Το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ομάδα μας, φαίνεται ότι είναι αρκετά βαθύ και πέρα από το φάσμα του αποκλεισμού, από τα play off της Euroleague, το οποίο πλέον έχει αρχίσει να πλανάται στην ατμόσφαιρα (παρά το εύκολο πρόγραμμα είναι απαραίτητο να υπάρξει άμεση βελτίωση, δεδομένων και των τραυματισμών των Στρέλνιεκς και Σπανούλη), αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι η συνεχιζόμενη μέτρια απόδοση της πλειοψηφίας των παικτών και η αδυναμία ανατροπής, στην παρούσα φάση, της αρνητικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.
Σίγουρα το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί πάρα πολλά σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας του οργανισμού και η διαχείριση τους μόνο εύκολη δεν είναι. Όλος ο κόσμος του Ολυμπιακού στηρίζει την εξωαγωνιστική προσπάθεια που γίνεται από τη διοίκηση, ωστόσο αυτή πρέπει να συνοδευτεί και από ανάκαμψη εντός του γηπέδου, γιατί η εικόνα που βγάζει η ομάδα στο παρκέ, εμφανίζει ανησυχητικά σημάδια και ώρες ώρες είναι αποκαρδιωτική… Ας επικεντρωθούμε όμως προς το παρόν, καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι και ειδικότερα στην αναμέτρηση της Πέμπτης.
Μπαίνοντας στον αγώνα με ξεκάθαρο πλάνο το αργό τέμπο στην επίθεση, οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να παγιδεύσουν μεν την άστοχη Αρμάνι σε αυτό το ρυθμό, ελέγχοντας τον στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, ωστόσο φαινόταν ότι η ομάδα επιθετικά δεν «πατούσε» καλά και ουσιαστικά ποτέ δεν κατάφερε μέσω της άμυνάς της (το μοναδικό ενθαρρυντικό στοιχείο από προχθές), να κεφαλαιοποιήσει κάποιο μικρό έστω προβάδισμα, αυξάνοντας περισσότερο την πίεση στους Ιταλούς.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε από νωρίς πίσω στο σκορ και παρά την αναλαμπή στο 2ο δεκάλεπτο (αμυντικά κυρίως, όπου δέχθηκε μόλις 4 πόντους), έμεινε στους 23 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, χάνοντας μεγάλη ευκαιρία να πάει στα αποδυτήρια με μια υπέρ του διαφορά, η οποία θα έπαιζε ρόλο και στην ψυχολογία, έναν τομέα που είχε ήδη πληγεί από τον απρόσμενο τραυματισμό του Σπανούλη. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να μην αποτέλεσε τη μοναδική αιτία, αλλά σίγουρα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιθετική δυσλειτουργία των ερυθρόλευκων…
Έτσι, με το σκορ ισόπαλο στην ανάπαυλα, η ομάδα έπαθε το γνωστό… κλακάζ στην 3η περίοδο και μη μπορώντας να περιορίσει τον επιθετικό οίστρο του Τζέιμς, βρέθηκε να κυνηγάει μια διαφορά που ξεπέρασε τους 10 πόντους. Ουσιαστικά έκτοτε ο Ολυμπιακός δεν ξαναμπήκε στο πνεύμα του αγώνα, αλλά απλά περίμενε η σεμνή τελετή να λάβει τέλος, μη βγάζοντας μαχητικότητα, ούτε διάθεση για να αλλάξει τη μοίρα του.
Όπως θα δούμε παρακάτω με τη βοήθεια και κάποιων gifs που ετοίμασα, το πρόβλημα στην επίθεση (όχι μόνο στο παιχνίδι με την Αρμάνι, αλλά και γενικότερα), είναι μεγάλο και πηγάζει από τα εξής:
- Αναιμική δημιουργία
- Ατομικές ενέργειες δίχως ισορροπία
- Έλλειψη κίνησης / off ball movement
- Μη αξιοποίηση post game και ειδικά του Μιλουτίνοφ
Ας τα δούμε όμως αναλυτικά ένα ένα, επικεντρώνοντας την ανάλυση μας στο προχθεσινό παιχνίδι…
Όσον αφορά στον τομέα της δημιουργίας, παρά τον τελικό αριθμό των 14 ασίστ (για 11 λάθη), είναι εμφανές εδώ και καιρό ότι δεν υπάρχει δεύτερος πόλος πέρα από το Σπανούλη και η απουσία του στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, ήρθε να διογκώσει το πρόβλημα. Από τις 6 τελικές πάσες του Γκος, οι 4 ήταν στο garbage time (από το 34’ και μετά και αφού η διαφορά είχε παγιωθεί στο +10), ενώ κανείς (!) ψηλός δε συνεισέφερε σε αυτό το κομμάτι. Για να καταλάβετε την εξάρτηση που υπάρχει στο πρόσωπο του Κιλλ Μπιλ, αγωνιζόμενος μόλις 9’ κατάφερε να «γράψει» 4 ασίστ (με 1 μόλις λάθος), όντας ουσιαστικά ο μόνος με καθαρό μυαλό.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, ήταν ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, που η ομάδα μας θα μπορούσε να έχει μια καλή διαφορά αν υπήρχαν σωστές επιλογές στην επίθεση, οι παίκτες να αναλωθούν (με προεξέχοντα τον Γκος) σε βιαστικές ατομικές ενέργειες μετά από τρίπλα, χωρίς κάποιο σύστημα και κυρίως χωρίς να υπάρχουν συμπαίκτες να διεκδικήσουν με αξιώσεις το επιθετικό ριμπάουντ. Και μπορεί αυτή τη φορά, βλέποντας την αστοχία μας έξω από τα 6,75, οι προσπάθειες για τρίποντο να ήταν εμφανώς λιγότερες από άλλους αγώνες (16 έναντι 48 για 2 πόντους), αλλά ακόμα και έτσι οι συγκεκριμένες επιλογές δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές.
Χαρακτηριστικά, ο Γκος στην αρχή του παιχνιδιού θα αποφύγει τον προσωπικό του αντίπαλο και θα πάρει ένα σουτ υπό σχετικά καλές προυποθέσεις, αστοχώντας.
Χαρακτηριστικά, ο Γκος στην αρχή του παιχνιδιού θα αποφύγει τον προσωπικό του αντίπαλο και θα πάρει ένα σουτ υπό σχετικά καλές προυποθέσεις, αστοχώντας.
Ωστόσο στη συνέχεια θα έχει μια βιαστική επιλογή, με ενα τζαμπ σουτ από τα 4 μέτρα, ενώ θα μπορούσε να είχε πασάρει στο Μιλουτίνοφ.
Και σα να μην έφτανε αυτό, στην αμέσως επόμενη επίθεση και παρόλο που ήταν "κρύος" από την αρχή του αγώνα, θα επιμείνει με άλλο ένα άστοχο σουτ από μέση απόσταση, υπό πίεση.
Μία από τις βασικές μου αιτιάσεις προς το πρόσωπο του Μπλατ, είναι αναμφίβολα η ανακολουθία που παρατηρείται σε σχέση με άλλες του δουλειές, όσον αφορά στο flow της επίθεσης. Ενώ όλοι το καλοκαίρι αναμέναμε, αν όχι Princeton offense, τουλάχιστον μια πιο ελκυστική εκδοχή της ομάδας από ό,τι τα προηγούμενα 2 χρόνια, με τρέξιμο, προσπάθειες για δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς και κυρίως συνεχή κίνηση off the ball, σε συνθήκες σετ παιχνιδιού, αυτό που τελικά βιώνουμε είναι το εντελώς αντίθετο. Χαρακτηριστικές οι φάσεις από τον αγώνα με την Αρμάνι, όπου πλην του παίκτη που έχει την μπάλα, οι υπόλοιποι στέκονται σαν «κώνοι» σε κάποιο σημείο του γηπέδου, με αποτέλεσμα είτε να γίνονται βεβιασμένες ενέργειες με τη λήξη των 24’’, είτε να μην εκδηλώνονται καν επιθέσεις και να μας «μένει η μπάλα στα χέρια».
Βλέπουμε την μπάλα να καταλήγει στο τέλος της επίθεσης στα χέρια του Παπανικολάου, ο οποίος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να κάνει ένα τρίποντο υπό όχι ευνοικές συνθήκες.
Βλέπουμε την μπάλα να καταλήγει στο τέλος της επίθεσης στα χέρια του Παπανικολάου, ο οποίος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να κάνει ένα τρίποντο υπό όχι ευνοικές συνθήκες.
Στο 2ο ημίχρονο, σε δυο πανομοιότυπες φάσεις, ο Λεντέι και ο Μάντζαρης μη έχοντας άλλη επιλογή, θα κάνουν drive από τον κεντρικό διάδρομο, στη λήξη της επίθεσης με αρνητική κατάληξη, ενώ όλοι οι συμπαίκτες τους είναι ... αγκυροβολημένοι!
Ο σημαντικότερος ίσως λόγος, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, που ο Ολυμπιακός δε διεκδίκησε τη νίκη, ήταν κατά τη γνώμη μου η μη αξιοποίηση του post παιχνιδιού και δη του Μιλουτίνοφ, ο οποίος είναι από τους λίγους που αποδίδουν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Δε νοείται ο βασικός σου σέντερ, ο οποίος κυριαρχεί στις δύο ρακέτες, σε έναν αγώνα που πάει σε τέτοιο ρυθμό να μην «ταΐζεται» σε συνεχόμενες επιθέσεις, φθείροντας στη χειρότερη περίπτωση, τους προσωπικούς του αντιπάλους. Ο Σέρβος αγωνιζόμενος για 30’, τελείωσε το παιχνίδι με 7 μόνο προσπάθειες (σε σύνολο 64 όλης της ομάδας) με 5 εύστοχες, τη στιγμή που οι Γκος και Γουέμπερ είχαν 11 και 10 αντίστοιχα. Αντίθετα, ο Πρίντεζης παρόλο που για ένα ακόμη παιχνίδι ήταν άστοχος και αγωνίστηκε 19’, πήρε 10 προσπάθειες (8 για δίποντο και 2 για τρίποντο), ευστοχώντας μόλις σε 2.
Στο 1ο ημίχρονο, παρόλο που υπάρχει αρκετός χρόνος για την επίθεση, οι Σπανούλης και Γουέμπερ θα προτιμήσουν να σουτάρουν, αντί να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το Σέρβο.
via GIPHY
via GIPHY
Αλλά και στο 2ο ημίχρονο, αντί να επιδιωχθεί η μπάλα να ακουμπήσει στο Μιλουτίνοφ, προτιμάται ο Πρίντεζης, ο οποίος παίζοντας είτε με πλάτη, είτε με πρόσωπο προς το καλάθι, δεν ήταν αποτελεσματικός.
via GIPHY
Στο 1ο ημίχρονο, παρόλο που υπάρχει αρκετός χρόνος για την επίθεση, οι Σπανούλης και Γουέμπερ θα προτιμήσουν να σουτάρουν, αντί να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το Σέρβο.
Αλλά και στο 2ο ημίχρονο, αντί να επιδιωχθεί η μπάλα να ακουμπήσει στο Μιλουτίνοφ, προτιμάται ο Πρίντεζης, ο οποίος παίζοντας είτε με πλάτη, είτε με πρόσωπο προς το καλάθι, δεν ήταν αποτελεσματικός.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρουμε, ότι μετά το παιχνίδι με τη Μακάμπι, το οποίο επίσης κύλησε σε αργό ρυθμό, χάθηκε μια ακόμη ευκαιρία με την Αρμάνι να «κλειδώσουμε» την πρόκριση. Και παρόλο που το εύκολο πρόγραμμα, κάπως μας καθησυχάζει, αφενός η κακή απόδοση της ομάδας για σερί αγώνων και αφετέρου η απουσία των δύο πιο παραγωγικών μας γκαρντ σε εκτέλεση και δημιουργία, μέχρι το τέλος της RS της Euroleague, αποτελούν ανησυχητικούς παράγοντες.
Αυτή τη στιγμή, ο Ολυμπιακός, φαίνεται να είναι στη χειρότερη αγωνιστική κατάσταση των τελευταίων ετών (ακόμα και από το απογοητευτικό Τοp16 του 2016), τουλάχιστον όσον αφορά στην επιθετική του λειτουργία και χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ. Για αυτό είναι απαραίτητο οι παίκτες να μείνουν απόλυτα συγκεντρωμένοι στο στόχο της πρόκρισης, να ξεκινήσουν να κάνουν καλά τα μικρά βασικά πράγματα, να αξιοποιηθούν επιτέλους οι τομείς που είμαστε δυνατοί (inside game) και βήμα – βήμα να γίνει μια μίνι επανεκκίνηση, έστω να δούμε ένα πιο όμορφο θέαμα, να ρολάρει κάπως η ομάδα επιθετικά και να βγουν κάποια plays, αυξάνοντας το δείκτη συνεργασίας…
Και από εκεί και πέρα, παρόλο που στην παρούσα φάση μοιάζει αδιανόητο, δεν μπορείς εύκολα να ξεγράψεις μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό στα play off, αρκεί να βρεθεί σε καλή κατάσταση και κυρίως ενωμένος. Όπως έχει πει και ο περίφημος Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ: You can't win if you don-t play as a unit.
Σύμφωνοι, το κλίμα φαίνεται να μην είναι καλό και έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, όποια εκ των big 3 (αν) κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, θα είναι όχι απλά «βουνό», αλλά «οροσειρά», ωστόσο σε καμία περίπτωση δε συντάσσομαι με την άποψη ότι δεν έχει σημασία αν θα προκριθούμε ή όχι και ότι η χρονιά είναι χαμένη ούτως ή άλλως.
Σύμφωνοι, το κλίμα φαίνεται να μην είναι καλό και έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, όποια εκ των big 3 (αν) κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, θα είναι όχι απλά «βουνό», αλλά «οροσειρά», ωστόσο σε καμία περίπτωση δε συντάσσομαι με την άποψη ότι δεν έχει σημασία αν θα προκριθούμε ή όχι και ότι η χρονιά είναι χαμένη ούτως ή άλλως.
Οι ερυθρόλευκοι σε όλη την ιστορία τους έχουν μάθει να μάχονται και αυτό περιμένουμε πλέον να κάνουν από εδώ και πέρα, να δούμε ξανά τη φλόγα στα μάτια των παικτών, το πάθος σε άμυνα και επίθεση, την αλληλοκάλυψη και τη συμπαράσταση μεταξύ τους, να είναι όλοι μια γροθιά! Τότε, ακόμα και να χάσουμε ή αν αποκλειστούμε θα ξέρουμε ότι τουλάχιστον δώσαμε το 100%, ότι δεν τα παρατήσαμε… Ολυμπιακός είσαι, τι φοβάσαι? Μπες στο γήπεδο και δώστα όλα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου