CLUB SILENCIO

“No hay banda! There is no band. Il n'est pas de orquestra! This is all a tape-recording. No hay banda! And yet, we hear a band. If we want to hear a clarinette, listen………… It’s all recorded. No hay banda! It's all a tape... Il n'est pas de orquestra! It is an illusion.” 

Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του Mullholland Drive, στο Club Silencio, ο animateur ενημερώνει από την αρχή το κοινό πως ό,τι πρόκειται να δει είναι ηχογραφημένο, δεν υπάρχει μπάντα, ούτε ορχήστρα. Το κλαρινέτο, το τρομπόνι, τα πάντα είναι play back. 

Κι όμως με το που βγαίνει η τραγουδίστρια, οι πρωταγωνίστριες του έργου, παρασυρόμενες από την ερμηνεία της, από το συναίσθημα που βγάζει στην έκφραση της, μονομιάς τα ξεχνάνε όλα και συγκινούνται τόσο από το τραγούδι της “Llorando” (θρηνώντας), που βάζουν τα κλάματα. 

Μέχρι που η τραγουδίστρια σωριάζεται, ενώ το τραγούδι συνεχίζει να παίζει από τα μεγάφωνα, όπως ήξεραν εξ αρχής. Επιστροφή στην πραγματικότητα… Ήταν τέτοια η παράσταση της Rebekah del Rio, αλλά και τέτοια η ανάγκη των θεατών να πιστέψουν σε κάτι, που σχεδόν εξαπατήθηκαν από τα συναισθήματα τους… 

Σας θυμίζει κάτι; Εμένα προσωπικά τον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών. Χρόνο με το χρόνο, ενώ βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε ότι οι παίκτες που μας έφεραν μέχρι εδώ και ειδικά ο Σπανούλης, δεν είναι άτρωτοι αλλά θνητοί, που ο πανδαμάτωρ χρόνος αφήνει τα σημάδια πάνω τους, ενώ ξέραμε ότι οι υπόλοιπες ομάδες της Euroleague ενισχύονται, την ώρα που το δικό μας μπάτζετ μειωνόταν, εμείς δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο… 

Θέλετε ο χαρακτήρας του νικητή που έβγαζε στα δύσκολα η ομάδα, η αυταπάρνηση των παικτών και το “never surrender spirit”, μας έκανε να μακιγιάρουμε στο μυαλό μας τις όποιες ατέλειες αντικειμενικά είχε ο Ολυμπιακός. Περιμένοντας πάντα ένα μικρό θαύμα, σαν αυτά που είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια (back2back και παρουσίες σε final four της Euroleague, τίτλος μέσα στο σπίτι του αιωνίου αντιπάλου με δύο buzzer beater), αφήσαμε τα συναισθήματα μας να σβήσουν τη λογική, όπως οι πρωταγωνίστριες του Mullholland Drive. 

Μέχρι που τη φετινή σεζόν, η … τραγουδίστρια σωριάστηκε, η ομάδα μας δεν άντεξε άλλο και μας ανάγκασε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τη σκληρή πραγματικότητα. There is no band! Μόνο κάποιοι παίκτες στο ρόλο των μουσικών οργάνων και ο Σπανούλης σαν άλλη Rebekah del Rio, να προσπαθεί με τις παραστάσεις του να μας συγκινήσει, να μας προσφέρει κάτι για να πιστέψουμε. Όμως έφτασε εκείνη η στιγμή που και εκείνος έπεσε κάτω...

Το να γίνει ανάλυση για τις αιτίες του φετινού ναυαγίου, λίγες μόλις ώρες μετά τον αποκλεισμό μας από τα play off της Euroleague, είναι κάτι που απαιτεί «καθαρό μυαλό» και νηφαλιότητα πάνω από όλα. Πως όμως μπορεί να εξηγηθεί βάσει της λογικής, η μεταμόρφωση μιας ομάδας που μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου κυνηγούσε το πλεονέκτημα έδρας και έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να κερδίσει «δικά της παιχνίδια» δυο μήνες αργότερα; 

Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, άλλοι θα επικαλεστούν τους τραυματισμούς (λες και οι υπόλοιπες ομάδες στην Ευρώπη σφύζουν από υγεία), άλλοι το γεγονός ότι οι παίκτες παίζουν απλήρωτοι για αρκετούς μήνες (είναι οι μόνοι άραγε;) και άλλοι θα σταθούν σε αγωνιστικούς λόγους (λάθος στελέχωση, κακή χημεία, έλλειμμα σε βασικά στοιχεία που απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ, όπως αθλητικότητα). 

Σίγουρα όλα τα παραπάνω, σε μεγάλο βαθμό, παίζουν το ρόλο τους. Σίγουρα έχει ευθύνες και μάλιστα μεγάλες η Διοίκηση, που δε φρόντισε στο παρελθόν να κρατήσει κομβικούς παίκτες όπως οι Σλούκας και Χάινς με πρόωρες ανανεώσεις, που δεν έκανε κάποιες υπερβάσεις ενισχύοντας πιο πολύ την μπάντα, που άφησε να διαιωνίζεται μια αρρωστημένη κατάσταση στο Ελληνικό πρωτάθλημα, που δε θωράκισε τα αποδυτήρια και που δεν "τραβηξε αυτιά" μέσα στην ομάδα όταν έπρεπε... 

Σίγουρα όμως, ακόμα και έτσι, μπορείς απλά να μπεις να παίξεις με την Γκραν Κανάρια ή να τα δώσεις όλα με τη Ζαλγκίρις. Τίποτα από αυτά δε δικαιολογεί την εικόνα κάποιων παικτών, αυτών που μπαίνουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο φορώντας την ερυθρόλευκη και αντί να παλεύουν, να μοχθούν για τη νίκη (ανεξάρτητα αν θα τα καταφέρουν ή όχι), έχουν μια μοιρολατρική και αδιάφορη στάση. 

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους παίκτες, λες και δεν είναι ισότιμοι, λες και δεν είναι ίδιοι από τη στιγμή που φοράνε την ερυθρόλευκη… Στον Ολυμπιακό κανείς δεν είναι πάνω από αυτό που πρεσβεύει το σήμα του δαφνοστεφανωμένου και κανείς δεν έχει θέση στην ομάδα αν δεν προσπαθήσει. 

Αυτό μας το έδειξε καλύτερα από όλους ο Γουέμπερ στο παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις, ο οποίος έχοντας μόλις δύο μήνες στην ομάδα, έκανε αυτό που μάλλον περιμέναμε από τους παλιότερους, από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, αυτούς που έχουν ζήσει όλες τις μεγάλες στιγμές του Ολυμπιακού… Πάλεψε, δεν τα παράτησε, έπαιξε με την καρδιά του και έκλαψε επειδή τελικά δε νίκησε η ΟΜΑΔΑ. 

Που ήταν σε αυτό το παιχνίδι και γενικά τους τελευταίους μήνες ο ελληνικός κορμός; Γιατί άφησε τα αποδυτήρια να αποκτήσουν τοξικότητα (εδώ και δυο χρόνια βασικά) και δε φρόντισε να μπουν στεγανά; Γιατί δε λειτουργεί ως ασπίδα στον εκάστοτε προπονητή που βάλλεται; Γιατί έχει μάθει να συμβιβάζεται με την έννοια της ήττας και της παράδοσης, σε ένα κλίμα «ωχαδερφισμού» τελευταία; Γιατί κανείς τους δε στηλιτεύει τα «κακώς κείμενα» του Ελληνικού μπάσκετ και μόνο η Διοίκηση (έστω αργά) πήρε επιτέλους την κατάσταση στα χέρια της; Γιατί βάζει πάνω από την ομάδα, τα φιλαράκια, τους κουμπάρους και τους δημοσιογράφους; Γιατί, γιατί, γιατί… 

Γιατί έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν δεδομένη τη θέση τους στο ρόστερ, γιατί έχουν επαναπαυτεί στα κατορθώματα τους και γιατί οι φιλοδοξίες τους φαίνεται ότι έχουν εξαντληθεί. Γιατί κανείς ποτέ δεν τους ζόρισε και δεν απαίτησε από αυτούς τα αυτονόητα: Σεβασμό και πίστη στην ομάδα και στους συμπαίκτες, ακόμα και στους φιλάθλους. Που είναι ο Ολυμπιακός που θαυμάσαμε; Που ένας έπεφτε κάτω και δέκα έτρεχαν από πάνω του να τον σηκώσουν, που όλοι ήταν μια γροθιά και έβλεπες τη φλόγα στα μάτια τους… 

Όλοι αυτοί πλην ενός, του Σπανούλη, ο οποίος δέχεται τα περισσότερα πυρά, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι στο απυρόβλητο, έχουν τεράστια ευθύνη για την εικόνα της ομάδας. Ναι ξέρω, όλοι έχουν προσφέρει τα μέγιστα, έχουν παίξει τραυματίες, έχουν δώσει και την ψυχή τους για την ερυθρόλευκη στο παρελθόν. Πράγματι, έχουν κάνει όλα τα παραπάνω, τώρα όμως που είναι;

Ο Ολυμπιακός βιώνει μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ιστορία του και για μερικούς «δεν τρέχει κάστανο». Αν δε νιώθουν μέλη της ομάδας, αν δεν έχουν το ίδιο «δέσιμο» με το παρελθόν, αν πλέον δεν εκφράζονται από τον οργανισμό που λέγεται Olympiacos BC, τότε κανείς δεν τους υποχρεώνει να παραμείνουν. Ο περισσότερος κόσμος προτιμά τον πιο άτεχνο παίκτη, που όμως δίνει το 100%, από τον πιο ποιοτικό που αγωνίζεται «σβηστά» και χωρίς κίνητρο! 

Δυστυχώς τη φετινή περίοδο νιώθω, όπως και πολλοί από εσάς φαντάζομαι, σαν μερικοί να μην έχουν καν βγει στη σκηνή του Club Silencio για να τραγουδήσουν, έστω με play back. Τουλάχιστον η Rebekah del Rio, σωριάστηκε κάτω, αλλά πριν είχε προσφέρει μια μοναδική παράσταση! Και αφού ο Ολυμπιακός έχει μείνει χωρίς μπάντα, όπως πριν 9 χρόνια, μήπως ήρθε η ώρα να φτιαχτεί μια νέα ξανά από την αρχη;