NOTHING ELSE MATTERS

Πλησιάζει σιγά, σιγά η Μεγάλη Εβδομάδα, που φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά στην πρόσφατη ιστορία της ομάδας, αντιπροσωπεύει καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σύσσωμος ο οργανισμός του Ολυμπιακού, καθώς η πορεία του τους τελευταίους μήνες θυμίζει έντονα τα πάθη του Χριστού…

Μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στα πλαίσια της 16ης αγωνιστικής της Euroleague με 79 – 65 τον Ιανουάριο και την εδραίωση του στην πρώτη 5άδα της διοργάνωσης, σαν άλλος Ιησούς που έμπαινε θριαμβευτής στα Ιεροσόλυμα, κατέληξε μέσε σε λίγες μέρες “προδομένος” από δικό του παιδί, “σταυρωμένος” από το εγχώριο κατεστημένο μετά την απόφαση του για αποχώρηση από τον αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό και τη ρήξη με ό,τι συμβολίζουν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι του Ελληνικού μπάσκετ και τελικά “ενταφιασμένος” ακόμα και από τους ίδιους του τους οπαδούς μετά τον αποκλεισμό από τα play off της Euroleague. 

Τώρα όλοι πλέον περιμένοντας την Ανάσταση, ένα χαρμόσυνο νέο, ότι ο Ολυμπιακός είναι ακόμα ζωντανός, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε πίστη, να είμαστε δίπλα πιο πολύ από ποτέ στην ομάδα. Να θυμηθούμε όλα αυτά τα ωραία που μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα και να μην την παρατήσουμε μόνη στο σταυρό του μαρτυρίου, ανταποδίδοντας με τον τρόπο μας για όλες αυτές τις στιγμές… 

Όπως έχουν ιερή ευθύνη, όλοι όσοι διαφεντεύονται τις τύχες του Ολυμπιακού να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να κάνουν όσες ενέργειες χρειάζονται, για να έρθουν καλύτερες μέρες, όπως όσοι παίκτες αγωνίζονται πρέπει να δίνουν πάντα τον καλύτερο τους εαυτό για όσα πρεσβεύει ο “δαφνοστεφανωμένος”, έτσι και εμείς έχουμε την υποχρέωση να στηρίξουμε και να δώσουμε με όλη μας τη δύναμη, τον αγώνα που μας αναλογεί. 

Τίποτα δε θα είναι εύκολο και τίποτα δε θα μας χαριστεί… Ανεξαρτήτως που θα αγωνίζεται του χρόνου η ομάδα, με ποιους παίκτες και ποιοι θα είναι οι στόχοι της, πρέπει να έχουμε βαθιά στο μυαλό μας ότι η ιστορία κάνει κύκλους, το ζενίθ ακολουθεί το ναδίρ και το αντίστροφο. 

Όμως αυτό που μένει πάντα το ίδιο είναι η αγάπη για τον Ολυμπιακό, που όσο κλισέ και αν ακούγεται, θα υπάρχει πάντα, θα βρίσκεται στη σκέψη μας, στις χαρές και στις λύπες, θα είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. 

Για όλα εκείνα που μας έχει κάνει να ζήσουμε, τώρα ήρθε η ώρα, λοιπόν, να δείξουμε έμπρακτα ότι και εμείς είμαστε εδώ, δεν έχουμε ξεχάσει… 

Για εκείνα τα γενέθλια μου, που πανηγύρισα το τρίποντο του Πρίντεζη με την Μπαρτσελόνα, σα να είχαμε κατακτήσει μια ακόμα Euroleague, για εκείνο το απόγευμα του Μάη, που κρατώντας αγκαλιά τον λίγων ωρών νεογέννητο γιό μου, φώναζα στο τρίποντο του Γκριν, ξεσηκώνοντας ένα ολόκληρο μαιευτήριο, για εκείνη τη Μεγάλη Πέμπτη που δεν μπορούσα να χωνέψω ότι χάσαμε από την Μπανταλόνα, αλλά και για τη Μεγάλη Πέμπτη που φτάσαμε επιτέλους στην κορυφή και τα όνειρα μας βγήκαν αληθινά. 

Για εκείνη τη σειρά τελικών με την ΑΕΚ το 1997 που από την κερκίδα του ΣΕΦ έζησα από κοντά την πορεία προς το triple crown, για εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ που ως “λαθρεπιβάτης” έγινα αυτόπτης μάρτυρας του 49 – 69 επί του Παναθηναϊκού, για εκείνον τον καταραμένο ανοιξιάτικο ημιτελικό στο Βερολίνο που με άφησε άυπνο αναρωτώμενος γιατί δεν έγινε σουτ στην τελευταία επίθεση και για εκείνα τα απογεύματα σε σπίτια φίλων που βλέπαμε τους Ελληνικούς τελικούς, αδυνατώντας να πιστέψουμε τις διαιτητικές “σφαγές” εις βάρος της ομάδας μας… 

Αλλά και για εκείνα τα buzzer beater του Σπανούλη, που μας έκαναν να ζήσουμε ό,τι τόσα χρόνια υπήρχε μόνο στη φαντασία μας, για τις αξέχαστες βραδιές των τελικών με την ΤΣΣΚΑ και τη Ρεάλ, για εκείνη την εκδρομή στο Παρίσι που γυρίσαμε μεν ηττημένοι, αλλά πεπεισμένοι ότι η στιγμή της δικαίωσης δεν είναι μακριά, για τις δύσκολες στιγμές στο ΣΕΦ τη σεζόν 2004 – 05 και για εκείνη τη νύχτα στο στρατό, που άκουγα από το ράδιο στη σκοπιά τον κρίσιμο αγώνα με την Μπαρτσελόνα για το Top 16 του 2003. 

Για τον Ντε Μάρκο, για τον Κλέιζα, για το Μίλος, για το Μίλαν, για το fast Eddie, για τον Πάνι, για το Σκούνι, για τον Γκριρ, για το Χαρίση, για τον “Τάκη”, για το Ρίβερς, για το Ράμπο, για τον Truth, για το Ζάρκο, για τον Τεό, για το Βασιλόπουλο, για το Σλούκι, για τον Κάιλ, για τον Κιλλ Μπιλ, για τον Πρι, για τον Ξανθό, για τον Ντούντα, για το Γιόνας, για το Δράκο, για το Σφαιρό, για τον Μπαρτζώ, για τον Αλφόνσο, για το Ρόι και για όλους όσους μας βλέπουν από ψηλά… 

Για όλα αυτά και για όλους αυτούς, Nothing else matters! Μόνο Ολυμπιακός, για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα!