Ήταν αυτή η νύχτα στο πρωτοποριακό έργο του Τζορτζ Ρομέρο, που οι ζωντανοί – νεκροί, εκπρόσωποι ενός σαθρού και υπόγειου κόσμου, βγήκαν από τα Τάρταρα για να κατασπαράξουν όποιον αθώο βρισκόταν στο διάβα τους…
Στις 13/2 αντίστοιχα, τα ζόμπι του Ελληνικού μπάσκετ, έδωσαν ακόμη μια παράσταση, έκαναν μια επίδειξη δύναμης, που ήταν τόσο άρτια προετοιμασμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.
Τα τρία γρήγορα φάουλ εναντίον των ερυθρόλευκων, σε ούτε μισό λεπτό παιχνιδιού, ήταν ένα πρελούδιο για το τι θα επακολουθούσε στη συνέχεια της οπερέτας, η οποία περιλάμβανε από επαναλήψεις βολών και τεχνικές ποινές χωρίς λόγο, μέχρι «ξυλίκι» στη ρακέτα του ΠΑΟ και όλα αυτά με μαέστρους τους αιμοδιψείς, για κόκκινο αίμα, ζωντανούς – νεκρούς…
Όμως όπως και στο έργο, έτσι και στην πραγματικότητα, το τέλος δε θα είναι όπως αυτοί περιμένουν. Η πρώτη αντίδραση υπήρξε, έστω και αργά, έστω και με αυτόν τον τρόπο, φάνηκε επιτέλους ότι αυτοί που πρεσβεύουν επάξια τα τελευταία χρόνια το ελληνικό μπάσκετ στην Ευρώπη και παλεύουν με Θεούς και δαίμονες στα εγχώρια παιχνίδια, δε θα τους αφήσουν άλλο να ασελγούν επάνω τους!
Η ημερομηνία 13/2 θα μείνει στην ιστορία, γιατί ο Ολυμπιακός χάλασε τα σχέδια όλων αυτών που ήταν έτοιμοι να του δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Όχι δεν ήταν πράξη δειλίας, ούτε οπισθοχώρηση, ήταν κίνηση ανδρείας που υποδηλώνει ότι: Αρκετά, δεν είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε και να παίζουμε άλλο με τους όρους σας, πλέον απαιτούμε ισονομία!
Θα είναι δύσκολο, όπως κάθε αγώνας ενάντια σε καλοστημένα και ριζωμένα συστήματα, που εξυπηρετούν σκοτεινούς σκοπούς. Όμως είμαστε πολλοί, έχουμε βιώσει στο πετσί μας την αδικία για πάνω από 20 χρόνια και φευ, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Όσο κι αν κατηγορούμε τους αφούς Αγγελόπουλους, για αδράνεια, για διστακτικότητα και κυρίως για ξεροκεφαλιά, επιτέλους σήκωσαν το γάντι και τα μανίκια τους! Δε φοβήθηκαν τις συνέπειες, σκέφτηκαν πάνω από όλα την αξιοπρέπεια της ομάδας, της φανέλας, των παικτών και του τεχνικού επιτελείου, αλλά και τη δικιά τους, που τόσα έχουν ακούσει από όλες τις πλευρές και έχουν φτάσει μέχρι και να εξισώνεται η συμπεριφορά τους με των αντιπάλων.
Άγιοι δεν είναι, λάθη έχουν κάνει, αλλά σίγουρα η χθεσινή τους απόφαση αποδεικνύει ότι δεν αντέχουν άλλο την κοροϊδία και είναι έτοιμοι να σπάσουν το απόστημα!
Δεν έχει καμία, μα καμία, σημασία αν η ομάδα δεν έπαιξε καλά χθες, αν έγιναν τόσα λάθη, αν ήμασταν τόσο άστοχοι… Και ξέρετε γιατί? Γιατί πόσες φορές έχουμε κάνει τέλεια παιχνίδια, πόσες φορές ήμασταν ανώτεροι και δικαιούμασταν τη νίκη και τελικά δε μας άφησαν?
Την απάντηση την ξέρετε και όπως έχουν γράψει πολλοί, αυτή η ενέργεια, της αποχώρησης από το θέατρο του παραλόγου, αφιερώνεται σε όλους εκείνους που έχουν ζήσει τα προηγούμενα χρόνια τις διαιτητικές και όχι μόνο κλοπές, που δεν έχουν σεβαστεί τον κόπο τους και τους έχουν συμπεριφερθεί σα να ήταν εγκληματίες.
Η συνέχεια θα είναι ανηφορική και ο πόλεμος ανελέητος, αλλά όταν κάποιος έχει δίκιο δε φοβάται τίποτα, όλοι οι αγώνες θέλουν το χρόνο τους για να καρποφορήσουν. Το σημαντικό είναι ότι η αρχή έγινε και συνήθως είναι το ήμισυ του παντός!
Better to fight for something, than live for nothing (George S. Patton)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου