QUO VADIS LEGENDA

Quo vadis Legenda? Που πηγαίνεις Θρύλε? Σε μια κρίσιμη καμπή της φετινής περιόδου, λίγο πριν την τελική ευθεία, το μεγάλο ερώτημα είναι αυτό… 

Η δύσκολη περίοδος που βιώνει ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα, ήρθε να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά στο χθεσινό κομβικό αγώνα για την 23η αγωνιστική της RS της Euroleague, με αντίπαλο την Εφές.

Όπως είχαμε τονίσει και σε προηγούμενες αναρτήσεις, το συγκεκριμένο παιχνίδι θα οριοθετούσε τους στόχους της ομάδας αναφορικά με την τελική της κατάταξη και τον πιθανό αντίπαλο της στα play off.

Μετά την ήττα, λοιπόν, χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες για πλασάρισμα στην πρώτη 5άδα (– 2 νίκες από Μπαρτσελόνα και – 3 νίκες από Εφές, με ντεζαβαντάζ σε περίπτωση ισοβαμιών και με τις δύο) και πλέον ο ρεαλιστικός στόχος, βάσει και της εικόνας της ομάδας, είναι η πρόκριση.

Ωστόσο τα σενάρια πρόκρισης είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, αυτό που προβληματίζει άπαντες αυτή τη στιγμή είναι το συνεχιζόμενο ντεφορμάρισμα, η απουσία σημείων αναφοράς σε άμυνα και επίθεση, η αδυναμία εύρεσης ρόλων και η κακή ψυχολογία που κατά τη γνώμη μου έχει επηρεάσει και αυτή σε μεγάλο βαθμό την επιθετική λειτουργία της ομάδας.

Αν θελήσουμε να απομονώσουμε τη βασική πηγή του κακού αυτή τη στιγμή, πέραν των προφανών – μη αγωνιστικών αιτιών (αναταραχή στο εσωτερικό της ομάδας λόγω της διαρροής του ηχητικού και αποχώρηση από τον ημιτελικό – παρωδία με τον ΠΑΟ), είναι κατά κύριο λόγο οι κάκιστες επιδόσεις της ομάδας επιθετικά.

Κοιτάζοντας τα στατιστικά στους πρώτους 19 αγώνες (δηλαδή πριν το σερί των 4 ηττών) και συγκρίνοντας τα με αυτά των 4 που ακολούθησαν, θα διαπιστώσουμε ότι η πτώση σε όλες τις βασικές στατιστικές κατηγορίες της επίθεσης είναι σημαντική και αποτυπώνει στο έπακρο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα.

Ουσιαστικά μιλάμε για ένα deja vu με το φινάλε της περσινής αγωνιστικής περιόδου όπου κυριαρχούσαν τα ίδια προβλήματα, δηλαδή έλλειψη κίνησης στην επίθεση και χαμηλή δημιουργικότητα, ενώ σα να μην έφταναν αυτά έχει έρθει να προστεθεί και η αστοχία από μακρινή απόσταση.

Επίσης έχει γίνει ξεκάθαρο, εδώ και καιρό, ότι ο Μπλατ προτιμάει σταθερά σετ παιχνίδι (στα πρότυπα του προκατόχου του Σφαιρόπουλου), κάτι το οποίο δεν αναμενόταν σε τόσο έντονο βαθμό, γεγονός το οποίο δε βοηθάει ειδικά αυτή την περίοδο, καθώς η ομάδα δε βρίσκει ευκαιρίες να «ξεμπουκώσει» στην επίθεση, πετυχαίνοντας εύκολους πόντους και ανεβάζοντας την ψυχολογία της.

Ας δούμε όμως αναλυτικά και με τη βοήθεια κάποιων γραφημάτων που ετοίμασα, τη στατιστική εικόνα αυτών που αναφέρουμε…

Καταρχήν, όπως όλοι φανταζόμασταν, η επιθετική παραγωγικότητα του Ολυμπιακού έχει πέσει κατά 15 (!) περίπου πόντους, από τους 80 των πρώτων 19 αγώνων στους 65 των τελευταίων 4. Και να είστε σίγουροι ότι το τελευταίο νούμερο μπορεί να ήταν ακόμη χαμηλότερο, αν το παιχνίδι με τη Φενερμπαχτσέ δεν εξελισσόταν χαλαρά στο τέλος, όπου μπήκαν κάποια εύκολα καλάθια.

Δηλαδή η επιθετική συγκομιδή της ομάδας στα υπόλοιπα 3 είναι 55 πόντοι με Μπαρτσελόνα (εντός έδρας) και 64 και 65 πόντοι στους εκτός έδρας αγώνες με Μακάμπι και Εφές… Ομολογώ ότι τέτοιες επιδόσεις σε σειρά αναμετρήσεων μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω και αποτελούν σήμα κινδύνου, καθώς αν δεν υπάρξει άμεση και δραστική βελτίωση, ίσως τεθεί εν αμφιβόλω ακόμα και η υπόθεση πρόκριση!

Εκείνο που προκαλεί εξίσου μεγάλη ανησυχία είναι η κατακόρυφη πτώση των ασίστ. Συγκεκριμένα, από το ικανοποιητικό νούμερο των 19 κατά μ.ο. στους 19 πρώτους αγώνες, η ομάδα έκτοτε έχει μ.ο. 12,5 και σε συνδυασμό με την αύξηση των λαθών (άλλη μεγάλη μάστιγα), έχουμε φτάσει στο σημείο ο δείκτης assist/turnover να είναι αρνητικός (0,9 έναντι 1,5). 

Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν αναφορικά με τα ποσοστά στα σουτ 2 και 3 πόντων. Και αν τουλάχιστον στα δίποντα η διαφορά είναι μικρή (από 53,9% στους πρώτους 19 αγώνες, σε 51,6% στη συνέχεια), το απελπιστικό ποσοστό στα τρίποντα (27% έναντι 38%), καταδεικνύει ότι όσο το spacing δεν μπορεί να δουλέψει και δεν ανοίγουν οι αντίπαλες άμυνες, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να εκμεταλλευτούμε το post παιχνίδι των Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ.  

Συνεπώς αυτή τη στιγμή θεωρώ και βάσει της στατιστικής, ότι η επιθετική λειτουργία της ομάδας επηρεάζεται αφενός από την αστοχία έξω από τη γραμμή του τριπόντου, η οποία περιορίζει και τις υπόλοιπες επιλογές που έχει ο Μπλατ στο playbook του και αφετέρου από την αδυναμία να υπάρξει κάποιος σοβαρός πόλος δημιουργίας, που να κάνει πιο απρόβλεπτο το παιχνίδι μας, με αποτέλεσμα πολλές φορές να εκδηλώνονται επιθέσεις στη λήξη του χρόνου και να αυξάνεται ο κίνδυνος λάθους.    

Quo vadis? Όποια εκτίμηση και αν κάνουμε για αυτά τα φαινόμενα, νομίζω ότι ίσως τελικά το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από αυτό που φανταζόμαστε και εκτός από αγωνιστικό (κακό φεγγάρι, ντεφορμάρισμα παικτών) είναι και δομικό.

Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στα εσωτερικά της ομάδας, αλλά κυρίως στη στελέχωση, κουβέντα που έχει γίνει και εδώ σε μεγάλο βαθμό. Η προσθήκη του Γουέμπερ ήρθε μεν να κρύψει κάποια από τα κακώς κείμενα (ενέργεια, άμυνα, ντράιβ και στοιχείο απρόβλεπτου), ωστόσο από μόνη της δε φτάνει για το κάτι παραπάνω, ειδικά τη στιγμή που έχει μείνει έξω για μερικές εβδομάδες ο Σπανούλης, ο οποίος αποτελεί τη «μεγάλη σταθερά» στον τομέα της δημιουργίας.

Ο Γκος εδώ και καιρό έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα και τα καλά του παιχνίδια είναι πλέον η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, ενώ ακόμα και η θεωρητικά υπερπλήρης γραμμή των φόργουορντ (Τουπάν, Τίμμα, Παπανικολάου, Πρίντεζης) είναι αρνητική. Ο κόουτς δεν έχει καταφέρει, πλην Μιλουτίνοφ, να πάρει το maximum από κανέναν άλλο παίκτη, ακόμα και από όσους ήταν καθαρά δικές του επιλογές και αυτό του χρεώνεται.   

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα δύσκολα προβλήματα, απαιτούν δύσκολες λύσεις. Ο Μπλατ επιβάλλεται πλέον να ανακατέψει την τράπουλα, τόσο σε επίπεδο προσώπων, όσο και σε επίπεδο τακτικής και να αφήσει το safe mode που πηγαίνουμε εδώ και αρκετό καιρό, ρισκάροντας.

Η ομάδα πρέπει να αρχίσει να ανεβάζει στροφές, να βάζει καινούρια πράγματα στο παιχνίδι της και να αποδείξει στις υπόλοιπες 7 αγωνιστικές ότι αξίζει την πρόκριση. Ήδη έχει χαθεί αρκετός χρόνος και δε χωράνε άλλοι πειραματισμοί.

Το καλό ρεκόρ του Α γύρου έχει πάει στράφι, με αποτέλεσμα να πρέπει πλέον να περάσουμε από συμπληγάδες αν θέλουμε να πάμε στο φάιναλ4! Ας ελπίσουμε ότι το τσιπάκι της ομάδας θα αλλάξει έστω και τώρα και ότι θα δούμε πάλι τη φλόγα στα μάτια των παικτών. Εξάλλου τις περισσότερες φορές η επιτυχία είναι πιο γλυκιά όταν περνάει από το δύσκολο δρόμο…   

ΥΓ: Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει αγκαλιάσει και στηρίζει #mexritelous την απόφαση της διοίκησης για μάχη με το εγχώριο κατεστημένο. Το ότι συνέπεσε η έναρξη αυτού του αγώνα με την οικονομική δυσχέρεια που φαίνεται να έχουν οι Αφοί Αγγελόπουλοι, με το κακό κλίμα που υπάρχει ενδεχομένως μεταξύ των παικτών και με την κακή απόδοση της ομάδας, αποτελεί κατά τη γνώμη μου καθαρά θέμα timing (γιατί το ποτήρι της υπομονής έχει ξεχειλίσει προ πολλού) και όχι απόπειρα ηρωικής εξόδου, όπως πολλοί καλοθελητές διατυμπανίζουν. Αντίθετα θεωρώ ότι άλλοι πρέπει να φοβούνται για έξοδο και μάλλον όχι και τόσο ηρωική…