ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΕΙΔΩΛΟ

Κατάθεση ψυχής απο το Νίκο Θεοδωρόπουλο

Κάθε οπαδός θέλει να βλέπει μέσα στην ομάδα  πρόσωπα που μπορεί να  δεθεί μαζί τους, που να ταιριάζουν στον ψυχισμό του και ακόμα καλύτερα να  έχουν την ίδια αγάπη με αυτόν για το έμβλημα στο στήθος.

Ο Πριντεζης για την ομάδα είναι αυτό που όλοι θέλαμε να γίνουμε, παικταράς και σημαία στην αρρώστια που έχουμε από παιδιά.

Πέτυχε αυτό που αποτελούσε όνειρο για μένα (και για πολλούς πιστεύω) δηλαδή να βάλει ένα καλάθι που θα δώσει ευρωπαϊκό τίτλο στην ομάδα που υποστηρίζει, ειδικά όταν μιλάμε για τον μετά τη νέα χιλετία Ολυμπιακό, που μόνο πικρές έδινε μέχρι τότε, παρά τους παικταραδες που έβλεπα σαν μεσσίες ότι θα μας κάνουν πρώτους. Ξαφνικά σε έναν ακόμα "χαμένο" τελικό (νωπές οι μνήμες από το Παρίσι), αρχίζει και κάτι γίνεται, σε έναν τελικό που απλά βλέπω για την αρρώστια σε μια μικρή τηλεόραση, γιατί στην μεγάλη την "κανονική", το έχουν γυρίσει σε σειρά του Mega.

Φτάνουμε κοντά στο σκορ, στα τελευταία λεπτά "μακάρι λέω να μπορούσα να ήμουν εκεί να βάλω ένα σουτ και να παίξω άμυνα". Έρχονται οι βολές του Σισκαουσκας, "μακάρι Θεέ μου λέω να τις χάσει και εγώ θα είμαι καλό παιδί", τις χάνει και μετά όλα γίνονται γρήγορα. Από το ριμπαουντ μέχρι να μπει το πεταχταρι όλα τα έχω θολά, μόλις μπαίνει αρχίζω να τρέχω και να φωνάζω "αυτο δεν ξανάγινε αυτό δεν το εκανε ποτέ ο βαζελος ποτέ κανένας άλλος", οι δικοί μου κατάλαβαν τι ακριβώς έγινε λίγο μετά με την λήξη του τελικού, έβαλε έκτακτο στο Mega.

Επιτέλους ήμασταν στην κορυφή και το πιο απίστευτο, το πιο μοναδικό καλάθι το είχε πετύχει ένας γαυρος, ένα παιδί της ομάδας που τραγούδαγε και αυτός το ίδιο σύνθημα με εμένα.

Το απόλυτο παραμύθι γίνεται πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο, τον πιο ωραίο, τον πιο μάγκικο, το δικό μας τρόπο.

Πέρασε ο καιρός έρχονται και άλλες χαρές και αυτός εκεί μπροστινός να κουβαλά την ομάδα και να δίνει το παρόν ακόμα και σε δύσκολες στιγμές του. Δεν ξεχνιέται με τίποτα η εικόνα να σηκώνει την κούπα του Πρωταθλήματος δακρυσμένος επειδή μέσα στους τελικούς έχασε τον πατέρα του.

Ξαφνικά ένα καλοκαίρι τη βλέπει αλλιώς, αρχίζει τις δημόσιες σχέσεις και να φέρεται διαφορετικά από το γαύρο που είχαμε βάλει ψηλά. Αρχίζουν οι πρώτες γκρίνιες για την πάρτη του αλλά επειδή παραμένει το δικό μας παιδί κοπάζουν γρήγορα. Δε δείχνει να τον νοιάζει όμως ότι έχει αρχίσει και ραγίζει το γυαλί και το επόμενο καλοκαίρι τα κάνει χειρότερα με τη βράβευση Πηλοιδη και τις συνεντεύξεις του, ενώ η σεζόν της ομάδας ήταν απογοήτευση, για την οποίσ φέρει μεγάλη ευθύνη με τον τρόπο που δούλευαν τα αποδυτήρια, αλλά πάλι οι γκρίνιες κοπάζουν και η σημαία παραμένει ψηλά.

Αρχίζει η νέα σεζόν και όλα πάνε πολύ καλά και τα αποτελέσματα μέχρι τον Γενάρη το δείχνουν. Ξαφνικα επειδή θίγεται ο εγωισμός του τα κάνει Κούγκι και σπάει το γυαλί σα να θέλει να σβήσει ότι είναι ο ιδανικός παίκτης για εμάς τους Ολυμπιακούς!

Θέτει τον εαυτό του εκτός ομάδας λες και είναι κάποιος ξένος που δεν έχει σχέση με αυτή την ομάδα, την καψούρα μας, σα να μην τη βλέπει πλέον σαν αγάπη που δίνεις και δε ζητάς πίσω, αλλά σα μαγαζί που του ανήκει και του οφείλει. Δίνει πατήματα σε μισθοφόρους να κάνουν το ίδιο με αποτέλεσμα να οδηγήθουμε σε ένα διχασμό στα αποδυτήρια.

Δίνει την ευκαιρία ο εχθρός να  χτυπήσει ακόμα πιο εύκολα και πιο δυνατά αυτό που αγαπάμε. Ένας εχθρός που πλέον τον βλέπει θετικά, όχι ότι είναι κακό αυτό, αλλά είναι άσχημο να σε υμνεί ο αντίπαλος και να σε βρίζει ο "αδερφός σου". Δεν ξέρω αυτό ίσως λέει πολλά ίσως και τίποτα. Αποτέλεσμα η ομάδα να διαλύεται και να εξευτελίζεται. Γιατί ξεφτίλα δεν είναι ο αποκλεισμός, ο αθλητισμός έχει και τέτοια, αλλά το να αδειάζει ψυχολογικά ο κόσμος και να κυριαρχεί ξανά η πίκρα και απογοήτευση εξαιτίας των δικών μας παιδιών είναι η μεγαλύτερη που μπορεί να συμβεί και σε αυτό μπροστινός πάλι είναι ένα δικό μας παιδί.

ΓΙΩΡΓΟ ΨΥΧΑΡΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ ίσως ήρθε η σκληρή ώρα του αντίο.

Θα περάσει ο καιρός και θα μείνουμε με τα θετικά που μας έκαναν χαρούμενους και σε λατρέψαμε. Αλλιώς με μια τρίτη παρόμοια σεζόν δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει έστω λίγο γυαλί και δε θα γίνει μικρά κομμάτια.

Δε θα είναι ωραίο να μείνεις στο μυαλό ως ο ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία ομάδας και όχι σαν γαυρος ο παικταράς που μας έκανε τρελούς από χαρά.

Με κατάθεση ψυχής ένας ρομαντικός,πιτσιρίκος οπαδός που πιστεύε μέχρι το ματς με τη Ζαλγκιρις σε ένα ακόμα F4, σε ένα ακόμα παραμύθι.