλίου, τη λεγόμενη Λαμπροβδομάδα (μετά το Πάσχα), να ταξιδεύσω σε Ελληνικό νησί, για να «γεμίσω τις μπαταρίες μου»!
Τι σχέση έχει αυτό με την ιστορία μας θα αναρωτηθείτε… Και όμως έχει και μάλιστα μεγάλη! Στην επιστροφή για Πειραιά και μετά από μια ξένοιαστη εβδομάδα, όπου εκτός από ενέργεια, ξοδεύτηκαν αρκετά χρήματα, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα εν πλω από έναν αδελφικό φίλο.
Μου είπε τα καθέκαστα: «Ξέρεις μαζί με το Φ. και το Γ. θα πάμε στο Παρίσι, κλείνουμε μέσω πρακτορείου αεροπορικά εισιτήρια και VIP seats λόγω έλλειψης άλλων θέσεων, περιμένουμε να μας πεις αν θα έρθεις». Το σήμα δεν ήταν καλό και πληροφορούμενος και το κόστος της εκδρομής, χωρίς να το πολυσκεφτώ ξέκοψα κάθε κουβέντα.
Όμως στο υπόλοιπο του ταξιδιού το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό μου, ήταν αν θα μου ξαναδινόταν μια τέτοια ευκαιρία και ειδικά, από τη στιγμή που ίσως συνοδευόταν από ένα Κύπελλο…
Αφού έλυσα το οικονομικό θέμα (ας είναι καλά η πιστωτική κάρτα), το επόμενο που έπρεπε να τακτοποιήσω, ήταν η λήψη άλλης μιας άδειας από τη δουλειά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ευτυχώς τα κατάφερα και το πρώτο πράγμα που έκανα, πατώντας το πόδι μου στο λιμάνι, ήταν ένα τηλεφώνημα στο Μ., λέγοντας του: «Είναι δυνατόν να πάτε χωρίς εμένα; Κλείσε μου εισιτήρια και φύγαμε»!
Παρόλο που με ξέρει καλά και έχει ζήσει το απρόβλεπτο του χαρακτήρα μου, η αλήθεια είναι ότι αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενε, ειδικά μέσα σε λίγες ώρες…
Οι μέρες μέχρι το πολυπόθητο ταξίδι, ούτε που θυμάμαι πως κύλησαν. Ευτυχώς όλα τα διαδικαστικά τα είχε αναλάβει ο φίλος Μ. και έτσι το ραντεβού δόθηκε στο Ελ. Βενιζέλος για την πτήση προς το πρώτο final 4 που θα έβλεπα δια ζώσης…
Συν τοις άλλοις, ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα το Παρίσι και ελπίζω όχι η τελευταία!
Στο αεροπλάνο, αυτό που θυμάμαι έντονα (εκτός από τα κενά αέρος), είναι η ανακάλυψη του FM mobile (σας ομιλεί ένας «καμμένος» παίκτης του Football Manager, που ακόμα και σήμερα προσπαθεί να ανεβάζει ομάδες από τις μικρές κατηγορίες στα σαλόνια), το οποίο είχε εγκαταστημένο στο κινητό του τηλέφωνο, ο tech freak Μ.
Η προσγείωση στο φθινοπωρινό Παρίσι το πρωί της Παρασκευής δεν είχε απρόοπτα και στο δρόμο προς το ξενοδοχείο κάναμε μια στάση στον πύργο του Άιφελ.
Αφού στη συνέχεια τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, ενημερωθήκαμε από τον υπεύθυνο ξεναγό, για την ώρα του απογευματινού ραντεβού, προκειμένου να φύγουμε για το γήπεδο με το λεωφορείο… Μέχρι τότε αποφασίσαμε να πάμε να φάμε για να αντέξουμε μέχρι το βράδυ.
Ξεκινώντας την αναζήτηση εστιατορίου, αργοπορημένα λόγω του … πάντα «συνεπούς» Γ. (ο οποίος κατέβαινε με ένα πλατύ χαμόγελο και δίχως ίχνος άγχους, παρά το γεγονός ότι τις περισσότερες φορές ένα ολόκληρο group τον περίμενε), είχαμε τη φαεινή ιδέα, να πάμε σε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα και από τα λεγόμενα καλά (θέλαμε και μεγαλεία τρομάρα μας)!
Πριν συνεχίσω, να σας πω ότι η αφεντιά μου και ο Γ. δε γνωρίζουμε γρι Γαλλικά, ο Μ. είχε την τελευταία του επαφή με το «άθλημα» στο Γυμνάσιο (δεύτερη ξένη γλώσσα σχολείου, οπότε καταλαβαίνετε) και ο Φ. παρόλο που δήλωνε Γαλλόφωνος, μάλλον είχε υπερεκτιμήσει τις γνώσεις του!
Το αποτέλεσμα; Ευρισκόμενοι σε ένα καλό γαλλικό εστιατόριο, εν ώρα μάλιστα lunch break για τους ντόπιους, είχαμε να αντιμετωπίσουμε το «τέρας» των γαλλικών καταλόγων και των κλασικά σωβινιστών Γάλλων σερβιτόρων…
Για την παραγγελία, εκτός από τις ατελείωτες συσκέψεις μεταξύ μας και τα τηλεφωνήματα στην Αθήνα για συμβουλές (το wifi από κινητό ειδικά εκτός Ελλάδας δεν ήταν διαδεδομένο, άρα δεν «έπαιζε» google translator), χρειάστηκαν και προσωπικές πινελιές έμπνευσης, που κάθε άλλο παρά επιτυχημένες αποδείχθηκαν!
Η συνέχεια ήταν σουρεαλιστική, θυμίζοντας κάτι από Party με Πίτερ Σέλερς και Mister Bean…
Φαγητά ωμά, στρείδια με τη γεύση της αλμύρας της θάλασσας και διάφορα αξεσουάρ για τα οποία δεν καταλαβαίναμε το λόγο ύπαρξης. Χαρακτηριστικά να σας πω ότι ένα μεταλλικό σκεύος που αργότερα μάθαμε ότι χρησιμοποιείται ως βάση για το πιάτο με τα στρείδια, το έκανα αποθηκευτικό χώρο για το ψωμί!
Με αυτά και με αυτά και ενώ στο ενδιάμεσο μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο, η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, γιατί αν χάναμε το λεωφορείο, ίσως τώρα σας έγραφα αυτό το άρθρο από το Παρίσι.
Μια από τις πιο αστείες στιγμές της ζωής μου εκτυλίχθηκε στη συνέχεια… Ενώ καθόλη τη διάρκεια του γεύματος δεν υπήρχε ούτε ίχνος συνεννόησης με τους σερβιτόρους (εκτός από την αναλαμπή μιας κοπέλας που όταν κάποιος από εμάς αυθόρμητα είπε τη λέξη μανιτάρια στα Ελληνικά, εκείνη εκστόμισε ένα μεγαλοπρεπέστατo oui), τη στιγμή της πληρωμής συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα.
Αφού περάσαμε από σαράντα κύματα μέχρι να καταλάβουν ότι θέλαμε να πληρώσουμε, έπρεπε κάποιος τολμηρός από εμάς να αναλάβει να εξηγήσει ότι είχε γίνει λάθος στο λογαριασμό (είχαμε χρεωθεί αρκετά παραπάνω).
Με τα χρονικά περιθώρια να έχουν στενέψει επικίνδυνα, ο Φ. αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και την επικίνδυνη αποστολή. Δείχνοντας κάτι στην απόδειξη, ενώ παράλληλα εκστόμιζε κάτι ακατάληπτα Γαλλικά, ο μέχρι τότε αυστηρός σερβιτόρος μετατρέπεται σε …Γαλλικό αρνάκι και μας ζητάει συγγνώμη, με το γόρδιο δεσμό να λύνεται μέσα σε δευτερόλεπτα!
Αυτή ήταν η τελευταία μας επαφή με τη Γαλλική κουζίνα (για μένα μέχρι και σήμερα) και αφού καταφέραμε και προλάβαμε το λεωφορείο, ήμασταν πλέον σίγουροι ότι αυτή ήταν η τυχερή μας μέρα.
Φτάσαμε έγκαιρα στο Παλέ ντε Μπερσί, όπου εκεί νιώσαμε δικαιωμένοι για την επιλογή μας να κάνουμε το ταξίδι, έστω και τελευταία στιγμή, καθώς οι θέσεις μας ήταν ακριβώς πίσω από τον έναν πάγκο, ένα μόλις βήμα από τον αγωνιστικό χώρο.
Για τον πρώτο αγώνα μην περιμένετε να σας πω πολλά, αυτά που μου έχουν μείνει, είναι η εικόνα ενός φουσκωτού σεκιουριτά, που μας αγριοκοίταζε όλη την ώρα και ότι η Μπαρτσελόνα, έστω και δύσκολα έπαιρνε το ένα εισιτήριο για τον τελικό.
Η αγωνία όσο το παιχνίδι μας πλησίαζε, όλο και μεγάλωνε. Παρόλο που ανάμεσα μας είχε «τρυπώσει» ένας οπαδός της Παρτιζάν, δεν υπήρξαν περίεργες καταστάσεις. Αυτό που δε χώνεψα ποτέ είναι ότι ενώ παραδοσιακά κάθομαι σε θέση στο διάδρομο, στην κλήρωση που έγινε μεταξύ μας, κατέληξα στο κέντρο, χωρίς εύκολη οδό διαφυγής για να σηκώνομαι και να εκτονώνομαι…
Η εξέλιξη του ημιτελικού δεν ήταν αυτή που περιμέναμε και από φαβορί, βρεθήκαμε στα τελευταία λεπτά αουτσάιντερ να κυνηγάμε το σκορ, εγκλωβισμένοι στον αργό ρυθμό των Σέρβων και την κυριαρχία των δύο σέντερ τους.
Παρόλο που η ομάδα δεν έδειχνε καλά, έστω και στο τέλος της κανονικής διάρκειας με το highlight φόλοου του Τσίλντρες και στη συνέχεια με τη νίκη στην παράταση, μας αποζημίωσε και μας γέμισε ελπίδα (όχι αγωνιστικά) ότι στον τελικό θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε το τρόπαιο.
Επιστρέφοντας στο κέντρο του Παρισίου και με τους παλμούς να έχουν πέσει, βγήκε στην επιφάνεια η πείνα (δε νομίζω να πιστεύετε ότι χορτάσαμε με το μεσημεριανό μενού). Ο Φ. ως πιο έμπειρος (ιδιοκτήτης αλυσίδας ψητοπωλείων) είχε ανακαλύψει κοντά ένα Αιγυπτιακό κουτούκι, τύπου Ελληνικού σουβλατζίδικου, το οποίο επισκεφθήκαμε πάραυτα…
Επιτέλους κάτι κοντινό σε ελληνική κουζίνα (ντονέρ) και οι ουρανίσκοι μας να γεύονται ξανά οικίες και νόστιμες γεύσεις!
Αν νομίζετε όμως ότι η επίσκεψη μας και εδώ δεν ήταν επεισοδιακή, μάλλον δεν έχετε καταλάβει με ποιους έχετε μπλέξει. Κουβέντα στην κουβέντα, ο Φ. πιάνει επιχειρηματική συζήτηση με το μεσήλικα ψήστη – τυλιχτή, ο οποίος τυγχάνει και ιδιοκτήτης. Ο εν λόγω κύριος, λοιπόν, αφού ειρωνεύτηκε, κομψά, την Ελληνική οικονομία και εν είδει αστεϊσμού αμφισβήτησε και γενικότερα την κουζίνα μας, έλαβε την εξής απάντηση: “You know, I have 10 like you in my kitchen, telling the same things, but they still are in the kitchen”!
Αφού λοιπόν και ο κυριούλης μπήκε στη θέση του και εμείς χορτάσαμε, έφθασε η ώρα για τον πρώτο μας ύπνο στο Παρίσι (μην περιμένετε τίποτα άλλο, ήταν και η κόπωση στη μέση ενώ σχεδόν όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν και δεσμευμένοι)!
Το Σάββατο υπήρχε ελεύθερο πρόγραμμα, μέρα κατά την οποία επισκεφθήκαμε το Λούβρο, διάφορα άλλα αξιοθέατα στο κέντρο, περάσαμε μια βόλτα από την μπουτίκ της ομάδας και το βράδυ καταλήξαμε με όλο το group σε ένα καμπαρέ…
Ώσπου ξημέρωσε η Κυριακή, μέρα του τελικού. Το πρόγραμμα έλεγε Eurodisney και ενώ φαινομενικά φαινόταν καλή ιδέα, για να περάσουν ευχάριστα και με τη λιγότερη δυνατή αγωνία, οι ώρες μέχρι το βράδυ, αποδείχθηκε φιάσκο!
Φθάνοντας νωρίς και με όλο το πάρκο να είναι σχετικά άδειο, θεωρήσαμε καλή ιδέα να το γυρίσουμε πρώτα πριν καταλήξουμε εκεί που θέλουμε…
Η συνέχεια ήταν άλλο ένα έπος σουρεαλισμού! Με τα περισσότερα παιχνίδια να έχουν γεμίσει στα επόμενα λεπτά και εμένα να έχω το κουσούρι, να μην μπορώ να περιμένω σε ουρές πάνω από λίγα λεπτά, απλά τριγυρνούσα σαν την άδικη κατάρα στη Eurodisney, πριν αποφασίσω, για να έχω να λέω ότι κάτι έκανα, να στηθώ ένα δίωρο στο …τρενάκι του Peter Pan!
Το καλό ήταν ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά φάγαμε καλά, αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας με burger…
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, είχαμε λίγες ώρες ξεκούρασης, πριν ξεκινήσουμε για το γήπεδο, για να παρακολουθήσουμε από κοντά τον πρώτο τελικό του Ολυμπιακού μετά από 15 χρόνια.
Η κομβική στιγμή, που σύμφωνα με το Μ. κρίθηκε ο τελικός, ήταν η επιμονή μου πριν τον αγώνα, αυτή τη φορά να καθίσω στο διάδρομο, «σπάζοντας» το γούρι του ημιτελικού. Η (θα την έλεγα επιεικώς) «μουλαροσύνη» μου, δυστυχώς επικράτησε (βρίστε με όσο θέλετε) και έτσι η μοίρα της ομάδας μας προδιαγράφηκε νωρίς.
Η Μπαρτσελόνα από τα πρώτα λεπτά έδειξε ποιος έχει το πάνω χέρι, επέβαλλε το ρυθμό της και όλοι καταλάβαμε ότι θα χρειαζόταν υπέρβαση για να μη χαθεί ο έλεγχος του παιχνιδιού.
Τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι τα πάντα είχαν κριθεί, βλέποντας λίγο μετά τις αρχές του Β ημιχρόνου, τον Πικέ και άλλους παίκτες της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα, να παίρνουν θέσεις στα court seats, περιμένοντας να ολοκληρωθεί ο θρίαμβος των μπλαουγκράνα…
Μετά το τέλος του τελικού, σε όλους μας κυριαρχούσε το συναίσθημα της απογοήτευσης και της πίκρας, καθώς ουσιαστικά, πλην λίγων εξαιρέσεων, οι παίκτες δεν παλέψαν, δεν έδωσαν τα πάντα, πριν πέσουν στο καναβάτσο.
Αλλά μισό λεπτό, είπα ότι όλοι ήταν απογοητευμένοι; Καλύτερα να προσθέσω όλοι πλην ενός, καθώς ο Γ., πολύ πριν η λαίλαπα των social media εξαπλωθεί, αφού είχε εξαντλήσει κάθε πιθανή πόζα μέσα στο γήπεδο (μέχρι και φωτογραφία με το Ναβάρο έβγαλε ο αθεόφοβος), μας εξανάγκασε ουσιαστικά και σε μια αναμνηστική φωτογραφία, ενώ φεύγαμε, όπου το ύφος μας θύμιζε στο καλύτερο …μελλοθάνατους!
Στα σοβαρά τώρα και μεταφέροντας τη δική μου οπτική, καθώς είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά όλες αυτές τις μέρες την ομάδα...
Αυτό που ήταν ηλίου φαεινότερο, εκτός από την έλλειψη πειθαρχίας, με τους παίκτες να δρουν μεμονωμένα από τα πιο απλά εξωαγωνιστικά θέματα, μέχρι τα πιο σύνθετα εντός του γηπέδου, ήταν η απουσία ενός ηγέτη, που γύρω του θα συσπειρώνονταν όλοι οι υπόλοιποι.
Δυστυχώς ο Γιαννάκης, παρόλο που ως παίκτης υπήρξε τέτοιος, ως προπονητής δεν μπόρεσε αυτό να το μεταδώσει (τουλάχιστον στον Ολυμπιακό, γιατί η Εθνική ήταν άλλη υπόθεση).
Ίσως όμως αυτή η αποκαρδιωτική εικόνα, σε συνδυασμό και με την εξέλιξη των τελικών της Α1 εκείνης της χρονιάς, να ώθησε και τους Αγγελόπουλους να πεισμώσουν, παίρνοντας τη μεγάλη απόφαση να φέρουν στο λιμάνι αυτόν που άλλαξε το ρου της ομάδας, οδηγώντας την ξανά στην κορυφή, το Βασίλη Σπανούλη!
Και μπορεί εγώ να έχω πάντα στο μυαλό μου το Παρίσι, καθώς έζησα από κοντά όλες αυτές τις συγκινήσεις, όμως ο Ολυμπιακός μας θα έχει πάντα γραμμένα στην ιστορία του, με χρυσά γράμματα, το έπος της Κωνσταντινούπολης και του Λονδίνου, λίγα χρόνια αργότερα, για να θυμίζουν σε όλους το μεγαλείο της ερυθρόλευκης φανέλας και του δαφνοστεφανωμένου!
Αλλά για αυτές τις στιγμές των final 4, καθώς και για άλλες, που έγιναν στη δεκαετία του 90, ας μιλήσει καλύτερα η εικόνα και η μουσική…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου