Τέτοια περίπου εποχή, πριν 30 χρόνια, ετοιμαζόταν για το ντεμπούτο του στη μεγάλη σκηνή ο «θρύλος» των playgrounds, εκείνος που όλοι έλεγαν ότι θα ήταν ο επόμενος μεγάλος star και θα κυριαρχούσε στο ΝΒΑ. Ο λόγος για τον Swee' Pea ή κατά κόσμον Lloyd Daniels... Kαι αν αναρωτιέστε πως προέκυψε το ψευδώνυμο του, είναι λόγω της ομοιότητάς του με το μωρό του Popey, από το ομώνυμο κόμικ.
O Daniels ήταν o πρώτος παίκτης για τον οποίο ειπώθηκε κατά κόρον, ότι έχει το playmaking και ικανότητα στην πάσα του Magic, καθώς και το σουτ του Larry Bird! Ο 2ος που έχει ακούσει την ίδια παρομοίωση, είναι ο Luka Doncic, από τα χείλη των Jason Kidd και Rick Carlisle.
Μπορεί κάτι τέτοιο να φαντάζει υπερβολικό, με τον Daniels που είχε το ταλέντο μεν, δεν το εξαργύρωσε στο ελάχιστο κατά τη διάρκεια της καριέρας του δε. Όμως, η απαράμιλλη τεχνική και το στυλ του, η ικανότητα να κάνει το δύσκολο να φαίνεται εύκολο και το all-around παιχνίδι του, τον καθιστούσε ως one of a kind εκείνα τα χρόνια, έναν παίκτη μπροστά από την εποχή του. Ήταν οι προσωπικοί του «δαίμονες» εκείνοι που τον κυνηγούσαν και δεν τον άφηναν σε ησυχία… Στο φινάλε, μπορεί να μην κέρδισε την παρτίδα του μπάσκετ, αλλά έσωσε την παρτίδα της ζωής.
Αυτό το κείμενο αποσκοπεί στο να περάσει το legacy του Daniels στη σημερινή γενιά, βασισμένο σε προσωπικές αναμνήσεις, έρευνα στο διαδίκτυο και κυρίως στο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τη ζωή του, με τίτλο “The legend of Swee’ Pea”. Γιατί μπορεί ο Daniels να μην πέτυχε όσα θα μπορούσε, μπορεί να έμεινε πιο πολύ στην ιστορία για τα εξωγηπεδικά του παραπτώματα και τα προσωπικά προβλήματα, όμως υπήρξε ένας επαναστατικός παίκτης, ένας G/F που θα μπορούσε να αφήσει εποχή αν είχε ακολουθήσει άλλο δρόμο.
Σε χρόνια που το ΝΒΑ ταλανιζόταν από τη μάστιγα των ναρκωτικών με τον Bias να πεθαίνει από υπερβολική χρήση και άλλοι όπως οι Roy Tarpley, William Bedford, Sugar Richardson και Mitchell Wiggins να αποβάλλονται, ούτε ο Daniels κατάφερε να ξεφύγει από τον πειρασμό, με αποτέλεσμα να βάλει σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή του…
Γεννημένος στις 4/9/1967 στο Queen’s της ΝΥ, ο Daniels πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς ο αλκοολικός πατέρας του είχε αφήσει την οικογένεια, ενώ η μητέρα του απεβίωσε όταν ο ίδιος ήταν μόλις 4 χρονών. Υπεύθυνες για την ανατροφή του ήταν οι δυο γιαγιάδες του, με τον Daniels να μεγαλώνει δίχως ιδιαίτερη εποπτεία και πειθαρχεία και να περνάει τον περισσότερο χρόνο του στους δρόμους, σε κακόφημες συνοικίες, όπου ήταν συχνό φαινόμενο οι φόνοι, η διακίνηση ναρκωτικών και η πορνεία.
Σε ένα τέτοιο δυσπρόσιτο περιβάλλον, ο Daniels βρήκε διέξοδο στο μπάσκετ, από ηλικία 8 χρονών, αγωνιζόμενος σε playgrounds. Σε ηλικία 10 ετών θα μετακόμιζε στο Brooklyn, στην άλλη γιαγιά του, με την οποία διέμενε μαζί, σε ένα μονόχωρο διαμέρισμα. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, δεν είχε έλεγχο, καθώς συνήθιζε να συχνάζει μέχρι αργά έξω με τους φίλους του, καπνίζοντας από τότε μαριχουάνα και πίνοντας αλκοόλ, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σχολείο. Εκεί που έδειχνε κλίση, όμως, ήταν στο μπάσκετ, όπου άρχιζε να ξεχωρίζει στο playground με την ονομασία “Whole”, διότι ήταν λίγο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.
Μέσα σε λίγα χρόνια, η φήμη του θα εξαπλωνόταν από στόμα σε στόμα και θα εξελισσόταν σε ατραξιόν για το τοπικό μπάσκετ της ΝΥ, καθώς το μικρό γηπεδάκι στο Brooklyn θα γέμιζε κάθε μέρα από κόσμο που ήθελε να δει τον Daniels, το ψηλόλιγνο «κοκκαλιάρικο» παιδί, που μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε με την μπάλα! Σε ηλικία 13 ετών, το 1980, θα έπαιζε για πρώτη φορά οργανωμένο μπάσκετ, σε μια ομάδα Summer League, τους NY Gauchos, με τον προπονητή David Jones να δηλώνει ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχε δει ποτέ σε αυτή την ηλικία.
Ο Daniels είχε γίνει «θρύλος» πια στα playgrounds και μάλιστα αρκετοί έφθαναν στο σημείο να πουν ότι ήταν ο 2ος καλύτερος παίκτης που βγήκε από τη ΝΥ, μετά τον ... μυθικό Kareem Abdul-Jabbar! Ωστόσο, έξω από το γήπεδο θα γνώριζε προβλήματα, τόσο με τις κακές συναναστροφές που είχε, όσο και σε ακαδημαϊκό επίπεδο, χωρίς να μπορεί να περάσει τάξεις και όντας πολύ πίσω σε γνωστικό επίπεδο (αργότερα διαγνώστηκε και με δυσλεξία). Η διέξοδος του ήταν το μπάσκετ, μάλιστα έβγαινε στα γήπεδα ακόμη και τις νύχτες για να προπονείται. Όταν ένας φίλος του τον ρώτησε γιατί παίζει και το βράδυ, ενώ μπορεί να το κάνει το πρωί, ο Daniels του απάντησε: “Σκέψου αν μπορώ να σκοράρω το βράδυ χωρίς φώτα, τι θα μπορώ να κάνω όταν τα φώτα είναι ανοιχτά”…
Ο Daniels θα προσπαθούσε παράλληλα με το μπάσκετ να προοδεύσει και στα μαθήματα, κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Πήγε στο Jackson High School αρχικά, αλλά όσο καλός ήταν με την μπάλα στα χέρια, τόσο ανεπίδεκτος ήταν στη μάθηση. Εκεί έκανε φίλους, τον Ernie Hall και τον Alvis Brown, με τον πρώτο να δηλώνει ότι τα παιχνίδια του γυμνασίου τότε ήταν μια εμπειρία ζωής, καθώς πλήθος κόσμου συνέρρεε για να δει τον Daniels, ο οποίος ήδη σε ηλικία 15 – 16 ετών ήταν σαν ένας rock star! Στη μοναδική full season του στο γυμνάσιο είχε triple double στους μ.ο. των βασικών στατιστικών κατηγοριών, με 31 πόντους, 12 ριμπάουντ και 10 ασίστ ανά παιχνίδι.
Το 1984 συνέβη ένα γεγονός που θα άλλαζε τη ζωή του, καθώς τον είδε για πρώτη φορά να αγωνίζεται, ο θρυλικός προπονητής του UNLV, Jerry Tarkanian. Ο Tark «έμεινε με το στόμα ανοιχτό» αντικρίζοντας ένα παιδί με αστείρευτο ταλέντο, που παρά το ύψος του συμπεριφερόταν ως point guard, έχοντας παράλληλα ικανότητα στο σκορ και στο σουτ. Το hype γύρω από τον Daniels θα μεγάλωνε καθημερινά, σε σημείο να βγαίνει δειλά, δειλά από τα στόματα πολλών, ότι ήταν ένας παίκτης – φαινόμενο, καλύτερος ακόμη και από τον Jabbar… Δεν είναι λίγοι αυτοί που είπαν στο μέλλον, ότι με το skillset και το ταλέντο του εκείνη την εποχή, ο Daniels θα μπορούσε σε ηλικία 16 ετών, να αγωνιστεί στο ΝΒΑ!
Εκτός μπάσκετ, όμως, σε real life όρους, ο Daniels παρέμενε εξαρτημένος από τις καταχρήσεις και δίχως κανένα όριο στην προσωπική του ζωή. Χωρίς να καταφέρει να τελειώσει το γυμνάσιο, θα εγγραφόταν το 1986 στο Mt. San Antonio Junior College, σε μια προπαρασκευαστική χρονιά, προτού δοκιμάσει την τύχη του σε κολέγιο του NCAA. Παρά τα ακαδημαϊκά του προβλήματα, ήταν πολλά τα προγράμματα εκείνη την εποχή που ήθελαν τον Daniels με υποτροφία, από το Providence (του Pitino τότε) και το Georgia, μέχρι το Clemson (του coach Ellis) και το Texas.
Ωστόσο, ο Daniels δεν θα μπορούσε να «αρνηθεί» τον πνευματικό του πατέρα τον Tarkanian και τελικά επέλεξε το UNLV. Ο Tarkanian χρειάστηκε να φθάσει μέχρι τα άκρα και να έρθει σε κόντρα με τη διοίκηση του κολεγίου για να καμφθούν οι όποιες αντιρρήσεις για το πρόσωπό του. Σε ένα ρόστερ που οραματιζόταν, με τον Stacey Augmon και το Larry Johnson επίσης, ο Daniels θα ήταν το τέλειο τελευταίο κομμάτι, για να γίνουν οι Runnin’ Rebels η κορυφαία κολεγιακή ομάδα! Πέρα από αυτό πάντως, είναι κοινό μυστικό ότι ο Tarkanian ήθελε να έχει κοντά του τον Daniels για να τον βοηθήσει, να τον κάνει καλύτερο άνθρωπο για την κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό.
Όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μάλιστα το Φεβρουάριο του 1987, ο Daniels θα επισκεπτόταν το Las Vegas για να δει τις εγκαταστάσεις του κολεγίου και το γήπεδο, όπου τη νέα περίοδο θα αγωνιζόταν ο ίδιος. Ωστόσο, η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά, άλλαξε τα πάντα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα...
Το βράδυ της 9/2/1987 θα πήγαινε στο επονομαζόμενο house of crack στο Las Vegas. Η έφοδος της αστυνομίας λίγα λεπτά μετά και η σύλληψη του, σόκαραν όλο τον μπασκετικό κόσμο (δεν ήταν συνηθισμένο φαινόμενο ακόμη και για τις ΗΠΑ, η χρήση ουσιών από παίκτη σε προ-κολεγιακό επίπεδο), αλλά πολύ περισσότερο τον Jerry Tarkanian. Ο προπονητής του UNLV, βάσει κανονισμών, θα δήλωνε ότι ο Daniels δεν μπορεί να είναι μέλος των Runnin’ Rebels και έτσι τό όνειρο του NCAA, θα γινόταν εφιάλτης προτού καν ξεκινήσει.
Αναμενόμενα, όλα τα κολέγια του γύρισαν την πλάτη και ο Daniels βρέθηκε ξεκρέμαστος. Δέχθηκε βοήθεια από το δικηγόρο Dave Chesnoff, ο οποίος περιγράφοντας τη καλοσύνη, αλλά και ανωριμότητά του, έλεγε ότι ο Daniels πιο πολύ ενδιαφερόταν να βοηθήσει τους φίλους του και να έχει 20$ πάνω του για να περάσει καλά, παρά να αφήσει την εύκολη ζωή και τις καταχρήσεις πίσω του, δουλεύοντας για να κερδίσει 20$ εκατ. σε μερικά χρόνια. Η επόμενη διετία δεν θα ήταν εύκολη, με τον Daniels να συνεχίζει στο ημι-επαγγελματικό minor league της εποχής, CBA, αλλά να παραμελεί το σώμα του και να συνεχίζει να «πνίγεται» στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά.
Στις 11/5/1989 θα έφθανε στο πιο χαμηλό σημείο, θα άγγιζε τον πάτο στη ζωή του και θα γλίτωνε από του «Χάρου τα δόντια». Με τον εθισμό για οδηγό, ενεπλάκη σε μια σύρραξη στην περιοχή Hollins του Queen’s με λάφυρο μια μικρή ποσότητα ναρκωτικών. Ωστόσο, η κλοπή αυτή οδήγησε τους εμπόρους να κυνηγήσουν τον Daniels και όταν τον βρήκαν μετά από λίγο, δεν δίστασαν να τον πυροβολήσουν. Το σώμα του έκαιγε και προσπαθούσε να μείνει ξύπνιος, να μην κλείσει τα μάτια του, για να σωθεί. Τελικά θα είχε μια 2η ευκαιρία στη ζωή, καθώς όλα πήγαν καλά, με τον ίδιο να έχει για παράσημο τεράστιες ουλές και μια σφαίρα ακόμη μέχρι σήμερα μέσα του...
Από το ζενίθ, που το γνώρισε σε τόσο μικρή ηλικία, ο Daniels θα έφθανε στο ναδίρ μέσα σε λίγα χρόνια. Ευτυχώς για τον ίδιο, άρχισε να παίρνει πιο σοβαρά τα πράγματα, προσπαθώντας να αποφύγει τα προβλήματα. Για καλή του τύχη θα αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα ... 2ης ευκαιρίας, το USBL, το οποίο δεχόταν παίκτες με προβλήματα από τα ναρκωτικά. Στους Miami Tropics είχε την ευτυχία να έχει για προπονητή τον John Lucas, ένα πάλαι ποτέ μεγάλο ταλέντο του ΝΒΑ και νούμερο 1 στο ντραφτ, που επίσης κατέστρεψε την καριέρα του λόγω ναρκωτικών. Μάλιστα, ο Lucas είχε ήδη δημιουργήσει ένα κέντρο αποκατάστασης και αποτοξίνωσης, για ανθρώπους με εξαρτήσεις από ποτό και ουσίες. Ο Daniels είδε στο πρόσωπο του Lucas, το φύλακα – άγγελό του και η διαδικασία απεξάρτησής του εξελίχθηκε πολύ καλά. Μάλιστα, την περίοδο 1991-92, η παρουσία του ξανά στο USBL με τους Long Island Surf και οι καλές του εμφανίσεις, δείχνοντας ότι είναι σε καλή κατάσταση, θα άνοιγαν τη συζήτηση για το αν ο Daniels είχε θέση στο ΝΒΑ...
Το νέο κεφάλαιο της ζωής του θα ήταν γεμάτο με θετικά νέα. Ο ίδιος γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο Kendra, με την οποία απέκτησε ένα γιο, ενώ την άνοιξη του 1992, η μέτρια πορεία του San Antonio θα ανάγκαζε τη διοίκηση της ομάδας να στραφεί στον Jerry Tarkanian για τη θέση του προπονητή! Ο Tark θα έπαιρνε τηv απόφαση να κάνει το μεγάλο βήμα για το ΝΒΑ σε ηλικία 62 ετών και δεν θα μπορούσε να μην σκεφθεί να δώσει μια ευκαιρία στον προστατευόμενο του, τον Lloyd Danies. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικό απόσπασμα από Αυγουστιάτικο τεύχος του Τριπόντου, το καλοκαίρι του 1992:
Το όνειρό του αυτή τη φορά θα γινόταν πραγματικότητα, ο Daniels, ο θρύλος των playgrounds της ΝΥ, σε ηλικία 25 ετών θα βρισκόταν στο ΝΒΑ. Για να καταλάβετε το μέγεθος του κατορθώματος, εκείνη την εποχή αγωνιζόταν περίπου στο 50%-60% από ό,τι στα 16 χρόνια του, με ένα σώμα καταπονημένο από τις καταχρήσεις και την εγχείριση, δίχως ουσιαστικά να έχει εμπειρία από ανταγωνιστικά παιχνίδια! Η μετάβασή του ήταν καλύτερη από ό,τι περίμεναν οι περισσότεροι, με τον Daniels να κάνει τη διαφορά σε αρκετούς αγώνες, αλλά να είναι απείθαρχος αγωνιστικά και αρκετά «άναρχος», έχοντας συνηθίσει σε άλλο στυλ μπάσκετ.
Παρόλα αυτά, οι ειδικοί του ΝΒΑ έκαναν λόγο για έναν παίκτη που μπορούσε ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες να σταδιοδρομήσει στη λίγκα. Ωστόσο, η κατάσταση στους Spurs δεν ήταν ιδανική... Μετά την απώλεια του Rod Strickland για τους Blazers (μάλιστα ένα καλοκαίρι νωρίτερα είχε ενδιαφερθεί για αυτόν και ο Ολυμπιακός), ο Tarkanian ήταν σε κόντρα με τη διοίκηση, καθώς θεωρούσε ότι το δίδυμο Del Negro (πρώην Benetton Trevison) και Avery Johnson στον άσο δεν ήταν επαρκές, σε αντίθεση με τον GM της ομάδας.
Τελικά, το ρεκόρ 9-11 των πρώτων αγωνιστικών και η διαμάχη με τη διοίκηση, έστειλε τον Tarkanian στην πόρτα της εξόδου. Αντικαταστάτης του θα ήταν άλλος ένας γνωστός του Daniels από το πρόσφατο παρελθόν του, ο John Lucas, δείγμα του πόσο και οι Spurs πίστευαν στο ταλέντο του Swee’ Pea, κάνοντάς τον να νιώσει όσο το δυνατόν πιο άνετα. Η κατάσταση άλλαξε άρδην και οι Spurs τερμάτισαν στη 2η θέση της Midwest με ρεκορ 43-35, καταφέρνοντας μάλιστα να φθάσουν μέχρι τα ημιτελικά της Δύσης, αφού απέκλεισαν στον 1ο γύρο τους Blazers, μένοντας τελικά εκτός με ήττα 4 - 2 στη σειρά, από τους μετέπειτα φιναλίστ των τελικών του ΝΒΑ, Phoenix Suns.
Στη 2ετία του στο San Antonio, o Daniels θα αγωνιζόταν σε 142 παιχνίδια με 7.5 πόντους (72.4% στις βολές, 45.1% στα δίποντα και 34.1% στα τρίποντα), 2.3 ριμπάουντ, 1.7 ασίστ, 0.5 κλεψίματα και 1.1 λάθη μ.ο. Θα συνέχιζε και την επόμενη περίοδο στο NBA με τους Lakers και τους Sixers, ολοκληρώνοντας την εκεί καριέρα του το 1998 με το Toronto, αφού πριν είχε περάσει από το Sacramento και το New Jersey, φθάνοντας συνολικά τους 200 αγώνες, με 7.1 πόντους μ.ο. καριέρας. Η ειρωνεία; Για μόλις 7 παιχνίδια έχασε το δικαίωμα να έχει δια βίου σύνταξη από το ΝΒΑ, άλλη μια άτυχη στιγμή στη ζωή του...
Όπως έχει πει και ο ίδιος, το μπάσκετ είναι το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει, είναι αυτό που αγαπάει. Μάλιστα σε μια συγκλονιστική στιγμή στο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, εξιστορεί μέσα σε λυγμούς, το πώς έχασε τα πάντα στο μπάσκετ, πώς δεν κατάφερε να πετύχει αυτά που μπορούσε, εξαιτίας των ναρκωτικών. Η χαρά που του έδινε όταν πατούσε στο παρκέ και αγωνιζόταν, τον οδήγησε να ψάξει τα επόμενα κεφάλαια της επαγγελματικής του καριέρας εκτός ΗΠΑ.
Βρέθηκε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από το Π. Ρίκο και τη Βενεζουέλα, μέχρι την Κίνα και τη Ν. Ζηλανδία, για να τον δούμε και στα μέρη μας στην Ευρώπη, όπου είχε αξιόλογη παρουσία στη Scavolini (1995-96), στην ΑΕΚ ως αντικαταστάτης του Ruben Patterson (1998-99) και σε άλλες ιστορικές ομάδες (Galatasaray και Limoges). Συνέχισε μάλιστα να αγωνίζεται και μετά το 2000, έστω και αν πια δεν θύμιζε σε τίποτα τον παλιό καλό Swee’ Pea, με περάσματα από το USBL, μέχρι και την Πορτογαλία.
Πλέον ο Daniels έχει μια ακαδημία μπάσκετ με την ονομασία Lloyd Daniels’ Rebels και έχει σκοπό στη ζωή του, όχι μόνο να προπονεί παιδιά και να τους μάθει τα μυστικά του αθλήματος, αλλά κυρίως πως να ζήσουν μακριά από προβλήματα και να είναι καλοί άνθρωποι. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερος δάσκαλός από τον ίδιο, έναν τόσο χαρισματικό παίκτη που θα μπορούσε να πετύχει τόσα πολλά, αλλά οι αδυναμίες του δεν τον άφησαν. Όπως έχει πει και ο David Robinson, o Daniels είναι ένα παιδί στο σώμα ενός μεγάλου. Δεν ήταν πειθαρχημένος, ούτε και συγκροτημένος, γιατί αλλιώς θα είχε αφήσει εποχή... Εξάλλου ακόμη και σήμερα παραμένει ο μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί στο ΝΒΑ, χωρίς να έχει αποφοιτήσει από γυμνάσιο.
H ζωή του έχει μπει πια σε σταθερή τροχιά, αφιερώνοντας το χρόνο του στην ανατροφή του γιου του, Lloyd Daniels Jr., ο οποίος είναι επίσης αθλητής μπάσκετ και μάλιστα πρόσφατα αποφοίτησε από το Lubbock Christian University, της Division II του NCAA, όπου αγωνίστηκε την τελευταία 2ετία, έχοντας 16.8 και 15.7 πόντους μ.ο. αντίστοιχα. Παράλληλα, o Daniels Sr. παραμένει "ταγμένος" στους Rebels του, προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει στα νέα παιδιά τις μπασκετικές του γνώσεις, αλλά και μέσα από τη δική του εμπειρία, πως να αποφύγουν τις κακοτοπιές. Εξάλλου και μόνο που έχει φθάσει εδώ, μεγαλώνοντας το γιο του και αφήνοντας πίσω του όλες τις κακές στιγμές που πέρασε, έχει ήδη "λυτρωθεί"...
Αντί επιλόγου, μαζέψαμε μερικές ατάκες, από το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, που έχουν ειπωθεί για αυτόν...
Θεατές playground: “Υπήρχε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα και αύρα, κάθε φορά που ο Daniels έπαιζε. Ήξερε κάθε φορά τι πρέπει να κάνει, αλλά δεν είχε ιδέα ποιος είναι και που πραγματικά θα μπορούσε να φθάσει.”
“O Daniels γεννήθηκε για να παίζει μπάσκετ. Ο Θεός τον έβαλε στη γη για αυτόν το σκοπό. Κατέχει σχεδόν μυστικιστική κατανόηση του αθλήματος, σαν να είναι εξωγήινος.”
David Robinson: “Δεν τίθεται ερώτημα ότι ο Daniels διέθετε elite ταλέντο. Θα μπορούσε να είναι all star, ένας τύπος πάνω από 2 μ., τόσο smooth, τόσο άνετος στο χειρισμό, ένας μάγος με την μπάλα στα χέρια. Σε όλα μου τα χρόνια στο ΝΒΑ ποτέ δεν γνώρισα κάποιον σαν αυτόν. Ήταν τόσο ενεργητικός, αστείος, θεωρούσα ότι ήταν εξαιρετική προσθήκη στην ομάδα.”
Jerry Tarkanian: “Το πρώτο πράγμα που διαισθάνθηκα στον Lloyd ήταν ότι επρόκειτο για ένα τεράστιο ταλέντο, το μεγαλύτερο που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.”
Howard Garfinkel (Former Owner of 5-star academy): “Όταν σκέφτομαι τον Lloyd, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι η λέξη τραγωδία. Τι θα μπορούσε να ήταν και τι δεν έγινε ποτέ. Είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος.”
Avery Johnson: “Στην αρχή όπως τον είδα ξερακιανό, χωρίς σπουδαίο κορμί και με flat σουτ, είπα από μέσα μου, προς τι όλος αυτός ο θόρυβος; Μετά από λίγο, όμως, στην προπόνηση έδειξε πόσο καλός και χαρισματικός παίκτης είναι.”
SOURCES:
https://www.marca.com/en/more-sports/2021/01/29/601475d8ca4741043c8b4590.html
https://www.nytimes.com/1989/05/13/nyregion/a-star-once-felled-first-by-drugs-now-bullets.html
http://ballislife.com/story-of-lloyd-daniels-brought-to-life-again/
https://www.slamonline.com/archives/lloyd-daniels-feature/
https://sports.cbslocal.com/2015/11/18/lloyd-daniels-legend-of-swee-pea-carmelo-anthony-bernstein/
https://www.nytimes.com/1992/08/03/sports/basketball-another-last-chance-for-lloyd-daniels.html
https://www.chicagotribune.com/news/ct-xpm-1992-11-08-9204110410-story.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου