Σήμερα φιλοξενούμε στη σελίδα ένα κείμενο από τον φίλο Θοδωρή, πιο γνωστό ως Teoeldimo στο Twitter, ο οποίος μας παρουσιάζει το recap του Ολυμπιακού τουρνουά, καθώς και 5 παίκτες που του άφησαν θετικές εντυπώσεις. Τον ευχαριστώ θερμά για τη συμβολή και εύχομαι σε όλους σας καλό καλοκαίρι!
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκυο πέρασαν πλέον, εδώ και κάμποσες ημέρες, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το πρόσημο αυτών θα έλεγα πως είναι άκρως θετικό. Δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε παράπονο, τόσο από το θέαμα που είδαμε στην πλειοψηφία των αγωνισμάτων, όσο και από την ελληνική παρουσία, η οποία ήταν αξιοπρεπέστατη.
Και φυσικά, αν κάπου πρέπει να δηλώνουμε παραπάνω από ικανοποιημένοι, είναι το μπασκετικό τουρνουά. Από την προσωπική μου εμπειρία αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου, θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να κάνω λόγο για μία εκ των πιο συναρπαστικών διοργανώσεων που έχουμε δει, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά και στον ρου της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Ίσως η καλύτερη. Και αυτό διότι τα ματς που διεξήχθησαν, τουλάχιστον τα περισσότερα, κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο και τη ζέση, το άγχος όσων τα παρακολουθούσαν στα ύψη. Τιτανομαχίες, αναμετρήσεις αμφίρροπες και σώμα με σώμα, που κρίθηκαν ακόμα και στην τελευταία φάση.
Όλοι ξεχώρισαν. Και γιατί να μην ξεχωρίσουν άλλωστε; Έδειξαν ότι έχουν όλα τα φόντα. Για αρχή, η νικήτρια Team USA, με όλη αυτή την πλειάδα αστέρων από το ΝΒΑ. Ο καταλυτικός Ντουράντ ήταν αναμφίβολα ο καλύτερος όλων στο αμερικανικό σύνολο, συμβάλλοντας σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού και δίνοντας τα μεγάλα του σουτ. Με άξιους συμπαραστάτες μάλιστα, όπως ο Ντέβιν Μπούκερ, ο Τζρου Χόλιντει, ο οποίος έκανε τρομερή και αθόρυβη, περισσότερο, δουλειά, ο Τζέισον Τέιτουμ, ο Ντέμιαν Λίλαρντ. Ένα ρόστερ φοβερό, στο οποίο όλοι, λίγο ή πολύ, συνέβαλαν στο να έρθει το πολυπόθητο χρυσό, και γενικότερα ξεχωρίζουν.
Κακός δαίμονας των Αμερικανών σε αυτό το τουρνουά το καλύτερο, για μένα, ρόστερ του τουρνουά, η Γαλλία. Ομάδα με βάθος, ο ένας καλύτερος του άλλου. Ο κορυφαίος και ασταμάτητος κάτω από τη ρακέτα, αμυντικά και επιθετικά, Ρούντι Γκομπέρ, έχει σίγουρα την πιο περίοπτη θέση. Όμως πίσω του, υπάρχει ο μαχητικός Νικολά Μπατούμ, ο άνθρωπος που χάρισε με το τρομερό μπλοκ του, στον ημιτελικό με τη Σλοβενία, τη φάση του τουρνουά. Υπάρχει μία αξιοζήλευτη περιφέρεια, η οποία έχει τον Εβάν Φουρνιέ, που ήταν παίκτης κλειδί για τους Γάλλους και κατάφερε να ανοίξει τις αντίπαλες άμυνες. Ο Νάντο Ντε Κολό και ο Τομά Ερτέλ, που με τα σουτ τους και την συμβολή τους σε όλους τους τομείς, έδειξαν ότι η εθνική τους ομάδα έχει και απίστευτο back court, πέραν της απροσπέλαστης front line που διαθέτει. Πολύ καλό τουρνουά και από τον Λουβαβού-Καμπαρό, που ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για να έρθει από τον πάγκο και να δώσει λύσεις.
Και πάμε τώρα σε ομάδες οι οποίες έκαναν δήλωση στο Τόκυο ότι έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους και ότι ήρθαν (ή ξαναήρθαν) για να μείνουν. Ξεκινάμε με τη χάλκινη Αυστραλία. Πολύ γρήγορη και εκρηκτική ομάδα, με ένα άκρως αξιόλογο υλικό. Με το πρώτο βιολί τον σούπερ σταρ των Μπρούκλιν Νετς πλέον, τον Πάτι Μιλς. Χωρίς πολλά λόγια, απλά απίστευτος παίκτης. Σε δημιουργία, εκτέλεση, χειρισμό και οργάνωση. Καταλύτης. Συνεργάστηκε ιδανικά με τον πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, Τζόκ Λαντέιλ, ο οποίος σε άμυνα και επίθεση, στο ζωγραφιστό και εκτός, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Και φυσικά ιδανικό supporting cast. Όπως οι πολύτιμοι Τζό Ινγκλς (κυρίως περιφερειακά) και Ντάντε Έξουμ μέσα στη ρακέτα.
Αμέσως μετά υπάρχει η Σλοβενία. Μία ομάδα εξίσου ζωηρή και με βάθος, όσο και οι Αυστραλοί. Που έχει ενορχηστρωτή το παρόν και το μέλλον του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Λούκα Ντόνσιτς. Το γεγονός ότι έγινε μόλις ο τρίτος παίκτης που έκανε τριπλ νταμπλ, ενώ σε όλο το τουρνουά έφτασε πολλές φορές κοντά στο να τα καταφέρει, αυτό και μόνο τα δείχνει όλα. Ίσως το πιο αρμονικό δίδυμο του τουρνουά, με τον εκπληκτικό μέσα στο καλάθι, Μάικ Τόμπι. Μαζί τους, αυτός που ειδικά στα δύσκολα, δήλωσε παρών και χτύπησε τόσο δημιουργικά όσο και εκτελεστικά τις αντίπαλες άμυνες. Ο κάτι παραπάνω από χρήσιμος, Κλέμεν Πρέπελιτς, ήταν πραγματικός δαίμονας μέσα στο παρκέ.
Μέσα στα ήδη υπάρχοντα δεδομένα, τώρα, θα προσθέσουμε για αρχή την αισιόδοξη και μαχητική παρουσία της Ιταλίας. Με βάση το περιφερειακό της παιχνίδι και τους Γκαλινάρι, Πολονάρα και Φοντέκιο σε πρωταγωνιστική θέση, η σκουάντρα ατζούρα είχε μία πολύ τίμια παρουσία μέσα στο τουρνουά. Και φυσικά έχουμε και την ιδιαίτερη ταλαντούχα και επικίνδυνη Γερμανία. Έχοντας σε κύριο ρόλο τον Μάουντο Λο, που με πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και γνωστός για την αστάθειά του, έδειξε να τα πηγαίνει περίφημα. Πολύ δυναμικός, αλλά με περιθώρια βελτίωσης ο Μπόνγκα και με μία ομάδα από πίσω που όλοι έδωσαν τον οβολόν τους και ξεχώρισαν σχεδόν το ίδιο. Για παράδειγμα ο Μόριτζ Βάγκνερ με το τρομερό ποστ παιχνίδι του και ο πολύ καλός από τα 6.75, Αντρέας Ομπστ, που προβλέπω ότι θα αποτελέσει και ιδανικό φιτ για την περιφέρεια της Μπάγερν, στο πλευρό του πιο δημιουργικού και οργανωτικού Κόρει Γουόλντεν.
Φυσικά δεν μπορεί να μην γίνει αναφορά στις παραδοσιακές δυνάμεις Ισπανία και Αργεντινή. Όχι τόσο γρήγορες όσο οι προαναφερθέντες ομάδες, αλλά με τα κλασσικά "βρωμόχερα" στην περιφέρεια και τα ψηλά και δυνατά παιδιά στη ρακέτα. Στην καλύτερη 5αδα βρέθηκε για τους Ίβηρες ο Ρίκι Ρούμπιο, δίνοντάς μου το βήμα να τονίσω για ακόμη μια φορά πόσο εργατικός και υποτιμημένος είναι. Κατά τ άλλα, οι πασίγνωστοι Σέρχι Ροντρίγκεζ, Σέρχιο Γιουλ, στο τέλος μιας εποχής, η οποία σηματοδοτείται από την αποχώρηση των αδελφών Γκασόλ. Βίκτωρ Κλαβέρ, Γουίλι Ερναγκόμεθ και Ουσμάν Γκαρούμπα καλούνται να δείξουν, μαζί με το σύνολο που υπάρχει πίσω τους ότι τα χέρια τους είναι τα πιο ασφαλή για την προστασία του μέλλοντος του ισπανικού μπάσκετ.
Τέλος εποχής και για την Αργεντινή, με την συγκινητική αποχώρηση του μεγάλου Λουίς Σκόλα, αν και δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερο από αυτούς, αν εξαιρέσουμε την εκπληκτική παρουσία Λαπροβίτολα, την τίμια προσπάθεια του Ντεκ και την σταθερά που λέγεται Φακούντο Καμπάτσο. Δεν μπορώ να πω ιδιαίτερα ότι με τράβηξε αυτή η Αργεντινή. Όπως επίσης δεν συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τους υπόλοιπους, αν εξαιρέσουμε την καλή, αλλά πολύ δύσκολη προσπάθεια της Ιαπωνίας, η οποία έχει στις τάξεις της ένα πολλά υποσχόμενο δίδυμο, τους Χατσιμούρα και Γουατανάμπε. Γενικά το ρόστερ των οικοδεσποτών έδειξε ότι έχει μονάδες που προσπαθούν για το καλύτερο.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι γνωστές, η πλειοψηφία αυτών περισσότερο, και μερικές άλλες λίγο λιγότερο. Θα ήθελα όμως, κάπου εδώ, να αναφερθώ και σε περιπτώσεις παικτών που, παρά την σχετικά πολύ καλή δουλειά τους, δεν πήραν τόσο πολύ τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους όσο οι πρωταγωνιστές και τους θεωρώ γενικά πολύ underrated και άξιους μεγαλύτερης προσοχής στο εγγύς μέλλον. Και θέλω να τους παρουσιάσω, πιο συνοπτικά, παρακάτω.
Βλάτκο Τσάντσαρ
Το προσωπικό μου πουλέν. Ήταν πολύτιμος για τη Σλοβενία και έδωσε τα μέγιστα σε μία ομάδα όπου το βάρος έπεσε σε Ντόνσιτς, Πρέπελιτς, Τόμπι. Έχει απίστευτες εκτελεστικές ικανότητες και μέσα στη ρακέτα, αλλά και έξω από τη γραμμή του τριπόντου, στο οποίο έδειξε την μεγάλη ικανότητα που έχει σε catch n shoot συνθήκες. Ο 24χρονος forward, με έναν πολύ καλό χειριστή της μπάλας και οργανωτή, μπορεί να κάνει όργια, μιας και μπορεί να παίξει παντού. Τον λες και sharpshooter, αλλά έχει και παιχνίδι στο ζωγραφιστό. Αποτέλεσε σταθερή λύση από τη γραμμή των βολών, ενώ είχε πολύ μεγάλη συνεισφορά στον τομέα των ριμπάουντ. Ικανός κλέφτης οπότε χρειάστηκε, ενώ δεν μπορώ να πω ότι θα κάνει τόσο εύκολα κάποιο λάθος, είναι συνεπέστατος.
Στο ΝΒΑ φάνηκε πολύ λίγο στη θητεία του με τους Ντένβερ Νάγκετς, αλλά φρονώ ότι ήρθε η ώρα να πάρει την ευκαιρία του σε μία ομάδα της Ευρωλίγκα, αφού έχει και τα χαρακτηριστικά να ανταποκριθεί σε τέτοιο επίπεδο. Στο προηγούμενο πέρασμά του από τα ευρωπαϊκά γήπεδα, έπαιξε με τις Petrol Olimpjia στο Eurocup, Mega Soccerbet στο Basketball Champions League και San Pablo Burgos χωρίς Ευρωπαϊκή συμμετοχή, έχοντας πολύ αξιόλογη παρουσία, με μεγάλα ωστόσο σκαμπανεβάσματα στο σκοράρισμα. Από τα νούμερα που έχει στον τομέα των λαθών, φαίνεται ότι χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται και ωριμάζει.
Γιόσικο Σάιμπου
Σε μία ομάδα με πολύ ταλέντο, όπως η Γερμανία, σίγουρα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον συγκεκριμένα. Ωστόσο ο Σάιμπου, θεωρώ ότι έπρεπε να πάρει περισσότερη προβολή από όση έλαβε. Ήταν από τους παίκτες που έπληξαν, όσο μπόρεσε τουλάχιστον, και αποτέλεσαν μπελά για τους αντίπαλους της γερμανικής back court. Απίστευτα κινητικός, τρομερός χειριστής της μπάλας, και σίγουρα πολύ καλός slasher, φαντάζει ένας δαιμόνιος point guard, που κατ' εμέ είναι και λίγο άδικο το γεγονός ότι δεν βρήκε κάποιο συμβόλαιο σε μία mid caliber ομάδα της Ευρωλίγκα για παράδειγμα, έχοντας εμπειρία μόνο από BCL, με τη φανέλα της Βόννης, και από το Γιούροκαπ, με τα χρώματα της Άλμπα, μη δείχνοντας ωστόσο το ταλέντο που διαθέτει σε μεγάλο βαθμό. Φέτος έμεινε μακριά από την Ευρώπη, μια και η Σαλόν-Ρεμς, η ομάδα του, δεν βρέθηκε σε κάποια διοργάνωση. Σίγουρα μία περίπτωση που μπορεί να έρχεται και να δίνει τη λύση από τον πάγκο και τις απαραίτητες ανάσες, μία χρήσιμη ρεζέρβα δηλαδή. Έχει το δημιουργικό κομμάτι και τη σύνεση στα ριμπάουντ για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, σε γενικές γραμμές στις βολές, είναι συνεπής. Η αλήθεια είναι πως έχει μία ροπή στα λάθη και μπορεί να γίνει ριψοκίνδυνος, ενώ δεν έδειξε στο τουρνουά την ικανότητα που διαθέτει στα κλεψίματα. Γενικά θεωρώ ότι έχει αδικήσει πολύ τον εαυτό του.
Νίκο Μάνιον
Άνετα μπορεί να γίνει NBA material, όχι απαραίτητα βασικό στέλεχος, αλλά ένα χρησιμότατο μέλος του rotation της εκάστοτε ομάδας. Πολύ καλό court vision, είναι κινητικότατος, απίστευτος ball handler, δεινός εκτελεστής, αλλά και οργανωτής. Έχει μεγάλο πλουραλισμό στο σκοράρισμα, κυρίως με drives, αλλά μπορεί να δώσει και τα σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, μοιράζοντας παράλληλα μαεστρικά παιχνίδι και δίνοντας πολύτιμες ασίστ, με σύμμαχο το άξιο προσοχής, για την ηλικία του ειδικότερα, decision making που διαθέτει.
Συνεπέστατος και από τη γραμμή της φιλανθρωπίας, θα ήθελα να τον δω να δουλεύει πάνω στο αμυντικό κομμάτι, μιας και έχει τη γρήγορη αντίληψη και γενικά το potential να εξελίξει το συγκεκριμένο κομμάτι. Σε ιδανική ηλικία, ο 20χρονος γκαρντ έχει όλα τα φόντα να εξελίξει το παιχνίδι του και να αποκτήσει ένα τρομακτικό πακέτο. Τα φώτα έπεσαν πάνω στον Γκαλινάρι, τον Πολονάρα και τον Φοντέκιο περισσότερο, οι οποίοι ήταν εξίσου εντυπωσιακοί, όπως και αναμενόταν. Έτσι, ο Μάνιον δεν θεωρώ ότι πήρε τη λάμψη που θα μπορούσε να πάρει, παρά το γεγονός ότι ήταν φοβερός και εκ των κορυφαίων. Στην Ευρώπη πάντως, ένεκα και της μετακίνησής του στη Virtus Bologna, έπειτα από τη ρούκι χρονιά του στο ΝΒΑ με την φανέλα των Γουόριορς, όπου βρήκε λίγο χρόνο συμμετοχής και αρκέστηκε στην πολύ καλή παρουσία του στην G-League, έχει τη δυνατότητα να ανελιχθεί σε elite παίκτη, ο οποίος θα γράψει σίγουρα ιστορία.
Νικ Κέι
Πολλή δουλειά μέσα στη ρακέτα για τον 29χρονο σέντερ, ο οποίος είχε πολύ καλές τοποθετήσεις και συνεπή κίνηση μακριά από τη μπάλα, κόβοντας στα σωστά σημεία για να εκτελέσει. Κυριαρχικός κοντά στη ρακέτα, αποτέλεσε πολύτιμο εργαλείο για τον Πάτι Μιλς κυρίως και το pick n roll της Αυστραλίας, η οποία παίζει σε γενικές γραμμές γρήγορο μπάσκετ, με καλή κυκλοφορία. Πολλή δουλειά στο κομμάτι των ριμπάουντ, υποστηρίζει το παιχνίδι με πλάτη, ενώ έδειξε και την έφεση που έχει στην αναζήτηση έξτρα πασάς, στη βοήθεια δημιουργικά και όποτε χρειάστηκε και στα κλεψίματα. Δεν είχε και δεν έχει πιστεύω θέμα με το λάθος, αρκεί να βρει ρυθμό. Να προσθέσω ότι μιλάμε για έναν παίκτη με σταθερότητα στις βολές και μεγάλη ικανότητα στο κλέψιμο, που όμως χρησιμοποιεί σπάνια το μπλοκ του, κάτι που με λυπεί προσωπικά, με τα προαναφερθέντα στοιχεία να εμφανίζονται και στο Τόκυο. Πέρυσι με τη Betis ήταν η πρώτη του χρονιά στην Ευρώπη, χωρίς να παίξει αλλού πέρα από τις διοργανώσεις εντός συνόρων. Και το θεωρώ και λίγο άδικο, μια και θα μπορούσε να έλθει νωρίτερα στη γηραιά ήπειρο και να παίξει σε κάποια μεγάλη διασυλλογική διοργάνωση. Θα ήθελα να τον δω Ευρωλίγκα ή Γιούροκαπ, ακόμα και τώρα, έχει τα χαρακτηριστικά να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και πιστεύω ότι έχει και το χρόνο, ώστε να προλάβει να αφήσει το στίγμα του.
Μουστάφα Φαλ
Όταν παίζεις με μία ομάδα που δεν καταλαβαίνει κάποιος ποιος είναι ο καλύτερος και η δουλειά σου, εν μέσω αυτών των κολοσσών, κάνει μπαμ, μπορείς να κάνεις πολύ μεγαλύτερα πράγματα από όσα κάνεις ήδη. Κατάφερε να ξεχωρίσει, έστω και σε αυτό το λίγο που έπαιξε, μέσα σε μία Γαλλία με τεράστιο βάθος στο ρόστερ και παίκτες που είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Ο πρώην σέντερ της Βιλερμπάν μας έδειξε για μία ακόμα φορά ότι είναι ένας πραγματικός Rim Protector, με συνέπεια και σκληράδα στην άμυνα, όπου μάρκαρε και στην περιφέρεια , έχοντας παράλληλα δολοφονικό ποστ παιχνίδι και τοποθετήσεις, με τα παραπάνω στοιχεία να τον καθιστούν ανίκητο. Φοβερό dominance.
Μετά από αυτήν την εμπειρία, και με το ρόλο για τον οποίο τον προορίζει ο Μπαρτζώκας, στον Ολυμπιακό ήρθε η ώρα να κάνει το μεγάλο του ξεπέταγμα και να δείξει ότι είναι ένας top class σέντερ. Για τους ερυθρόλευκους, μπορεί να αποτελέσει και τον επόμενο ηγέτη της φροντ λάιν και να τους ανεβάσει επίπεδο. Μπαίνει στη λίστα, κυρίως γιατί φάνηκε ότι είναι, όχι απλά πολύ καλός, αλλά elite παίκτης.
Θέλω να πω, κλείνοντας, ότι μακάρι αυτό το θέαμα, η ένταση και το σασπένς που είδαμε σε αυτή τη διοργάνωση να έχουν και συνέχεια στους Ολυμπιακούς του Παρισιού, το καλοκαίρι του 2024. Είναι κρίμα να μην ξαναζήσουμε αυτό που παρακολουθήσαμε να εκτυλίσσεται στο Τόκυο. Και που, σε προσωπικό επίπεδο, όχι μόνο δεν με άφησε ασυγκίνητο, αλλά, ως επί το πλείστον, με ενθουσίασε απίστευτα. Σε σημείο να θέλω να εκφράσω και τη δική μου οπτική πλευρά πάνω σε όσα είδα, με ένα κείμενο όπως αυτό εδώ που, κάπου εδώ, μόλις ολοκληρώθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου