ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΡΩΝΕΙ...

Δανειζόμενος το στίχο από το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου, 7 νάνοι στο Cyrenia, έφθασε η στιγμή, με τον Ολυμπιακό, για 3^η σερί χρονιά εκτός αγωνιστικών στόχων, μακριά από τη διεκδίκηση κάποιου τίτλου, να κάνουμε ένα mini απολογισμό…

Πώς είναι δυνατόν και αυτή η σεζόν, που ξεκίνησε με τόσα όνειρα, με τον ερχομό ενός top guard, σαν το Σλούκα, ο οποίος ήρθε καβάλα στο άλογο, για να οδηγήσει την ομάδα ψηλά, στο πλάι του Μπαρτζώκα και των λοιπών συνοδοιπόρων του, στον τελευταίο Ευρωπαϊκό τίτλο της ομάδας το 2013, να καταλήγει σε άλλη μία αποτυχία;

Σίγουρα, στο μπάσκετ, αρκετά πράγματα μπορούν να εξηγηθούν με τους αριθμούς και μια τέτοια ενδελεχή ανάλυση διαβάσαμε στο κείμενο του Red Emerald, στο Red Point Guard https://redpointguard.com/archives/24596 , το οποίο μας παρουσίασε τη σημαντική αδυναμία του Ολυμπιακού στο αμυντικό κομμάτι, όπως και στα ριμπάουντ.

Αλλά και στην επίθεση, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, με την ομάδα να μην εμφανίζει κάτι καινοτόμο, να στηρίζεται σε πολύ βασικές αρχές, που από ένα σημείο και έπειτα καταντούσαν προβλέψιμες (1on1, p’n’r, hand offs), λόγω και της έλλειψης δημιουργίας (16^η στο δείκτη ast/tov). Συν τοις άλλοις, οι μεγάλες μεταπτώσεις και η εξάρτηση έξω από τη γραμμή των 6.75, με την ομάδα να είναι από τις λιγότερο αποτελεσματικές σε ευστοχία στα τρίποντα και το Βεζένκοβ μόνη «σταθερά» στο μακρινό σουτ, έπαιξαν το ρόλο τους στην κακή αγωνιστική εικόνα.

Η στελέχωση, παρά τα κενά που είχαν φανεί εξ αρχής στη front line (απουσία μεγέθους) και στο back court (έλλειψη ενός ακόμη χειριστή με δημιουργικές ικανότητες) πλήγωσε αρκετά, αλλά ίσως όχι τόσο όσο νομίζουμε. Εξάλλου, ποια ομάδα, όσο budget και αν διαθέτει, δεν κάνει λάθη στις επιλογές της; Ωστόσο, το σύνηθες φαινόμενο είναι να προχωράει και στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, έστω όχι εξίσου ποιοτικές με το ξεκίνημα της σεζόν, για να υπάρξει ένα ανακάτεμα της τράπουλας, να παρουσιάσει κάτι το απρόβλεπτο, ακόμη και ως ψυχολογικό boost.  Άρα ποτέ δε θα καταλάβω γιατί είναι τόσο σημαντικές οι ισορροπίες στα αποδυτήρια και η χημεία (που στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε στον επιθυμητό βαθμό ούτως ή άλλως), για να μη γίνουν το πολύ 2 αλλαγές ξένων (αντί των Jenkins και Ellis), οι οποίοι ξεκάθαρα δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν σε μια ομάδα, με αρχικό στόχο την είσοδο στην 8αδα. Και σίγουρα δεν αποτελεί δικαιολογία το budget, όταν πρόκειται για συμβόλαια 2-3 μηνών για παίκτες από το μεσαίο ράφι.

Να θυμίσω, σε αυτό το σημείο, ότι ο Ολυμπιακός πριν λίγο καιρό ήταν σε τροχιά Ρ/Ο, με ρεκόρ 11 – 9 και αντί να ενισχύσει την προσπάθεια του με ποσοτική, έστω, ενίσχυση, προτίμησε να ρισκάρει πάνω στο αρχικό πλάνο, το οποίο όμως εμφανώς είχε πολύ σοβαρά ζητήματα και τελικά να συνεχίσει με 6 σερί ήττες που έβαλαν ταφόπλακα στα όνειρα του!

Πολλοί λένε ότι η ενίσχυση μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου είναι υπερεκτιμημένη. Συμφωνώ, αλλά αυτό ισχύει σε καλοκουρδισμένα σύνολα, με αυτοματισμούς, στα οποία αν αλλάξεις ένα γρανάζι, τότε όλη η λειτουργία της μηχανής μπορεί να «ρετάρει». Εξάλλου η δική μας εμπειρία, από την ονειρική σεζόν 2011 – 12, ακόμη και αν είναι η εξαίρεση, σίγουρα έρχεται να μας ξυπνάει ευχάριστες αναμνήσεις! Και μπορεί για κάθε Law και Dorsey να υπάρχει ένας Waters και Warrick, αλλά αν δεν δοκιμάσεις κάτι, ποτέ δε θα μάθεις τι θα μπορούσε να έχει γίνει…

Μπορεί οι σκέψεις μου να είναι ατάκτως εριμμένες και εμφανώς επηρεασμένες από τη λογική απογοήτευση που επικρατεί σε όλους τους οπαδούς, ωστόσο, πώς να μη συμβαίνει αυτό, όταν το ίδιο βλέπουμε εντός του παρκέ από το φετινό Ολυμπιακό; Για άλλη μια σεζόν δε βλέπουμε το μπάσκετ, που περιμέναμε… Που είναι η κίνηση και οι σωστές αποστάσεις στην επίθεση, που είναι το transition, που είναι η ένταση και η σωστή αμυντική τακτική; Οι ευθύνες του προπονητή είναι πολλές, από τις κάποιες φορές ακατανόητες επιλογές του, στο «κλειστό» και «μακρόσυρτο» rotation με τις λίγες αλλαγές, ακόμη και στα ξεσπάσματα του, που κάθε άλλο παρά ηρεμία φέρνουν στην ομάδα.

Όσο και αν εγώ, όπως και οι περισσότεροι ασχολούμαστε καθαρά ερασιτεχνικά, δε γίνεται να μην έχουμε εύλογα ερωτήματα, στα οποία δε βρίσκουμε απάντηση. Δεν είμαστε επαγγελματίες, μπορεί να μην ξέρουμε πως λειτουργεί μια ομάδα, να μη ζούμε από κοντά την καθημερινότητά της, αλλά σίγουρα μπορούμε να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι υπάρχει «κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει».

Ήμουν από τους πρώτους που είχα χαιρετίσει την επιστροφή Μπαρτζώκα και συνεχίζω να τον στηρίζω, γιατί είναι ένας κορυφαίος προπονητής. Για την εικόνα του τελευταίου μήνα δε γίνεται να φταίει μόνο ένας και παρά τις ευθύνες που έχει, δεν παύει να αποτελεί μια μεγάλη επένδυση για την ομάδα. Εξάλλου μετά τον Blatt έχει ο Ολυμπιακός την πολυτέλεια να «κάψει» άλλον ένα τεχνικό; Όταν συσσωρεύονται πολλά παρόμοια περιστατικά μέσα σε μια ομάδα, μήπως δε φταίνει μόνο όσοι έρχονται και παρέρχονται, αλλά και εκείνοι που είναι για μεγαλύτερο διάστημα στους κόλπους της; Δε θα κατηγορήσω αποκλειστικά τους παίκτες, που έχουν προσφέρει τόσα στην ομάδα, ωστόσο δηλώσεις, όπως οι περσινές μετά την πρόσληψη Kemzura, ότι … επέστρεψαν οι βασικές αρχές, ενώ τελικά δεν είδαμε κάτι τέτοιο, μόνο κακό κάνουν.

Που είναι το περίφημο refuse to lose DNA της ομάδας; Που είναι το πάθος; Μήπως έχει μπολιαστεί ο Ολυμπιακός με μια δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία (με το συμπάθειο, εξάλλου και η σύζυγος μου ΔΥ είναι); Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί τόσο πολλά σε αυτόν τον πολύπαθο οργανισμό, που πλέον λίγα μας κάνουν εντύπωση, ωστόσο βλέπουμε ότι ευθύνες δεν αποδίδονται, τουλάχιστον σε βάθος, η ζωή συνεχίζεται σα να μη συμβαίνει τίποτα και τα χρόνια περνάνε… Είχαμε συνηθίσει να λέμε ότι ο Ολυμπιακός λειτουργεί καλύτερα ως outsider και με την «πλάτη στον τοίχο», να κερδίζει τα παιχνίδια που δεν είναι φαβορί (κάτι που είδαμε πολύ και φέτος) και να χάνει όταν όλοι έχουμε σίγουρη τη νίκη!

Ωστόσο, το φετινό ξεπερνάει κάθε νοσηρή φαντασία. Ο Ολυμπιακός να μην μπορεί να ελέγξει ουσιαστικά σε κανένα παιχνίδι το ρυθμό και να επιβληθεί του αντιπάλου του (εκτός από μεμονωμένα διαστήματα στην αρχή της σεζόν) και ακόμα να υπάρχουν αγώνες, όπου δεν μπορεί να διαχειριστεί οποιαδήποτε κατάσταση. Οι αναμετρήσεις με την Efes και την CSKA είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπως και το ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Τι είδαμε στον εμφύλιο; Ένα απλό τρικ του Κάτας, να μένει αναπάντητο (π.χ. δεν είδαμε σε κανένα σημείο πίεση στον τύποις PG Sant-Roos, ούτε δικό μας ψηλό σχήμα με Jean-Charles στο 3, μια θέση όπου έχει αγωνιστεί στο παρελθόν)…

Όσο και αν στο παιχνίδι με τον ΠΑΟ, οι ευθύνες βαραίνουν σε μεγάλο βαθμό τον κόουτς Μπι, δε θεωρώ ότι συμβαίνει το ίδιο στα δύο επόμενα. Με την Efes, ενώ η ομάδα μπαίνει καλά ως το outsider που λέγαμε, στη συνέχεια αφενός δεν μπορεί να διαχειριστεί την … ταμπέλα του φαβορί που δίνει το υπέρ της γρήγορο +15, αφετέρου η είσοδος του 2^nd unit, στο back court ιδίως, προκαλεί τρικυμία στην επίθεση και ο Ολυμπιακός χάνει εύκολα. Με την CSKA, η ομάδα δεν εμφανίζεται καν στο Α ημίχρονο και μόνο μια μικρή μερίδα παικτών παλεύει στην επανάληψη για μια ανέλπιστη νίκη. Δυστυχώς, πλέον, ο Ολυμπιακός πιο πολλά παιχνίδια χάνει στην crunch time, παρά κερδίζει. Άρα δε μιλάμε μόνο για έλλειψη σταθερότητας, αλλά και για αλλοίωση αγωνιστικής ταυτότητας.

Άρα φταίνε οι παίκτες, φταίει και ο προπονητής! Σε αυτές τις περιπτώσεις ξέρουμε ποιος την «πληρώνει» συνήθως... Μόνο που η διοίκηση δείχνει να στηρίζει τον Μπαρτζώκα, όπως έδειξε η ανακοίνωση ανανέωσης του συμβολαίου του McKissic, μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, που δεν είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, ειδικά για ξένους παίκτες.

Μιας και λέμε για διοίκηση, που πήγαν άραγε οι εξαγγελίες για ομάδα final 4; Κανείς δεν κατηγορεί τους Προέδρους ότι δεν αγαπάνε την ομάδα και ότι δεν προσφέρουν (εξάλλου συνεχίζουν να ρίχνουν χρήμα στο … δίχως πάτο βαρέλι), αλλά γιατί δε βγαίνουν να προστατεύσουν τη δική τους επένδυση, εκείνη με την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν προσδοκίες, με την έλευση των Μπαρτζώκα και Σλούκα; Θεωρούν ότι η ομάδα λειτουργεί σωστά; Γιατί δε βλέπουμε να χτυπάνε το «χέρι στο τραπέζι»; Όταν διοικείς τον Ολυμπιακό πρέπει και ο ίδιος να «λερωθείς», να ρίξεις τον εγωισμό σου, να βάλεις την ομάδα πάνω από κάθε πρόσωπο και να επιβάλλεις το «νόμο» σου, για να μη «λερωθεί» τελικά η ίδια η ομάδα.

Και μπορεί να στεκόμαστε όλοι δίπλα τους στο #mexritelous, καθώς είδαμε ότι σε αυτό τον αγώνα έχουν το δίκιο με το μέρος τους, γιατί όσο και αν στοιχίζει αγωνιστικά, υπερασπίζει την αξιοπρέπεια της ομάδας, αλλά δε γίνεται να μη ζητάμε να κάνουν το ίδιο και εντός των τειχών. Κάποτε όλοι νιώθαμε περηφάνεια για αυτήν την ομάδα και περιμέναμε να τη δούμε να μάχεται μέχρις εσχάτων, όλοι για έναν και ένας για όλους ακόμη και όταν έχανε. Πλέον είτε ηττηθεί, είτε κερδίσει, τα συναισθήματα δεν αλλάζουν, μια flat γραμμή και 1 ή 2 πόντοι στο σακούλι, ανάλογα με το αποτέλεσμα. Και οι μέρες κυλάνε, οι μήνες περνάνε και όλα να αλλάζουν, αλλά τελικά να μένουν ίδια…

Το κείμενο για αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε, αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί και μεγάλη απορία, για το φετινό Ολυμπιακό μιλάμε! Το θέμα είναι που βαδίζουμε; Όσο και αν όλοι είμαστε στο mood της νέας σεζόν, έχουμε «πέσει με τα μούτρα» στα μεταγραφικά και ονειρευόμαστε τη νέα σεζόν, αν δεν υπάρχει όραμα, αν δεν παρθούν ριζικές και σκληρές αποφάσεις, αν δεν βάλουν όλοι τον εγωισμό τους κάτω από τον Ολυμπιακό, θα δούμε μια από τα ίδια, δεδομένων και των οικονομικών συνθηκών… Τι σημασία έχει αν θα έρθει ο Lloyd και o Mickey ή ο Perry και ο Nebo, αν δεν είναι όλοι «ταγμένοι» στον κοινό στόχο και δε βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, αλλά σε παράλληλα μονοπάτια; Μπορεί να είναι ρομαντικά ή ακόμη και γραφικά αυτά που γράφω, αλλά κάπου νομίζω ότι και αυτή, η φετινή σεζόν, ξεπερνά τα στενά αγωνιστικά όρια, όπως και οι δύο προηγούμενες, λες και ο Ολυμπιακός έχει γίνει ένα είδος σαπουνόπερας, μια κακοπαιγμένη Δυναστεία.

Μένουν 8 παιχνίδια και αν οι παίκτες με τον προπονητή είναι σε μια άτυπη διελκυστίνδα για το ποιος θα επικρατήσει, η φετινή σεζόν δε θα τελειώσει καλά. Και είναι κρίμα, ενώ όλοι έχουν προσφέρει τόσα στον μπασκετικό Ολυμπιακό, να «λερωθούν» από power games, τα οποία δεν έχουν νικητές και ηττημένους, παρά ένα μόνο μεγάλο χαμένο, την ομάδα με τα ερυθρόλευκα, που μόνο τα χρώματα και κάποιες γνώριμες / μαχητικές φιγούρες, έχουν μείνει να θυμίζουν ότι είναι ο Ολυμπιακός!

ΥΓ1: Συγχωρέστε με για το ύφος και τη συναισθηματική φόρτιση. Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολήθηκα με αμιγώς αγωνιστικά/μπασκετικά θέματα, γιατί όσο και αν λέμε ότι το παρκέ είναι ο καθρέπτης μιας ομάδας και ότι τελικά οι αριθμοί είναι ο καλύτερος οδηγός για την ικανότητα και κατάταξη της, δεν μπορώ να εξηγήσω πως μια ομάδα μπορεί να έχει με διαφορά λίγων εβδομάδων την εικόνα που είχε στις νίκες με τη Maccabi και την Bayern, σε αντιδιαστολή με τις εντός έδρας εμφανίσεις με τη Villeurbanne και τον ΠΑΟ… Μήπως είναι κάτι πιο βαθύ που τη «λερώνει»;

ΥΓ2: Δεν είμαι οπαδός της νίκης, το αντίθετο, οι χρονιές που στάθηκα πιο κοντά στην ομάδα στο γήπεδο ήταν στο τέλος των πέτρινων χρόνων και πριν την αυγή των μεγάλων επιτυχιών, γιατί τότε ένιωθα ότι με είχε μεγαλύτερη ανάγκη, τότε έπρεπε να είμαι δίπλα της, όπως και οι υπόλοιποι φίλαθλοι για να τη σηκώσουμε ψηλά! Όμως, ακόμη και τότε, από παίκτες με πολύ λιγότερες δυνατότητες από τους σημερινούς, έβλεπα μεγαλύτερη προσπάθεια, να «πονάνε» τη φανέλα που φόραγαν…

ΥΓ3: Και παρόλο που δεν είμαι οπαδός της νίκης, από την άλλη δεν μπορώ να πανηγυρίσω, ούτε να χαρώ για "ήττες σαν νίκες" επειδή η ομάδα γύρισε απο το -25, ή επειδή "πάλεψε" με αντίπαλο ένα μεγαθήριο, τέτοιες αντιλήψεις μικραίνουν ένα οργανισμό.

ΥΓ4: Last but not least, θα ηθελα να ευχαριστήσω θερμά τη σελίδα στο twitter Olympiacos-photos BC (@7_OLympiacos) για το φωτογραφικό υλικό! Τρομερή δουλειά πάντα!