Με το ενδιαφέρον του τότε προέδρου, σταδιακά να μειώνεται για την ομάδα μπάσκετ, ήρθαν δύσκολες εποχές για το τμήμα, οπότε εμείς οι μεγαλύτεροι, μετά τα πέτρινα χρόνια στο ποδόσφαιρο, κληθήκαμε να ζήσουμε κάτι αντίστοιχο και στο μπάσκετ…
Η μετακόμιση για δύο σεζόν στο κλειστό του Κορυδαλλού, σε συνδυασμό με το μικρότερο budget και την απόκτηση παικτών χαμηλότερου βεληνεκούς, είχαν ως αποτέλεσμα το status του Ολυμπιακού να μικρύνει, μένοντας μακριά από τίτλους για αρκετά χρόνια.
Ωστόσο, το όραμα των Αφών Αγγελόπουλων να επενδύσουν στην ομάδα μπάσκετ και σιγά σιγά να τη βάλουν ξανά στο δρόμο των επιτυχιών, πήρε έστω και καθυστερημένα σάρκα και οστά, οδηγώντας τον μπασκετικό Ολυμπιακό στη δεύτερη χρυσή του εποχή των σύγχρονων χρόνων!
Σίγουρα, από το 2005 και μετά που το χρήμα άρχιζε να ρέει άφθονο, αλλά και τα τελευταία χρόνια, παρά την προσαρμογή στην τωρινή οικονομική πραγματικότητα, τα καλοκαίρια για όλους εμάς τους οπαδούς των ερυθρόλευκων είναι ξεχωριστά, καθώς η παρέλαση ονομάτων δεν έχει τελειωμό!
Σε αυτό το δεύτερο μέρος, προσπάθησα να ξεχωρίσω έξι αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις αυτής της εποχής (μεταγραφές καλοκαιριού αποκλειστικά), με κύριο γνώμονα τον αντίκτυπο που είχαν στην ομάδα, αλλά και το κατά πόσο υπαρκτές και ρεαλιστικές ήταν οι εναλλακτικές επιλογές (δηλαδή δεν έχουν συμπεριληφθεί ονόματα που έχουν ακουστεί ως φήμες, όπως ο Κρις Ουέμπερ και ο Λεμπρόν Τζέιμς ή ο Τζορτ Χιλ, ο οποίος ήταν να έρθει τη σεζόν του lock out, υπό ειδικές συνθήκες).
Ας τις δούμε, λοιπόν, μία προς μία:
ΛΙΝ ΓΚΡΙΡ (ΤΣΑΡΛΙ ΜΠΕΛ)
Ένα χρόνο μετά τον τραυματισμό του Ματσιγιάουσκας (η λαίλαπα των τραυματισμών θα έκανε για άλλη μια φορά την εμφάνιση της), ο οποίος άλλαξε το πλάνο του Ολυμπιακού και λίγους μήνες μετά το περίφημο non call που στέρησε ένα Πρωτάθλημα από την ομάδα μας, ο Γκέρσον ήταν σε αναζήτηση ενός scoring guard.
Μιλάμε φυσικά για το καλοκαίρι του 2007!
Με τους Αγγελόπουλος να αυξάνουν σταδιακά το budget και έχοντας το «κόλλημα» με το NBA, μια από τις λύσεις που εξετάζονταν από τον Ισραηλινό τεχνικό, ήταν ο Τσάρλι Μπελ.
Τελικά, ο Γκέρσον προτίμησε το Λιν Γκριρ, το βραχύσωμο αριστερόχειρα shooting guard, που φημιζόταν για την έφεση του στο σκοράρισμα.
Σε μια κίνηση όχι εντυπωσιασμού, αλλά περισσότερο ουσίας, η ομάδα βγήκε κερδισμένη από αυτή την επιλογή, καθώς ο Γκριρ υπήρξε μια αξιόπιστη επιθετικά λύση και σίγουρα μπαίνει μαζί με πολλούς ακόμα, σε μια άτυπη λίστα πολύ καλών παικτών, που δεν κατάφεραν να γευτούν κάποιον τίτλο με την ομάδα, αν και το άξιζαν (ας όψονται και εξωγενείς παράγοντες).
ΤΖΟΣ ΤΣΙΛΝΤΡΕΣ (ΡΙΚΙ ΝΤΕΪΒΙΣ)
Μετά την απώλεια ενός ακόμα Πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό οι Αφοί Αγγελόπουλοι πιο πεισμωμένοι από ποτέ, απέδειξαν τη μεγάλη τους αγάπη για την ομάδα, ξεκινώντας από το καλοκαίρι του 2008, ένα γαϊτανάκι εκατομμυρίων, με ξεκάθαρη στόχευση στο NBA, στην προσπάθεια τους να κάνουν τον Ολυμπιακό πρώτο σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Με το Γιαννάκη πλέον στον πάγκο (από τα μισά της σεζόν 2007 – 08), η ομάδα ήταν για πολύ καιρό σε αναζήτηση ενός κορυφαίου ονόματος από την Αμερική.
Τα ονόματα που είχαν ακουστεί ήταν ο Λούολ Ντενγκ, ο Ρίκι Ντέιβις και ο Τζος Τσίλντρες.
Προς στιγμή φάνηκε ότι σε αυτή την κούρσα, ο κερδισμένος θα ήταν ο Ντέιβις, τριάρι των Μπόστον Σέλτικς, με το φαρμακερό του σουτ, ωστόσο η τελική επιλογή ήταν ο Τζος, με χαρακτηριστικό την αφάνα και τα εντυπωσιακά του καρφώματα…
Αυτή τη φορά ήταν εμφανής η προσπάθεια για μια μεταγραφή – εντυπώσεων, που πιο πολύ θα τάραζε τα νερά, παρά θα βοηθούσε την ομάδα ουσιαστικά, καθώς τα στοιχεία που έδινε ο Τσίλντρες, δεν ήταν αυτά που θέλαμε, με βάση το υπάρχον υλικό (π.χ. ο Παπαλούκας ήθελε ένα sniper spot shooter για να τον αξιοποιήσει), με αποτέλεσμα να βγουν στην επιφάνεια αγωνιστικά προβλήματα (spacing).
Ωστόσο, το όνομα του Ολυμπιακού άρχισε να ακούγεται όλο και εντονότερα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και όπως θα δούμε και παρακάτω, θα συνέχιζε να απασχολεί και στο μέλλον το μαγικό κόσμο του NBA!
ΛΙΝΑΣ ΚΛΕΪΖΑ (ΡΟΝ ΑΡΤΕΣΤ)
Μετά από άλλη μια άτιτλη χρονιά και παρά τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί από την έλευση των Τσίλντρες και Παπαλουκά, οι Πρόεδροι ήταν αποφασισμένοι να τινάξουν ξανά την μπάνκα στον αέρα!
Στο πιο καυτό μεταγραφικό καλοκαίρι της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού (2009), το όνομα της ομάδας (με το internet να έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας) εμπλεκόταν σχεδόν με κάθε free agent του ΝΒΑ.
Η παρέλαση των ονομάτων είχε Ben Gordon για δυάρι (τελικά επιλέχθηκε ο Von Wafer που έφυγε νωρίς), ενώ στον άσο αποκτήθηκε ο Πάτρικ Μπέβερλι, ως ιδανικό συμπλήρωμα για το Μίλος Τεόντοσιτς…
Η επόμενη κίνηση που έπρεπε να γίνει ήταν ένας F με ευχέρεια να αγωνίζεται στο 4 και στο 3 με κύρια χαρακτηριστικά την προσωπική φάση και το καλό μακρινό σουτ.
Οι υποψήφιοι πολλοί, με τους επικρατέστερους να είναι ο Ρον Αρτέστ, ο Τζέιμς Πόζει και ο Λίνας Κλέιζα!
Ο πρώτος αν και δέχθηκε πολύ καλή προσφορά, προτίμησε να μείνει στο ΝΒΑ (για να κάνει την εμφάνιση στην Ευρώπη μερικά χρόνια αργότερα ως Metta World Peace με τη φανέλα της Καντού) και ο Γιαννάκης κατέληξε στην επιλογή του Λιθουανού…
Ο Πιστολίνας από την αρχή έδειξε το επιθετικό ταλέντο του, φτιάχνοντας μια πολύ καλή γραμμή στα forwards με τον Τσίλντρες και το Βασιλόπουλο.
Ίσως εκείνη η ομάδα να ήταν από τις πληρέστερες της ιστορίας των ερυθρόλευκων, αλλά η φανερή έλλειψη πειθαρχίας και η ανυπέρβλητη Μπαρτσελόνα στην Euroleague, σε συνδυασμό με τις … γνωστές καταστάσεις στην Α1 (με τον περίφημο 3ο τελικό – σφαγή), διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο, ώστε η ομάδα να μην πετύχει αυτά που μπορούσε.
Και μετά τη λήξη αυτής της χρονιάς οι Αφοί Αγγελόπουλοι θα έπαιρναν τη μεγάλη απόφαση, να αφήσουν στην άκρη τα μεγάλα ονόματα από το NBA και να κυνηγήσουν τον καλύτερο Έλληνα παίκτη, το Βασίλη Σπανούλη, σε μια κίνηση, η οποία σε συνδυασμό και με τον ερχομό του Ίβκοβιτς (για 2η φορά), θα άλλαζε την ιστορία του Ολυμπιακού!
ΜΑΤ ΛΟΤΖΕΣΚΙ (ΚΑΡΤΙΕΡ ΜΑΡΤΙΝ)
Όπως προαναφέρθηκε, με τους Αγγελόπουλος να αλλάζουν τακτική και να ρίχνουν το budget, κυνηγώντας πλέον την ουσία και όχι τις εντυπώσεις (πολιτική που έφερε αποτέλεσμα λόγω και της ευτυχούς συγκυρίας να βρίσκεται στο peak της καριέρας του ο περίφημος ελληνικός κορμός), οι επιλογές ξένων παικτών ήταν πλέον πιο φθηνές μεν, εξίσου ποιοτικές δε, με τον Ολυμπιακό να δημιουργεί σχολή σε εύρεση παικτών – λαβράκια!
Μετά τις περιπτώσεις των Χάινς, Λο, Ντόρσει το 2011, παίκτες που αποτέλεσαν το κατάλληλο supporting cast για να φθάσει η ομάδα στην επιστροφή στην κορυφή στο Πρωτάθλημα της Α1 και στο Back2back στην Euroleague (η μόνη Ελληνική ομάδα με αυτό το επίτευγμα), το καλοκαίρι του 2013 ζήσαμε κάτι αντίστοιχο, όσον αφορά στην επιλογή ξένων…
Ο Ντάνστον ήταν η μία μεταγραφή στη θέση του Χάινς, ενώ εκτός αυτού έπρεπε να καλυφθεί και το κενό στη θέση 3.
Με τον Παπανικολάου να έχει μόλις αποχωρήσει για την Μπαρτσελόνα και μοναδικό 3άρι στην ομάδα να είναι ο Στράτος Περπέρογλου, ο Μπαρτζώκας έψαχνε για ένα small forward ταχύ στον αιφνιδιασμό και με καλό σουτ.
Το ραντάρ του είχε τσεκάρει τον άγνωστο Λοτζέσκι με τη φανέλα της Οστάνδης, ωστόσο ένα άλλο όνομα που «έπαιζε» δυνατά ήταν ο Κάρτιερ Μάρτιν, εξαιρετικός σουτέρ και ολοκληρωμένος forward, ο οποίος αγωνιζόταν στο ΝΒΑ με τους Ντιτρόιτ Πίστονς.
Ο Μπαρτζώκας προτίμησε το Ματ, με την Ευρωπαϊκή του εμπειρία και παρά την κατάληξη της καριέρας του στον Ολυμπιακό (τραυματισμοί τα τελευταία χρόνια και μετακίνηση στον Παναθηναϊκό), η αλήθεια είναι ότι ο Λοτζέσκι προσέφερε πολλά με το πολυδιάστατο παιχνίδι του και το καλό του σουτ.
Μην ξεχνάμε ότι είναι από τους ξένους ρέκορντμεν, όσον αφορά στην παρουσία τους στην ομάδα (4 συναπτά χρόνια) και αν μείνει ο Μιλουτίνοφ την επόμενη σεζόν, θα τον ξεπεράσει!
ΟΛΙΒΕΡ ΛΑΦΑΓΕΤ (ΜΑΛΚΟΛΜ ΝΤΙΛΕΪΝΙ)
Το επόμενο καλοκαίρι, αυτό του 2014, ο Μπαρτζώκας θα «πάρει σκούπα» και θα προβεί σε μερική αναδόμηση (εκτός των Λοτζέσκι, Ντάνστον, Πέτγουει) της 6άδας των ξένων, λόγω της αποτυχίας την προηγούμενη σεζόν να κατακτηθεί το Πρωτάθλημα και να φθάσει η ομάδα στο final 4 της Euroleague.
Στο πιο ουσιαστικό και στοχευμένο recruiting που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, όλες οι επιλογές αποδείχθηκαν λίρα εκατό και προσέφεραν στην ομάδα.
Ο Ντάρντεν ως το 2-3άρι που έδινε ισορροπία με την καλή του άμυνα και το συνετό επιθετικό του παιχνίδι, αλλά και ο Χάντερ ως ο back up center που στην πορεία έγινε βασικός…
Το μόνο κομμάτι που έλειπε από το puzzle, ήταν ένας περιφερειακός στη θέση τυπικά του Μάρντι Κόλινς (που έκλεισε την προηγούμενη σεζόν), αλλά ουσιαστικά κάποιος που θα ήταν ο αντί-Λο.
Ο Μπαρτζώκας εξ αρχής είχε δηλώσει την προτίμηση του στο Μάλκολμ Ντιλέινι, ο οποίος έχοντας μόλις πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στην Euroleague τη σεζόν 2013 – 14, με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου, φαινόταν από τότε ότι είχε τα potential για να γίνει σταδιακά τα επόμενα χρόνια ηγέτης σε μια top Ευρωπαϊκή ομάδα…
Δυστυχώς, για λίγες χιλιάδες δολάρια και ίσως υπό το σκεπτικό ότι η συνύπαρξη του με το Σπανούλη θα ήταν δυσλειτουργική, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την ομάδα μας!
Εικάζω ότι ο coach Β αναγκάστηκε να «βάλει νερό στο κρασί του», να μην απαιτήσει αυτή τη μικρή οικονομική υπέρβαση, για να ικανοποιηθούν τα αγωνιστικά «θέλω» του και έτσι αποκτήθηκε ο τίμιος μεν, χωρίς προοπτική δε, Όλιβερ Λαφαγέτ.
Ίσως το “my way” των Προέδρων και η λογική οι υψηλότερα αμειβόμενοι παίκτες να είναι οι Έλληνες, να επικράτησε.
Ίσως και ο ίδιος ο Μπαρτζώκας (που δεν πρόλαβε να προπονήσει την ομάδα - δημιούργημα του, εκτός από εκείνον το μοιραίο προημιτελικό με τον Παναθηναϊκό), να έκανε πίσω με τη λογική να μην καπελωθεί και ο ανερχόμενος Σλούκας.
Κανείς δε θα μάθει τι ακριβώς έγινε και υπό ποιες συνθήκες πάρθηκε η τελική απόφαση…
Αναμφισβήτητα, η συνεισφορά του Λαφαγέτ υπήρξε καθοριστική στις επιτυχίες της ομάδας την περίοδο 2014 – 15, με την καλή οργάνωση και άμυνα του, καθώς και με το αξιοπρεπές του σουτ, το οποίο έδινε πολλές λύσεις.
Ωστόσο το γεγονός ότι θα μπορούσε να έρθει στον Ολυμπιακό, με λογικό μισθό, ένας παίκτης με την εξέλιξη του Ντιλέινι, θα μας κάνει για αρκετά χρόνια ακόμα να αναρωτιόμαστε πόσο διαφορετικά θα είχε γραφτεί η ιστορία, εκείνο το καλοκαίρι του 2014, αν στη θέση του Όλιβερ, είχε έρθει ο Μάλκολμ, ο οποίος τελικά κατέληξε στη Λοκομοτίβ Κουμπάν, οδηγώντας τη στην κατάκτηση του Eurocup!
ΜΠΡΑΪΑΝ ΡΟΜΠΕΡΤΣ (ΕΡΙΚ ΜΑΚΚΟΛΟΥΜ)
Ενώ ο Ολυμπιακός πορεύεται σταθερά με το Σφαιρόπουλο στο τιμόνι και έχει ολοκληρώσει μια σεζόν χωρίς κανένα τίτλο (μετά την επική κατάκτηση του Πρωταθλήματος μέσα στο ΟΑΚΑ την περίοδο 2015 – 16), έχει φθάσει το καλοκαίρι του 2017.
Ένα καλοκαίρι που για μια ακόμη φορά επιχειρείται ολικό λίφτινγκ στους ξένους, με το μόνο που κρατάει τη θέση του να είναι ο Μιλουτίνοφ!
Οι Χάκετ και Λοτζέσκι χαιρετάνε λόγω των τραυματισμών που τους ταλαιπώρησαν, ο Μπιρτς κυνηγάει το όνειρο του NBA, ενώ οι Γιανγκ και Γκριν βρίσκονται εκτός πλάνων του προπονητή…
Και ενώ από νωρίς έχουν ανακοινωθεί οι μεταγραφές των Στρέλνιεκς και Μακλιν, καθώς και του Τιλί (για να αποτελέσει επιτέλους μετά τον Πέτγουει το back up PF της ομάδας), οι δύο εναπομείνασες κενές θέσεις θα εξελιχθούν σε σίριαλ!
Ο Σφαιρόπουλος θα καταλήξει για τη θέση του G/F στο Χόλις Τόμπσον (αντί του Τζάρελ Έντι, ο οποίος ήρθε 1 χρόνο αργότερα στην Ευρώπη για λογαριασμό της Στρασμπούρ, αφήνοντας τα διαπιστευτήρια του), ωστόσο για το βασικό play maker της ομάδας, τα επεισόδια θα είναι πάρα πολλά πριν την τελική επιλογή.
Με το budget για τον παίκτη να κυμαίνεται στα €800 - €900 χιλ. και ενώ ναυαγεί η υπόθεση Άαρον Τζάκσον (ο οποίος ζητούσε 2ετές συμβόλαιο με τη Διοίκηση να «στυλώνει» τα πόδια), ο επόμενος στη λίστα είναι ο Τζέισον Γκρέιντζερ, ο οποίος όμως θέλει €1 εκατ. ακατέβατα και τελικά επιλέγει την Μπασκόνια, καθώς προτιμάει να αγωνιστεί στην Ισπανία.
Στη συνέχεια ο Σφαιρόπουλος θα πάρει σβάρνα τα Summer League, όπου ξεχωρίζει μεταξύ άλλων την περίπτωση του Ρέι Μακάλουμ (και αυτός κατέληξε στην Ισπανία για λογαριασμό της Μάλαγα), η οποία ωστόσο δε θα προχωρήσει λόγω της έλλειψης Ευρωπαϊκής εμπειρίας κυρίως, αλλά και των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του (ήθελε κάποιον με σταθερό σουτ).
Στην τελική του shortlist βρίσκονται ο Ρίκι Χίκμαν, ο γνωστός του από την κοινή συνύπαρξη στον Πανιώνιο, Έρικ Μακόλουμ και ο Μπράιαν Ρόμπερτς με θητεία στο ΝΒΑ με τους Σάρλοτ Χόρνετς αλλά και επιτυχημένο πέρασμα από την Ευρώπη με την Μπάμπεργκ!
Ο πρώτος θα κοπεί, καθώς ο προπονητής αναζητά κάτι καλύτερο, ενώ ο δεύτερος ζητάει όρο στο συμβόλαιο για buy out από Κινέζικη ομάδα, οδηγώντας ουσιαστικά το Σφαιρόπουλο στην αναγκαστική λύση του Ρόμπερτς…
Παρά τις καλές εμφανίσεις του Μπράιαν κυρίως στα ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο, καθώς και σε Ευρωπαϊκά παιχνίδια με μεγάλους αντιπάλους (βλ. Φενερμπαχτσέ), για άλλη μια φορά η επιλογή στα guard υπήρξε μεσοβέζικη.
Και σύμφωνοι, το θέμα του budget αποτέλεσε εμπόδιο αλλά ίσως τελικά δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος που ειδικά στην εποχή Σφαιρόπουλου, δεν προτιμήθηκαν περιφερειακοί – πρωταγωνιστές (ακόμα και ο Γκριν μπήκε σε καλούπι).
Η φιλοσοφία του Έλληνα προπονητή, να πάει σε safe mode, με το Σπανούλη ως το μοναδικό και αδιαμφισβήτητο ηγέτη και ο αυξημένος ρόλος του Μάντζαρη, ως το alter ego του αρχηγού, δεν άφηναν πολλά λεπτά συμμετοχής και αυξημένες ευθύνες, για κάποιον που θα ήθελε να έχει αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια του, ορίζοντας το παιχνίδι της ομάδας…
Έτσι, λοιπόν, προς το κλείσιμο της περιόδου 2017 – 18, σε συνδυασμό και με κάποιους τραυματισμούς, η ομάδα βρέθηκε για άλλη μια φορά στο ίδιο αγωνιστικό αδιέξοδο και στα μάτια της Διοίκησης είχε έρθει ξανά η ώρα για μια αλλαγή.
Δε θα αναλύσουμε ξανά την τραυματική εμπειρία του περσινού καλοκαιριού, με την απότομη μετάβαση στο άλλο μοντέλο και το «χρίσμα» του βασικού point guard στον Γκος, που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, λόγω και των ειδικών συνθηκών που επικράτησαν από τα μισά της σεζόν και έπειτα, καθώς και το γενικότερο «προβληματικό» σχεδιασμό του νέου προπονητή Μπλατ (υπερφόρτωση της θέσης 3, μη ύπαρξη αθλητικού center), ο οποίος κάθε άλλο παρά σε νέα αγωνιστική φιλοσοφία οδήγησε…
Ωστόσο, περιμένουμε τη φετινή μεταγραφική περίοδο, να επικρατήσει ξανά η μπασκετική λογική, που φαίνεται να έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια και οι κινήσεις που θα γίνουν να είναι προς μια κατεύθυνση, με άξονα να δούμε σε πρώτη φάση ομορφότερο μπάσκετ και σταδιακά να γίνει η ομάδα πάλι ανταγωνιστική στο υψηλότερο επίπεδο!
Κλείνοντας και εστιάζοντας στην ουσία του αφιερώματος, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι στη δεκαετία των 90ς οι επιλογές των Πάσπαλι και Ρίβερς άλλαξαν την ιστορία της ομάδας και συνεπώς κρίνονται κάτι παραπάνω από επιτυχημένες.
Αντίθετα μετά την πρώτη σεζόν του Ίβκοβιτς και την προσπάθεια του για ένα ρόστερ χωρίς αστέρες, με γνώμονα την απόκτηση παικτών – συνόλου, υπήρξαν κάποιες «αστοχίες», ειδικά όσον αφορά στην έλευση των Χόκινς και Κόμαζετς, όπου πιθανόν αν στη θέση τους βλέπαμε άλλους, τα αποτελέσματα να ήταν καλύτερα!
Στα πέτρινα χρόνια δεν μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα, γιατί ούτως ή άλλως και οι πόροι ήταν περιορισμένοι, ενώ και οι ξένοι που έρχονταν ήταν «μιας χρήσης».
Τα μεγάλα ερωτηματικά ωστόσο, εγείρονται στη σύγχρονη εποχή των Αγγελόπουλων…
Πόσο διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν π.χ. το συμβόλαιο του Τσίλντρες, είχε δοθεί σε δύο πολύ καλούς παίκτες που αγωνιστικά θα ταίριαζαν στην ομάδα;
Ίσως οι επιτυχίες να είχαν έρθει νωρίτερα, ίσως όμως κάτι τέτοιο να αποτελούσε τελικά και ανασταλτικό παράγοντα για να δούμε στην ομάδα το Σπανούλη και τον Πρίντεζη, που εν πολλοίς άλλαξαν το ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού και μας έκαναν να βιώσουμε, όσα απίστευτα βιώσαμε!
Αλήθεια, είμαστε σίγουροι ότι θα θέλαμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας;
Όπως πολύ εύστοχα έχει πει ο μεγάλος Γερμανός αθλητής του τένις, Μπόρις Μπέκερ:
I can't change history, I don't want to change history. I can only change the future. I'm working on that.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς δε θα αλλάζαμε το παρελθόν της ομάδας μας, ακόμα και τις χειρότερες στιγμές της, γιατί ακόμα και αυτές έπαιξαν το ρόλο τους για να γίνει ό,τι έγινε, για να φθάσει ο Ολυμπιακός στις επιτυχίες…
Δε γίνεται να φθάσεις στο ζενίθ, αν πρώτα δεν περάσεις από το ναδίρ!
Αλλά, για να μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον και να το κάνουμε καλύτερο, θέλει δουλειά και φέτος φαίνεται ότι έχει «χτυπήσει» το καμπανάκι για την ομάδα μας, έτσι ώστε να μη γίνουμε ξανά μάρτυρες περιστατικών όπως αυτό με τον Ντιλέινι στο παρελθόν.
Η κατάσταση απαιτεί δραστικά μέτρα, τόλμη και αποφασιστικότητα και κυρίως ποιοτικές λύσεις σε κάθε θέση (έστω με το περιορισμένο budget), προκειμένου ο Ολυμπιακός ξανά να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει, δηλαδή στην κορυφή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου